“Την Τουρκία την γνωρίζουμε. Εμείς τι κάνουμε;”
Του Π.Βούλικα
«Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου». Αυτή είναι διαχρονικά η πολιτική της Τουρκίας σε σχέση με όλες τις γειτονικές της χώρες. Και το κάνει γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων της συνθήκες, συμφωνίες, δίκαια ξηράς και θάλασσας όταν δεν την συμφέρουν, τα επικαλείται όμως επιλεκτικά όταν την συμφέρουν.
Έφτασε στο σημείο αλλού να εξαφανίζει από το χάρτη ολόκληρα ελληνικά νησιά (Καστελόριζο) και αλλού να θεωρεί ότι έχουν περιορισμένη επήρεια (Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος, Κρήτη).
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται γελοιότητες και ανατολίτικα παζάρια, η Τουρκία όμως ανακάλυψε την παραπαίουσα κυβέρνηση της Λιβύης με έδρα την Τρίπολη που αναγνωρίζεται όμως από τη Δύση και ελέγχει το 1/3 της χώρας, για να υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας για τις θαλάσσιες ζώνες και να τρέξει να το καταθέσει στον ΟΗΕ (και μάλλον θα προλάβει) πριν αυτή πέσει καταδιωκόμενη από τον στρατάρχη Χαφτάρ με έδρα τη Βεγγάζη που ελέγχει τα υπόλοιπα 2/3 της χώρας, καθώς και το κοινοβούλιο.
Η Τουρκία πάντως δηλώνει τις προθέσεις της και κατόπιν τις υλοποιεί. Στην Ελλάδα μένει τις περισσότερες φορές η έκπληξη για τον τρόπο που επιλέγει η γειτονική χώρα να υλοποιεί κάθε φορά την πολιτική της υφαρπαγής περιοχών (θαλάσσιων αυτή τη φορά) που δεν της ανήκουν.
Κάθε ανεξάρτητη χώρα που θίγονται τα νόμιμα δικαιώματά της από απρόκλητα επιθετικές ενέργειες των γειτόνων της, αντιδρά. Και δεν εννοούμε σε στρατιωτικό επίπεδο, παρόλο που και αυτό δεν πρέπει να αποκλείεται και λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη στις σχέσεις χωρών και κρατών.
Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να προβεί σε δύο πολύ σημαντικές ενέργειες σε ότι αφορά τις θαλάσσιες ζώνες βασιζόμενη στο διεθνές δίκαιο.
Α. Να ανακηρύξει άμεσα τη δική της ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσες όπου έχει δικαιώματα που πηγάζουν από τη γεωγραφική της θέση και είναι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και συγκεκριμένα το δίκαιο της θάλασσας.
Β. Να επεκτείνει σταδιακά τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλα ξεκινώντας από τη δυτική ηπειρωτική Ελλάδα, τα Επτάνησα και βέβαια την Κρήτη, δικαίωμα που αναμφίβολα έχει, αλλά που διστάζει να εφαρμόσει λόγω τουρκικών απειλών για «αιτία πολέμου».
Κατόπιν να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις με τις γειτονικές χώρες (Ιταλία, Αίγυπτος, Αλβανία, Κύπρος) που είναι σε προχωρημένο στάδιο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τη Λιβύη και την Τουρκία για το ίδιο θέμα όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Τα παραπάνω πρέπει να είναι αυτονόητα για την κυβέρνηση της χώρας αρκεί να είναι αποφασισμένη να διαθέσει τα απαραίτητα μέσα για την επιτήρηση των θαλάσσιων ζωνών γύρο από όλα τα χερσαία εδάφη της (προφανώς συμπεριλαμβανομένων όλων των κατοικημένων νησιών), αλλά και να συνεχίσει να εφαρμόζει εξωτερική πολιτική ανοικτή σε συνεργασίες με χώρες της περιοχής όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ και η Κύπρος όπου υπάρχουν κοινά συμφέροντα και κοινή αντίληψη εφαρμογής του διεθνούς δικαίου.
Ο Πρωθυπουργός δεν αρκεί να διαμηνύει ότι η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης είναι άκυρη και δεν θα εφαρμοστεί. Το κρίσιμο είναι να ξεκαθαρίσει ποια ακριβώς είναι η ελληνική ΑΟΖ σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας και γιατί δεν έχουμε ακόμα προχωρήσει στην ανακήρυξή της.
