Ποια άκρως σημαντική αποστολή εκτέλεσε ο Στρατός στη Κω
Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ
Η επαφή ενός στρατιωτικού τμήματος με μαθητές ενός δημοτικού σχολείου θα φανεί σε πολλούς είδηση “αδιάφορη”. Δεν είναι και θα εξηγήουμε το γιατί εμείς τη θεωρούμε άκρως σημαντική.
Χρόνια τώρα μιλώντας για τη θητεία έχουμε επισημάνει ότι το ζήτημα αυτό θα πρέπει η επίσημη Πολιτεία να το “δουλέψει” από τα σχολεία ακόμη.Από το δημοτικό, όπως έγινε χθες στη Κω όπου το προσωπικό του Τμήματος Στρατιωτικής Μουσικής της 80 ΑΔΤΕ, υποδέχθηκε τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς του 2ου Δημοτικού Σχολείου Κω.
“Οι μαθητές ενημερώθηκαν για την αποστολή και τις δραστηριότητες του Τμήματος”, λέει η ανακοίνωση του ΓΕΣ. Στην πραγματικότητα έγινε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Τα παιδιά είδαν από κοντά τους ανθρώπους που φορούν τη στολή του Ελληνικού Στρατού, τους θαύμασαν και κατάλαβαν ότι δεν είναι κάτι το τρομακτικό ή παράξενο.
Το βασικό πρόβλημα της θητείας στην Ελλάδα είναι ότι οι περισσότεροι άρρενες πολίτες της από μικροί ακόμη διαμορφώνουμε μια αρνητική άποψη γι΄ αυτό που κανείς δεν αποφεύγει εκτός αν είναι “υιός του πλούσιου μπαμπά του” που ΄χει τις κατάλληλες “άκρες”. Όλοι -σχεδόν όλοι- πάμε στο στρατό έχοντας στο μυαλό μας ότι μπαίνουμε για κάποιους μήνες σ΄ ένα κολαστήριο, όπου θα χάσουμε το χρόνο μας . Κανείς μας δεν έχει στο μυαλό του ότι η θητεία είναι εκτός από υποχρέωση και δικαιώμά μας! Έτσι μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Ναι ,μέχρι κάποια χρονική περίοδο είχε και ο στρατός τις ευθύνες του. Σήμερα τα στραβά και τ΄ ανάποδα είναι πια εξαιρέσεις στις οποίες συχνά αναφέρεται το Militaire.gr.
Σ΄ ένα δημοσιογραφικό ταξίδι στο Ισραήλ το 1994 , μια ομάδα Ελλήνων δημοσιογράφων συνοδευόμενοι από έναν Ταγματάρχη του Ισραηλινού Στρατού, βγήκαμε για να γνωρίσουμε και τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Νέα παιδιά, έφηβοι διασκέδαζαν και τα περισσότερα ήταν ντυμένα με “έξαλλη” ενδυμασία όπως συνηθίζεται στην “τρελή” αλλά πανέμορφη εφηβεία. Αστειευόμενος,είπα στον Ισραηλινό ότι δεν τους βλέπω τους νεαρούς πολύ πρόθυμους να βρεθούν στον σκληρό Ισραηλινό στρατό. Μου απάντησε “έλα να τους δεις σ΄ ένα χρόνο”. Είχε δίκιο. Η διαφορά είναι ότι εκεί τα παιδιά από μικρά καταλαβαίνουν και αποδέχονται τη σημασία της θητείας και το ρόλο του στρατού . Εδώ στην Ελλάδα ειδικά από τη μεταπολίτευση και μετά λειτουργήσαμε σε τελείως άλλη κατεύθυνση. Όποιος είχε “άκρη”, “βύσμα” και “μπάρμπα στη Κορώνη” ήταν ο “μάγκας” της παρέας. Όταν έχεις μεγαλώσει με τη λογική και τη νοοτροπία του “χαμένου χρόνου” που λέγεται θητεία, είναι αναμενόμενο ότι αυτό θα πιστέψεις και θα προσπαθήσεις με κάθε τρόπο να το αποφύγεις.
Συνεπώς οι επαφές του στρατιωτικού προσωπικού με τα παιδιά των σχολείων καλό θα ΄ναι να μην μείνει στη Κω. Να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια σ΄ όλη την Ελλάδα και ειδικά στους “πρωτευουσιάνους” μαθητές. Εκεί στα νησιά του Αιγαίου τα παιδιά ζουν έτσι κι αλλιώς κοντά στους στρατιωτικούς και διαμορφώνουν πιο σωστή άποψη για την αποστολή τους. Στα αστικά κέντρα ευδοκιμούν οι “καλομαθημένοι” και οι “υστερικές μαμάδες”.
