Τα “αβολίδωτα” και γιατί κάποιοι στρατιωτικοί λένε “καλύτερα να με πάνε οι αστυνόμοι παρά οι παπάδες”…

Όταν παθαίνεις πρέπει να μαθαίνεις. Είναι το μόνο θετικό ενός παθήματος. Φαίνεται όμως ότι ορισμένοι δεν μαθαίνουν με τίποτα.

Μόλις χθες ο Τούρκος αντιπρόεδρος και κυβερνητικός εκπρόσωπος μας…απείλησε με απαγωγές.

Έχει προηγηθεί μια σειρά σοβαρών γεγονότων στα ελληνοτουρκικά που θα έπρεπε επιτέλους να μας έχουν κάνει να καταλάβουμε ότι οι τουρκικές προκλήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται με τρόπο που να εκπέμπει αποφασιστικότητα και σιγουριά. Η λογική της “μη κλιμάκωσης” και της “στρατηγικής ψυχραιμίας” δεν μπορεί να ΄ναι ευαγγέλιο, γιατί δεν είμαστε εμείς αυτοί που κλιμακώνουν αλλά οι Τούρκοι. Η λογική της επιτήρησης και της παρακολούθησης των τουρκικών κινήσεων δεν μπορεί να γίνεται με “αβολίδωτη λογική”…

Όσοι εκδίδουν διαταγές από την ασφάλεια ενός γραφείου, καλό είναι να θυμούνται υπηρεσίες που έκαναν σε “δύσκολες” περιοχές. Όσοι δεν έτυχε να έχουν τέτοιες εμπειρίες, καλό είναι να ΄ναι πιο προσεκτικοί και να θυμούνται αυτό που λέει ο λαός αλλά και κάποιοι στρατιωτικοί που σήμερα έχουν καθήκοντα επικίνδυνα: “καλύτερα να με πάνε οι αστυνόμοι παρά οι παπάδες”… Ή να μην ασχολούνται με διαταγές που ΄χουν σχέση με το πως το στρατιωτικό προσωπικό θα αντιμετωπίσει οποιαδήποτε τουρκική επιθετική κίνηση…