«Η εμμονή στην διάλυση της Ρωσσίας»! Ηλίας Ηλιόπουλος

Γράφει ο

Ηλίας Ηλιόπουλος*

Από γεωπολιτικής επόψεως, η Ρωσσία αποτελεί, διαχρονικώς, τυπική περίπτωση Χερσαίας/Ηπειρωτικής Δυνάμεως στην «καρδιά» (Heartland) της Ευρασιατικής «Παγκοσμίου Νήσου» (World Island), κατά την ορολογία του πατρός της Κλασσικής Αγγλοσαξονικής Γεωπολιτικής Σχολής, Sir Halford Mackinder.

O Mackinder, Βρεττανός ιστορικός, γεωγράφος και πολιτικός (1861-1947), διετύπωσε το 1904, ενώπιον των μελών της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας, το θεμελιώδες θεώρημά του, ότι εάν μία Χερσαία/Ηπειρωτική Δύναμις, εκκινώντας από την  ηπειρωτική «Καρδιά» του πλανήτη (Heartland), κατορθώσει να καταστεί και Ναυτική Δύναμις  –  εάν δηλαδή μία καλώς δομημένη πολιτική οντότης λειτουργήσει ως «Οργανωτής» της ηπειρωτικής / ευρασιατικής μάζας και, συνάμα, συγκεντρώσει ανά χείρας τόσο Χερσαία όσο και Ναυτική Ισχύ  –  τότε η εν λόγω Δύναμις θα δράσει ως «Γεωγραφικός Άξων/Μοχλός της Ιστορίας» (Ρivot). Και, άρα, η εποχή της παγκοσμίου Ηγεμονίας των Αγγλοσαξονικών Ναυτικών Δυνάμεων θα έχει παρέλθει οριστικώς.

Προδήλως, η Ρωσσία είναι ο ιδεώδης υποψήφιος για την θέση του «Οργανωτού» της συμπαγούς χερσαίας ευρασιατικής μάζας και, συνεπώς, για τον ρόλο του «γεωγραφικού μοχλού της Ιστορίας» και Ηγεμόνος του διεθνούς συστήματος, κατά το ως άνω δόγμα του Mackinder.

Συγχρόνως, η Ρωσσία αποτελεί μέγα και ιστορικόν έθνος, το οποίον διαθέτει μακραίωνη κρατική ύπαρξη. Εν έτει 988 μ.Χ., το πρώτον Ρωσσικόν Κράτος, η Ηγεμονία του Κ ι έ β ο υ (που αποτελεί το ιστορικόν λίκνον του Ρωσσικού Έθνους) παρέλαβε την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη (αλλά και τον Ελληνικό Πολιτισμό, εν γένει) από την Ελληνική «Ανατολική Ρωμαϊκή» («Βυζαντινή») Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως. Έκτοτε, η Ρωσσία κατέστη συστατικόν και αναπόσπαστον μέρος του Ευρωπαϊκού Χριστιανικού Πολιτισμού.

Η Ρωσσία υπέστη αλλεπάλληλες εχθρικές εισβολές, διαρκούσης της μακραίωνης Ιστορίας της.

Ας θυμηθούμε π.χ.:

– την εισβολή των Τευτόνων Ιπποτών-Μοναχών του «Γερμανικού Τάγματος» (Deutscher Orden / Ordo Teutonicus) και την συνακόλουθη εκστρατεία κατά της μεσαιωνικής Ρωσσίας,

– την εισβολή των Μογγόλων, τον ζυγό της «Χρυσής Ορδής» και την επί δύο αιώνες υποδούλωση του Ρωσσικού Έθνους,

– ή, αργότερα, την πρόκληση της Σουηδίας, τον καιρό που αυτή ήταν η Ηγεμονική Δύναμις της Βαλτικής Θαλάσσης.

Κατά τους τελευταίους δύο αιώνες, η Ρωσσία υπέστη (από το 1812 μέχρι το 1941) πέντε (5) εχθρικές εισβολές:

• εισβολή της Γαλλίας, διαρκούσης της οποίας η Ναπολεόντειος Μεγάλη Στρατιά απείλησε την ίδια την Μόσχα (1812) και ηττήθηκε χάρις στον σθεναρό «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» του Ρωσσικού Λαού και τον «Στρατηγό Χειμώνα»,
• εισβολή, από κοινού, της Μ. Βρεττανίας και της Γαλλίας (συμμάχων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) στην Κριμαία (Ταυρίδα), το 1854, διαρκούντος του Κριμαϊκού Πολέμου (1853-56), σοβαρή ήττα της Ρωσσίας και κατάληψη του Ναυστάθμου της Σεβαστουπόλεως,
• εισβολή του Γερμανικού Αυτοκρατορικού Στρατού κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεινή ήττα του Τσαρικού Στρατού στο Tannenberg και κατάρρευση της Αγίας Ρωσσίας, συνεπεία και της συστηματικής υπονομεύσεως του Ηθικού του Στρατού καθώς και του Εσωτερικού Μετώπου (=Home Front) από τους Μπολσεβίκους, ήτοι μία οργάνωση ατόμων μη ρωσσικής καταγωγής, που έδρασαν ως πράκτορες των Γερμανικών (και άλλων ξένων) Μυστικών Υπηρεσιών και με την πλήρη κάλυψη των τελευταίων καθώς και με την μαζική οικονομική υποστήριξη ισχυρών διεθνών χρηματοπιστωτικών οίκων (της Γερμανίας και των ΗΠΑ),    
• εισβολή της Πολωνίας του Στρατάρχου Πιλσούδσκυ (η οποία, σημειωτέον, δεν ήτο καν Μεγάλη Δύναμις!) το 1921, τρία έτη μετά την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στην νεοσυσταθείσα ΕΣΣΔ,
• εισβολή της Χιτλερικής Γερμανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο («Επιχείρηση Βαρβαρόσσας»), διαρκούσης της οποίας απειλήθηκε η Μόσχα, ενώ εξαπελύθη συστηματική εκστρατεία εξανδραποδισμού του Ρωσσικού Έθνους. Οι εισβολείς ηττήθησαν, τελικώς, χάρις (και πάλι) στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» του Ρωσσικού Λαού και τον «Στρατηγό Χειμώνα», αλλά και χάρις στην πολιτική ευφυΐα του τότε ηγέτου της χώρας, Στάλιν, ο οποίος άφησε κατά μέρος τα ανιστόρητα διεθνιστικά ιδεολογήματα και κάλεσε, με πύρινους λόγους, τον Λαό να υπερασπισθεί, με το αίμα του, την Πατρίδα κατά της νέας εισβολής, όπως το έκανε πάντοτε, από εποχής Πρίγκηπος Αλεξάνδρου Νιέφσκυ μέχρι Στρατηγού Κουτούζωφ.

Από εποχής Μ. Πέτρου και εντεύθεν, η Ρωσσία εγένετο δεκτή ως ισότιμον μέλος στην «λέσχη» των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων. Σοβαρός παράγων αποδοχής της Ρωσσίας στην ούτω καλουμένη «Ευρωπαϊκή Συναυλία» υπήρξε το γεγονός ότι η Ρωσσία ταχέως απέδειξε ότι επιθυμούσε και εγνώριζε να ενεργεί ως νομιμόφρων και αξιόπιστος εταίρος των Δυτικών Κρατών, ενώ ουδόλως επεδείκνυε οιανδήποτε ανορθολογική εχθρότητα ή εμμονή  κατά της Δύσεως.

Απ’ εναντίας, η Ρωσσική Αυτοκρατορία διέσωσε το ευρωπαϊκόν σύστημα ισορροπίας δυνάμεων, το οποίον είχε θανασίμως απειληθεί υπό του Μ. Ναπολέοντος, και «οχύρωσε την γραμμή υπάρξεως των Ευρωπαϊκών Κρατών» κατά τον Έγκελς. Τα Ανακτοβούλια και η Κοινή Γνώμη της γηραιάς ηπείρου, υπό το κράτος του «σοκ» εξ αιτίας των θηριωδιών, γενοκτονιών και εθνοκαθάρσεων, που διεπράχθησαν υπό της «Γαλλικής Επαναστάσεως», χαιρέτησαν την καθοριστική, πράγματι, συμβολή της Αγίας Ρωσσίας στην απελευθέρωση της Ευρώπης από τα γαλλικά στρατεύματα.

Εν τούτοις, η Ρωσσία έμελλε ταχέως να αντιληφθεί πως, ό,τι και εάν έπραττε, κατέληγε να δρέπει την δυσπιστία, υπεροψία και εχθρότητα της Δύσεως.

Και όμως, η συμβολή της Ρωσσίας στην ευρωπαϊκή και διεθνή ειρήνη, σταθερότητα και ασφάλεια υπήρξε ευεργετική και ανεκτίμητη.

Δύο μόνον παραδείγματα (από τα πολλά) θα αναφέρομε εδώ:

Ποιος θυμάται σήμερα ότι η Ευρώπη και ο κόσμος χρωστούν στην Αγία Ρωσσία την  «Χ ά γ η»,  την πρώτη διεθνή διάσκεψη της Χάγης περί αφοπλισμού του έτους 1899, την πρώτη διεθνή σύμβαση περί διεξαγωγής του πολέμου, το σύγχρονον Διεθνές Δίκαιον του Πολέμου και το Διεθνές Ανθρωπιστικόν Δίκαιον και, εν τέλει, την ίδρυση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για την ειρηνική επίλυση των διακρατικών διαφορών;  Όλα αυτά ήσαν αποτέλεσμα μιας θαυμάσιας και ιστορικής πρωτοβουλίας του Τσάρου Νικολάου Β΄.

Έτερον παράδειγμα: Οι παλαιότεροι ενθυμούνται ασφαλώς την Τελικήν Πράξιν του Ελσίνκι, υπογραφείσα το 1975 υπό 33 κρατών της Ευρώπης, κατόπιν πρωτοβουλίας της (Σοβιετικής τότε) Ρωσσίας. Η Τελική Πράξις επαναδιακήρυσσε την προσήλωση όλων των κρατών στην ιερά αρχή της Κρατικής Κυριαρχίας και της Μη Αναμείξεως εις τα εσωτερικά ανεξαρτήτων κυριάρχων κρατών, που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του Διεθνούς Συστήματος από εποχής συνάψεως της Ειρήνης της Βεστφαλίας (1648). Ομοίως, η Τελική Πράξις του Ελσίνκι επαναβεβαίωνε την ισχύ της θεμελιώδους Αρχής του Απαραβιάστου των Διεθνών Συνόρων.

Αλλά το πόσον σπουδαίος και ευεργετικός ήταν ο ρόλος της Μεγάλης Χερσαίας / Ηπειρωτικής Ευρασιατικής Δυνάμεως για την ευρωπαϊκή και διεθνή ειρήνη, ασφάλεια και σταθερότητα το αντελήφθησαν πλέον άπαντες, παρακολουθώντας όσα συνέβησαν μετά την πτώση της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, που απετέλεσε ασφαλώς την μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνος, κατά την περίφημη ρήση του Προέδρου Βλαδιμήρου Πούτιν.

Σήμερα όλοι οι λογικώς σκεπτόμενοι άνθρωποι αναπολούμε την εποχή της Τελικής Πράξεως του Ελσίνκι με νοσταλγία και μελαγχολία, έχοντες πλέον τεράστια και οδυνηρή σωρευμένη εμπειρία διαρκούς και κατάφωρης παραβιάσεως των ιερών αρχών της Εθνικής Κυριαρχίας, της Μη Αναμείξεως στα εσωτερικά των κρατών και της βίαιης μεταβολής των συνόρων, με πρωτίστην υπαιτιότητα της Δύσεως, από το 1991 και μετέπειτα, ήτοι των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων δορυφόρων τους.     

Και έτσι φθάσαμε στον σημερινό πόλεμο, τον οποίον έχει κηρύξει, κατά τα φαινόμενα, η Νεοταξική Υπερεθνική Ελίτ κατά της Ρωσσίας, με όχημα την Παγκόσμιο Δύναμη ΗΠΑ, ακολουθούμενη δουλικώς υπό των Ευρωπαίων δορυφόρων της, που συναπαρτίζουν εκείνο το υβριδικόν μετα-νεωτερικόν υπερεθνικόν, ιδιαζόντως εθνοφοβικόν, δημοφοβικόν και ολοκληρωτικόν μόρφωμα, το οποίον με περισσήν αυταρέσκεια και ξιπασμένη αλαζονεία αυτοαποκαλείται «Ευρωπαϊκή Ένωση» (sic!).

Ο πόλεμος της Υπερεθνικής Ελίτ κατά της Ρωσσίας διεξήγετο ήδη από πολλών ετών εις τα ακόλουθα πεδία:

– του Οικονομικού Πολέμου (Economic Warfare),

– του Ψυχολογικού Πολέμου (Psychological Warfare),

– του Προπαγανδιστικού Πολέμου (Propaganda War) ή, όπως λέγεται σήμερα, στην Οργουελλική «Καινογλώσσα» (New Speak) της Νέας Τάξεως, «Επικοινωνιακού / Πληροφοριακού Πολέμου» (Media/ InfoWar),

– του Ασυμμέτρου Πολέμου (Asymmetric Warfare).

Βασικά εργαλεία χρησιμοποιούμενα από τις εμπλεκόμενες Υπηρεσίες των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων δορυφόρων τους είναι:

• οι Ψυχολογικές Επιχειρήσεις (PsyOps, στην ιδιόλεκτο των Υπηρεσιών),
• οι Προπαγανδιστικές Επιχειρήσεις (InfoOps / MediaOps) – μεταξύ των οποίων και η Στοχοποίηση και ο Αποκεφαλισμός Ηγεσίας (Leadership Targeting / Decapitation),
• η Δαιμονοποίηση του Εχθρού (Demonizing the Enemy)
  • η Δαιμονοποίηση Ηγετών (Demonization of Leaders)
  • η Δαιμονοποίηση Ατόμων (Demonization of Individuals)
• οι Κεκαλυμμένες Επιχειρήσεις (Covert Actions) – ή «μαύρες επιχειρήσεις» επί το δημωδέστερον (Black Operations) – όπως, κατ’ εξοχήν, οι λεγόμενες «Έγχρωμες Επαναστάσεις» (Colored Revolutions), με σκοπό:
  • την Υπονόμευση (Subversion) και
  • Αποσταθεροποίηση (Destabilization) του στοχοποιημένου κράτους
  • και, εν τέλει, την Ανατροπή Καθεστώτος (Regime Change), την υφαρπαγή εξουσίας διά της εκ των έσω αλώσεως και
  • την αντικατάσταση της στοχοποιηθείσης («εχθρικής» ή, απλώς, μη αρκούντως υποτελούς) Κυβερνήσεως ενός ανεξαρτήτου κυριάρχου κράτους από άλλην, υποχείριον των ΗΠΑ,
• οι Ασύμμετρες Οικονομικές Επιχειρήσεις (Asymmetric Economic Warfare) και τα μέτρα Οικονομικού Αποκλεισμού (Economic Blockade / Embargo) και Οικονομικού Στραγγαλισμού (Economic Strangulation), που αποσκοπούν, επίσης, εκ παραλλήλου προς τα προαναφερθέντα, στην Υπονόμευση και Αποσταθεροποίηση του στοχοποιημένου κράτους και, εν τέλει, την Ανατροπή Καθεστώτος και την αντικατάσταση της στοχοποιηθείσης Κυβερνήσεως από «Κυβέρνηση» ανδρεικέλων της Υπερεθνικής Ελίτ.

Σημειωτέον ότι άπαντα τα προαναφερθέντα μέτρα (τα οποία κατ’ εξοχήν χρησιμοποιεί ένα κράτος τελούν εις εμπόλεμον κατάστασιν μετά ετέρου κράτους, όπως υπενθύμισε προ ετών και ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσσικής Ομοσπονδίας κ. Σέργιος Λαβρώφ), είχαν ήδη ληφθεί και εφηρμόζοντο, εν ευρεία εκτάσει, από την Ουάσιγκτων και το υβριδικόν υπερεθνικόν ολοκληρωτικόν μόρφωμα των Βρυξελλών κατά της Ρωσσικής Ομοσπονδίας, το αργότερον από έτους 2014 – μετά την απελευθέρωσιν της Ταυρίδος/Κριμαίας και την επανενσωμάτωσή της στον ρωσσικό εθνικό κορμό, κατόπιν δε του προηγηθέντος δευτέρου πραξικοπήματος της Υπερεθνικής Ελίτ κατά της νομίμου Κυβερνήσεως του Κιέβου. Και ενετάθησαν εις το έπακρον από των αρχών του 2022, μετά την έναρξιν της (ηθικώς, πολιτικώς και διεθνοδικαϊκώς νομίμου και θεμιτής!) στρατιωτικής επιχειρήσεως της Ρωσσίας στο έδαφος της λεγομένης «Ουκρανίας».

Επιπροσθέτως, οι ανωτέρω στρατηγικές υπηρετούν – πέραν της Αποσταθεροποιήσεως του Ρωσσικού Κράτους και της Ανατροπής Καθεστώτος – και τον σκοπό του εθνοπολιτικού κατακερματισμού της εναπομεινάσης Ρωσσίας, όπως ορθώς επεσήμανε ο Πρόεδρος κ. Πούτιν, ήτοι:

• την αποδόμηση και διάλυση της Ρωσσίας ως ενιαίας κρατικής οντότητος («Γιουγκοσλαυοποίησις»),
• την απόσχιση και υφαρπαγή εδαφών («Κοσσοβοποίησις»),
• την «τυπική» μόνον διατήρησή της ως ενιαίας κρατικής οντότητος, de facto όμως εξηρτημένης απολύτως από τους ξένους επικυριάρχους («Βοσνιοποίησις», «Λιβανοποίησις»).

Εξ άλλου, καλόν είναι να θυμηθούμε τι είχε προηγηθεί των τελευταίων εξελίξεων, ήδη από των μέσων της δεκαετίας του 1990 (όταν ακόμη η Ρωσσία εκείτο πεσμένη καταγής): η εφαρμογή της δολίας στρατηγικής της στρατιωτικής περικυκλώσεως της μετα-σοβιετικής, μετα-κομμουνιστικής Ρωσσίας μέσω:

–των διαδοχικών επεκτάσεων του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς,

–της οικοδομήσεως της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Βαλκανική

–της παρανόμου και πειρατικής επιδρομής των ΗΠΑ και των δορυφόρων τους κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαυΐας (ενός κυριάρχου κράτους),

– της υπονομεύσεως και αποσταθεροποιήσεως πλειάδος χωρών του γεωπολιτικού υποσυστήματος της Ανατολικής και ΝΑ Ευρώπης και του Καυκάσου και της διενεργείας σειράς «μετα-μοντέρνων πραξικοπημάτων» («post-modern coups d’ état», όπως τα απεκάλεσε ο αρθρογράφος Jonathan Steele σε κείμενό του στην βρεττανική εφημερίδα «Guardian» προ 20ετίας)  –  των ούτω καλουμένων και «εγχρώμων επαναστάσεων» (colored revolutions) – προς ανατροπή νομίμων Κυβερνήσεων, φιλικώς διακειμένων έναντι της Ρωσσίας,

– της περικυκλώσεως της Ρωσσίας διά της ανεγέρσεως ενός ιδιότυπου στρατιωτικού τείχους, ενός νέου ρωμαϊκού «limes», το οποίον άρχεται από Βαλτικής Θαλάσσης (Βαλτικές Χώρες, Πολωνία), διέρχεται μέσω Μεσευρώπης, Ανατολικής Ευρώπης και Βαλκανικής Χερσονήσου (Τσεχία, Ουγγαρία, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σκόπια, Αλβανία, Κοσσυφοπέδιον, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ελλάς, Τουρκία) και φθάνει μέχρι Καυκάσου (Γεωργία) και Κ. Ασίας (Αζερμπαϊτζάν).

Συνάμα, είχε επιχειρηθεί όχι μόνον ο εξοβελισμός της Μείζονος Χερσαίας Ηπειρωτικής Ευρασιατικής Δυνάμεως Ρωσσίας από τον Χώρο, τον οποίον η Γεωγραφία, η Ιστορία και η Κοινή Λογική έταξαν και ορίζουν ως σφαίρα επιρροής της, αλλά και ο εξοστρακισμός της τόσον από τα κοιτάσματα όσον και από τις οδούς μεταφοράς υδρογονανθράκων (το περιλάλητο Μέγα Παίγνιον των Ενεργειακών Αγωγών) – και πάλι διά παντός αθεμίτου μέσου, όπως ο εκβιασμός Πολιτικών Ηγεσιών των εν θέματι χωρών, η αποσταθεροποίηση και πραξικοπηματική ανατροπή τους κ.λ.π.

Τελευταία φάση στο συγκεκριμένο θέατρο επιχειρήσεων υπήρξε, βεβαίως, η βιαία, διά πραξικοπήματος, ανατροπή (δις!) της νομίμου Κυβερνήσεως της «Ουκρανίας» (όπως έχει πλέον καθιερωθεί να αποκαλείται το κρατικόν μόρφωμα που κατεσκεύασαν τον 20ό αιώνα οι Μπολσεβίκοι στον χώρο που ιστορικά αποτελούσε την Μικρά Ρωσσία, την Νέα Ρωσσία και την Ανατολική Γαλικία) και η βιαία, εξ εφόδου κατάληψη της αρχής από μία συμμορία υποκινουμένη και υποστηριζομένη υπό των οργάνων της Υπερεθνικής Ελίτ.

Αυτονοήτως, η άλωσις της «Ουκρανίας» εσήμαινε:

– την ολοκλήρωση της στρατιωτικής περικυκλώσεως της Ρωσσικής Ομοσπονδίας,

– την απώλεια του ναυστάθμου του Ρωσσικού Στόλου Μαύρης Θαλάσσης στην Σεβαστούπολη της πάλαι ποτέ ελληνικής Ταυρικής Χερσονήσου (Κριμαίας), την οποίαν είχε απελευθερώσει η Μ. Αικατερίνη από τους Τούρκους και τους Τατάρους,

– την περαιτέρω γεωπολιτική συρρίκνωση της εναπομεινάσης Ρωσσίας,

– την ένταξη της λεγομένης «Ουκρανίας» στο ΝΑΤΟ και την συνεπακόλουθη μετατροπή της σε στρατιωτικό προπύργιο του Πλανητικού Ιμπεριαλισμού κατά της (εισέτι ελευθέρας) Ρωσσίας,

– την μετατροπή και στρατηγική και επιχειρησιακή εκμετάλλευση της «Ουκρανίας» ως ορμητηρίου εξαπολύσεως της τελικής εφόδου προς κατάληψιν πλέον της ιδίας της Μόσχας – διά της μεθόδου της αποσταθεροποιήσεως, υπονομεύσεως και ανατροπής καθεστώτος.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι να απορεί κάθε καλόπιστος και αδέκαστος τρίτος παρατηρητής όχι με την δήθεν «επιθετικότητα» της Ρωσσίας και του Προέδρου της – όπως προπαγανδίζουν καθημερινώς, επί τόσα έτη, τα θηριώδη εργαλεία του Πλανητικού Μετα-Μοντέρνου Ολοκληρωτισμού των media  –  αλλά με την απίστευτη υπομονή, μετριοπάθεια και αυτοσυγκράτηση, την οποίαν επέδειξαν, τόσα χρόνια, έναντι αυτής της (κατ’ εξακολούθησιν και κατά συρροήν) αθλιότητος της σημερινής, παρακμιακής, Νεο-Μαρξιστικής (Woke) «Δύσεως», η Ρωσσική Ομοσπονδία και προσωπικώς ο κ. Putin.

Θα πρέπει όμως να είναι κανείς παντελώς αστοιχείωτος ή ηλίθιος, να διαθέτει σοβαρό έλλειμμα ιστορικής και γεωπολιτικής παιδείας ή και κοινής λογικής – όπως δυστυχώς συμβαίνει με τις πολιτικές ανθυπομετριότητες της Ουάσιγκτων, των Βρυξελλών, του Λονδίνου, των Παρισίων, του Βερολίνου, των Αθηνών κλ.π. – για να εκλαμβάνει, και δη εξακολουθητικώς, αυτήν την ιώβειο ρωσσική υπομονή και αυτοσυγκράτηση ως ένδειξη αδυναμίας ή και διαθέσεως ολοκληρωτικής παραδόσεως.

Είναι, τω όντι, εκπλήσσουσα η …έκπληξις της εκφυλισμένης, Τροτσκιστικής (Woke) Δύσεως (προσποιητή, βεβαίως) επειδή ο Πρόεδρος Πούτιν αντέδρασε καθ’ ον τρόπον αντέδρασε! Στο κάτω-κάτω της γραφής, ήταν η Δύση εκείνη που πάτησε πόδι στην «αυλή» της Ρωσσίας, απειλούσα μάλιστα ευθέως τα ύψιστα και ζωτικά εθνικά συμφέροντα της τελευταίας.

Άλλωστε, ο κ. Πούτιν είχε ρητώς και επανειλημμένως προειδοποιήσει τις ΗΠΑ και τους δορυφόρους τους για τις μοιραίες συνέπειες των επιλογών τους – κατά τον αυστηρότερο τρόπο δε με την περίφημη, ιστορική εκείνη ομιλία του από του βήματος της Διεθνούς Διασκέψεως για την Πολιτική Ασφαλείας του Μονάχου, το 2007. Οι ιθύνουσες πολιτικογραφειοκρατικές ελίτ της παρακμιακής, νεο-μαρξιστικής Δύσεως δεν ήθελαν να ακούσουν.

Διέπραξαν μάλιστα μιαν ακόμη ατιμία: Αντί μιας εντίμου και πραγματιστικής συνεννοήσεως με έναν εξαιρετικό ηγέτη που αποτελεί, δίχως υπερβολή, τον ορισμό του Πολιτικού Ρεαλισμού, όπως ο κ. Πούτιν, και, κατ’ ακολουθίαν, αντί μιας λελογισμένης, εξισορροπημένης και αμοιβαίως επωφελούς στρατηγικής συνεργασίας με την μετα-σοβιετική Ρωσσία, οι ιθύνουσες ελίτ της Ουάσιγκτων και των Βρυξελλών προτίμησαν την οδόν της ρήξεως, αποκρύπτοντας όμως τις αληθείς προθέσεις τους πίσω από τα γνωστά μετα-μοντέρνα, νεοφιλελεύθερα (woke) διεθνιστικά ιδεολογήματα. Τα οποία αποτελούν, στην καλλίτερη περίπτωση, ευτελή (έως «φτηνιάρικα»), διάτρητα και υποκριτικά ιδεολογικά υποπροϊόντα του συρμού και, στην χειρότερη, εργαλεία ιδεολογικής «νομιμοποιήσεως» του Ιμπεριαλισμού της Υπερεθνικής Ελίτ.

Είναι καιρός οι Αμερικανοί ηγέτες – και οι Ευρωπαίοι δορυφόροι τους – να αρχίσουν και πάλι να συμπεριφέρονται ως ορθολογικοί δρώντες και υπεύθυνοι «statesmen»: ήγουν ψύχραιμα, νηφάλια, απηλλαγμένοι από μανιχαϊστικές, άκρως ιδεολογικοποιημένες ή πολιτικοθεολογικές προσεγγίσεις και κατά μήκος των αρχών του Πολιτικού Ρεαλισμού – όχι ως παρανοϊκοί ακτιβιστές διαφόρων ΜΚΟ!

Και για να μη ξεχνιώμαστε: 27.000.000 νεκροί ήσαν ο φόρος αίματος αυτού του έθνους κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – μακράν βαρύτερος παντός άλλου έθνους.

Άλλως πως, εάν δηλαδή Ουάσιγκτων και Βρυξέλλες συνεχίσουν το Ηροστράτειον έργο τους, δυνάμεθα να φοβούμεθα για τα χειρότερα, όπως ανέφερα και στην συνέντευξη, που είχα την τιμή και την χαρά να παραχωρήσω τις προάλλες στον αξιότιμο κ. Π. Καρβουνόπουλο. Είμεθα σήμερα σε πολύ χειρότερη μοίρα από ό,τι το 1962! Και ο νοών νοείτω.

Όπως λιτά και σοφά το έθεσε ο κ. Πούτιν, νόμισαν ότι μπορούν να περιπαίξουν την υπερήφανη αρκούδα, να την αιχμαλωτίσουν, να της βγάλουν τα νύχια, να την αλυσοδέσουν και, τελικώς, να την πετάξουν έξω από το ίδιο το σπίτι της… Και ότι η αρκούδα θα καθόταν παθητικώς να τα ανέχεται όλα αυτά!
Κούνια που τους κούναγε…

* Διδάκτωρ (Dr. phil) Ιστορίας Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Λουδοβικείου-Μαξιμιλιανείου Πανεπιστημίου Μονάχου, Επίκουρος Καθηγητής του Τμήματος Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, διατελέσας επί σειράν ετών Καθηγητής της Σχολής Εθνικής Αμύνης και της Ναυτικής Σχολής Πολέμου.