Γράφει ο
Κώστας Μαρδάς
Αυτές είναι , σε γενικές γραμμές , οι απόψεις μου, που τις εξέφρασα στην εκπομπή του BLUE SKY, «Ραντεβού με την επικαιρότητα», (2/ 6 ) με τον εκλεκτό συνάδελφο Γιάννη Κανελάκη.
Σε συνέχεια των όσων ακούγονται και γράφονται ενόψει της εξαγγελθείσης πολιτικής των τουρκικών ερευνών και γεωτρήσεων, σε συνδυασμό με την επαύξηση των υπερπτήσεων , την αναμενόμενη νέα επίθεση μέσω των οργανωμένων προσφύγων σε Έβρο- Αιγαίο, θέλω για τους αναγνώστες του Militaire να συμπληρώσω εδώ, με την άνεση του γραπτού λόγου, ότι , μελετώντας τις επτά μεγάλες ελληνοτουρκικές κρίσεις από το 1955 έως το 1996 , από την πλευρά της πολιτικής των Ελλήνων Πρωθυπουργών, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα:
Μπροστά μας υπάρχουν …δυόμιση δρόμοι για την λύση των ελληνο-τουρκικών προβλημάτων:
Ο ένας δρόμος είναι ο συμβιβασμός : Μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ή μέσω πολιτικών διαπραγματεύσεων , με βάσιμη προοπτική την απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων ή αρμοδιοτήτων και με αντάλλαγμα μια… «έντιμη» ειρήνη αλά Τούρκα.
Ο άλλος δρόμος είναι η άρνηση συμβιβασμού : Που σημαίνει άμυνα με όλα τα μέσα, διαχείριση επεισοδίου με νικηφόρο τέλος ή ισοπαλία με παρέμβαση ΗΠΑ , αλλιώς γενικός πόλεμος ετών ή διακεκομμένες εχθροπραξίες επί έτη .
Κι ο … μισός δρόμος, είναι η συνέχιση της πολιτικής ελεγχόμενης ειρήνης, που ακολουθείται από τα Σεπτεμβριανά του 1955 μέχρι σήμερα , με ντε φάκτο απώλεια μέρους της κυριαρχίας μας στο Αιγαίο και δικαιωμάτων εκμετάλλευσης στην Ανατολική Μεσόγειο , με τρεις νεκρούς στα Ίμια και συνεχείς ταπεινώσεις, με αντάλλαγμα μια ειρήνη που οδήγησε, πράγματι, σε πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη αλλά στο τέλος οι πολιτικές ηγεσίες μας έριξαν στη χρεοκοπία , ατιμωρητί . Χρεοκοπία που επηρέασε δραματικά τις αμυντικές μας δυνατότητες…
Και τον χαρακτηρίζω «μισό», γιατί ο δρόμος αυτός, όπου νάναι , τελειώνει, λόγω Ερντογάν.
Τελικά, όποιον δρόμο και αν επιλέξουμε , η ενίσχυση της Άμυνας , όχι μόνο με τις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και με τη συμμετοχή των πολιτών δια του θεσμού της Παλλαϊκής Άμυνας, είναι μονόδρομος…
Διότι, ακόμη και αν η Ελλάδα αναγκασθεί να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, είτε μετά από μια τακτική ήττα ή μετά από «κοστοβόρα» – επισφαλή» νίκη, πρέπει να το πράξει υπό την σκιάν των ελληνικών όπλων και με δικές τις διεκδικήσεις έναντι της Τουρκίας…
( Εκτός και αν συμβεί ένα απρόβλεπτο γεγονός και…)