Όταν ο Ερντογάν δεν επέτρεπε συγκεντρώσεις του Ντεκτάς στην Τουρκία!!!

Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ

Σε ένα πρόσφατο δημοσίευμα του Γιλμάζ Οζντιλ στην εφημερίδα Sozcu υπήρχαν κάποια σημαντικά στοιχεία για τις δραστηριότητες των Σύρων προσφύγων στην Τουρκία.

Ο αρθρογράφος υποστηρίζει ότι περίπου 5000 Σύριοι ίδρυσαν επιχειρήσεις τα τελευταία πέντε χρόνια σε διάφορες περιοχές της Τουρκίας. Μία στις δέκα επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην χώρα ανήκει σε Σύριους. Ο αριθμός τους ξεπέρασε και αυτόν των γερμανικών επιχειρήσεων που επενδύουν στην Τουρκία από το 1923.

Περίπου 700.000 πρόσφυγες  ζουν στην Πόλη. Στη συνοικία Φατίχ όλες οι πινακίδες των καταστημάτων είναι γραμμένες στα αραβικά. Εάν ψάχνεις μια διεύθυνση δεν θα βρεις Τούρκο για να σε βοηθήσει.

Οι Σύριοι έχουν δικό τους Νοσοκομείο, Ραδιοφωνικό Σταθμό, εφημερίδες και σωματεία.

Σε όλες τις επιχειρήσεις τους προσλαμβάνουν Σύριους και κανέναν Τούρκο. Υποστηρίζουν ότι δεν θέλουμε ξένους στις δουλειές τους.

Με βάσει τα στοιχεία αυτά εύλογα γεννάται το ερώτημα, τι θα κάνει η Άγκυρα αν αύριο γίνουν εκλογές στη Συρία και θελήσουν οι πολιτικοί της και κυρίως ο Άσαντ , να μιλήσουν σε συγκεντρώσεις 4.000.000 συμπολιτών  τους εντός της Τουρκίας;

Αλλά ας αφήσουμε τι θα κάνει με τους Σύριους εδώ δεν ήθελαν παλαιότερα τον “αδελφό Ντενκτάς”, να μιλήσει για το σχέδιο Ανάν σε τουρκικό ακροατήριο.

Ο  τότε πρωθυπουργός Ερντογάν ,κατά τη διάρκεια πτήσης του προς την Ιαπωνία, όπου θα πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη, τον Απρίλιο του 2004 , είπε στους δημοσιογράφους: “Γιατί να γίνονται αυτά τα πράγματα στην Τουρκία; Είμαι περίεργος να μάθω το γιατί. Αυτές οι συγκεντρώσεις πρέπει να γίνονται στην Κύπρο. Εκεί πρέπει να εκφράσει τις απόψεις του ο πρόεδρος της βόρειας τουρκοκυπριακής δημοκρατίας. Παρακολουθώ με θλίψη τις εκδηλώσεις αυτές που πραγματοποιεί ο Ντενκτάς”.

Ως πρωθυπουργός δεν ήθελε τον “αδελφό” Ντενκτάς να μιλά σε συγκεντρώσεις στην Τουρκία. Ως Πρόεδρος της χώρας απαιτεί να γίνονται πολιτικές εκδηλώσεις σε όλη την Ευρώπη, όπου ζουν Τούρκοι…. Δυο μέτρα και δυο σταθμά, όπως πάντα στην πολιτική πρακτική του “ηγέτη”.