“Παρ’ Ανωνύμου του Έλληνα”, Version 2020…18 ημέρες αντιμέτωποι με τον κοροναϊό

Γράφει ο ΑΒΡΑΑΜ ΤΖΑΜΠΟΓΛΟΥ

Στην προσπάθειά μας να νικήσουμε λίγο το αίσθημα απελπισίας την εποχή του εν οίκω εγκλεισμού, αναζητήσαμε διέξοδο στις πολύτιμες βιβλιοθήκες των σπιτιών μας. Εκείνα τα ωραία και συχνά κοστοβόρα έπιπλα που μέχρι πρώτινως απλά “τα σετάραμε” με το παρακείμενο γραφείο, το χωλ ή το living room, ανάλογα με τις επιταγές του κάθε interior designer (Ω Ελλάς!!!) ή ακόμα ακόμα και του “Φενκ Σούι”…

Ανακαλύψαμε ξαφνικά ότι αυτά τα έπιπλα ενδεχομένως κρύβουν μέσα τους αληθινούς θησαυρούς τους οποίους αγνοούσαμε. Ίσως ακόμα αγνοούμε και το πώς βρέθηκαν εκεί κάποια βιβλία για να είμαστε ειλικρινείς.

Λόγω των ημερών και με γεμάτες τις αποθήκες του Εθνικού μας Φρονήματος επιλέξαμε -και όχι τυχαία- ως πρώτο ανάγνωσμα την “Ελληνική Νομαρχία”, ένα κείμενο κειμήλιο, γραμμένο στα 1806 το οποίο με χαρακτήρα έντονα εθνεγερτικό αφυπνίζει (σε βαθμό θετικώς νοούμενου κακουργήματος) την εθνική μας συνείδηση. Κάτι που σίγουρα χρειαζόμαστε σε αυτή τη δύσκολη εποχή. Το ίδιο το κείμενο δε χρειάζεται ανάλυση και δεν είμαστε και οι αρμόδιοι να το πράξουμε… Είναι η αφορμή… Με μια μικρή αλλαγή, χρησιμοποιούμε το όνομα του συγγραφέα της “Ελληνικής Νομαρχίας” ως τίτλο του μηνύματός μας, για να ξεκινήσουμε μέσα σε καιρούς καραντίνας να καταγράψουμε την εμπειρία αυτή που όλοι ζούμε. Λίγο αυθαίρετα, λίγο θεωρητικά, λίγο για να εκφράσουμε αυτά που όλοι ως ένα βαθμό νιώθουμε και σκεπτόμαστε. Ποιος είναι ο σκοπός;

Το πιο πιθανό απλά να εκφράσουμε τους πιο κρυφούς μας φόβους τους οποίους έχουμε το θάρρος να συζητήσουμε μόνο με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ποια η επιδίωξη; Απολύτως καμία. Ίσως και μόνο η φράση “Στοχάσου, και αρκεί” που βρίσκεται στην πολύ αρχή του μνημειώδους αυτού έργου να είναι το λυτρωτικό μήνυμα ου αναζητούμε όλοι σήμερα. 18 μέρες αυτοπεριορισμού, 18 μέρες οικειοθελούς καραντίνας, 18 μέρες πλήρους αδράνειας και ολοκληρωτικής αλλαγής ρυθμών ζωής και καθημερινότητας, κατά βάση όχι λόγω επιβολής αλλά λόγω ευθύνης. Μιας ευθύνης που απορρέει από την ιδιότητα του καθενός μας ως κρίκου στην ανθρώπινη αλυσίδα.

Στην αρχή όλο αυτό φαντάζει βουνό, ζόρικο και ακατόρθωτο. Στη συνέχεια και ενώ βομβαρδίζεσαι από τον κάθε λογής “ειδήμονα” αρχίζεις και εσύ και νοσείς… Τουλάχιστον έτσι πιστεύεις γιατί κάπου άκουσες ή διάβασες ότι το τάδε σύμπτωμα είναι ενδεικτικό της νόσου και (ως γνήσιος γιατρός πιά!) βγάζεις την αυτοδιάγνωση : νοσείς!

Για να είμαστε ειλικρινείς από τη μια καλά κάνεις και το αντιμετωπίζεις έτσι και εφόσον τα όποια συμπτώματα έχεις είναι αυτά ενός απλού κρυολογήματος ή εποχικής αλλεργίας η θεραπεία είναι απλή: αυτοπεριορισμός και ευλαβική τήρηση των στοιχειωδών κανόνων υγιεινής, πάντα σε συνενόηση με το γιατρό σου. Το πιό πιθανό βέβαια είναι να μη νοσείς και όλος αυτός ο εύλογος πανικός να σου προσφέρει απλά μερικές μέρες απόλυτης ηρεμίας και απομόνωσης, ώστε να είσαι σίγουρος πως ό,τι και να είχες έχει πια περάσει και δε θα το μεταδόσεις σε κανένα. Η υστερία και ο πανικός με το πρώτο “βηχαλάκι” και δε βοηθάει και σε καμία περίπτωση δε συνεισφέρει στην ίαση. Στη συνέχεια έρχεται η επιβολή των μέτρων.

Επιβολή, λέξη βαρειά αλλά περιλαμβάνει 3 γράμματα ίδια με μια άλλη λέξη η οποία υπήρξε και η αιτία για αυτή την επιβολή: βλακεία. Ναι, η βλακεία, η αυθάδεια, ο “ωχαδερφισμός” και το “δε βαριέσαι” ορισμένων αναγκάζουν το “σύστημα” να θέσει περιορισμούς σε όλους και να μας κλείσει ‘ολους στα σπίτια μας. Να μας ξανακλείσει δηλαδή γιατί η πλειοψηφία του λαού μας πειθάρχησε εξ αρχής στην εθελοντική εκδοχή των μέτρων του κρατικού σχεδιασμού. Ενός σχεδιασμού σχετικά ξεκάθαρου: δεν υπάρχει αποτελεσματικό μέσο κατά του ιού, μπορούμε να ανακόψουμε την εξέλιξή του μόνο αν σταματήσει η κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων, προκειμένου να μη μεταδίδεται. Μη μεταδιδόμενος ο ιός δεν εξαλοίφεται, δίνεται όμως πολύτιμος χρόνος προετοιμασίας στον κρατικό μηχανισμό να προετοιμαστει ώστε να το αντιμετωπίσει με μεγαλύτερη επιτυχία.

Και που ξέρουμε ποιός νοσεί και μπορεί να το μεταδόσει εφόσον μπορεί να μην εμφανίζει καν συμπτώματα ενώ νοσεί; Δε μπορούμε, για αυτό θεωρούμε όλους ως νοσούντες , αυτοπεριοριζόμαστε και ανακόπτουμε την κάθε πιθανότητας μετάδοσής του. Η πλειοψηφία των Ελλήνων ακολουθεί, λίγο εώς πολύ επιμελώς την προσπάθεια… Και κάπου εδώ έρχεται ο ορισμός της βλακείας.

Μιλάμε για τη θανατηφόρα βλακεία θλιβερών μειοψηφιών οι οποίοι βρήκαν αφορμή την καραντίνα για διακοπές στο χωριό, τα νησιά γέμισαν, τα καρναβάλια έγιναν στην παρανομία (δεδομένου ότι είχε βγει σχετική οδηγία περί του αντιθέτου), οι παραλίες ξαφνικά Μάρτη μήνα γέμισαν με κόσμο, όλα τα πάρκα και χώροι δραστηριοτήτων παρουσίαζαν εικόνες συνωστισμού (όχι ευτυχώς αυτού του “γνωστού” της Σμύρνης για τον οποίο έχει ήδη μιλήσει η ιστορία), ομαδικές εκδρομές σε διάφορα μέρη του κόσμου έφτασαν στο ζενίθ (λες και δεν υπάρχει άλλη στιγμή από αυτή για να πάει κανείς… Εκδρομες μέχρι και για… διαλογισμό στην Τουρκία… O tempora o mores για να μνημονεύσουμε και τον Κικέρωνα την ώρα που η Ιταλία θρηνεί… Ένα απέραντο πάρτυ απύθμενης βλακείας κάποιων λίγων το οποίο κατέστρεφε καθε πιθανότητα για θετικό αποτέλεσμα από τα μέτρα που λαμβάνονταν στη χώρα. Ήταν ίσως η πρώτη στιγμή στην ιστορία μας που ο ιστοριογράφος θα γράψει ότι η κυβέρνηση μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση και τον κρατικό μηχανισμό πράττουν σε ομόνοια και σύμπνοια με γνώμονα το κοινό καλό και οι θλιβερές μειοψηφίες του λαού θέτουν όλο το εγχείρημα σε κίνδυνο…

18 μέρες λοιπόν μέσα, με μια ψυχοσύνθεση σαν ακορντεόν, περιμένεις μια καλή είδηση προκειμένου να ρίξεις ένα χαμόγελο, να σφίξεις τα δόντια και να συνεχίσεις. Φοβάσαι, κοιτάς γύρω σου, σκέφτεσαι τους δικούς σου και φοβάσαι και πάλι. Κόμπος στο λαιμό κάθε φορά που ακούς κάτι δυσάρεστο. Αριθμοί και στατιστικές, κι άλλος νεκρός, νέα κρούσματα, μέ ή χωρίς υποκείμενα νοσήματα. Και έρχεται το δάκρυ… Ντρέπεσαι και φοβάσαι ακόμα πιο πολύ… Δεν είσαι μόνο εσύ… όλο αυτό που νιώθεις δεν είναι ούτε περίεργο ούτε παράλογο.

Τι μπορεί να κάνεις όμως; να πανικοβληθεις; Όχι… Δεν είναι αυτή η λύση και μεταξύ μας δε θα έχει και κανένα αποτέλεσμα… Μόνη λύση όπως σε κάθε στιγμή πραγματικά ζόρικη είναι η ψυχραιμία. Και δε λέω να φτάσεις σε επίπεδα ζεν ή γκουρού. Μένουμε σπίτι μας, αυτοπεριοριζόμενοι. Μας δίνεται μια μοναδική ευκαιρία! Έχουμε χρόνο να σκεφτούμε, να κάνουμε άπειρα πράγματα για τα οποία όλο δεν είχαμε χρόνο, να εργαστούμε από το σπίτι εφόσον η φύση της εργασίας μας το επιτρέπει και το κυριότερο να χαρούμε τα ίδια μας τα σπίτια. Χρόνια τώρα φωνάζουμε και διεκδικούμε την προστασία της πρώτης κατοικίας ως θεσμού, και τώρα που μας δίνεται η δυνατότητα , η μοναδική ευκαιρία να τα χαρούμε, κάποιοι συμπολίτες μας ως θλιβερές μειοψηφίες κάνουν σαν τρελοί για να βγουν από αυτά. Να δραπετεύσουν ως δήθεν καταπιεσμένοι έγκλειστοι… Καμία λογική…

Ο κορωνΑιος, είναι ο ορατός εχθρός , τον οποίο μπορούμε και πρέπει να νικήσουμε βάζοντας το εμείς πάνω από το εγώ όπως πολύ σωστά επισημάνθηκε στο μήνυμα της Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίας Σακελλαροπούλου, της προέδρου όλων των Ελλήνων είτε της πλειοψηφίας είτε των μειοψηφιών. Κλείνουμε το εγώ μας στο σπίτι είτε νοσεί είτε όχι και στερούμε στον ιό τη δυνατότητα να μεταδοθεί. Δεν είναι δύσκολο. Για μια φορά η πλήρης αδράνεια του ατόμου συνιστά την υπέρτατη πράξη για το σύνολο!

Ο δύσκολος εχθρός είναι αόρατος, είναι η έλλειψη αυτοελέγχου, πειθαρχίας και δυνατότητας επιβολής της λογικής στον αυθορμητισμό. Έτσι φτάνουμε να χρησιμοποιούμε ακόμα και την ίδια μας την πίστη στο πεδίο διαμάχης αναφορικά με τα μέτρα. Ξεχνάμε όμως ότι ο Θεός μας είναι αγάπη, και ότι ο συνάνθρωπος πλασμένος κατ’ εικόνα και ομοίωση Αυτού και καπηλευόμαστε ακόμα και τη θεία λειτουργία χρησιμοποιώντας την ως δήθεν πεδίο επαναστατικής δραστηριότητας. Λες δηλαδή και τώρα που οι λειτουργίες των Χαιρετισμών ή της κάθε Κυριακής που μεταδίδονται πλέον ζωντανά από την τηλεόραση ώστε να μπορεί το ποίμνιο να παρακολουθεί και να μετέχει έστω και έτσι στη λειτουργία “χτυπάνε κόκκινο” σε ακροαματικότητα, δικαιολογώντας εν ελαχίστω μέρει τους ισχυρισμούς ορισμένων μειοψηφιών ότι δήθεν όλο αυτό γίνεται για να βάλει την πίστη μας, ή “οι εκκλησίες δεν πρέπει να κλείσουν και ο κόσμος να μη μπορεί να προσευχηθεί” ή κάθε άλλο τσιτάτο χρησιμοποιήθηκε απλά για εφέ… Ευτυχώς η φωνή της λογικής επικράτησε και σε αυτό το ζήτημα το βαθιά θεολογικό παρανόμως δε χρησιμοποιημένο με τόνους πολιτικάντικους. Η εκκλησία μας από τη μια άκρη στο φάρο της Ορθοδοξίας στο Φανάρι μέχρι την τελευταία άκρη όπου ο πιο ταπεινός ιερέας ανάβει το καντηλάκι σε ένα ναίσκο εγκαταλελειμένο σε κάποιο ορεινό χωριό, απέδειξε ότι υπάρχουν ακόμα και στην εποχή μας γνήσιοι πνευματικοί άνθρωποι. Αρα οφείλουμε ακόμα να ελπίζουμε… Χρησιμοποιώντας τα λόγια του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, “Αυτό που κινδυνεύει δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί, δεν είναι ο Χριστός αλλά οι Χριστιανοί μας, δεν είναι ο Θεάνθρωπος αλλά εμείς οι άνθρωποι. Η πίστη μας είναι βαθιά θεμελιωμένη στις ρίζες του πολιτισμού μας. Η πίστη μας είναι ζωντανή και καμία έκτακτη κατάσταση δεν μπορεί να την περιορίσει» .

Ο Θεός είναι παντού, ακόμα και στο μισοσκισμένο και φαγωμένο από το χρόνο χάρτινο εικονάκι στο πορτοφόλι του παππού ή της γιαγιάς. Αρκεί να μην το χάσουμε από μέσα μας! Και επειδή έρχονται οι Άγιες Μέρες του Θείου Δράματος, ας φροντίσουμε να παρακολουθήσουμε (έστω και μέσω τηλεόρασης) τα λόγια των λειτουργιών, να αντιληφθούμε την Υπέρτατη Θυσία του Ιησού για όλους εμάς και να πάψουμε να διαμαρτυρόμαστε για δήθεν καταπίεση. Και επειδή πολύ λόγος έχει ήδη αρχίσει να γίνεται για το Άγιο Φως και τη μεταφορά του ή όχι φέτος λόγω των συνθηκών, θα είχα να προτείνω κάτι απλό: Να κρατήσουμε την ακοίμητη καντήλα της Πίστης μας αναμμένη στις ψυχές μας, σεβόμενοι το Θεό στο πρόσωπο των συνανθρώπων μας. Ίσως έτσι η Ανάσταση φέτος βρει το ουσιαστικό της νόημα. Κλείνουμε λοιπόν τα αυτιά μας στις διάφορες σειρήνες – ειδήμονες που θυμίζουν τα “παπαγαλάκια” του 1999 για το χρηματιστήριο. Ενημερωνόμαστε υπεύθυνα μόνο από τους αρμόδιους φορείς οι οποίοι σε καθημερινή βάση μας δίνουν λεπτομερώς πληροφορίες για την πανδημία. Λαμβάνουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής, αυτοπροστασίας και αυτοπεριορισμού. Και με βαθιά πίστη αναμένουμε την ανάσταση η οποία έρχεται μετά τη δύσκολη πορεία προς το Γολγοθά… Ας είναι ο βίος και τα Πάθη του Ιησού Χριστού, η Υπέρτατη Αυτή Θυσία, ο οδηγός των συνειδήσεων μας για το επόμενο χρονικό διάστημα. Μένουμε σπίτι και Ενωμένοι θα νικήσουμε. Ας μην επιτρέψουμε στον ΚΟΡΩΝΑ-ιο να στεφθεί νικητής, αναλογιζόμενοι τον Εξ Ακανθών Στέφανον που πριν τη Σταύρωση Του Θεανθρώπου του φόρεσαν για να τον χλευάσουν… 

Η Ανάσταση έρχεται…