“Ο εγκλεισμός σαν τεκμήριο ανδρείας”…

Το κείμενο που ακολουθεί έφθασε στο Militaire.gr κι έχει να κάνει με το γνωστό θέμα του εγκλεισμού των σπουδαστών των στρατιωτικών σχολών από τις 11 Μαρτίου. Η ηγεσία στηρίζει την επιλογή της επειδή δεν υπήρξαν κρούσματα και κάποιοι γονείς εκφράζουν τις ενστάσεις τους. Διαφωνίες πάντα υπάρχουν…

Πάει πολύ όμως κάποιοι από την άνεση του καναπέ, τους γραφείου και του πληκτρολογίου τους, να αμφισβητούν τις ικανότητες, τις αντοχές και τελικά τη γενναιότητα των παιδιών που σπουδάζουν για να γίνουν σύντομα στελέχη και κάποιοι απ΄ αυτούς ηγέτες του στρατεύματος. Πάει πολύ με αυτή την στρεβλή λογική του παραλόγου που κάποιοι υπηρετούν και σύμφωνα με την οποία όσοι εισέρχονται στις ΕΔ και όσοι υπηρετούν σ΄ αυτές πρέπει να ζουν διαρκώς σε κατάσταση στρες και ταλαιπωρίας. Ακόμη κι όταν αυτό μπορεί να αποφευχθεί.Ακόμη κι όταν δεν εκπαιδεύονται. Γιατί οι στρατιωτικοί μας εκπαιδεύονται για όλα και πολύ…Σκληραγωγούνται και ετοιμάζονται για όλα. Βέβαια όπως έχουμε ξαναγράψει αυτοί οι ίδιοι “Ράμπο ιμιτασιόν”, έχουν την παράξενη άποψη ότι οι στρατιωτικοί μας πρέπει να εκπαιδεύονται μόνο για να πεθαίνουν κι όχι για να νικούν…Είναι οι ίδιοι που “κάγχαζαν” στο…facebook με τον αποκεφαλισμό του κυβερνήτη του αεροπλανοφόρου Ρούζβελτ, επικαλούμενοι αορίστως τους “κανονισμούς”. Μετά από την απομάκρυνση του υπουργού που καρατόμησε τον κυβερνήτη, αλλά και την απαίτηση του ναυτικού για πλήρη αποκατάσταση του, ίσως και να τους περάσει από το μυαλό ότι οι “κανονισμοί” δεν είναι απλά γράμματα τυπωμένα σε χαρτί.

Το κείμενο:

Ο εγκλεισμός σαν τεκμήριο ανδρείας
Βιώνοντας τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας, είναι σκόπιμο να επισημάνουμε ότι μία σειρά από παραμέτρους διαφοροποιεί την εμπειρία του καθενός στην εποχή της καραντίνας.
Η κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, οι αναπαραστάσεις της υγείας, της αρρώστιας, της ζωης, του θανάτου, η ηλικία, ο χώρος που ζει κάποιος, κλπ προσδιορίζουν το πως ο κάθε πολίτης διαμορφώνει τη καθημερινότητά του, όντας σε συνθήκες στέρησης των κανονικών ρυθμών της ζωής του.
Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω καθώς και το γεγονός ότι αυτό το διάστημα κυριαρχεί ο φόβος και η ανασφάλεια συναισθηματικά, συμπεραίνεται πως η πληροφόρηση και η αξιολόγηση των γεγονότων, προσλαμβάνεται από τον καθένα διαφορετικά και με αντίστοιχες επιπτώσεις στην ψυχολογική του κατάσταση.
Η καραντίνα βιώνεται διαφορετικά σε ένα πολυτελές σπίτι και σε ένα διαμέρισμα υποβαθμισμένης περιοχής, διαφορετικά από τα μοναχικά άτομα και σε όσους δεν στερούνται συντροφικότητας, διαφορετικά από ηλικιωμένους και ανήμπορους σε σχέση με τους νεότερους και πιο δυνατούς.
Με αφορμή τα ανωτέρω είναι σκόπιμο να αναφερθούμε στις δύσκολες συνθήκες στις οποίες βιώνουν τον εγκλεισμό όλο αυτό το διάστημα, τα παιδιά στις στρατιωτικές σχολές, όπου εκ των πραγμάτων πρέπει να πειθαρχούν, να υπακούουν και να τηρούν αυστηρά το πρόγραμμά τους μη έχοντας την δυνατότητα των ελάχιστων εκείνων δυνατοτήτων ελάφρυνσης της ήδη βεβαρημένης κατάστασης.
Γράφτηκαν διάφορα, ακούστηκαν διάφορα, τόσο από γονείς που διατύπωσαν ενστάσεις για την συνεχιζόμενη καραντίνα των παιδιών, κόντρα στην βασική σύσταση για αποφυγή συγχρωτισμού, ανακοινώθηκαν σκέψεις και προθέσεις της επίσημης ηγεσίας για την συνέχεια αλλά κυρίως αξίζει κανείς να σταθεί στα όσα ελέχθησαν σχετικά με σχόλια αναφορικά με την λιποψυχία τους η την καλομαθημένη ζωή τους.
Απόψεις που προβληματίζουν αλλά κυρίως μετατοπίζουν το θέμα, εκθέτοντας την προσωπικότητα των μελλοντικών Στελεχών των Ε.Δ., υποτιμώντας τις ικανότητες τους και τις δυνατότητες τους, μέσα από υπαινιγμούς υπολειπόμενων προσόντων εκπροσώπησης των ρόλων που θα κληθούν να υπηρετήσουν.
Είναι λοιπόν σημαντικό να αναφερθεί ως μία άποψη, ότι οι μεγαλύτεροι ηλικιακά, οι ανώτεροι ιεραρχικά, οι εκπαιδευτές και οι επωμιζόμενοι γενικά την συγκρότηση αυτών των παιδιών στο σύνολο της κατάρτισής τους, έχουν την βασική ευθύνη να προτείνουν ένα παράδειγμα ήθους και αξιών, να καλλιεργήσουν την ψυχική ενδυνάμωση τους, να φροντίσουν την υγιή ψυχοσωματική τους καθημερινότητα, να προστατέψουν από υπερβάσεις και υπερβολές και να παράξουν ως ηγέτες και Στελέχη, νέους ηγέτες και τα νέα Στελέχη, χωρίς εκρήξεις ρεβανσισμού από προσωπικά βιώματα και χωρίς προκλήσεις εμπειριών, που αυτονόητα τα παιδιά δεν διαθέτουν.
Με αυτή τη λογική, είναι ακατανόητες οι όποιες αιχμές, σχολιασμοί και αναφορές, περί υπολειπόμενης ανδρείας και αντοχών που δίνουν την αίσθηση του <<εμείς οι γενναίοι>> και <<εσείς οι λιγόψυχοι>> που διαμαρτύρεστε μη έχοντας επίγνωση που βρίσκεστε.
Αντί αυτού, ας συμβάλλουν με προτάσεις και σχεδιασμό, ( όσοι δύνανται), στη βελτίωση και στον εκσυγχρονισμό του θεσμού, όπως άλλωστε επιβάλλεται για όλους τους θεσμούς που λειτουργούν στα πλαίσια της κοινωνίας, επιδιώκοντας την εξυγίανση αγκυλώσεων και την πρόβλεψη του αύριο σε συνθήκες εξέλιξης και όχι παρακμής.
Η ανδρεία ως εσωτερική ψυχική κατάσταση, είναι εκγύμναση διαρκείας για την διαχείριση του φόβου, τον οποίο δεν εξαλείφει μεν, γιατί είναι ανθρώπινο να υφίσταται, αλλα΄τον κοιτάει κατάματα και τον αντιμετωπίζει.
Η ανδρεία δεν είναι επίδειξη, δεν είναι κομπασμός, δεν είναι εξαναγκασμός, δεν είναι ευτελισμός, ούτε υποτακτικότητα, αλλά είναι αρετή και αξία, όπως και η πειθαρχία και ως τέτοιες δεν υπόκεινται σε εξουσιαστικές αρχές αλλά σε μαθήματα υψίστου επιπέδου, που εγγυώνται την ενεργοποίηση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο της συνείδησης του καθενός, ώστε να κατανοηθούν και να εδραιωθούν αντιληπτικά και ψυχικά για εργαλεία συμπεριφοράς στα δύσκολα και όχι μόνον.
Συμπερασματικά είναι αναγκαίο και σκόπιμο να αναλογιστούμε όλοι τους ρόλους μας και τις θέσεις μας στην κοινωνία και να κατανοήσουμε ότι λειτουργούμε συλλογικά, αποτυπώνοντας ο καθένας τη θετικότητα του στο χώρο του και όχι τη τοξικότητά του μέσα από εγωκεντρικές εξάρσεις.
Τα παιδιά των σχολών είναι ικανά, άξια και σπουδαία παιδιά, που μεγάλωσαν στα χρόνια των μνημονίων, εντάχθηκαν στις Ε.Δ. αγωνίζονται, προσπαθούν και διεκπεραιώνουν δύσκολα προγράμματα καθημερινά.
Ας σκεφτούμε οι μεγαλύτεροι, ότι οι συνθήκες που μεγάλωσαν και συνεχίζουν να ζουν αυτά τα παιδιά και οι συνομήλικοι τους, είναι πολύ σκληρές, γιατί οι σύγχρονες κοινωνίες είναι απρόσωπες, με μεγάλα ελλείμματα ηθικής, προτύπων, ιδανικών, οραμάτων και με θολή μνήμη, με αποτέλεσμα να έχουν στερέψει πνευματικά, να μην έχουν τη δυνατότητα πρότασης υγιών παραδειγμάτων και να κομίζουν πάσης φύσεως εφιάλτες που επιβεβαιώνουν απλά τις παθολογίες τους.
Για τους ανωτέρω λόγους, ας λειτουργήσουμε λίγο και την ενσυναίσθησή μας γιατί η κριτική εκ του ασφαλούς είναι εύκολη και αναιρεί την πρωταρχική αρχή, ότι απευθυνόμαστε σε ανθρώπους και όχι σε μηχανές και συνεπώς στη παροχή υπηρεσιών στην εκπαίδευση στην κατάρτιση όλων επιβάλλεται και η ανάπτυξη και καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης ως ασφαλιστικής δικλείδας της διαπροσωπικής συμπεριφοράς στην εκτέλεση όλων των καθηκόντων και της κοινωνικής συνύπαρξης.