“Ψήφος ευθύνης επένδυση πατρίδας”! Γράφει ο Επίτιμος Α/ΓΕΝ Ναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης

Γράφει ο  Επίτιμος Α/ΓΕΝ Ναύαρχος ΚΟΣΜΑΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ

Όπως, οι ηγέτες κολακεύονται από τους κομματικούς οπαδούς τους έτσι και  τα κόμματα κολακεύουν τους πολίτες – κι εκείνοι αποδέχονται την κολακεία…

Η πολιτική κατά τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, είναι «υψίστη τέχνη». Κατά τον Πλάτωνα «δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ηθική ζωή του ανθρώπου και κοινωνικοπολιτικός βίος, χωρίς αναφορά σε πρότυπα». Για να παραμένουν τα πρότυπα αναλλοίωτα και αιώνια, σύμφωνα με την σταθερή φιλοσοφία του, τα αποκάλεσε «ιδέες». Για να θεμελιώσει τις ιδέες του αυτές, κατέφυγε στην «υφαντική τέχνη», με την «συνύφανση» και τον πολιτικό ως υφαντή.

Ο Πλάτων, ως κεντρικά μόρια της αρετής, θεωρεί «την σωφροσύνη και την ανδρεία», ως τα δύο αυτά χαρακτηριστικά που πρέπει να διακρίνουν τον πολιτικό, «ως πρότυπο εξισορρόπησης και εναρμόνισης των αντιτιθέμενων στοιχείων και δυνάμεων του πολιτικού», διότι «μόνο τότε θα μπορεί να είναι τέλειος άρχων για την πολιτεία».

Η νεότερη ελληνική ιστορία γνώρισε πολλούς διαφορετικούς ηγέτες οι οποίοι, όμως, είχαν και έχουν ως κοινό γνώρισμα την μακιαβελική θεώρηση, την καλλιέργεια της ανταποδοτικής λογικής, τις κάθε είδους υποσχέσεις ή την έξαψη της φαντασίας όσων τους ακολουθούν για οφέλη, απολαύσεις και κέρδη, που θα τους αποδίδονται μετά την εκλογή του ηγέτη τους. Έτσι, παρουσιάζεται το εκφυλιστικό φαινόμενο της στρατιάς «υποδουλωτικών» σκλάβων, που αποτελείται από εκείνους που ακολουθούν τον ηγέτη τους από καταναγκασμό και του τάγματος μισθοφόρων, που αποτελείται από εκείνους που τον ακολουθούν από την προσδοκία της όποιας ανταπόδοσης. Οι πολιτικοί συναισθηματικοί καταχραστές και οι επιτήδειοι δημαγωγοί το αξιοποιούν και οδηγούν τους οπαδούς τους σε κατάσταση εκμετάλλευσης.

Για αποφυγή αυτού του φαινομένου, οι εκλεγμένοι ηγέτες θα πρέπει να είναι «σωστοί» και να υπηρετούν το «κοινό καλό». Επειδή, όμως, η εκλογή των ηγετών είναι και δική μας υπόθεση, έχουμε και εμείς τη δική μας ευθύνη για την εκλογή των ικανοτέρων. Το βασικό ερώτημα, που αμείλικτα τίθεται εν προκειμένω, είναι, ποιος στ’ αλήθεια είναι ο «σωστός» ηγέτης; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που τον διακρίνουν; Το πρώτα αρνητικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της φυλής μας, που μου έρχονται αυθόρμητα στο νου, είναι ο ναρκισσισμός, η ακρασία και η υπεροψία.

Ο συνδυασμός ναρκισσισμού και υπεροψίας είναι η έπαρση, η αλαζονεία, ο αυτοθαυμασμός, η ανάγκη για εξουσία που συνδυάζεται με την περιφρόνηση προς τους άλλους. Όσοι διακατέχονται από αυτά τα χαρακτηριστικά γίνονται αδίστακτοι και μετέρχονται κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, προκειμένου να κατακτήσουν την κορυφή της εξουσίας, όποια κι αν είναι αυτή, χωρίς να είναι προς τούτο ικανοί. Και για να επιτύχουν αυτό, ανερυθρίαστα κάνουν ευρεία χρήση της διαβουκόλησης (παραπλάνηση και εξαπάτηση με φρούδες ελπίδες), την οποία και επαναλαμβάνουν χωρίς αιδώ. Γι’ αυτό βασική προϋπόθεση, όσων επιθυμούν να ασκήσουν το ρόλο του ηγέτη, είναι να τους δοθεί η δυνατότητα να εγκολπωθούν την αρετή της ατομικής και εθνικής αυτογνωσίας, για να μπορέσουν να ανακαλύψουν πραγματικά τον εαυτό τους και τα πράγματα, που καλούνται να υπηρετήσουν.

Η ατομική αυτογνωσία είναι η αυτο-αξιολόγηση, η ακριβής γνώση των σωματικών, πνευματικών και ηθικο-ψυχικών ικανοτήτων του ατόμου, αλλά και των αδυναμιών του. Αυτή οδηγεί τον άνθρωπο στο να συνειδητοποιήσει τις αρετές του, να τις καλλιεργήσει και να τις αξιοποιήσει και να θεραπεύσει τις αδυναμίες του. Τον οδηγεί στην αυτο-βελτίωσή του.

Η εθνική αυτογνωσία είναι η συνείδηση, που έχει ένα έθνος για την υπόστασή του. Και αυτό είναι περισσότερο ευθύνη του ηγέτη, που καλείται να αναλάβει τις τύχες αυτού του έθνους, να την καλλιεργήσει. Η εθνική αυτογνωσία οδηγεί στη γνώση των προτερημάτων του λαού, όπως είναι για την Πατρίδα μας η ανδρεία, η φιλοπατρία, η φιλοξενία, η ενσυναίσθηση και η ευφυΐα, τα οποία έχει χρέος να διαφυλάξει και να αναπτύξει. Οδηγεί, επίσης, και στη γνώση των ελαττωμάτων μας όπως είναι ο διχασμός, κυκλοθυμικά συναισθήματα, αμετροεπή προγονοπληξία, αυτο-υποτίμηση και ξενομανία, ημιμάθεια και αναξιοκρατία που οφείλει να καταπολεμήσει και να εξαλείψει.

Η εθνική αυτογνωσία στηρίζεται στην ιστορική μνήμη, δηλαδή στη γνώση της εθνικής ιστορίας, καθώς και στη γνώση της εθνικής Παράδοσης, η οποία μας δίνει το γνώρισμα της φυσιογνωμίας του έθνους, που οφείλει να διατηρήσει ο λαός για να έχει ενότητα και συνοχή.

Η ατομική και εθνική αυτογνωσία αποτελούν βασικούς συντελεστές τόσο της ατομικής όσο και της εθνικής ανάπτυξης και προόδου. Ιδιαίτερα καλλιεργούν την κοινωνική συνείδηση, δηλαδή τη συνειδητοποίηση από το άτομο, της αναγκαιότητας να συνδέει αρμονικά το ατομικό με το κοινωνικό καλό και να δραστηριοποιείται όχι πια σε ατομικό, αλλά σε συλλογικό επίπεδο.

Αυτό, όμως, που θεωρείται ο καταλύτης για έναν ηγέτη, είναι η διορατικότητα, δηλαδή η έμφυτη ικανότητά του να μπορεί να προνοεί, να διαβλέπει τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, αλλά και να προβλέπει την τελική έκβαση των πραγμάτων. Τα αποτελέσματα τα έχουμε, διαχρονικά, βιώσει. Για να λειτουργήσει επαρκώς η διορατικότητα, είναι απαραίτητη η προΰπαρξη των δύο ανωτέρω βασικών προϋποθέσεων, της ατομικής και εθνικής αυτογνωσίας.

Σκόπιμο είναι να παραθέσουμε και κάποια ακόμη στοιχεία, τα οποία θα μας βοηθήσουν περισσότερο στον εντοπισμό των ικανότερων να ηγηθούν.

Ένας αντικειμενικός, αρνητικός παράγοντας, είναι η έλλειψη κομμάτων με πραγματικά δημοκρατική διάρθρωση και οργάνωση, όπου τα πάντα δεν θα θυσιάζονται και δεν θα εξαφανίζονται στην καταλυτικά κυριαρχική θέληση ενός χαρισματικού ηγέτη, όπου τα πάντα δεν θα ρυθμίζονται με προστάγματα, όπως, «ό,τι θέλει ο αρχηγός».

Ένας υποκειμενικός, αρνητικός παράγοντας που συντελεί, από την άλλη μεριά, στην προοδευτική αλλοίωση του χαρακτήρα και των διαθέσεων του πολιτικού είναι η έλλειψη ολοκληρωμένων και παιδευμένων πολιτευόμενων προσωπικοτήτων, που να έχουν επίγνωση γιατί πολιτεύονται, που να είναι έτοιμες να θυσιάσουν (αν χρειαστεί) ακόμα και τη σταδιοδρομία τους , αλλά ποτέ τις αρχές τους (σε αντίθεση με σημερινούς γυρολόγους).

Το πρωταρχικό καθήκον του κάθε ηγέτη είναι η αφύπνιση των συναισθημάτων του λαού προς τη σωστή κατεύθυνση. Ο ηγέτης απευθύνεται πιο πολύ στο συναίσθημα του λαού. Στη σκέψη του πρέπει να υπάρχει όχι μόνο το τι κάνει, αλλά πώς πρέπει να το κάνει.

Οι δεξιότητες του, οι οποίες εμφωλεύουν στην αυτοεπίγνωση, στην κοινωνική επίγνωση και στη διαχείριση των σχέσεων, φαίνονται στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται το άτομό του, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τις σχέσεις του με τους άλλους. Μοιραία, λοιπόν, συνέπεια της έλλειψης όλων των ανωτέρω στοιχείων είναι η ανικανότητα των ηγετών, η έλλειψη προτάσεων δημιουργίας και η ανυπαρξία προοδευτικών έργων. Έτσι, η κατάσταση καταντά ευτράπελη και οδηγεί σε έναν κυκεώνα πολιτικής ασφυξίας, με αποτέλεσμα να γαλουχείται ο λαός με λαϊκο-εθνικιστικά και δημαγωγικά ιδεολογήματα.

Είναι, πλέον, πεποίθησή μου ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όλα έχουν την αιτία τους. Η αρχή του αίτιου και του αιτιατού βρίσκει και εδώ την τέλεια εφαρμογή της. Το πολιτικό και πνευματικό επίπεδο ενός λαού αποδεικνύεται, κυρίως, από αυτούς που εκλέγει να τον κυβερνήσουν. Άρα και εμείς δεν είμαστε άμοιροι για τα αποτελέσματα, που θα προκύψουν από την εκάστοτε εκλογή μας. Κάθε άστοχη εκλογική μας απερισκεψία, που καταλήγει σε λανθασμένη εκλογή ανίκανων ηγετών, στρέφεται εναντίον μας και εναντίον της Πατρίδας μας, με ορατές ανυπολόγιστες συνέπειες.

Ένας νέος ψηφοφόρος μπορεί να καταλάβει τη σπουδαιότητα της κάλπης. Ό,τι γεννήσει η κάλπη είναι η εικόνα. Εικόνα όλων ημών, εικόνα της ποιότητας και της πνευματικής στάθμης και ωριμότητας, εικόνα της προσωπικής και της συλλογικής ευθύνης όλων μας. Εικόνα των γνώσεων μας γύρω από την ιστορία της πατρίδας, αυτής της μοναδικής ιστορίας που άπειρες σελίδες της είναι γραμμένες με χρυσά γράμματα. Εικόνα σελίδων που γράφτηκαν με μελανά γράμματα, που εμπεριέχουν τα παθήματα που έπρεπε, μέσω ενδελεχούς γνώσεως, να έχουν γίνει πια μαθήματα. Εικόνα που δείχνει τη συγκρότηση της προσωπικότητας ενός εκάστου εξ ημών.

Εικόνα που δείχνει αν καταφέραμε επιτέλους να ξεχωρίζουμε τους Εφιάλτες από τους γνήσιους και ανιδιοτελείς πατριώτες. Η Δημοκρατία, είναι το σπουδαιότερο, το εξαίρετο, το άριστο πολίτευμα αλλά εξαρτάται, όπως, λέει ο Αριστοτέλης και από την ποιότητα, την υπευθυνότητα, την ατομική και συλλογική ευθύνη των ψηφοφόρων της. Ακούστε το μέγα δάσκαλο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σήμερα είναι και επίκαιρο. Μην αφήσουμε άλλο περιθώριο στην παρακμή και στον ξεπεσμό της πολιτικής ζωής και όλων των δημοκρατικών μας θεσμών.

«Όποιος λοιπόν δεν έχει ολοκληρωθεί ψυχο-πνευματικά και ιδεολογικά, δεν έχει κατασταλάξει και δεν έχει πειθαρχήσει τις ορμές, την άμετρη φιλοδοξία και τα πάθη του στον βωμό του λαϊκού συμφέροντος, δεν κάνει για πολιτικός, αλλά μονάχα για πολιτικάντης ή για απλός πολίτης και μάλιστα κατώτερης εσωτερικής ποιότητας και αξίας…θα έλεγε ο μέγας φιλόσοφος.

Η ποιότητα των πολιτικών μας είναι, τελικά αποτέλεσμα της σωστής ή εσφαλμένης κρίσεως ή συχνότερα, δυστυχώς, της αδιάφορης ακρισίας ημών των ψηφοφόρων, που δεν συνειδητοποιήσαμε ακόμα ότι υπάρχει κάποια στιγμή (της ψηφοφορίας), που η τιμή αλλά και η ευθύνη βρίσκεται ολότελα στα χέρια μας.

Έχοντας λοιπόν στο νου μας όλα αυτά τα στοιχεία, που πρέπει να διακρίνουν έναν ηγέτη, ας προσερχόμαστε στην κάλπη πανέτοιμοι, για να εκλέξουμε τον ικανότερο. Η τύχη είναι στα χέρια μας. Τα χέρια μας με την καθοδήγηση του μυαλού μας, ας ρίξουν στις κάλπες το πιο σοβαρό και αξιόλογο ψηφοδέλτιο.

«Μεγαλύτερη σημασία και αξία έχει τι θα κάνουν οι Αμερικανοί για την πατρίδα τους και όχι τι θα υποσχεθώ ότι θα πραγματοποιήσω ο ίδιος…» 

Πρόεδρος ΗΠΑ, John Kennedy (πρώτη ομιλία νίκης, μετά την εκλογή του)