Οι “χαμένοι θησαυροί” των ναζί

Γράφει ο Δημήτρης  Σταυρόπουλος

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, αν και τελείωσε πριν από 75 χρόνια, κρατάει ακόμα καλά φυλαγμένα μυστικά, που κρύβουν χρυσό ,πολύτιμους λίθους, χρήματα και έργα τέχνης ανυπολόγιστης αξίας!

Με άλλα λόγια ακόμα δεν έχει αποκαλυφθεί που βρίσκεται ο κύριος όγκος του θησαυρού των ναζί, ένα μέρος του οποίου έπεσε στα χέρια των συμμάχων μετά την πτώση του Βερολίνου.

Υπολογίζεται ότι η αξία του ξεπερνάει τα 50 δις δολάρια, εκτός από τα λάφυρα από τις αρπαγές και τις λεηλασίες σε σπίτια πλουσίων-κυρίως-Εβραίων.

Όταν φάνηκε ότι το Γ’ Ράιχ θα θαβόταν στις στάχτες του πολέμου το 1945, οι ηγέτες του άρχισαν να κρύβουν μαζικά ότι πολύτιμο είχαν αρπάξει από την Ευρώπη κατά τα προηγούμενα χρόνια.

Ανεκτίμητης αξίας έργα τέχνης και ασημικά από σπίτια εύπορων οικογενειών που είχαν σταλεί στους θαλάμους αερίων, αρχαιολογικοί θησαυροί, πίνακες και γλυπτά από μουσεία αλλά και τόνους κυριολεκτικά χρυσού, κείτονται τώρα, σε υπόγεια καταφύγια, ορυχεία και πυθμένες λιμνών.

Ο απίστευτος όγκος των ναζιστικών λαφύρων και η ανεκτίμητη αξία τους έχει μετατρέψει το σαφάρι για την ανεύρεσή τους στο Άγιο Δισκοπότηρο των κυνηγών θησαυρού.

Στο Παρίσι και μόνο, οι ναζί άδειασαν -μέχρι το 1945- 38.000 σπίτια ιδιοκτησίας εβραίων, γέμισαν 150 φορτηγά και χρειάστηκαν 1.500 εργάτες για να μεταφέρουν τα κιβώτια! 

Το Γ’ Ράιχ άρπαξε περισσότερο από το 20% των έργων τέχνης που υπήρχαν στην Ευρώπη…

Μέχρι σήμερα γνωρίζουμε ότι οι Γερμανοί έκλεψαν περισσότερα από 16.000 έργα τέχνης από μουσεία και κατοικίες, ότι ο Χίτλερ είχε τη δική του ιδιωτική συλλογή από διαμάντια και πως η Reichsbank, η Κεντρική Τράπεζα του Γ’ Ράιχ, είχε δημιουργήσει ένα τεράστιο απόθεμα χρυσού, που προκαλεί στις μέρες μας τεράστιο ενδιαφέρον στους «κυνηγούς» του θησαυρού.

ΟΙ ΚΡΥΨΩΝΕΣ

Η αλήθεια είναι ότι οι Σύμμαχοι βρήκαν πολλά από τα κλεμμένα και κάποια επιστράφηκαν εκεί που έπρεπε.

 Κάποια φυσικά, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μόνιμες συλλογές μουσείων αλλά και κειμήλια ιδιωτών που είχαν φροντίσει μέσα στον όλεθρο του πολέμου να κρατήσουν τους τίτλους ιδιοκτησίας.

Μια πρώτη συμμαχική επιτυχία της ειδικής ομάδας «Μνημείων, Καλών Τεχνών και Αρχείων», η οποία είχε συσταθεί το 1943 από τον πρόεδρο Ρούζβελτ και τον στρατηγό Αϊζενχάουερ με σκοπό την επανάκτηση των χαμένων έργων τέχνης, ήταν η ανακάλυψη σε χαλκωρυχείο του Ζίγκεν της Βεστφαλίας 400 πινάκων και αρκετών ράβδων χρυσού.

Αμέσως μετά ήρθαν τα αλατωρυχεία Καιζερόλα στο Μέρκερς της Θουριγγίας, όπου πλάι στα έργα τέχνης και τα τεχνουργήματα από τα 15 κρατικά μουσεία του Βερολίνου, κείτονταν 550 υφασμάτινοι σάκοι με ένα εκατομμύριο χρυσά μάρκα ο καθένας, 400 μικρότερες τσάντες με ράβδους χρυσού, αλλά και κουτιά με βέρες και χρυσά σφραγίσματα από τα κολαστήρια του Άουσβιτς και του Μπούχενβαλντ.

Σύμφωνα με αναφορές, μιας και οι επίσημες καταγραφές δεν είναι -υπόπτως- καθόλου διαθέσιμες, από τα αλατωρυχεία της Θουριγγίας φυγαδεύτηκαν περισσότεροι από 100 τόνοι χρυσών ράβδων, κοσμημάτων και άλλων χρυσών αντικειμένων. 

Αλλά και σακιά ολόκληρα γεμάτα με ευρωπαϊκά χαρτονομίσματα, αξίας εκατομμυρίων. 

Μόνο τα αμερικανικά δολάρια, μιας χώρας δηλαδή που δεν κατέκτησαν οι ναζί για να λεηλατήσουν ανενόχλητοι, ήταν αξίας 2 εκατ. δολαρίων (το 1945!).

Παρά τον ανυπολόγιστο όγκο του χρυσού, ένα ερώτημα άρχισε να αναδύεται αβίαστα: ήταν αυτό όλο το απόθεμα χρυσού της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας (κάπου 520 εκατ. δολάρια σε τιμές 1945!);

 Μιας Γερμανίας που λεηλατούσε τον χρυσό από τα υπόγεια των ευρωπαϊκών τραπεζών και αποστερούσε από κατακτημένους πολίτες τα τιμαλφή τους επί έξι ολόκληρα χρόνια; 

Μιας Γερμανίας που σάρωσε την Ευρώπη και δεν άφησε πολύτιμο λίθο και χρυσό δόντι;

Η Reichsbank είχε φροντίσει να λιώσει τα χρυσά αντικείμενα και να τα μετατρέψει σε ράβδους με χαραγμένο πάνω τους το λογότυπό της.

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΧΡΥΣΟΣ

Το θέμα του ναζιστικού χρυσού είναι ιδιαίτερα περίπλοκο.

 Ποιος τον έβαλε στο χέρι; Τι μοιράστηκε με τους άλλους και τι κράτησε για τον εαυτό του; 

Ποιος ο ρόλος της Ελβετίας; Ζητήματα που παραμένουν εξάλλου ανοιχτά ακόμα και σήμερα, περισσότερα από 75 χρόνια μετά.

Κατά πρώτον, είναι σίγουρο ότι στα αλατωρυχεία της Θουριγγίας δεν είχε αποθηκευτεί όλος ο χρυσός της Reichsbank.

 Κι αυτό γιατί τον Απρίλιο του 1945, όταν οι Σύμμαχοι βρίσκονταν πια στα περίχωρα του Βερολίνου, οι ναζί αξιωματούχοι μετέφεραν τις τελευταίες ράβδους χρυσού της Κεντρικής Τράπεζας σε χωριό της βόρειας Βαυαρίας. 

Εκεί, πάνω στα κορφοβούνια, οι ναζί μετέφεραν τουλάχιστον 9 τόνους χρυσού, αλλά και σάκους με ξένο νόμισμα και χρυσές λίρες.

 Τις 730 μπάρες χρυσού τις έκρυψαν μάλιστα στη Λίμνη Walchensee.

Η Ελβετία παρέμεινε στο απυρόβλητο των ερευνών μέχρι και το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου, οι σεισμικές δονήσεις του οποίου έφτασαν μέχρι και τα υπόγεια των ελβετικών τραπεζών. Ήταν στην ίδια σύνοδο του Λονδίνου που αναδείχτηκαν οι διεθνείς διαστάσεις του «βρόμικου χρυσού» των ναζί, αλλά και η περιβόητη άρνηση του ελβετικού τραπεζικού συστήματος να αποκαλύψει λεπτομέρειες και να παρέχει πρόσβαση στους διεθνείς ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Οι Ελβετοί τραπεζίτες ξέπλεναν τον κλεμμένο χρυσό από τους εβραίους που στοιβάζονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και από τα κρατικά αποθέματα των κατακτημένων χωρών και τον έθαβαν κάνοντας κατάχρηση του τραπεζικού απορρήτου και των ειδικών λογαριασμών. 

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ελβετίας αρνήθηκε φυσικά να επιστρέψει τον κλεμμένο χρυσό στην Τριμερή Επιτροπή και σε αυτούς που πραγματικά ανήκει, περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Ο κλεμμένος χρυσός των ναζί αντιστοιχεί σε πάνω από 70 δισ. δολάρια. 

Υπάρχουν όμως πολλά ακόμη δισεκατομμύρια κρυμμένα σε διάφορους μυστικούς λογαριασμούς, που θα παραμείνουν μυστικοί γιατί έτσι το θέλει η Ελβετία.

ΟΙ 5 ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΑΝ

To τρένο με τον χρυσό από το Βρότσλαβ

Αφήνοντας πίσω τους την πολωνική πόλη οι Γερμανοί, καθώς ο ρωσικός στρατός πλησίαζε, αποφάσισαν να μεταφέρουν με μια αμαξοστοιχία μήκους 150 μέτρων, 272 τόνους χρυσού που υπήρχε στην τράπεζα της πόλης.

 Η σημερινή του αξία θα άγγιζε τα 10 δισ. δολάρια.

 Το τρένο δεν έφτασε ποτέ στη Γερμανία και εξαφανίστηκε διά παντός.

 Το κεχριμπαρένιο δωμάτιο

Ένα επιχρυσωμένο δωμάτιο σε ένα ρωσικό παλάτι, γεμάτο με 6 τόνους πολύτιμο κεχριμπάρι και πανάκριβη διακόσμηση. Τα πάντα μεταφέρθηκαν στην Πρωσία από τους Ναζί, όπου έπειτα από τον ρωσικό βομβαρδισμό αγνοούνται.

Ο χρυσός της Γιαμασίτα

Με την ονομασία αυτή, που προέρχεται από το όνομα του Ιάπωνα στρατηγού Γιαμασίτα, περιγράφεται όλο το χρυσάφι που κλάπηκε από τους Ιάπωνες στις επιθέσεις τους στη Νοτιοανατολική Ασία και κρύφτηκαν σε υπόγειες μυστικές σπηλιές στις Φιλιππίνες.

 Όλοι όσοι γνώριζαν την τοποθεσία σκοτώθηκαν με περίεργο τρόπο σε μάχες ή εκτελέστηκαν.

 Πιστεύεται πως μέρος του θησαυρού βρέθηκε στα χέρια του αμερικανικού στρατού.

 Στα σενάρια αυτά εμπλέκεται και ο Ιάπωνας αυτοκράτορας, που πιστεύεται πως συνωμότησε με τους Αμερικανούς για να πάρει μέρος του θησαυρού.

 Το φρούριο των Άλπεων

Θαμμένο κάπου στη Βαυαρία, πιστεύεται πως περιείχε χρυσό και διαμάντια τεράστιας αξίας που προορίζονταν για τη χρηματοδότηση επίλεκτων μονάδων του γερμανικού στρατού.

 Παρότι δεν βρέθηκε ποτέ, κυνηγοί θησαυρών εικάζουν πως η τοποθεσία του είναι κωδικοποιημένη στις νότες του «March Impromptu», του συνθέτη Γκότφριντ Φέντερλαϊν.

 Awa Maru

Πρόκειται για ένα ιαπωνικό πλοίο που χρησιμοποιήθηκε ως μεταγωγικό του Ερυθρού Σταυρού από τους Συμμάχους. Το 1945 ξεφόρτωσε ιατρικό υλικό στη Σιγκαπούρη και φορτώθηκε με 40 τόνους χρυσού, 12 τόνους πλατίνα και 150.000 καράτια διαμάντια.

 Επίσης, εικάζεται πως στο πλοίο μεταφερόταν και το ανεκτίμητης αξίας απολίθωμα του Ανθρώπου του Πεκίνου. Τορπιλίστηκε κατά λάθος από αμερικανικό υποβρύχιο.

Πηγές

Newsbeast

e-daily