“Η καταρρέουσα οικονομικά Τουρκία, έχει μεν 6 ρεκόρ Γκίνες αλλά κι ένα, made in Germany, ναυαγοσώστη. Τον Ελληνισμό”

 Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός

Ποιοι δυόμιση πόλεμοι, και πράσινα άλογα. Εδώ, μια φορά το χρόνο η Τουρκία ανοίγει κι ένα νέο πολεμικό μέτωπο. Περί το Μικρασιατικό σώμα, μόνον η Μαύρη θάλασσα απέμεινε χωρίς να τη μαστιγώσει και να την αλυσοδέσει, δίκην νέου Ξέρξη, ο Τούρκος προκαθήμενος. Ο οποίος, αντί για καρότο και μαστίγιο, όπως προτείνουν ως πολιτική απέναντι στην Τουρκία, πολλοί, εκ της πολιτικής, ημεδαποί, χρησιμοποιεί μεν το μαστίγιο αλλά κυρίως τις αλυσίδες για τους χιλιάδες φυλακισμένους καθώς και πολιτικές αλυσίδες για τους αποταγμένους και τους αφυλάκιστους ακόμη πολίτες της χώρας του, και όχι μόνο αυτής.

Πρώτο. Η μια εισβολή διαδέχεται την άλλη. Λες και πρόκειται για πολυεθνική εταιρία που ανοίγει νέα ηπειρωτικά όσο και θαλάσσια υποκαταστήματα στον ευρύτερο Μεσογειακό, Μεσανατολικό και Ευρασιατικό χώρο. Από την Κύπρο, τη Νότια Καρδουχία, {Συρία, Ιράκ}, και βέβαια την Ανατολική Μεσόγειο, από την Ελλαδική, έως την Κυπριακή ΑΟΖ, μέχρι τη Λιβύη και τον Καύκασο με το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Και άγνωστο, ποιος θα έχει σειρά.

Αν δε οι εισβολές περιλαμβάνονταν ως θέμα στο βιβλίο καταγραφής παγκόσμιων ρεκόρ Γκίνες, είναι βέβαιο ότι το ρεκόρ αυτό το κατέχει η γειτονική χώρα.

Δεύτερο. Πρόκειται για ρεκόρ, ως προς το μεγαλύτερο στον πλανήτη εργοστάσιο παραγωγής προσφύγων και μεταναστών. Για τους οποίους η κυρία Μερκέλογλου, διατείνεται ότι η Τουρκία τους χειρίζεται με θαυμαστό τρόπο, όταν η αλήθεια βρίσκεται αντιδιαμετρικά. Στο οργανωμένο δουλεμπόριο από υψηλούς διακινητές έως τους ων ουκ έστιν αριθμός, πνιγμούς στο Αιγαίον.

Τρίτο. Οφείλουμε να μην παραλείψουμε το ρεκόρ του πλιάτσικου των πλουτοπαραγωγικών πηγών των τόπων αυτών, στους οποίους έχει εισβάλει η ίδια ή/και μετά των μεταστατικών ισλαμιστών της, όπως είναι ο ISIS, σχετικά με το αίμα και το πετρέλαιο και όχι μόνο. Κάτι πήγε να αποκαλύψει ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν αλλά τα παράτησε στη μέση. Το μόνο που έκανε, ήταν να επιβεβαιώσει το ρητό: “Όμοιος ομοίω αεί πελάζει”, με κοινό, τις σχεδόν ισόβιες παρουσίες του ίδιου και του Τούρκου προκαθήμενου, στους εξουσιαστικούς θώκους.

Τέταρτο. Ούτε το ρεκόρ των βεβηλώσεων ιστορικών μνημειακών χώρων, είναι ανάξιο λόγου, όταν μέσα σε λίγους μόλις μήνες μετέτρεψε σε τζαμιά, δυο από τις πλέον σημαντικές σε παγκόσμιο επίπεδο, Χριστιανικές Εκκλησίες, μετά των σπάνιων, πλην κεκαλυμμένων έκτοτε με μπερντέδες, ψηφιδωτών. Την Αγία Σοφία {βλ. photo-Εικόνα Α΄, } και τη Μονή της Χώρας.

Πέμπτο. Εκείνο όμως που διαχρονικά αποτελεί ένα, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, ρεκόρ είναι οι αιώνιες, όσο και οι εν ροή έκτοτε γενοκτονίες. Οι οποίες υπερτερούν σε πλήθος, όσο βέβαια και σε χρονική διάρκεια, και από αυτόν ακόμη τον Ναζισμό.

Από τις αρχές του εικοστού αιώνα έως τις αρχές του εικοστού πρώτου. Από την Αρμενική και την Ποντιακή έως την Κουρδική, και πόσες άλλες. Για τις οποίες όμως δεν έδωσε ποτέ λογαριασμό σε κανένα διεθνές δικαιοδοτικό όργανο. Τόσο για τις πολυαίμακτες, όσο και τις αναίμακτες.

Έκτο. Υπάρχει ένα ακόμη ρεκόρ. Εκείνο των ασυλιών και της ατιμωρησίας που απολαμβάνει επί δεκαετίες, από όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς. Από τον ΟΗΕ, που μόλις προχθές εδέησε η Γραμματεία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του, να μιλήσει για Τουρκικά εγκλήματα πολέμου εις βάρος των Κούρδων, έως τα συστηματικά Ευρωπαϊκά χάδια, όπως τα προχθεσινά, στις Βρυξέλλες.

Μόνο που στη συγκριμένη Σύνοδο Κορυφής, ο πολιτικός Ελληνισμός ζυγίστηκε, μετρήθηκε και βρέθηκε ελλιποβαρής. Στην ουσία, ο made in Germany ρόλος του είναι του ναυαγοσώστη, για το καταρρέον τουρκικό οικονομικό και νομισματικό σύστημα. Όπου αν επιβάλλονταν κυρώσεις, στην κατάσταση που είναι σήμερα, θα κατέρρεε εντός ελαχίστων ωρών. Αυτό διότι υπάρχει πολύ μεγαλύτερος πολλαπλασιαστής παρενεργειών, σε σχέση με την περίοδο επιβολής των κυρώσεων των ΗΠΑ, στην περίπτωση του πάστορα Μπράνσον.

Κατά τα άλλα, αν όπως έδειξε η εντός Ευρωπαϊκών τειχών διαδρομή του Ελληνισμού, και παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, περί δεξιάς και περί αριστεράς, τα οικονομικά μιας χώρας ούτε λίγο ούτε πολύ συνιστούν τυφλοσούρτη, στην ουσία μένει ένα μόνο ζητούμενο. Το να μπορεί ο νέος πολιτικός Ελληνισμός να εκφράσει συμπυκνωμένη την εθνική αξιοπρέπεια και πριν από αυτή, την εθνική αυτοπεποίθηση για το σώμα των ιδεών που μπορεί να παραπέμπουν απευθείας προς την παλιγγενεσία, μια και του χρόνου εορτάζεται η διακοσιοστή της επέτειος.

Αν δε σύμφωνα με τα ιερά κείμενα, για τον άνθρωπο δεν υπάρχει δεύτερος θάνατος, και επόμενα ούτε και δεύτερη παλιγγενεσία, μπορεί να αποδειχθεί ότι για τις ιδέες και τον πολιτικό Ελληνισμό, ουδόλως ισχύουν. Ούτε ως προς το θάνατο, αφού ισχύει το: “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” όσο και το: “Ούτε και η Κύπρος πεθαίνει ποτέ” {βλ. Δημοψήφισμα για την Κύπρο}. Επίσης ουδόλως θα ισχύσουν ως προς την παλιγγενεσία, η οποία, στο πλευρό του νέου πολιτικού Ελληνισμού, βάσιμα θα μπορεί να υπάρξει.
____________
Υ. Γ. Αν ο συγγραφέας μιας πολιτικής ανάλυσης, έχει καλές σχέσεις με την επικαιρότητα, τότε το σημερινό κείμενο όφειλε να κινηθεί γύρω από τα τεκταινόμενα στον Καύκασο και το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Κάτι όμως, που λόγω των περί της Συνόδου Κορυφής διάφορων γραπτών, επέβαλε και σε μένα να επανέλθω στο ίδιο θέμα. Και να αφήσω για αύριο τα σπουδαία.

Δεν γνωρίζω βέβαια το κατά πόσο στη νέα εργασία που προετοιμάζω, θα ισχύσει το αρχαίο αυτό ρητό το “ες αύριον τα σπουδαία”, όμως νομίζω ότι κάτι πρέπει να κάνουμε ώστε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον πολύπαθο, όπως ο δικός μας, Αρμενικό λαό. Όλοι μας συγκινηθήκαμε από την εικόνα του γεμάτου από νέες και νέους αεροπλάνου, που επιστρέφουν στην Αρμενία {βλ. photo- Εικόνα Β΄,} . Οπότε γνωρίζοντας από σήμερα τον τίτλο και τους υπότιτλους που κατέληξα, τους παραθέτω, και ο θεός ας φωτίσει τους Έλληνες ιθύνοντες, λόγω του επείγοντος όσο και σοβαρότατου αυτού ζητήματος, να προλάβουν να σκεφτούν και να κάνουν κάτι:

Κοινή πολιτική δράση Ελληνισμού και Αρμενίας

“Αν η στήριξη της Γερμανικής Ευρώπης προς την Τουρκία, συνιστά φαύλο κύκλο,
η προσφυγή Ελληνισμού και Αρμενίας στα διεθνή δικαστήρια, είναι ο ενάρετος”

“Δύο είναι οι νέες Νυρεμβέργες, για την υπόδικη Τουρκία:
Το Στρασβούργο με το ΕΔΔΑ, και κυρίως η Χάγη με το ΔΠΔ”