“Χωρικά ύδατα και εξοπλισμοί που δίνουν δουλειά μόνο σε ξένα χέρια!”

Είναι δικαίωμα που της δίνει το διεθνές δίκαιο και συγκεκριμένα η Συνθήκη για το δίκαιο της θάλασσας του ΟΗΕ, το έχουν ασκήσει όλες οι χώρες της περιοχής, αλλά και οι περισσότερες χώρες του κόσμου. Δεν υπόκειται σε καμίας μορφής αρνησικυρίας από οποιαδήποτε  γειτονική ή μη χώρα και δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης.

Οπωσδήποτε θα πρέπει να καθοριστούν διάδρομοι αβλαβούς διέλευσης για τη ναυσιπλοΐα οι οποίοι χαράσσονται στη βάση διευκόλυνσης των εμπορικών συναλλαγών όλων των χωρών που βρέχονται από τη Μαύρη Θάλασσα (Βουλγαρία, Ρουμανία, Μολδαβία, Ουκρανία, Ρωσία και Γεωργία) και έχουν διέξοδο στη Μεσόγειο αποκλειστικά μέσω του Αιγαίου Πελάγους. Το ίδιο ισχύει και για την Τουρκία η οποία δεν μπορεί να επικαλεστεί θέμα αποκλεισμού της, καθώς διαθέτει πολλά λιμάνια στη Μεσόγειο και επιπλέον στο Αιγαίο μπορεί να κάνει χρήση των προαναφερθέντων διαδρόμων για τη ναυσιπλοϊα που θα καθοριστούν με ακρίβεια.

Η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου στα 12 νμ αυτομάτως περιορίζει στο ελάχιστο τις θαλάσσιες ζώνες (υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ) που απομένουν για καθορισμό μέσω διαπραγματεύσεων με τη γειτονική Τουρκία στην περιοχή του Αιγαίου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι διαπραγματεύσεις Ελλάδας -Τουρκίας έχουν νόημα μόνο όταν έχει εξασφαλιστεί ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στις δύο χώρες, καθώς μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα εγκατάλειψης των μαξιμαλιστικών απαιτήσεων της γείτονος (Τουρκολιβικό σύμφωνο, γαλάζια πατρίδα, casus belli) και έγερσης ανύπαρκτων θεμάτων (αποστρατικοποίηση νησιών, γκρίζες ζώνες, καταπίεση μειονοτήτων Θράκης).

Η Τουρκία άλλωστε αντιλαμβάνεται τον όρο “διαπραγματεύσεις” ως την προβολή  μονομερών διεκδικήσεων και προσπάθεια επιβολής τους μέσω απειλών χρήσης βίας σε όλα τα επίπεδα.

Έτσι η μόνη επιλογή για την Ελλάδα είναι η διατήρηση ισχυρών ΕΔ, ώστε η Τουρκία να γνωρίζει ότι αν προχωρήσει στην υλοποίηση των απειλών της το πιθανότερο είναι η θέση της στις διαπραγματεύσεις που νομοτελειακά θα ακολουθήσουν μία ένοπλη σύγκρουση, θα είναι δισμενέστερη από ότι πριν από αυτή.

Η πλήρης έλλειψη αποφασιστικότητας από την πολιτική ηγεσία της χώρας μας στην υλοποίηση απαραίτητων εξοπλιστικών προγραμμάτων τις τελευταίες δεκαετίες, έχει οδηγήσει στην ασφυκτικά επείγουσα ανάγκη ενίσχυσης των δύο όπλων που η Ελλάδα υπερέχει έναντι της Τουρκίας στο Αιγαιο, την ΠΑ και το ΠΝ.

Έτσι η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να αποφασίζει απευθείας προμήθεια μαχητικών αεροσκαφών Rafale από τη Γαλλία, χωρίς να υπάρχει χρόνος για σκέψη συμμετοχής μας σε κάποιο υποπρόγραμμα συμπαραγωγής τους.

Το ίδιο ισχύει και με τη επείγουσα πλέον ανάγκη ενίσχυσης του στόλου με φρεγάτες, καθώς οι τελευταίες προμήθειες που έγιναν σε πολεμικά πλοία μεγάλου εκτοπίσματος ήταν τη δεκαετία του 1980. Και για το ΠΝ λοιπόν είμαστε στο στάδιο άμεσης αγοράς η ενοικίασης φρεγατών Fremm, χωρίς προοπτικές συμπαραγωγής τους στην Ελλάδα.

Η άμυνα μιας χώρας σαν τη δική μας δεν μπορεί να βασίζεται σε συγκυριακές αποφάσεις που πηγάζουν από ασφυκτικές ανάγκες και πιέσεις χρόνιας αδράνειας και αδιαφορίας, σχέτως των δημοσιονομικών προβλημάτων της τελευταίας 10ετίας.

Τέλος η αντίληψη ότι οι συμμαχίες της χώρας εξαγοράζονται με μια μοίρα μαχητικών αεροσκαφών ή με μερικές φρεγάτες είναι εντελώς λανθασμένη.

Οι συμμαχίες για να είναι σταθερές και αξιόπιστες πρέπει να βασίζονται σε κοινά γεωπολιτικά συμφέροντα και να επιδιώκουν τη συνεργασία όσο το δυνατόν περισσότερων λαών και χωρών της περιοχής. Η ενίσχυση της άμυνας της χώρας μας εγγυάται την διατήρηση των ισορροπιών, ώστε  οι ηγεσίες όλων των γειτονικών χωρών να αντιληφθούν ότι η ειρηνική επίλυση των διαφορών απαιτεί θυσίες, οι οποίες όμως έχουν λιγότερο κόστος για τους λαούς της περιοχής απ’ ότι οι ένοπλες συγκρούσεις.