«Tι θέλουν πραγματικά οι Ευρωπαίοι;»

Του Ivan Krastev (*)

Σε λιγότερο από έναν μήνα, οι Ευρωπαίοι θα εκλέξουν το νέο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Αν διαβάσετε τις μεγάλες εφημερίδες κι ακούσετε τους πολιτικούς ηγέτες, θα φτάσετε στο συμπέρασμα ότι το ευρωπαϊκό εκλογικό σώμα είναι πολωμένο και οι ψηφοφόροι είναι έτοιμοι να κάνουν μια μοιραία επιλογή. Αυτές οι εκλογές, θα ακούσετε, θα είναι ένα είδος δημοψηφίσματος. Η άκρα Δεξιά περιμένει να αποτελέσουν ένα δημοψήφισμα για τη μετανάστευση (ή, ακριβέστερα, για την αποτυχία των Βρυξελλών να αντιμετωπίσουν τη μετανάστευση), ενώ οι προοδευτικοί φιλοευρωπαίοι βλέπουν ένα δημοψήφισμα για την ίδια την επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι ακροδεξιοί ελπίζουν οι ευρωεκλογές να έχουν το αποτέλεσμα που είχε η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ το 2016, ενώ οι φιλοευρωπαίοι προοδευτικοί ελπίζουν το αποτέλεσμα της αναμέτρησης να θυμίζει το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, όταν ο Εμανουέλ Μακρόν θριάμβευσε επί της Μαρίν Λεπέν.

Κι οι δύο πλευρές, μας λένε, συμφωνούν σε ένα πράγμα: ότι οι εκλογές θα είναι μια μάχη μεταξύ εθνικολαϊκιστών και στρατευμένων Ευρωπαϊστών. Μόνο που όλα αυτά είναι μάλλον μακριά από την πραγματικότητα.

Μια εκλογική έρευνα μεταξύ 50.000 ανθρώπων από 14 χώρες της ΕΕ που πραγματοποίησε το ίδρυμα YouGov για λογαριασμό του European Council on Foreign Relations έδειξε ότι υπάρχει χάσμα ανάμεσα στον τρόπο με τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν το ευρωπαϊκό κλίμα την παραμονή των εκλογών και στην πραγματικότητα. Η έννοια του πολωμένου εκλογικού σώματος ταιριάζει στην Πολωνία, όπου το να διασχίσεις τη γραμμή που χωρίζει την εθνικολαϊκιστική κυβέρνηση από την αντιπολίτευση είναι εξίσου απίθανο με το να περάσεις στο στρατόπεδο του εχθρού σε καιρό πολέμου. Για τις υπόλοιπες χώρες, όμως, το πρόβλημα δεν είναι ότι οι ψηφοφόροι δεν μπορούν να πειστούν να αλλάξουν γνώμη. Είναι ότι δεν μπορούν να διαμορφώσουν γνώμη.

(*) Ο Ιβαν Κράστεβ είναι πρόεδρος του Κέντρου Φιλελεύθερων Στρατηγικών

(Πηγή: The New York Times)