Δυτικός κόσμος – Τουρκία : Ένα χάσμα που γίνεται αγεφύρωτο

Γράφει ο “στρατηγός Επαμεινώνδας”

Οι προκλήσεις της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας είναι γνωστές. Από την υπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου το Νοέμβριο του περασμένου έτους μέχρι σήμερα, η γείτονα έχει προβεί σε αμέτρητες. Πράξεις και ρητορική που ακόμα και εμείς που έχουμε συνηθίσει να έχουμε για γείτονα τον «μάγκα» της πολυκατοικίας, μας ξενίζουν ως προς την ένταση και την εμμονή τους. Μας ξενίζει γιατί ενώ ανήκουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια και επιλύουμε τις διαφορές μας με πολιτισμένο τρόπο, λησμονούμε καμιά φορά ότι στη διπλανή πόρτα τελικά ζει ένας απολίτιστος. Ένας νταής που όταν ζορίζεται, σηκώνει τα μανίκια, δείχνει τα μπράτσα του και απειλεί. Έτσι και σήμερα, που τα τουρκικά παραμύθια του Προέδρου Ερντογάν έχουν σταματήσει να γοητεύουν τους πάντες, έχει επιδοθεί σε μία εκστρατεία πόλωσης και φανατισμού απέναντι όχι μόνο σε εμάς, αλλά σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο.

Μία συμπεριφορά που όσο συνεχίζεται, απομακρύνει και απομονώνει την Τουρκία από την Δύση, όχι μόνο σε θρησκευτικό αλλά και σε πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι για κάθε πρόβλημα υπάρχει μία λύση. Τον τελευταίο καιρό και για την περίπτωση της Τουρκίας, μπορούμε με βεβαιότητα να υποστηρίξουμε ότι πίσω από κάθε γεωπολιτική αναταραχή και αβεβαιότητα, υπάρχει η γείτονα. Εισβολή στο Ιράκ, εισβολή στη Συρία, παράνομες έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, παράνομες ενέργειες στην ΑΟΖ της Κύπρου, μεταφορά τζιχαντιστών μαχητών από τη Συρία στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, μεταφορά υλικού και μισθοφόρων στη Λιβύη, παραβιάζοντας κατάφωρα το εμπάργκο όπλων. Και τα παραπάνω είναι μόνο σε επίπεδο πράξεων! Η ρητορική είναι το ίδιο, ίσως και περισσότερο ακραία. «Γαλάζια Πατρίδα», χρονολογίες με προφανείς συμβολισμούς (2023, 2053, 2071), απαντήσεις που θα δοθούν «στο πεδίο», εφυολογήματα για “μεζέδες”, επιθέσεις σε προσωπικό επίπεδο κατά Ευρωπαίων ηγετών, και το αποκορύφωμα όλων, ο ίδιος ο Πρόεδρος Ερντογάν να καλεί σε απάντηση στις επιθέσεις που υποτίθεται ότι δέχεται ο προφήτης τους. Πλέον το χάσμα φαντάζει αγεφύρωτο. Η Τουρκία έχει επιλέξει να αφήσει τη Δύση και να βαδίσει σε ένα δρόμο μοναχικό που θα την οδηγήσει ποιος ξέρει πού. Το σίγουρο είναι ότι επί του παρόντος την οδηγεί στην απομόνωση.

Όλοι πλέον έχουν αντιληφθεί ότι η Τουρκία αποτελεί σοβαρή απειλή για τον σύγχρονο δυτικό κόσμο. Ακόμα και οι αδιάφοροι ή αυτοί που υποστήριζαν την Τουρκία λόγω των οικονομικών αλληλεξαρτήσεων, σταματούν να κωφεύουν και ανησυχούν, γιατί αντιλαμβάνονται ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και σοβαρό. Με όχημα τη θρησκεία, ο Πρόεδρος Ερντογάν επιχειρεί να εισβάλει στην Ευρώπη και να την αποσταθεροποιήσει. Ο αποκεφαλισμός του καθηγητή Σαμουέλ Πατί στο Παρίσι και η δολοφονία τριών αθώων ανθρώπων μέσα σε εκκλησία στη Νίκαια της Γαλλίας αποτελούν δυστυχώς το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της σοβαρότητας του προβλήματος. Αθώοι άνθρωποι νεκροί στο βωμό του φανατισμού. Ο πρόεδρος Μακρόν αμέσως μετά τις επιθέσεις δήλωσε ότι η Γαλλία πλέον δεν θα κάνει καμία υποχώρηση απέναντι σε τέτοιου τύπου ισλαμιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις.

Ο Πρόεδρος Ερντογάν από την άλλη, με την ευκαιρία του εορτασμού από την ίδρυση του τουρκικού κράτους στις 29 Οκτωβρίου, βρήκε την ευκαιρία να αποτινάξει και τα τελευταία απομεινάρια της σύγχρονης κεμαλικής Τουρκίας. Φορώντας μεταφορικά το φέσι του σουλτάνου, μίλησε εκ μέρους όλου του μουσουλμανικού κόσμου, ρόλο τον οποίο πήρε απ’ ότι φαίνεται μόνος του, μέσα στη μεγαλομανία του. Επιχείρησε και πάλι να φανατίσει και να πολώσει μιλώντας για ύπουλη εισβολή της Ευρώπης στα τουρκικά εδάφη και για ένα υποτιθέμενο τουρκικό έθνος υπό καταπίεση και το ερώτημα που προκύπτει είναι: Πότε έγιναν αλήθεια όλα αυτά; Και ποιός τελικά ο σκοπός όλων αυτών των θεατρινισμών; Καταδίκη πάντως των τελευταίων επιθέσεων στη Γαλλία δεν ακούσαμε ακόμη! Και εάν δεν ακούσουμε, μοιραία θα αναρωτηθούμε όλοι για την σκοπιμότητα της μη αποκήρυξης της βίας.

Η Ελλάδα από αυτή την κατάσταση βγαίνει κατά κάποιο τρόπο κερδισμένη. Αναδείξαμε το πρόβλημα νωρίς και πλέον έχει μετατραπεί από διμερές σε ευρωτουρκικό κατόπιν βεβαίως και των φιλότιμων προσπαθειών της Τουρκίας. Πλέον οι τουρκικές προκλητικές ενέργειες και λεονταρισμοί αφορούν όλη την Ευρώπη. Και μέσα από την ψύχραιμη από την πλευρά μας αντιμετώπιση της κρίσης μέχρι σήμερα, έχουμε αναδείξει το ρόλο μας ως προπύργιο της Δύσης, ενώ την ίδια στιγμή τα συμφέροντα μας συμπλέουν με εκείνα των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και όχι μόνο. Παράλληλα όμως αναδεικνύουμε και τον ιστορικό μας ρόλο ως γέφυρας μεταξύ χριστιανικού και μουσουλμανικού κόσμου. Μίας γέφυρας που αντί να χωρίζει, ενώνει ειρηνικά τους δύο κόσμους. Αυτό δηλαδή που δεν θέλει η Τουρκία, που χρησιμοποιώντας τη θρησκεία με τον πλέον ακραίο τρόπο, με τον ισλαμοφασισμό δηλαδή, επιχειρεί να φανατίσει, να οπλίσει τα χέρια μελλοντικών δολοφόνων απέναντι σε αθώους και ανυποψίαστους πολίτες και να γκρεμίσει κάθε γέφυρα μεταξύ του σύγχρονου κόσμου και αυτής, γεγονός που όπως δείχνουν οι εξελίξεις και τα γεγονότα, μέρα με τη μέρα, το πετυχαίνει ολοένα και καλύτερα.

Το διακύβευμα πλέον είναι ορατό και από τον πλέον κακόπιστο παρατηρητή και το ερώτημα που τίθεται αυτόκλητα είναι για πόσο ακόμα ο Δυτικός Κόσμος θα ανέχεται τον Ερντογάν και την Τουρκία που προσπαθεί να χτίσει;