Ο σιωπηλός πόλεμος των υποβρυχίων στον Ατλαντικό

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

(δεύτερο μέρος)

Το πρώτο μέρος ΕΔΩ

Ήταν ίσως η μεγαλύτερη και πολύχρονη στρατιωτική επιχείρηση του πολέμου.

Η Μεγάλη Βρετανία, για να μείνει ζωντανή απέναντι στην Γερμανία του Χίτλερ, είχε απόλυτη ανάγκη από εφόδια και στρατιωτικό υλικό που την προμήθευαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Και αυτά μπορούσαν να φτάσουν μόνο δια θαλάσσης.

Αν λοιπόν έκλειναν οι υδάτινοι διάδρομοι του Ατλαντικού, τότε όλα θα είχαν χαθεί.

Σ αυτή την «μάχη» πέθαναν εκατοντάδες άνθρωποι κάθε εθνικότητας που θάφτηκαν στην απεραντοσύνη των κυμάτων και δεν βρέθηκαν ποτέ.

Βούλιαξαν πλοία γράφοντας μεγάλες τραγωδίες που έμειναν στην ιστορία.

Όσοι βρέθηκαν στον Ατλαντικό την περίοδο του πολέμου, μιλούν για την απόλυτη φρίκη…

ΟΙ ΡΟΤΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Τον Μάρτιο του 1940 οι Γερμανοί απέσυραν τα περισσότερα υποβρύχιά τους για την προετοιμασία της εκστρατείας κατά της Νορβηγίας. 

Τα Γερμανικά υποβρύχια επανεμφανίζονται σε πλήρη δράση τον Ιούνιο του 1940. 

Η απώλεια της Νορβηγίας για τους Συμμάχους στοιχίζει ακριβά. 

Οι διαδρομές τους απλά υπερφαλαγγίζονται από τα εχθρικά σκάφη – είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν νέους δρόμους  τους οποίους οφείλουν να προστατεύουν.

Ακριβά στοίχισε βέβαια και στο Γερμανικό ναυτικό, το οποίο έχασε δέκα συνολικά από τα 25 περίπου αντιτορπιλικά που διέθετε.

 Στο τέλος του 1940, όμως, ο Ντένιτς υιοθετεί μια νέα τακτική, που οι Σύμμαχοι ονόμασαν “τακτική των λύκων” (Wolfpack tactic):

 Μια ομάδα υποβρυχίων παρακολουθεί στενά τη νηοπομπή – στόχο, καλώντας παράλληλα και άλλα παραπλέοντα σκάφη.

 Τα υποβρύχια αναδύονται και επιτίθενται κατά των εμπορικών από την επιφάνεια, όπου έχουν σημαντικά αυξημένη ταχύτητα (18 κόμβοι έναντι μόλις 8 εν καταδύσει) ενώ παράλληλα αχρηστεύεται και το σύστημα εντοπισμού υποβρυχίων.

Η κατάσταση για τους Συμμάχους επιδεινώνεται.

 Έχοντας κυβερνήτες ιδιαίτερα παράτολμους και ικανούς όπως ο Γκίντερ Πρίεν, ο Όττο Κρέτσμερ (Otto Kretschmer), ο Γιόαχιμ Σέπκε (Joachim Schepke), ο Βόλφγκανγκ Λυτ (Wolfgang Lüth), ο Ένγκελμπερτ Έντρας (Engelbert Endrass) και άλλοι, επιτυγχάνουν σημαντικές βυθίσεις και γίνονται εθνικοί ήρωες στη Γερμανία. 

Από τον Ιούνιο έως τον Οκτώβριο του 1940 βυθίζονται 270 συμμαχικά πλοία.

 Οι Γερμανοί κυβερνήτες υποβρυχίων αποκαλούν αυτή την περίοδο (Ιούνιος 1940 – Φεβρουάριος 1941) “η ευτυχισμένη περίοδος” (“Die Glückliche Zeit”).

Η κατάσταση δεν καλυτερεύει για τους Συμμάχους ούτε το 1941.

 Με απώλειες μόνο 35 σκαφών, τα Γερμανικά υποβρύχια βυθίζουν 288 σκάφη, ενώ οι συνολικές συμμαχικές απώλειες ανέρχονται στα 568 σκάφη και 2,4 εκατ. τόνους εφοδίων, με παράλληλη απώλεια 7.838 ναυτικών.

 Πολλά άλλα σκάφη υφίστανται ζημιές, ενώ τα Βρετανικά ναυπηγεία αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στην ταχεία επισκευή των σκαφών, συνολικής χωρητικότητας 2,5 εκατ. κ.ο.χ., που τα έχουν πλημμυρίσει.

Η απειλή για τις νηοπομπές γίνεται εφιάλτης: Το “Μπίσμαρκ” πρέπει να εντοπιστεί και να καταστραφεί, πριν αρχίσει να εφορμά εναντίον των, ουσιαστικά πλέον απροστάτευτων, νηοπομπών. 

Η καταδίωξη και, τελικά, η βύθισή του από τους Βρετανούς αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ναυτικές κινητοποιήσεις του Πολέμου – εξαιρουμένης της Απόβασης στη Νορμανδία.

 Παρά τη βύθιση του Μπίσμαρκ, η κατάσταση το 1942 χειροτερεύει.

 Ο Ντένιτς έχει στη διάθεσή του περισσότερα σκάφη με μεγαλύτερη ακτίνα δράσης (αν και όχι πλέον τόσο έμπειρα πληρώματα) και οι νηοπομπές χάνουν πολλά σκάφη.

Το 1942 θυμίζει τη χρυσή εποχή των Γερμανικών υποβρυχίων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

 Βυθίζονται συνολικά 1662 σκάφη, εξ ών τα 1066 στον Ατλαντικό.

 Σύμφωνα με άλλες πηγές οι αριθμοί ποικίλλουν, αλλά καμιά δε δίνει λιγότερα από 1.600 σκάφη συνολικά. 

Ο αριθμός των διαθέσιμων εμπορικών μειώνεται δραματικά για τους Συμμάχους.

 Ναυπηγούνται ασφαλώς νέα σκάφη, αλλά ο ρυθμός βύθισης προς ναυπήγηση παραμένει μεγαλύτερος της μονάδας.

 Πρέπει να έλθει το 1943 για να περάσει η μάχη του Ατλαντικού σε καμπή και να κλίνει προς την πλευρά των Συμμάχων.

Το 1943 τα Γερμανικά υποβρύχια αυξάνουν σε αριθμό.

 Ο Ντένιτς διαθέτει πλέον 400 σκάφη, εξ ων είναι σε υπηρεσία ταυτόχρονα τα 200 και από αυτά τουλάχιστον 100 βρίσκονται σε θαλάσσιες περιπολίες.

 Ο αριθμός έχει υπερβεί κατά 10 το μέγιστο αριθμό που ο Ναύαρχος είχε προβλέψει ότι του έφθαναν για να “γονατίσει” το ναυτικό των Συμμάχων. 

Ωστόσο, δεν είχε υπολογίσει την εμπλοκή των ΗΠΑ στη σύρραξη.

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Το 1943 τα Αμερικανικά ναυπηγεία κατασκευάζουν σκάφη συνολικής χωρητικότητας 20 εκατομ. τόνων, κύρια χάρη στα προκατασκευασμένα πλοία που επονομάστηκαν “Λίμπερτι” (Liberty = ελευθερία). 

Η σχεδίασή του οφείλεται στον Αμερικανό επιχειρηματία Χένρι Κάιζερ (Henry Kaiser), ο οποίος κατανόησε την ανάγκη των θαλάσσιων μεταφορών στην πολεμική προσπάθεια της χώρας του.

Την ίδια ώρα χάνονται αρκετά σκάφη των ναζί. 

Η Γερμανική βιομηχανία, ωστόσο, είναι σε θέση πλέον να αναπληρώνει αυτές τις απώλειες σε εφόδια και κατασκευάζει περισσότερα σκάφη απ’ όσα χάνονται. 

Αυτό που προβληματίζει πολύ έντονα τον Ντένιτς δεν είναι η αναπλήρωση των σκαφών, αλλά των ανδρών. 

Τα καλά εκπαιδευμένα και έμπειρα πληρώματα δεν υπάρχουν πλέον και ο χρόνος δεν είναι επαρκής για την εκπαίδευση νέων -πολύ περισσότερο για την απόκτηση εμπειριών, και οι άνδρες δεν αναπληρώνονται.

Τα Γερμανικά υποβρύχια ωστόσο, εφοδιάζονται, επίσης, με δύο νέους τύπους τορπιλών, ειδικά εναντίον νηοπομπών. 

Ο ένας είναι η τορπίλη FaT = (Federapparat Torpedo), η οποία προγραμματίζεται. 

Αν δε βρει στόχο αφού διανύσει κάποια προκαθορισμένη απόσταση σε ευθεία, αναστρέφει την πορεία της (στρίβοντας δεξιά ή αριστερά, ανάλογα με το πώς έχει προγραμματιστεί) και αφού διανύσει άλλα 800 έως 1600 μέτρα χωρίς να βρει στόχο, αναστρέφει εκ νέου την πορεία της. 

Αυτά τα ζιγκ-ζαγκ συνεχίζονται μέχρις ότου είτε η τορπίλη βρει στόχο είτε εξαντληθούν τα προωθητικά της μέσα.

Η τορπίλη αποδείχτηκε όντως πολύ αποτελεσματική αν ριπτόταν στη διαδρομή νηοπομπής. 

Επειδή, βέβαια, η τορπίλη δεν ξεχώριζε φίλιο από εχθρικό σκάφος, το υποβρύχιο που την εκτόξευε ειδοποιούσε με τον ασύρματο παραπλέοντα υποβρύχια να μη πλησιάσουν.

 Κανένα υποβρύχιο δεν αναφέρεται να βυθίστηκε από φίλια τορπίλη.

Η ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Από τις αρχές του 1944 οι Γερμανοί εστιάζουν πλέον τις προσπάθειές τους στην αναμενόμενη απόβαση στην Ευρώπη. 

Ο στόλος των Γερμανικών υποβρυχίων παραμένει αριθμητικά εντυπωσιακός, διαθέτοντας 449 ενεργά σκάφη, από τα οποία 287 προορίζονταν για δοκιμές ή εκπαίδευση των πληρωμάτων τους, ενώ κατά μέσον όρο 43 είναι ημερησίως ενεργά για αποστολές. Ωστόσο το ηθικό των πληρωμάτων δεν είναι το καλύτερο δυνατό και ήδη αποκαλούνται από ορισμένα πληρώματα “σιδερένια φέρετρα”.

Την άνοιξη του ’44 αποστέλλονται 73 υποβρύχια στη Νορβηγία και στο Βισκαϊκό κόλπο για να παρεμποδίσουν τις συμμαχικές αποβάσεις.

 Στις 6 Ιουνίου 1944 πραγματοποιείται η Απόβαση της Νορμανδίας, για την οποία έχει συγκεντρωθεί ένας εντυπωσιακός αριθμός σκαφών. 

Τα Γερμανικά υποβρύχια προσπαθούν να παρέμβουν, αλλά το εγχείρημα αυτό αποδεικνύεται δαπανηρό τόσο σε σκάφη όσο και σε ανθρώπινες ζωές.

Μόνον ένα αντιτορπιλικό βυθίζεται κατά το διάπλου της Μάγχης και την έναρξη της απόβασης από Γερμανική τορπίλη, ενώ το μοναδικό σκάφος επιφανείας που εμφανίζεται (ένα αντιτορπιλικό) από Γερμανικής πλευράς δέχεται τέτοια ομοβροντία πυρών από τα συμμαχικά πολεμικά που αναγκάζεται να αποχωρήσει χωρίς να ρίξει ούτε ένα βλήμα.

 Οι ηρωικές προσπάθειες των Γερμανικών πληρωμάτων συνεχίζονται ολόκληρο το καλοκαίρι του ’44 τόσο στη Μάγχη όσο και στη Βόρεια Θάλασσα:

 Βυθίζουν 21 πλοία (ανάμεσά τους 5 πολεμικά) αλλά χάνονται 19 υποβρύχια και 1.000 περίπου αξιωματικοί και ναύτες.

Η εξέλιξη αυτή υποχρεώνει τον Ντένιτς να αποσύρει τα υποβρύχιά του από τις περιοχές αυτές.

 Προς το τέλος των εχθροπραξιών, οι Γερμανοί θέτουν σε υπηρεσία το “Electroboot”, το ηλεκτροκίνητο υποβρύχιο με ταχύτητα 17 κόμβων σε κατάδυση.

Η έσχατη φάση της μάχης του Ατλαντικού έλαβε χώρα τη νύκτα της 7ης προς 8η Μαΐου. Το U-320 ήταν το τελευταίο υποβρύχιο που βυθίστηκε εν δράσει από ένα ανθυποβρυχιακό Βρετανικό αεροσκάφος Catalina. 

Την ίδια νύκτα τορπιλίστηκαν από γερμανικά υποβρύχια ένα ναρκαλιευτικό και τα φορτηγά σκάφη “Sneland” “Avondale”, λίγες ώρες πριν την επίσημη υπογραφή της Γερμανικής παράδοσης.

Η εκτίμηση για τον αριθμό των υποβρυχίων που απωλέσθησαν από οποιαδήποτε αιτία κατά τον Πόλεμο τον υπολογίζει μεταξύ 771 και 821 σκαφών. 

Παρόμοια απόκλιση (όχι ιδιαίτερα μεγάλη) εμφανίζει και ο αριθμός των σκαφών που βυθίστηκαν.

 Ο αριθμός των εμπορικών σκαφών – θυμάτων των υποβρυχίων υπολογίζεται σε 2.603 σκάφη με παράλληλη απώλεια περίπου 30.000 ναυτικών. 

Αντίστοιχα, οι άνδρες του Ντένιτς, ανερχόμενοι συνολικά σε 40.900 είχαν απώλειες περίπου 28.000 ατόμων, δηλαδή του 70% της συνολικής τους δύναμης.

Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και ένας από τους γιους του Ναυάρχου Ντένιτς. 

Οι απώλειες αυτές είναι οι υψηλότερες που έχουν ποτέ εμφανιστεί σε μάχες. 

Αργότερα ο Τσώρτσιλ θα γράψει ότι η απειλή των γερμανικών υποβρυχίων ήταν η μόνη που του προκάλεσε πραγματική ανησυχία κατά τη διάρκεια του Πολέμου. 

Ωστόσο, περισσότερο πρόσφατες μελέτες τείνουν στο συμπέρασμα ότι ο Ντένιτς ποτέ δεν πλησίασε την επίτευξη νίκης στη μάχη του Ατλαντικού.

Η αδυναμία απόκτησης ικανού αριθμού σκαφών πριν την έναρξη της σύγκρουσης ήταν ο βασικότερος παράγοντας γι’ αυτό. Σημαντικό ρόλο, επίσης, έπαιξε η τρομακτική, για τα τότε δεδομένα, ικανότητα των Συμμάχων στη ναυπήγηση νέων σκαφών – ιδιαίτερα από την πλευρά των ΗΠΑ, όταν αυτές ενεπλάκησαν στη σύγκρουση. 

Για όσους, όμως, την έζησαν, η μάχη του Ατλαντικού ήταν μια από τις πλέον οδυνηρές μάχες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Όσα υποβρύχια απέμεναν, μετά τη Γερμανική συνθηκολόγηση, είτε σε αγκυροβόλια είτε στη θάλασσα, παραδόθηκαν στους Συμμάχους.

 Συνολικά παραδόθηκαν 174 σκάφη και τα πληρώματά τους. 

Τα σκάφη διαλύθηκαν σε ειδική επιχείρηση που οργανώθηκε για το σκοπό αυτό μετά τον Πόλεμο (Επιχείρηση “Deadlight”).

Πληροφορίες

greekworldhistory.blogspot.com

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ