ΠΟΕΣ: Μετά από απειλές,συκοφαντίες και λάσπη ήρθε η δικαίωση

Γράφει ο

Παναγιώτης Σαντοριναίος

Υπολοχαγός (ΦΔΒ)

Γεν. Γραμματέας της Ένωσης Στρατιωτικών Περιφέρειας

Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και μέλος του Δ.Σ της Π.Ο.Ε.Σ

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016 και όλο το Διοικητικό συμβούλιο της Ομοσπονδίας, όπως και τα αντίστοιχα των Ενώσεων σε αναμονή. Το τηλέφωνο χτυπά και στην άλλη άκρη της γραμμής η φωνή γνώριμη. Τα λόγια λιγοστά…” ψηφίστηκε…”. Αναπάντεχη σιωπή. Συγκίνηση, περηφάνια, αίσθημα ευθύνης. Προσπαθώ να συγκροτήσω τη σκέψη μου. Περνάνε από μπροστά μου όλα όσα έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια. Ξεκινήσαμε στην αρχή μια παρέα δυο – τρεις φίλοι, συνάδελφοι. Πρώτα με τους προβληματισμούς μας, με συζητήσεις ατέρμονες, αγανακτισμένοι από την αντιμετώπιση της πολιτείας και όχι μόνο. Κάποιοι συνάδελφοι, κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, ήταν πεπεισμένοι ότι δεν αλλάζει τίποτα, αποδεχόμενοι απλά τη μοίρα τους. Μα πώς είναι δυνατόν τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που είναι πάντα στην πρώτη γραμμή, στους αγώνες του Έθνους, που δε δειλιάζουν σε κανέναν, να μην μπορούν να δώσουν αυτόν τον αγώνα της αξιοπρέπειας; Να μην μπορούν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο γι΄ αυτούς και τις οικογένειές τους; Ως πότε οι εκάστοτε κυβερνήσεις θα αντιμετωπίζουν τους στρατιωτικούς ως φτωχούς συγγενείς; Πότε θα καταλάβουν ότι οι στρατιωτικοί είναι και εργαζόμενοι;

Η λύση ήταν μία και λεγόταν αφύπνιση. Σιγά σιγά ο ένας με τον άλλον μιλάγαμε, οργανωθήκαμε, αποφασίσαμε και ξεκινήσαμε. Με μπροστάρη και μεθοδικό καθοδηγητή τον Πρόεδρό μας Ανέστη Τσουκαράκη, που του οφείλουμε τα πάντα, ξεκινήσαμε έναν αγώνα διαφορετικό από τους άλλους. Αυτόν της συλλογικής έκφρασης, της διεκδίκησης, της αξιοπρέπειας. Τα ρίσκα πολλά και οι καλοθελητές που μας τα θύμιζαν περισσότεροι : « …παίζετε τις καριέρες σας, θα σας στείλουν Στρατοδικείο, θα υπάρχουν διώξεις, θα πάτε σπίτια σας, θα σας κυνηγήσουν, σκεφτείτε τις οικογένειές σας». Τι ειρωνικό να προσπαθείς να φοβίσεις αυτούς που έχουν ταχθεί με κόστος ακόμη και της ζωής τους να φυλάνε Θερμοπύλες!

Φόβος κανένας, μόνο πίστη και συγκέντρωση στο στόχο που βάλαμε, όπως μάθαμε από την πρώτη μέρα που ενταχθήκαμε στις Ένοπλες Δυνάμεις. Τα εμπόδια ήταν πολλά. Μερικές φορές φάνταζαν ανυπέρβλητα. Εμπόδια και τρικλοποδιές ακόμα και από “συναδέλφους “! Ξεκινήσαμε με χρήματα από την τσέπη μας, μειώνοντας ακόμη περισσότερο το πενιχρό πορτοφόλι μας. Πολλές φορές η προσφυγή μας στα Δικαστήρια για δικαίωση ήταν αναπόφευκτη και τα χρήματα για διεκδίκηση πολλά. Πάλι στηριχτήκαμε στο συνάδελφό μας, στην ¨παρέα¨ μας. Με έρανο, με πίστη σε μία ιδέα που γιγαντωνόταν, κερδίζαμε. Κάθε μέρα και ένα βήμα πιο κοντά στη δικαίωση. Αγωνίες πολλές, υπομονή αστείρευτη. Γυρίζαμε όλη την Ελλάδα για οργάνωση και ενημέρωση των συναδέλφων. Αφήναμε τις οικογένειές μας μόνες, για κάτι που πιστεύαμε. Κούραση απίστευτη. Αυθημερόν ταξίδια, ακόμη και 1000 χλμ και ύπνος στο αυτοκίνητο, διότι χρήματα δεν περίσσευαν. Βρέθηκαν κάποιοι να μας λοιδορήσουν, να μας προσάψουν “κατηγορίες”, να μας εγκαλέσουν για απολογία, κάποιοι άλλοι για “πειθαρχικά” και όχι μόνο παραπτώματα. Πεισμώσαμε περισσότερο. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.

Και τώρα η δικαίωση. Δεν είναι ώρα ούτε για πανηγυρισμούς ούτε για πολλά λόγια. Η ευθύνη της εκπροσώπησης των συναδέλφων μεγάλη. Όλα τώρα ξεκινάνε και θα συνεχίσουμε όπως ξεκινήσαμε… με πίστη, με ελπίδα και προσήλωση στους στόχους μας. Η “παρέα¨ μεγάλωσε… άλλωστε οι “παρέες’’ γράφουν ιστορία!