Το έγγραφο των Wikileaks και η έκθεση που έφθασε μέσω Ντόκου στην τουρκική πρεσβεία των Βρυξελλών

Η αποκάλυψη των WikiLeaks, σύμφωνα με την οποία υπήρξε αποστολή έκθεσης για την Τουρκία από τον νυν Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας Θάνο Ντόκο, την εποχή που ήταν Γενικός Διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ τον Απρίλιο του 2010, στην Τουρκική Πρεσβεία στις Βρυξέλλες , θα προκαλέσει λογικά την απάντηση της κυβέρνησης αλλά και του ίδιου του κ.Ντόκου. Πιθανότατα θα υποστηριχθεί ότι δεν επρόκειτο για κάποιο έγγραφο που περιείχε απόρρητες πληροφορίες. Αλλά αυτό δεν κλείνει το θέμα.

Το έγγραφο που δημοσιοποιούν  τα Wikileaks μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ.

Αναφέρεται σε έκθεση που είχε συντάξει ο Έλληνας καθηγητής του πανεπιστημίου Μπιλκέντ της Άγκυρας και στέλεχος του ΕΛΙΑΜΕΠ Ιωάννης Γρηγοριάδης. Όλο το κείμενο της ΕΔΩ.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι τα εξής:

•Για ποιο λόγο κρίθηκε σκόπιμο να ενημερωθεί η τουρκική πλευρά για την συγκεκριμένη έκθεση , πριν σημεία της δημοσιοποιηθούν από το ΕΛΙΑΜΕΠ. Ποια η “αγωνία” μας για το πως η Τουρκία θα συνδυάσει “το δόγμα Νταβούτογλου” , τις “περιφερειακές της φιλοδοξίες” και την προσπάθεια “ένταξης της στην ΕΕ”;

Σε ηλεκτρονικό μήνυμα της Τουρκικής Πρεσβείας στην ΕΕ στις Βρυξέλλες με ημερομηνία 29 Απριλίου 2010 που έφτασε στον γαμπρό του Ερντογάν αναλύεται η έκθεση του κ. Γρηγοριάδη και στο τέλος γίνεται μία ιδιαίτερη αναφορά στις συμβουλές που δίνει η έκθεση στην τουρκική ηγεσία για το πως να επιδιώξει τις περιφερειακές της φιλοδοξίες και το «δόγμα Νταβούτογλου» κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της ένταξης στην ΕΕ.

• Ο κ. Θάνος Ντόκος έστειλε μέσω προσωπικού του mail στην Τουρκική Πρεσβεία στην ΕΕ στις Βρυξέλλες, την  αδημοσίευτη ακόμη  έκθεση. Οι απόψεις του κ.Θ.Ντόκου για τη διαχείριση των ελληνοτουρκικών είναι γνωστές εδώ και χρόνια και είναι δικαίωμα του να τις υποστηρίζει. Το ερώτημα είναι αν σ΄ αυτή τη συγκυρία που τα ελληνοτουρκικά είναι σε φάση πολύ δύσκολη, η επιλογή του από τον πρωθυπουργό για τη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας ήταν ορθή.

Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Μετά από τα Ίμια και την κυβέρνηση Σημίτη, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπάρχει ενεργό το “στρατόπεδο” εκείνων που υποστηρίζουν ότι “πρέπει να τα βρούμε με τους Τούρκους”. Κάποιοι δεν θέτουν και όριο κόστους σ΄ αυτό το “να τα βρούμε”. Οι απόψεις περί “μαξιμαλισμού” ακούγονται κατά καιρούς όπως και το επιχείρημα που λέει να δούμε τον χάρτη για να κατανοήσουμε “πόσο μεγάλη χώρα είναι η Τουρκία”. Τον χάρτη τον κοιτάμε και διαπιστώνουμε ότι αν “περάσουν” οι επιδιώξεις της Τουρκίας, στην Ελλάδα δεν απομένει απολύτως τίποτα…

Για να έρθουμε στο σήμερα όμως…Η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Μπορεί το θέμα να έχει κρυφτεί “κάτω από το χαλί” από τα συμβατικά ΜΜΕ αλλά οι διεργασίες και οι μυστικές συζητήσεις που ξεκίνησαν στο Βερολίνο έχουν αρχίσει να “παράγουν αποτελέσματα” που δεν δείχνουν να ΄ναι καθόλου θετικά για την Ελλάδα. Η παθητική στάση της κυβέρνησης στις εξοργιστικά προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου και των υπουργών του αλλά και στις προκλητικές ενέργειες που εξακολουθούν να γίνονται στο Αιγαίο, δεν μπορεί παρά να προβληματίζει. Είναι σωστό και χρήσιμο να υπάρξει ενημέρωση σοβαρή για το τι προτίθεται να πράξει η κυβέρνηση. Θα ακολουθήσει το δρόμο που χάραξε η κυβέρνηση Σημίτη μετά από τα Ίμια ή εκείνον που όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι το 1996 ακολουθούσαν;