Το έγκλημα των ναζί στον Ισθμό! Έριξαν στον γκρεμό 300 Ιταλούς

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Στις 3 Οκτωβρίου του 1944 διαπράχθηκε στον Ισθμό της Κορίνθου, ένα ομαδικό και άκρως ανατριχιαστικό έγκλημα πολέμου.

Οι αποχωρούντες από την Ελλάδα Γερμανοί στρατιώτες σκότωσαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο περίπου 300 πρώην συμμάχους τους, ρίχνοντας τους από το γκρεμό μέσα στον ισθμό της Κορίνθου μαζί με τα βαγόνια που ταξίδευαν ως κρατούμενοι, καταστρέφοντας έτσι την διώρυγα που έμεινε κλειστή για χρόνια μέχρι την αποκατάσταση της.

Οι ναζί εγκαταλείποντας πανικόβλητοι την χώρα μετά την ήττα τους ύστερα από την τετράχρονη κατοχή, ήθελαν ανά ισοπεδώσουν τις υποδομές, τα λιμάνια, την εταιρία ηλεκτροφωτισμού, το φράγμα του Μαραθώνα και γενικά να «γονατίσουν» ολόκληρη την Ελλάδα.

Παράλληλα βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν και τους Ιταλούς.

Η εντολή ήταν να εξοντωθούν όσοι είχαν συλληφθει..

Τα 300 θύματα ήταν αιχμάλωτοι!  

Ο ΜΗΧΑΝΟΔΗΓΟΣ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ

Εκείνη την ημέρα, οι Γερμανοί στοίβαξαν σε βαγόνια 300 Ιταλούς στρατιώτες (κατ’ άλλους 1600) και τους γκρέμισαν μαζί με όλο το τραίνο στον Ισθμό. 

Οι κατακτητές ανατίναξαν και έριξαν μέσα στο κανάλι και τις δύο γέφυρες: 645.000 κυβικά μέτρα γης και βράχου, 1800 τόνους χάλυβα μαζί με 130 σιδηροδρομικά οχήματα, 6 ατμομηχανές και άνω των 40 τόνων, σιδηροτροχιές έπεσαν στη Διώρυγα και την κατέστησαν απροσπέλαστη για τη ναυσιπλοΐα. 

Επιπλέον μέσα στο κανάλι είχε βυθιστεί, σκόπιμα, το 3.400 τόνων ατμόπλοιο Vesta!

 Ο Ισθμός της Κορίνθου έκανε να ανοίξει πέντε χρόνια…

Μηχανοδηγός της αμαξοστοιχίας του θανάτου ήταν ο Τάκης Παπαγγελόπουλος, που το 1951 μίλησε στον Νίκο Πολίτη και στην εφημερίδα της Πάτρας «Ημέρα»

«Ήμουν στο Αίγιο εκείνη την ημέρα. 

Με φωνάξανε να οδηγήσω ένα τρένο με καμιά σαρανταριά βαγόνια. 

Μέχρι την Κόρινθο, μου ‘πανε. 

Δεν ήξερα από πού ήρθε. 

Σε πολλά βαγόνια είχε Ιταλούς αιχμαλώτους.

 Ήταν πάνω από 250 -ίσως θάταν 270-280. Άλλοι κουβεντιάζανε σιγά-σιγά, άλλοι σιγοτραγουδούσανε.

 Όταν τους είδα στο σταθμό, στην αρχή δεν ήθελα να πάω. 

Ήμουν κουρασμένος.

 Είχα μέρες να κοιμηθώ καλά από την πολλή υπηρεσία. 

Μα δεν υπήρχε άλλος.

 Οι Γερμανοί που συνοδεύανε το τρένο φαίνονταν βιαστικοί.

 Όταν ανεβήκαμε στη μηχανή, κάθισαν δύο κοντά μου με τα όπλα στο χέρι. 

Σ΄ όλο το ταξίδι, λέγανε, λέγανε…

Φαίνεται ότι δεν συμφωνούσαν.

 Όλο κουβεντιάζανε κι όλο κοιτάζανε ανήσυχα κι από τις δύο μεριές του δρόμου. Κοντά στην Ακράτα με νοήματα μου έδωσαν να καταλάβω ότι η γραμμή σε κάποιο σημείο ήταν χαλασμένη.

 Εγώ το ήξερα αυτό και πέρασα από κει το τρένο με «βήμα πεζού».

 Κοντεύαμε να φθάσουμε στην Κόρινθο, όταν μου δώσανε διαταγή να τραβήξω για τον Ισθμό. 

Γνώριζα ότι η γέφυρα ήταν κομμένη κι άρχισα να σκέφτομαι, τι θέλουν να κάμουν. Αυτοί όλο και με πρόσεχαν περισσότερο.

 Τα πιστόλια δεν τα έβαλαν στην τσέπη τους. Καμιά φορά, με μισά ελληνικά που ήξερε ο ένας, με μισά ιταλικά που ήξερε ο άλλος και με χειρονομίες με έκαναν να καταλάβω τι «καταστροφή» θέλανε να κάμουν.

 Μου είπανε να λιγοστέψω την ταχύτητα για να πηδήξουμε κάτω, όταν θα πλησιάζαμε εκεί που ήταν κομμένη η γραμμή και να αφήσουμε το τραίνο να πάει στο γκρεμό. Έτσι και έγινε.

Όταν πήδησα από τη μηχανή, έτρεξα προς τα πίσω.

 Έκλεισα τα μάτια μου να μην δω την καταστροφή.

 Άκουσα την κουτρουβάλα που έκαναν τα βαγόνια. 

Σκέφτεσαι 120 μέτρα ύψος! 

Αυτοί οι άνθρωποι, δηλαδή, που ήταν μέσα πήγαν από συγκοπή στον αέρα. 

Τους Γερμανούς τους έχασα.

 Άκουσα εκρήξεις, σωστές βροντές.

 Χώματα να κατρακυλάνε.

 Έλεγα πως ήρθε η «συντέλεια» του κόσμου… Γύρισα από κει ποδαρόδρομο μέχρι την Πάτρα…».

(Ο μηχανοδηγός, αργότερα, για να ξεπεράσει το σοκ, νοσηλεύτηκε σε νευρολογική κλινική…) 

Ο ΙΤΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

Στο Βιβλίο του ο Ιταλός Φράνκο Ρομάνο, «Μια απέραντη αγάπη- Ο τελευταίος πόλεμος στην Ελλάδα 1941-44» που εκδόθηκε το 2004 γραφεί:

«Οι καρότσες έπεσαν στο κανάλι, αναποδογύρισαν και το έφραξαν τελείως. Ήταν μια εκατόμβη νεκρών.

 Από τούς στρατιώτες, δε σώθηκε κανένας. 

Αυτό ήταν το τελευταίο κατόρθωμα του γερμανικού αρχηγείου. 

Τώρα μπορούσαν να αποχωρήσουν περήφανοι. 

Ανάμεσα σ’ αυτούς θα ήμουν κι εγώ, αν δεν είχα κατορθώσει να το σκάσω…».

Το εκπληκτικό είναι ότι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς για την ανατίναξη της γέφυρας οι ταγματασφαλίτες της Κορίνθου. Και το ακόμα πιο εκπληκτικό; 

Αυτοί οι ίδιοι ταγματασφαλίτες, αμέσως μετά την αποχώρηση των Γερμανών, στελέχωσαν τον ελληνικό στρατό.

Σύμφωνα με «Τα Νεα» και το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της εφημερίδας στις 5 Μαΐου του 1945,

«Εις τους κύκλους των δημοκρατικών αξιωματικών προεκάλεσεν αλγεινήν εντύπωσιν το γεγονός της προαγωγής δύο ταγματαρχών των Ταγμάτων Ασφαλείας εις τον βαθμόν του αντισυνταγματάρχου.

 Οι αξιωματικοί αυτοί είναι οι ταγματάρχες, Κοντοστάνος και Γ. Οικονόμου, υπηρετήσαντες εις τα Τάγματα Ασφαλείας Κορίνθου, βαρυνόμενοι με συλλήψεις και εκτελέσεις ομήρων. 

Ο πρώτος μάλιστα εξ αυτών βαρύνεται και με το γεγονός ότι την προτεραίαν της αναχωρήσεως των Γερμανών παράθεσεν εις αυτούς πλούσιον γεύμα, την δε επομένην παρηκολούθη εκ Κορίνθου την ανατίναξιν των γεφυρών του Ισθμού».

Πληροφορίες 

agioitheodoroi.com