Αγορά μεταχειρισμένων αμφίβιων οχημάτων από ΗΠΑ: Σπαταλάνε λεφτά των Ελλήνων, ρισκάρουν ατύχημα!

Η κυβέρνηση σε κάθε ευκαιρία διαφημίζει ότι έχει αγωνία να «επανεξοπλίσει τη χώρα»…Μόνο που πλην εξαιρέσεων οι αποφάσεις που έχει λάβει είναι από εξόφθαλμα λανθασμένες μέχρι εγκληματικές! Τελευταίο δείγμα αυτής της επιμονής στο λάθος είναι η χθεσινή είδηση για την …αποδέσμευση πώλησης αμφίβιων τεθωρακισμένων από τις ΗΠΑ, κόστους κοντά στα 300 εκατομμύρια! Η επιλογή της κυβέρνησης να υλοποιήσει αυτή την απαίτηση της στρατιωτικής ηγεσίας που προέκυψε…από το πουθενά εκτός του ότι σπαταλά χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων ,ελπίζουμε να μην αποδειχτεί και εγκληματική.

Γιατί το λέμε αυτό;

Τα AAV-7 για τα οποία υποθέτουμε ότι τα μέσα ενημέρωσης που εκθειάζουν τον Α/ΓΕΕΘΑ θα πανηγυρίσουν έξαλλα την αγορά τους, έχουν πνίξει 9 Αμερικανούς πεζοναύτες με αποτέλεσμα να αποσυρθούν από …αμφίβιες επιχειρήσεις! Το πολύνεκρο δυστύχημα έγινε στις 30 Ιουλίου 2020 και δεν μπορεί να μην το γνωρίζουν στο ΓΕΕΘΑ! Τα AAV-7 από τον Δεκέμβριο του 2021 δεν ξαναμπήκαν στη θάλασσα και έτσι οι Αμερικανοί μάλλον έψαχναν να τα ξεφορτωθούν για να τα αντικαταστήσουν με νέα οχήματα! Που θα τα «έσπρωχαναν»; Μα που αλλού, στην Ελλάδα!

Όταν πριν από μήνες το militaire.gr είχε ασχολληθεί με σειρά άρθρων του με το θέμα , είχε δεχτεί σφοδρές επιθέσεις από το «σύστημα επικοινωνίας» που λιβανίζει τον Α/ΓΕΕΘΑ. Όμως απόστρατοι Ναύαρχοι που έχουν υπηρετήσει και στα αρματαγωγά μας έλεγαν -τραβώντας τα μαλλιά τους με τις επιλογές του ΓΕΕΘΑ- ότι τα συγκεκριμένα αμφίβια οχήματα:

•Έχουν απορριφθεί τρεις (3) φορές από την Ελλάδα! Αρχικά το 2011, το 2014 και το 2018!

•Γιατί απορρίφθηκαν; Πρώτον γιατί δεν τα «σηκώνουν» οι καταπέλτες των αρματαγωγών! Οι καταπέλτες σηκώνουν βάρος μέχρι 22 τόνους και τα AAV-7 ζυγίζουν 29!!! 7 τόνοι διαφορά!

•Όταν το θέμα είχε έρθει στη Βουλή ο Α/ΓΕΕΘΑ ζήτησε από τον τότε Α/ΓΕΝ να σηκωθεί και να υποστηρίξει την επιλογή των AAV-7. Εκείνος είπε ότι …με μερεμέτια μπορεί να ενισχυθούν οι καταπέλτες των αρματαγωγών!!! Να σημειωθεί ότι τα συγκεκριμένα αμφίβια δεν θα βγαίνουν από τα αρματαγωγά σε παραλία ,όπου ο καταπέλτης θα «πατάει» στην ακτή. Υποτίθεται ότι θα βγαίνουν από τα αρματαγωγά στα ανοιχτά και θα πλέουν μέχρι την ακτή μόνα τους! Κανένας από τους Ναυάρχους με τους οποίους το militaire.gr είχε μιλήσει δεν εγγυήθηκαν ότι αυτό μπορεί να γίνει με ασφάλεια…όσα μερεμέτια κι αν γίνουν!

•Ο δεύτερος λόγος της απόρριψης ήταν ότι τα AAV-7 με το ζόρι μπαίνουν και βγαίνουν από τα αρματαγωγά μας!!!

Υπάρχουν όμως και ενστάσεις που θέτουν πλέον ερωτήματα και για την επιχειρησιακή επάρκεια κάποιων. Τα ερωτήματα που έθεταν και θέτουν έμπειροι Αξιωματικοί του ΠΝ -απόστρατοι πλέον οπότε μη μπει στον κόπο το ΓΕΕΘΑ να ψάνχει ποιους θα αποστρατεύσει- δεν μπορεί να μην απαντηθούν:

• «Είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος σήμερα ότι θα είναι αποτελεσματική η ανακατάληψη νησιού με τον τρόπο που φαίνεται ότι την έχει στο μυαλό του το ΓΕΕΘΑ; Με αρματαγωγά και AVV-7»;

• «Εφόσον έχουμε όπως λένε άριστες σχέσεις με τις ΗΠΑ ,γιατί δεν ζητάμε εναέρια μέσα για να μεταφέρονται οι δυνάμεις ανακατάληψης»; Κάποιοι ανέφεραν και συγκεκριμένο ιπτάμενο  μέσο που δεν θα απέκλειαν οι Αμερικανοί.

Ως απάντηση σε όσους επιμένουν να πιστεύουν ότι οι πολεμικές συγκρούσεις έχουν μείνει στην εποχή της Νορμανδίας, αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από μία ανάλυση που είχε κάνει το πολύ καλό ιστολόγιο Βελισάριος , το 2011. Όταν το θέμα AAV-7 είχε τεθεί προς εξέταση. Όλη η ανάλυση ΕΔΩ.

Το απόσπασμα:

Σε ότι αφορά την επίδραση του AAV-7 στο αεροναυτικό σκέλος:

Εάν το AAV-7 χρησιμοποιηθεί από τους πεζοναύτες ως μέσο για τη μεταφορά των λόχων κρούσεως και βαρέων όπλων από τα αρματαγωγά στην ακτή αντί για τα LCPV-7, αυτό θα σημαίνει ότι, λόγω των περιορισμών ταχύτητας και χρόνου που αναφέρθηκαν στο 1ο μέρος, ένα (τουλάχιστον) αρματαγωγό, και πιθανόν περισσότερα, καθώς και τα σκάφη που τα προστατεύουν  θα πρέπει να προσεγγίσουν το νησί σε απόσταση τουλάχιστον 5 ναυτικών μιλίων.

Με αυτή την παράμετρο δεδομένη, πόσο ρεαλιστικό είναι να θεωρούμε ότι μπορεί να γίνει με ασφάλεια η προσέγγιση αυτή, όταν θα κινδυνεύουν από μία συντονισμένη επίθεση εχθρικών αγκιστρωμένων πυραυλακάτων και εχθρικών α/φων με πυραύλους αέρος-επιφανείας μεγάλου βεληνεκούς, τα οποία θα έχουν στο σύνολό τους την παρουσία τους στραμμένη στην περιοχή του νησιού στόχου; Κι επιπλέον: πόσο ρεαλιστική είναι η προστασία της νηοπομπής αυτής από την ισχυρή εχθρική υποβρυχιακή παρουσία, η οποία θα είναι όλη συγκεντρωμένη κατά μήκος της πορείας του στόλου προς το νησί-στόχο, και ιδίως γύρω από αυτόν; Γιατί, ακόμη κι αν οι «επιθετικές» ελληνικές δυνάμεις επιφανείας (δηλαδή τα ταχέα σκάφη) επικρατήσουν έναντι των τουρκικών κυρίων μονάδων επιφανείας στην πρώτη φάση των επιχειρήσεων, ο εχθρός μπορεί να επιβάλει αξιόπιστη απειλή ναυτικής απαγόρευσης στο Αιγαίο κυρίως με την ισχυρή του υποβρυχιακή παρουσία, αλλά και με την αεροπορική του παρουσία και τις πυραυλακάτους του.

Σε αντίθεση με την επιλογή αυτή, τα θεωρούμενα «ξεπερασμένα ΑΒΑΚ», τα LCPV-7F, με ταχύτητα 20 κόμβων στην ίδια κατάσταση θάλασσας, και με μικρότερους περιορισμούς χρόνου πλεύσης, μπορούν, ρεαλιστικά, να καλύψουν στον ίδιο χρόνο σχεδόν τετραπλάσια απόσταση, και σε διπλάσιο χρόνο (δύο ώρες) σχεδόν οκταπλάσια. Η απόσταση από την ακτή που αυτό εξασφαλίζει στο στόλο είναι μια κρίσιμη παράμετρος. Η απόσταση αυτή προστατεύει το στόλο από ενδεχόμενα πυρά, μεγαλώνει την επιφάνεια που πρέπει να επιτηρεί ο αντίπαλος για να επιτεθεί – και μάλιστα δυσανάλογα, διότι πρόκειται για επιφάνεια έναντι απόστασης – ενώ επιτρέπει και την χρήση της γεωγραφικής διαμόρφωσης του χώρου και των άλλων νησιών της περιοχής για την εξασφάλιση κάποιας κάλυψης. Πράγματι, με το περιθώριο ακτίνας δράσης που δίνουν τα ΑΒΑΚ στον ελληνικό νησιωτικό χώρο, είναι δυνατή η προσέγγιση του ελληνικού αποβατικού στόλου και η εξαπόλυση των αποβατικών με την κάλυψη χερσαίων όγκων γειτονικών νησιών, γεγονός που η απόσταση των 5 ν.μ. στο Αιγαίο δεν επιτρέπει.

Τα ΑΒΑΚ δίνουν, ασφαλώς, μεγαλύτερο όγκο απ’ ότι τα AAV μέσα στο νερό, αλλά σε κάθε περίπτωση τα ΑΒΑΚ είναι κατά πολύ ταχύτερα – άρα παραμένουν εκτεθειμένα σε πυρά για πολύ λιγότερο – και δύσκολα υπάρχει κάποιο μέσο ή μέθοδος εντοπισμού από το οποίο θα διέφευγε το ένα μέσον ενώ δε θα τα κατάφερνε το άλλο.

Επιπλέον, οι επιδόσεις των LCPV-7F αφορούν μία σχεδίαση του τέλους της δεκαετίας του ’80. Και πάλι ενδεικτικά, οι Βρετανοί Πεζοναύτες (και το Βρετανικό Ναυτικό) χρησιμοποιούν στο ρόλο αυτόν τη δική τους έκδοση του LCPV, την LCPV Mk5. Η έκδοση αυτή επιτυγχάνει ταχύτητα 25 κόμβων με πλήρη φόρτο, ακτίνα 210 ν.μ., ενώ το μεταφερόμενο τμήμα (έως και 35 πεζοί) προστατεύεται από τα στοιχεία της φύσης όσο και – σε κάποιο βαθμό – από εχθρικά πυρά από μία κλειστή κι ελαφρώς θωρακισμένη υπερκατασκευή.  Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πως μία φτηνή και απλή ναυτική κατασκευή που είναι σαφώς εντός των υφισταμένων τεχνολογικών και κατασκευαστικών δυνατοτήτων της χώρας αυξάνει ακόμη περισσότερο τις επιχειρησιακές μας δυνατότητες στο κρίσιμο αυτό σημείο.

Σε ότι αφορά την επίδραση του AAV-7 στο σκέλος της χερσαίας εφόδου:

Το AAV-7, προφανώς έχει το πλεονέκτημα ότι βγαίνοντας στη στεριά παραμένει ένα τεθωρακισμένο όχημα, με το πλεονέκτημα ευκινησίας-προστασίας που αυτό παρέχει στο απλό πεζικό. Το πλεονέκτημα αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση αμελητέο, αλλά αμβλύνεται σημαντικά αν ληφθούν υπ’ όψιν ότι:

1. για τα περισσότερα νησιά της κατηγορίας αυτής, οι ακτές αποβάσεως που μπορούν να δεχτούν τα AAV είναι πολύ λίγες, πολύ μικρής εκτάσεως, και μόνον ελάχιστα και περίκλειστα δρομολόγια οδηγούν εκτός αυτών. Το στοιχείο αυτό σημαίνει ότι τα σημεία στα οποία θα μπορούν να αποβιβαστούν τα AAV είναι εύκολο να επισημανθούν έγκαιρα από τον αντίπαλο ο οποίος θα μπορεί σχετικά εύκολα να απομονώσει τις ακτές αυτές, και να εξουδετερώσει μια απόπειρα απόβασης, ακόμη και με μέτριας ισχύος ΑΤ όπλα που θα έχουν μαζί τους οι ελαφρές δυνάμεις που θα έχουν καταλάβει το νησί.
2. το έδαφος των νησιών είναι τέτοιο που γενικώς δεν επιτρέπει σημαντικά περιθώρια για τη δράση ΤΘ οχημάτων. Το έδαφος επιτρέπει κατά βάσιν τη δράση πεζικού – μη εποχούμενου.
3. Η ενίσχυση των τμημάτων που θα έχουν αποβιβαστεί με βαρέα όπλα και με τεθωρακισμένα οχήματα αφ’ ης στιγμής εξασφαλιστεί η δυνατότητα για τη δράση τους, είναι πολύ πιο εύκολο και τακτικά σκόπιμο να γίνει με τα ΠΤΜ Zubr, και μάλιστα όχι μόνον σε ότι αφορά το σκέλος της εφόδου, αλλά και το αεροναυτικό σκέλος.

Σε ότι αφορά το σκέλος της εφόδου, εάν και όταν χρειαστούν ΤΘ οχήματα, είναι προτιμότερο αυτά να είναι κλασικά, βαριά ΤΟΜΑ που ενδεχομένως αποκτήσει ο ΕΣ (δηλαδή: Μ-2 Bradley), παρά τα πολύ ογκωδέστερα και λιγότερο προστατευμένα AAV, και φυσικά, όχι μόνον αυτά, αλλά και μικρός αριθμός αρμάτων, και κυρίως, όλμοι των 120 και/ή πυροβόλα Μ-56.

Σε ότι αφορά το αεροναυτικό σκέλος, και πάλι σε μια ρευστή αεροναυτική κατάσταση, αν είναι δυνατόν να διεισδύσει με σοβαρές ελπίδες επιβίωσης ένα σκάφος που να φέρει βαρύτερες δυνάμεις, αυτό μπορεί να είναι μόνον Zubr. Η μεγάλη του ταχύτητα, το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολα τρωτό από υποβρύχια καθώς και από κατευθυνόμενα όπλα υπέρυθρης καθοδήγησης του προσδίδουν μοναδικό πλεονέκτημα επιβιωσιμότητας.

Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν εξαντλούν το επιχειρησιακό θέμα της δυνατότητας ανακατάληψης ενός μικρού νησιού  του Αιγαίου από τις ΕΔ. Εξετάζουν το ζήτημα αυτό από το ειδικό πρίσμα της χρησιμότητας του AAV έναντι άλλων εναλλακτικών επιλογών, κι εκφράζουν επιφυλάξεις σχετικά με τη σκοπιμότητα απόκτησής του.

Όμως, υπάρχει κι μία πολύ γενικότερη ένσταση σε ότι αφορά τη σκοπιμότητα της συγκεκριμένης επιλογής.

Είναι προφανές ότι οι δυνατότητες επιχειρησιακής επιτυχίας οποιασδήποτε τουρκικής ενέργειας στο Αιγαίο, και συνεπώς και η προθυμία της Άγκυρας να αποτολμήσει κάτι τέτοιο, εξαρτάται κατ’ αρχήν από την δυνατότητα (ή από την εντύπωσή της για τη δυνατότητα) αεροναυτικής υπεροχής στο χώρο αυτό. Η αεροναυτική ισορροπία, και μάλιστα η αεροπορική ισορροπία είναι απείρως σημαντικότερη από ειδικότερες επιλογές των χερσαίων δυνάμεων σε αυτό το θέατρο επιχειρήσεων, σε αντίθεση, πχ με το θέατρο επιχειρήσεων της Θράκης.

Επιπλέον, είναι προφανές ότι στο προβλεπτό μέλλον, οι οικονομικές δυνατότητες της χώρας να προβεί σε απόκτηση και αξιοποίηση νέου υλικού θα είναι πολύ περιορισμένες, παρά την θέλησή μας. Για το λόγο αυτό, οι ΕΔ θα πρέπει να κάνουν κρίσιμες στρατηγικές επιλογές. Η αντίληψη περί «ισορροπίας» των προϋπολογισμών των τριών όπλων θα πρέπει συνειδητά να εγκαταλειφθεί, ειδικά για ένα θέατρο επιχειρήσεων που είναι κατ’ εξοχήν διακλαδικό με την έννοια που αναφέρθηκε στην αρχή: αυτή της συνέργειας των επιχειρησιακών επιδιώξεων.

Στο Αιγαίο Πέλαγος, ο κρισιμότερος από κάθε άλλον παράγοντα είναι η αεροπορική υπεροχή.