Ρεκόρ στο Β’ Παγκόσμιο: 17.000 στρατιώτες πάνω σ΄ ένα πλοίο!

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που είναι συγκλονιστικές.

Σχεδόν αδημοσίευτες, παραμένουν άγνωστες και σε καθηλώνουν!

Αποτυπώνουν το μέγεθος της στρατιωτικής μηχανής των συμμάχων, που προετοιμάζεται να δώσει την τελική μάχη στην Ευρώπη προκειμένου να συντρίψει τις δυνάμεις του Άξονα.

Ανθρώπινες ψυχές και σίδερα έχουν γίνει ένα και διασχίζουν πάνω- κάτω τους θαλάσσιους δρόμους που κρύβουν θανάσιμους κινδύνους, για να φτάσουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού, όπου σχεδιάζεται ήδη η απόβαση στην Νορμανδία.

Δυο πολυτελή βρετανικά υπερωκεάνια το «Κουήν Μαίρη» και το «Κουήν Ελίζαμπεθ», από την πρώτη μέρα του πολέμου πηγαινοέρχονται στα επικίνδυνα νερά και μεταφέρουν στρατιώτες και πολεμικό υλικό, ξεφεύγοντας από τις παγίδες που τους στήνουν τα  ναζιστικά υποβρύχια.

ΤΟ ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ ΡΕΚΟΡ

Το ένα από τα δύο μεγαλύτερα έως τότε πλοία του κόσμου, το επιβατηγό «Κουήν Μαίρη» (για το οποίο κυκλοφορούν ακόμα μέχρι σήμερα πολλοί θρύλοι και ιστορίες), εκτοπίσματος 81.961 τόνων και μήκους 310,7 μέτρων, το οποίο είχε επιτάξει και είχε μετατρέψει σε οπλιταγωγό το Βρετανικό υπουργείο πολέμου, σε ένα και μόνον ταξίδι του από την Νέα Υόρκη προς την Γλασκώβη της Σκοτίας, τον Δεκέμβρη του 1942 μετέφερε 16.982 Αμερικανούς στρατιώτες, ρεκόρ επιβατών που κανένα πλοίο μέχρι και σήμερα δεν ξεπέρασε.

Για την ιστορία, στο ίδιο ταξίδι, το ίδιο καράβι, ενώ ευρίσκονταν 700 μίλια δυτικά της Σκωτίας και ταξίδευε σε κακοκαιρία μέσα, το χτύπησε ξαφνικά ένα φονικό κύμα (rogue wave-κύμα αγύρτης), ύψους 28 μέτρων και του προκάλεσε κλίση 52 μοιρών. 

Αν άλλες 3 μοίρες είχε γύρει ακόμη, 55 δηλαδή, αυτός ο κολοσσός θ’ ανατρέπονταν. 

Επίσης το σχεδόν αδελφό πλοίο του «Κουήν Μαίρη», το «Κουήν Ελίζαμπεθ», σε όλον τον πόλεμο μετέφερε 750.000 στρατιώτες, διανύοντας κάπου 500.000 μίλια.

Τα ίδια αυτά επιβατηγά πλοία, συχνά επέστρεφαν από την Βρετανία στον Καναδά ή την Αμερική γεμάτα άμαχο πληθυσμό, κυρίως μικρών ηλικιών.

 Έστω και μ’ αυτό τον τελείως ασυνήθη τρόπο, προσπαθούσαν οι Βρετανικές αρχές να περιορίσουν τις απώλειες ανθρώπινων ζωών, από τους ανελέητους Γερμανικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς.

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΠΛΟΙΟ

Το «Κουήν Μαίρη»  ναυπηγήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1934 και ξεπερνούσε σε μέγεθος και πολυτέλεια ακόμη και τον «Τιτανικό».

Γι αυτό το ένδοξο και ιστορικό βαπόρι οι ναυτικοί λένε πολλές ιστορίες.

Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου μετέφερε στρατεύματα.

Βρισκόταν στα ανοιχτά της Σκωτίας όταν στην προσπάθειά του να αποφύγει μία τορπίλη, έπεσε πάνω στο 70 τόνων πολεμικό CURACOA που το συνόδευε, διαλύοντάς το.

Ο κυβερνήτης του Queen Mary πιστός στις εντολές που είχε να μην σταματήσει για κανέναν λόγο την πορεία του, εγκατέλειψε το πλήρωμα του CURACOA αβοήθητο και δεν διέσωσε κανέναν ναυαγό. 

Από τότε μέχρι και σήμερα ακούγονται οι φωνές και χτυπήματα στο μπροστινό μέρος του πλοίου που λέγεται ότι τα προκαλούν οι άτυχοι ναυτικοί του CURACOA!

Στο σαλόνι του πλοίου- υποστηρίζουν όσοι πιστεύουν στου θρύλους- εμφανίζεται μια γυναίκα με λευκό φόρεμα, ενώ στην πρώτη θέση εμφανίζεται ένας άντρας ντυμένος με ρούχα από την δεκαετία του ’30.

 Η καμπίνα Β340 είναι πλέον κλειδωμένη και κανείς δεν μπορεί να την επισκεφτεί αφού οι περίεργοι θόρυβοι που ακούγονται από μέσα, τρομάζουν ακόμη και το προσωπικό του ξενοδοχείου!

Υπάρχουν ακόμη μαρτυρίες για το φάντασμα ενός ναύτη που κυκλοφορεί φορώντας την μπλε στολή του. 

Στην κουζίνα ακούγονται οι φωνές του μάγειρα που βρήκε φριχτό θάνατο από βασανιστήρια!

Η περισσότερο στοιχειωμένη περιοχή του πλοίου είναι το μηχανοστάσιο όπου ένας 17χρονος ναύτης παγιδεύτηκε ενώ προσπαθούσε να αποφύγει μια φωτιά. Πολλοί έχουν ακούσει χτυπήματα και κρότους στις σωλήνες γύρω από την πόρτα.

Φαντάσματα παιδιών στοιχειώνουν την πισίνα του πλοίου, με πιο γνωστό το πνεύμα της Jackie, ενός μικρού κοριτσιού που έσπασε το λαιμό του καθώς έκανε βουτιά στην πισίνα.

Μέντιουμ και «κυνηγοί φαντασμάτων» που ερευνούν κατά καιρούς το πλοίο υποστηρίζουν πως ακούν το μικρό κορίτσι να φωνάζει σπαραχτικά την μητέρα του και να ζητάει την αγαπημένη κούκλα της.

Αυτές οι τρομακτικές ιστορίες ακολουθούσαν το υπερωκεάνιο μέχρις ότου αγκυροβόλησε για πάντα, το 1967.

ΛΙΜΠΕΡΤΥ. ΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΩΝ

Πριν ακόμη οι ΗΠΑ μπουν επίσημα στον πόλεμο (08-12-1941), άρχισαν οι ίδιοι οι Αμερικανοί, δειλά θα λέγαμε στην αρχή, να κατασκευάζουν έναν τύπο φορτηγού πλοίου, στον οποίο εν πρώτοις δεν δόθηκε ιδιαίτερη σημασία, αλλά έμελλε το όνομά του να γίνει θρύλος στην ναυτιλία.

 Ήταν ο τύπος EC2-S-C1*, βρετανικού σχεδιασμού, τροποποιημένος από τους Αμερικανούς όχι μόνον για ν’ ανταποκρίνεται στα δικά τους κατασκευαστικά στάνταρντ, αλλά και να συμπτυχθεί ο χρόνος κατασκευής τους. 

Επίσης αντικατέστησαν τα καζάνια του που έκαιγαν κάρβουνο, με άλλα που χρησιμοποιούσαν ως καύσιμο το πετρέλαιο, διότι ήταν όχι μόνον πιο εύχρηστο, αλλά ήταν και ευκολότερος ο εφοδιασμός του, από την μεγάλη βιομηχανία πετρελαίου που διέθεταν.

Κατά την τελετή καθέλκυσης του πρώτου εξ αυτών, του PATRICK HENRY, στις 27-9-1941 στη Βαλτιμόρη, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρούσβελτ, είπε ότι τα πλοία της κλάσης αυτής, θα έφερναν την ελευθερία (λίμπερτυ στα αγγλικά) στην Ευρώπη.

 Έκτοτε τ’ αποκαλούσαν ΛΙΜΠΕΡΤΥ, ενώ το περιοδικό Τάϊμ σε σχετικό δημοσίευμα, το παρουσίασε με το προσωνύμιο «ασχημόπαπο» λόγω της εμφάνισής του.

Οι απολογισμοί απέδειξαν ότι το κατασκεύασμα αυτό, το Λίμπερτυ, υπήρξε σκληρός μαχητής, απέναντι σ’ εχθρό και κύμα. 

Στις μάχες που παραβρέθηκε και τους ωκεανούς που διέσχισε, πολέμησε υποβρύχια, πλοία επιφανείας κι αεροπλάνα του εχθρού με τα όπλα του και το κύμα με το κορμί του. 

Με όλα τα έβγαλε πέρα παλικαρίσια.

Όταν ο πόλεμος τελείωσε, είχαν κατασκευασθεί 2 710 λίμπερτυ, εκ των οποίων το τελευταίο, το ALBERT M. BOE, καθελκύστηκε στις 26-9-1945 στο Πόρτλαντ της πολιτείας Μέιν και όλα μαζί είχαν μεταφέρει το 75% του συνόλου των εφοδίων που χρειάσθηκαν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, σε όλη την διάρκεια του πολέμου, χωρίς να μνημονεύσομε τα όσα μετέφεραν για τους υπόλοιπους συμμάχους τους.

Ως όριο ζωής του λίμπερτυ προέβλεπαν μία πενταετία. 

Κατά τους υπολογισμούς τους όμως, καθένα εξ αυτών θα έχει εκπληρώσει τον σκοπό κατασκευής του, αν επιζούσε για να παραδώσει έστω και ένα μόνον φορτίο. 

 Αλλά για «πείσμα» τους, τούς έθεσε από μόνο του εκτός υπολογισμών και πραγματοποίησε κατά μέσον όρο, πολλά, πάρα πολλά ταξίδια, συχνά μάλιστα κάτω από τις χειρότερες συνθήκες. 

Τελειώνοντας δε ο πόλεμος, περισσότερα του ενός τρίτου των λίμπερτυ που κατασκευάσθηκαν, ασχολήθηκαν στο ελεύθερο εμπόριο μεταφορών, οργώνοντας τους ωκεανούς επί 25 και πλέον χρόνια ακόμη.

Πηγή

Σταύρος Δαγλας 

από το Μεγανήσι στους Πέντε Ωκεανούς