“Μετά από την απληστία θυμηθήκαμε τον κίνδυνο της Κίνας”; Ο Μ.Σάντερς αποδομεί τη νέα πολιτική των ΗΠΑ

Το “είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε”, ταιριάζει στην αμερικανική υστερία κατά της Κίνας. Ο Μπέρνι Σάντερς μ΄ ένα άρθρο του στο Foreign Affairs, υπενθυμίζει στους συμπατριώτες του -κι όχι μόνο- την εποχή που έσπευδαν να μεταφέρουν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες τους στην Κίνα, για να βγάλουν ακόμη περισσότερα χρήματα, εκμεταλλευόμενοι τους μισθούς πείνας. Το λένε και απληστία η οποία όμως πάντα πληρώνεται…

Ο Μπέρνι Σάντερς στο άρθρο του γράφει μεταξύ άλλων:
“Δύο δεκαετίες πριν, τον Σεπτέμβριο του 2000, οι αμερικανικές εταιρείες και η ηγεσία και των δύο πολιτικών κομμάτων υποστήριξαν σθεναρά να χορηγηθεί στη Κίνα το καθεστώς «μόνιμων κανονικών εμπορικών σχέσεων» ή PNTR. Εκείνη την εποχή, το Εμπορικό Επιμελητήριο των ΗΠΑ, η Εθνική Ένωση Κατασκευαστών, τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης, και σχεδόν κάθε ειδικός εξωτερικής πολιτικής στην Ουάσινγκτον επέμεινε ότι η PNTR ήταν απαραίτητη για να διατηρηθούν οι αμερικανικές εταιρείες ανταγωνιστικές δίνοντάς τους πρόσβαση στην αναπτυσσόμενη αγορά της Κίνας. Έλεγαν επίσης ότι η απελευθέρωση της οικονομίας της Κίνας θα συνοδευόταν από την απελευθέρωση της κυβέρνησης της Κίνας όσον αφορά τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αυτή η θέση θεωρήθηκε ασυναγώνιστα σωστή. Ο οικονομολόγος Νικ Λάρντι του κεντρικού ιδρύματος Brookings υποστήριξε την άνοιξη του 2000, ότι η PNTR «θα παρείχε σημαντική ώθηση στην ηγεσία της Κίνας, η οποία αναλαμβάνει σημαντικούς οικονομικούς και πολιτικούς κινδύνους προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της διεθνούς κοινότητας για ουσιαστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις. ” Η άρνηση της PNTR, από την άλλη πλευρά, «θα σήμαινε ότι οι αμερικανικές εταιρείες δεν θα επωφελούνταν από τις πιο σημαντικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Κίνα για να γίνει μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ). Γράφοντας περίπου την ίδια στιγμή, ο πολιτικός επιστήμονας Norman Ornstein του συντηρητικού American Enterprise Institute το έθεσε πιο “κοφτά”: «Το αμερικανικό εμπόριο με την Κίνα είναι καλό, για την Αμερική και για την επέκταση της ελευθερίας στην Κίνα», δήλωνε. «Αυτό φαίνεται, ή πρέπει να φαίνεται, προφανές.»

Ο Μπέρνι Σάντερς γράφει ότι δεν ήταν προφανές και το έλεγε από τότε:

“Αυτό που ήξερα τότε, και αυτό που γνώριζαν πολλοί εργαζόμενοι, ήταν ότι επιτρέποντας στις αμερικανικές εταιρείες να μετακινούνται στην Κίνα και να προσλάβουν εργαζόμενους εκεί με μισθούς λιμοκτονίας, θα οδηγούσε σε κάθοδο τις ΗΠΑ, με αρνητικά αποτελέσματα για τα συνδικάτα και τις καλές αμοιβές. Οδήγησε σε χαμηλότερους μισθούς για τους Αμερικανούς εργαζόμενους. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Στις περίπου δύο δεκαετίες που ακολούθησαν, χάθηκαν περίπου δύο εκατομμύρια αμερικανικές θέσεις εργασίας, περισσότερα από 40.000 εργοστάσια έκλεισαν και οι Αμερικανοί εργαζόμενοι βίωσαν τη στασιμότητα των μισθών – ακόμη και ενώ οι εταιρείες κέρδισαν δισεκατομμύρια και στελέχη ανταμείφθηκαν πλούσια. Το 2016, ο Ντόναλντ Τραμπ κέρδισε εν μέρει τις προεδρικές εκλογές κάνοντας εκστρατεία ενάντια στις εμπορικές πολιτικές των ΗΠΑ, αξιοποιώντας τους πραγματικούς οικονομικούς αγώνες πολλών ψηφοφόρων ,με τον ψεύτικο και διχαστικό λαϊκισμό του.

Εν τω μεταξύ, είναι περιττό να πούμε ότι η ελευθερία, η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα δεν έχουν επεκταθεί. Περιορίστηκαν σοβαρά καθώς η Κίνα κινείται προς μια πιο αυταρχική κατεύθυνση και η Κίνα έχει γίνει όλο και πιο επιθετική στην παγκόσμια σκηνή. Το εκκρεμές της συμβατικής σοφίας στην Ουάσινγκτον έχει πλέον αλλάξει από το να είναι υπερβολικά αισιόδοξο για τις ευκαιρίες που προσφέρει το απρόσβλητο εμπόριο με την Κίνα στο να είναι υπερβολικά τρομαγμένη για τις απειλές που θέτει η πλουσιότερη, ισχυρότερη, πιο αυταρχική Κίνα.
Τον Φεβρουάριο του 2020, ο αναλυτής του Brookings Bruce Jones έγραψε ότι «η άνοδος της Κίνας – στη θέση της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο, του μεγαλύτερου ενεργειακού καταναλωτή της και του νούμερο δύο αμυντικού προμηθευτή – έχει αναστατώσει τη παγκόσμια τάξη»…

Πριν από μερικούς μήνες, ο συντηρητικός συνάδελφός μου Γερουσιαστής Tom Cotton, Ρεπουμπλικανός του Αρκάνσας, συνέκρινε την απειλή από την Κίνα με εκείνη της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου: «Για άλλη μια φορά, η Αμερική αντιμετωπίζει έναν ισχυρό ολοκληρωτικό αντίπαλο που επιδιώκει να κυριαρχήσει στην Ευρασία και να αναδιαμορφώσει την παγκόσμια τάξη »,
υποστήριξε.

Και όπως ακριβώς η Ουάσιγκτον αναδιοργάνωσε την αρχιτεκτονική εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο για να προετοιμαστεί για σύγκρουση με τη Μόσχα, ο Cotton έγραψε: «σήμερα, οι μακροπρόθεσμες οικονομικές, βιομηχανικές και τεχνολογικές προσπάθειες της Αμερικής πρέπει να αναπροσαρμοστούν για να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη απειλή που θέτει η κομμουνιστική Κίνα.”

Πριν από είκοσι χρόνια, το αμερικανικό οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο έκανε λάθος για την Κίνα. Σήμερα, η άποψη της συναίνεσης έχει αλλάξει, αλλά είναι και πάλι λάθος. Τώρα, αντί να χαιρετίζει τις αρετές του ελεύθερου εμπορίου και του ανοίγματος προς την Κίνα, χτυπούν τα τύμπανα για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο, καθιστώντας την Κίνα ως υπαρξιακή απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακούμε ήδη πολιτικούς και εκπροσώπους του στρατιωτικού-βιομηχανικού κατεστημένου να το χρησιμοποιούν ως το τελευταίο πρόσχημα για μεγαλύτερους αμυντικούς προϋπολογισμούς.
Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αμφισβητήσουμε αυτήν τη νέα συναίνεση – όπως ακριβώς ήταν σημαντικό να αμφισβητήσουμε την παλιά. Η κινεζική κυβέρνηση είναι σίγουρα ένοχη για πολλές πολιτικές και πρακτικές στις οποίες αντιτίθεμαι και στις οποίες όλοι οι Αμερικανοί πρέπει να αντιταχθούν: κλοπή τεχνολογίας, καταστολή των δικαιωμάτων των εργαζομένων και του Τύπου, καταστολή στο Θιβέτ και το Χονγκ Κονγκ, απειλητική συμπεριφορά του Πεκίνου προς τη Ταϊβάν, και οι φρικτές πολιτικές της κινεζικής κυβέρνησης έναντι του λαού των Ουιγούρων. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει επίσης να ανησυχούν για τις επιθετικές παγκόσμιες φιλοδοξίες της Κίνας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνεχίσουν να πιέζουν γι΄ αυτά τα ζητήματα σε διμερείς συνομιλίες με την κινεζική κυβέρνηση και σε πολυμερείς θεσμούς όπως το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Αυτή η προσέγγιση θα ήταν πολύ πιο αξιόπιστη και αποτελεσματική εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν μια σταθερή θέση για τα ανθρώπινα δικαιώματα έναντι των συμμάχων και των εταίρων τους.

Οι Αμερικανοί πρέπει να αντισταθούν στον πειρασμό να προσπαθήσουν να σφυρηλατήσουν την εθνική ενότητα μέσω εχθρότητας και φόβου.

Η οργάνωση της εξωτερικής μας πολιτικής γύρω από μια παγκόσμια αντιπαράθεση με μηδενικό άθροισμα με την Κίνα, ωστόσο, θα αποτύχει να παράγει καλύτερη συμπεριφορά από την Κίνα και να είναι πολιτικά επικίνδυνη και στρατηγικά αντιπαραγωγική. Η βιασύνη να αντιμετωπίσει την Κίνα έχει ένα πολύ πρόσφατο προηγούμενο: τον παγκόσμιο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο κατέληξε γρήγορα στο συμπέρασμα ότι η αντιτρομοκρατία έπρεπε να γίνει το βασικό επίκεντρο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Σχεδόν δύο δεκαετίες και 6 τρισεκατομμύρια δολάρια αργότερα, γίνεται σαφές ότι εκμεταλλεύθηκαν την εθνική ενότητα για να ξεκινήσουν μια σειρά ατελείωτων πολέμων που αποδείχθηκαν τεράστια δαπανηροί σε ανθρώπινους, οικονομικούς και στρατηγικούς όρους και που προκάλεσαν ξενοφοβία και μισαλλοδοξία στην αμερικανική πολιτική.

Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι σήμερα, σε ένα κλίμα αδιάκοπης ανησυχίας για την Κίνα, η χώρα βιώνει αύξηση των εγκλημάτων μίσους κατά της Ασίας. Αυτήν τη στιγμή, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πιο διχασμένες από ό, τι στην πρόσφατη ιστορία. Αλλά η εμπειρία των τελευταίων δύο δεκαετιών έπρεπε να μας είχε δείξει ότι οι Αμερικανοί πρέπει να αντισταθούν στον πειρασμό να προσπαθήσουν να σφυρηλατήσουν την εθνική ενότητα μέσω εχθρότητας και φόβου.

Η διοίκηση του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ορθώς αναγνώρισε την άνοδο του αυταρχισμού ως σημαντική απειλή για τη δημοκρατία. Η πρωταρχική σύγκρουση μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού, ωστόσο, συμβαίνει όχι μεταξύ χωρών αλλά εντός αυτών – συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών. Και εάν η δημοκρατία πρόκειται να κερδίσει, δεν θα το κάνει σε ένα παραδοσιακό πεδίο μάχης, αλλά αποδεικνύοντας ότι η δημοκρατία μπορεί πραγματικά να προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής στους ανθρώπους από ό, τι μπορεί ο αυταρχισμός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να αναζωογονήσουμε την αμερικανική δημοκρατία, αποκαθιστώντας την πίστη των ανθρώπων στην κυβέρνηση αντιμετωπίζοντας τις παραμελημένες ανάγκες των εργαζομένων οικογενειών. Πρέπει να δημιουργήσουμε εκατομμύρια θέσεις εργασίας με καλή αμοιβή, ανοικοδομώντας την καταρρέουσα υποδομή μας και καταπολεμώντας την κλιματική αλλαγή. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις κρίσεις που αντιμετωπίζουμε στην υγειονομική περίθαλψη, τη στέγαση, την εκπαίδευση, τη δικαιοσύνη, τη μετανάστευση και τόσους πολλούς άλλους τομείς. Αυτό πρέπει να το κάνουμε όχι μόνο επειδή θα μας κάνει πιο ανταγωνιστικούς με την Κίνα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα, αλλά γιατί θα εξυπηρετήσει καλύτερα τις ανάγκες του αμερικανικού λαού.

Αν και το κύριο μέλημα της κυβέρνησης των ΗΠΑ είναι η ασφάλεια και η ευημερία του αμερικανικού λαού, πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι στον βαθιά διασυνδεδεμένο κόσμο μας, η ασφάλεια και η ευημερία μας συνδέονται με ανθρώπους παντού. Προς τούτο, είναι προς το συμφέρον μας να συνεργαστούμε με άλλα πλούσια έθνη για να βελτιώσουμε το βιοτικό επίπεδο σε όλο τον κόσμο και να μειώσουμε τη φρικτή οικονομική ανισότητα που εκμεταλλεύονται παντού οι αυταρχικές δυνάμεις για να χτίσουν τη δική τους πολιτική δύναμη και να υπονομεύσουν τη δημοκρατία.
Η διοίκηση του Μπάιντεν πίεσε για έναν παγκόσμιο ελάχιστο εταιρικό φόρο Αυτό είναι ένα καλό βήμα.

Αλλά πρέπει να σκεφτούμε ακόμη : έναν παγκόσμιο ελάχιστο μισθό, που θα ενίσχυε τα δικαιώματα των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο, παρέχοντας σε εκατομμύρια την ευκαιρία για μια αξιοπρεπή ζωή και μειώνοντας την ικανότητα των πολυεθνικών εταιρειών να εκμεταλλευτούν τους πιο φτωχούς πληθυσμούς του κόσμου. Για να βοηθήσουμε τις φτωχές χώρες να αυξήσουν το βιοτικό τους επίπεδο καθώς ενσωματώνονται στην παγκόσμια οικονομία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες πλούσιες χώρες πρέπει να αυξήσουν σημαντικά τις επενδύσεις τους στην αειφόρο ανάπτυξη.
Για να ευδοκιμήσει ο αμερικανικός λαός, σε όλο τον κόσμο πρέπει να πιστέψουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σύμμαχοί τους και ότι οι επιτυχίες τους είναι και δικές τους. Ο Μπάιντεν κάνει το σωστό, παρέχοντας στήριξη 4 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την παγκόσμια πρωτοβουλία εμβολίων γνωστή ως COVAX, μοιράζοντας 500 εκατομμύρια δόσεις εμβολίου στον κόσμο και υποστηρίζοντας τη παραίτηση από τη πνευματική ιδιοκτησία του ΠΟΕ που θα επέτρεπε στις φτωχότερες χώρες να παράγουν μόνες τους τα εμβόλια. Η Κίνα αξίζει αναγνώριση για τα μέτρα που έχει λάβει για την παροχή εμβολίων, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να κάνουν ακόμη περισσότερα. Όταν οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βλέπουν την αμερικανική σημαία, θα πρέπει να σκέφτονται πακέτα βοήθειας και διάσωσης, όχι drone και βόμβες”.

Τα λέει όλα ο Μπέρνι Σάντερς και νομίζουμε ότι ουδείς μπορεί να διαφωνήσει, εκτός από το πανίσχυρο κατεστημένο των ΗΠΑ κι όχι μόνο βεβαίως…