“Αν υπήρχε Νόμπελ Δημοκρατίας κάποιοι από την ΕΕ θα πρότειναν τον Ερντογάν”!

       “Αυτή δεν είναι Ευρώπη. Μάλλον

        το “Στενώπη”, της πάει πιο πολύ!” 

   “Εάν υπήρχε Νόμπελ Δημοκρατίας, κάποιοι εκ της 

   Ε. Ε., θα είχαν προτείνει ακόμη και τον Ερντογάν!”

    “Η δυσθεώρητη ρηχότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης 

    στην απόφαση της τελευταίας Συνόδου Κορυφής!”

Γράφει ο Χρήστος Κηπουρός

Διαβάζοντας κανείς τα Ευρωπαϊκά γραπτά των τελευταίων χρόνων, πέραν της διανοητικής και πολιτικής πραγματικότητας της Γηραιάς Ηπείρου, που δεν την τιμά, ως μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι το “μωραίνει κύριος κλπ.” Στην καθομιλουμένη επιβεβαιώνεται ως το ξεμώραμα μιας Γριάς, μιας ήδη πολύ περασμένης ηλικίας Ευρώπης, της προ πολλού χρόνου γνωστής και ως  “Γηραιάς”, και επόμενα ο προδιαγεγραμμένος πολιτικός της θάνατος να είναι αναμενόμενος.

Την πολύμορφη αυτή μορφωτική, πολιτική και ηθική ανεπάρκεια, συναντά κανείς σε όλες της τις αποφάσεις της, που όμως δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τις αρχές και τις αξίες, τις γνωστές, που αποτέλεσαν τα θεμέλια των Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών.  

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γραπτό της τελευταίας Συνόδου. Και ειδικά οι περί της Τουρκίας στρογγυλεύσεις και εκλογικεύσεις, όσο και τα περί της θετικής ατζέντας. 

Εάν υπήρχε Νόμπελ Δημοκρατίας, κάποιοι εκ της Ε. Ε., -ονόματα δεν λέμε- και με την ανοχή των υπολοίπων, θα είχαν προτείνει ακόμη και τον Ερντογάν. Για επιβράβευση που έκλεισε φυλακή, μετά βασανιστηρίων, ολόκληρο τον Κουρδικό λαό, μετά πλείστων όσων, εκ των τοπικών και των κοινοβουλευτικών του αντιπροσωπεύσεων.  

Αποδεικνύεται ότι το “όμοιος ομοίω αεί πελάζει” δεν εξαντλείται μόνον ως προς την ανθρώπινη υπόσταση,  όπως είχε διατυπωθεί από τον Πλάτωνα, αλλά επεκτείνεται και σε άλλες οντότητες. Αρκετοί από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι τέτοια περίπτωση. Οι οποίοι πλησιάζοντας τον Τουρκικό φασισμό, παραπέμπουν στα ιστορικά Ευρωπαϊκά προπατορικά αμαρτήματα. Γιατί υπάρχουν και πολλά τέτοια.

Κατά τα άλλα, η Ευρώπη δεν είχε κανένα λόγο να αμαυρώσει τους δημοκρατικούς της ρόλους και τίτλους, μέσα από την εκλεκτική όσο και επιλεκτική αυτή συγγένεια που οικοδομεί εδώ και πολύ καιρό με το μεγαλύτερο πολιτικό και συλλογικό τέρας που γέννησε η ιστορία του πλανήτη.

Το ότι έφτασε στην κατάντια αυτή είναι κάτι που ισοδυναμεί με Δημοκρατική αυτοχειρία. Με ένα πολιτικό, Δημοκρατικό και ηθικό θάνατο. 

Και μια το θέμα των ημερών έχει να κάνει με την Ελληνική παλιγγενεσία, είναι επίκαιρο επίσης να ανοίξει μια συζήτηση για την αντίστοιχη Ευρωπαϊκή. 

Αφετηρία για μια νέα Ευρωπαϊκή παλιγγενεσία, είναι η υπεράσπιση των δικαίων των ιστορικών λαών. Αρχής γενομένης από την απαίτηση για απελευθέρωση των ιστορικού ηγέτη του Κουρδικού λαού.  

Αν η λέξη “Ευρώπη” ετυμολογικά βγαίνει από το “ευρύς” και το “ορώ” που σημαίνει “βλέπω μακριά”, τότε εγώ που αποχαιρέτησα οριστικά την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, όταν η τότε Κυβέρνησή του, παρέδωσε τον Κούρδο ηγέτη στην Τουρκία, δικαιούμαι να πω, ότι είμαι πολύ  περισσότερο Ευρωπαίος, από τους αυτοαποκαλούμενους ως τέτοιους. Τους οποίους, αν ζούσε ο Διογένης, θα έψαχνε και πάλι. 

Γιατί αυτή δεν είναι Ευρώπη. Μάλλον το “Στενώπη”, της πάει πιο πολύ.

Όπως είναι π. χ. ο Ισπανοποιημένος Καταλανός Ζοζέπ Μπορέλ. Ο εντεταλμένος για τη βρόμικη συγγραφή εκθέσεων, όπως η τελευταία, που επάνω της στηρίζονται γραπτά, όπως η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 25ης Μαρτίου. Η θέση του οποίου κειμένου είναι στα σκουπίδια της ιστορίας. Και γιατί μόνον ανιστόρητοι, αν όχι και ανισόρροποι, μπορούν να το χαρακτηρίσουν ισορροπημένο.