Ο Γ.Βυζάντιος μας αποχαιρετά με “μια αλήθεια, πολλές αναμνήσεις, μια συγνώμη και πολλά ευχαριστώ για το υπέροχο ταξίδι”

Ο Αντιπτέραρχος ε.α Γιάννης Βυζάντιος έφυγε χθες από τη ζωή. Ήταν ένας εξαιρετικός Αξιωματικός , άριστος Αεροπόρος, εκπληκτικός πιλότος. Το κείμενό του δημοσιευμένο στο περιοδικό που εκδίδουν οι απόφοιτοι της Σχολής Ικάρων είναι ο καλύτερος αποχαιρετισμός του. Ένα κείμενο για τα χρόνια που πέταξε με F-4 Phantom. “11 χρόνια  στα PHANTOM, γεμάτα με έντονες συγκινήσεις και δυνατές εμπειρίες”, όπως έγραφε ο ίδιος. Μετά από τα F-4, πέταξε τα πρώτα F-16 της ΠΑ. Ήταν από τους πρώτους χειριστές που τα “έμαθαν” στις ΗΠΑ.

Υπό Απτχου (Ι) ε.α. Ιωάννη Βυζάντιου (49η ΣΙ)

Αν και ολοκλήρωσα την πτητική μου σταδιοδρομία στα F-16, η 11χρονη θητεία μου στα F-4E, θέλω να πιστεύω ότι υπήρξε η ουσιαστική περίοδος ολοκλήρωσης της αεροπορικής μου προσωπικότητας.

1977 στη 339Μ, 1978-1984 στη 337Μ και 1984-1988 στο ΣΟΤ και λίγο ΚΕΑΤ.

Η αλήθεια είναι ότι κατά τη αποφοίτησή μου από τη ΣΙ, τα PHANTOM δεν ήταν στις επιλογές μου, κυρίως λόγω Ανδραβίδας ( καταγωγή από Έδεσσα). Επίσης, ήμουν αρνητικός και εκ του γεγονότος ότι την εποχή που αποφοιτούσαμε από τη ΣΙ, ίσως από λάθος πολιτική του ΓΕΑ αλλά και λόγω εσφαλμένων συμπεριφορών μερικών συναδέλφων, επικρατούσαν αντιλήψεις και πρακτικές που υποβάθμιζαν και απαξίωναν το ρόλο του συγκυβερνήτη. Ωστόσο, η αλήθεια, όπως προσωπικά τη βίωσα στη πράξη, ήταν ότι όποιος συγκυβερνήτης απέδιδε σωστά στο ρόλο του, κέρδιζε την εμπιστοσύνη και το σεβασμό των παλαιότερων συναδέλφων κυβερνητών και είχε την μεγάλη ευκαιρία να αποκομίζει πολύτιμη πτητική και επιχειρησιακή εμπειρία, συμμετέχοντας ισότιμα στην εκμετάλλευση του αφους. Και επίσης γεγονός αποδεδειγμένο είναι, ότι όποιος συνάδελφος υπήρξε καλός συγκυβερνήτης, έγινε στη συνέχεια πολύ καλός έως άριστος κυβερνήτης τόσο στα F-4, όσο και σε άλλα μονοθέσια μαχητικά της ΠΑ. Για το λόγο αυτό θεωρώ τις περίπου 350 ΩΠ από τη β’ θέση αυτής της σπουδαίας για την εποχή της επιχειρησιακής πλατφόρμας, εξίσου πολύτιμες για την επιχειρησιακή μου ολοκλήρωση. Αυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας. Και για τη μνήμη εκείνων των συγκυβερνητών, που κατά την εκτέλεση των πτητικών καθηκόντων τους, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στους κυβερνήτες τους, δεν κατάλαβαν ποτέ πως πέρασαν στην “αιωνιότητα”.

11 χρόνια λοιπόν στα PHANTOM, γεμάτα με έντονες συγκινήσεις και δυνατές εμπειρίες. Από το πρώτο δυνατό σοκ, στη 339Μ, του αναπάντεχου και άδικου χαμού των ΓΙΑΝΝΙΚΑΚΗ-ΠΕΤΡΟΥΤΣΟΥ, και στη συνέχεια στη μεγάλη περιπέτεια της 337Μ.

Στη περίοδο των ατέλειωτων ετοιμοτήτων και στη συγκίνηση αλλά και την υπερηφάνεια των αποτελεσματικών αναχαιτίσεων των τουρκικών αφων στο Αιγαίο. Όλο το 24ωρο και με κάθε καιρό. Τότε που η 337Μ σήκωνε αγόγγυστα το μεγαλύτερο βάρος της ελληνικής αεράμυνας. Τότε που οι συνάδελφοι αποτελούσαν μια οικογένεια. Τότε που τις ατέλειωτες ώρες, στα οικήματα επιφυλακής, έμαθα αναγκαστικά “βίδο-καραβίδο” και “Θανάση”. Ήμουν και εγώ εκεί, και είμαι ιδιαίτερα περήφανος για αυτό, ανεξάρτητα του προσωπικού κόστους, κυρίως για τις οικογένειές μας.

Και μετά ή περίοδος του ΣΟΤ. Ωραία χρόνια, χωρίς ετοιμότητες και πολλές υπηρεσίες, αλλά ιδιαίτερα παραγωγικά από επιχειρησιακή έρευνα, ανάπτυξη και εφαρμογές. Δοκιμές και αξιολογήσεις τακτικών και οπλικών συστημάτων, εκτέλεση συνδυασμένων επιχειρήσεων, σύνθετες ασκήσεις, προχωρημένη εκπαίδευση συναδέλφων, και πτήσεις-πτήσεις-πτήσεις, υψηλού βαθμού δυσκολίας και ενδιαφέροντος, που σου έδιναν πραγματική ικανοποίηση για την προσπάθεια, το ρίσκο και τη προσφορά σου. Πραγματικό μεταπτυχιακό. Ιδιαίτερα αν σου ανέθετε κάποια έρευνα ή μελέτη, κανένας Κοντομάρης. Μαζί φυσικά με άξιους συναδέλφους που εξασφάλιζαν περιβάλλον και συνθήκες ομαδικής εργασίας αλλά και

ανθρώπινων-φιλικών σχέσεων.

Από τη περίοδο του ΣΟΤ λοιπόν και μια έντονη ανάμνηση αλλά και διδακτική εμπειρία, μιας και συνδέεται από το γεγονός πως ίσως από τύχη μπορώ τώρα να σας τη περιγράφω……!

Η άσκηση, συνδυασμένη επιχείρηση προσβολής στόχων υψηλής απειλής (αεροδρόμιο 117 ΠΜ). Στόχος του δικού μου ζεύγους το υπόστεγο της 339Μ, με διεύθυνση προσβολής ανατολική (διείσδυση από ΚΑΣΤΡΟ), εικονικά όπλα ΜΚ-82 με προσβολή LOW APPEX, και διαφυγή ΝΝΔ προς Κατάκωλο.

Σωστή η εκτέλεση της επίθεσης, σωστές οι παράμετροι άφεσης και η σκόπευση, και αρχίζει η φάση της διαφυγής. Επιλογή Α/Β (!.?) και, με ~4G, δεξιά στροφή καθόδου στο ελάχιστο ύψος και unload-επιτάχυνση, για άμεση απομάκρυνση από τις ενδεχόμενες απειλές.

Έχοντας μπροστά μου και λίγο χαμηλότερα τα πελώρια δένδρα (ευκάλυπτοι ?) του περιφερειακού δρόμου του Α/Δ, νότια της 339Μ, και ελέγχοντας για τη θέση του Νο 2, με τη περιφερειακή όραση διαπίστωσα ότι η βελόνα του ταχυμέτρου πλησίαζε επικίνδυνα τη περιοχή του MACH.! Ασυναίσθητα και ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ, έφερα απότομα τις μανέτες εκτός Α/Β, …και καλώς ήλθες PIO (Pilot Induced  Oscillations).

Αρχική, αυτόματη και βίαια συμπεριφορά του αφους, με ελιγμό περίπου +6 Gs προς τα πάνω. Ευτυχώς η τελείως αντανακλαστική και μάλλον από τύχη αντίδρασή μου ήταν να ακινητοποιήσω τελείως το χειριστήριο. Ιδανική αντίδραση για τη περίσταση, κατά τας γραφάς. Το αφος συνέχισε με περίπου -2 Gs προς τα κάτω και, ενώ έβλεπα τις κορυφές των ευκαλύπτων ίσως ελαφρώς ψηλότερα, άκουσα κάτι ακαθόριστο στο intercom από τον συγκυβερνήτη (αν θυμάμαι καλά, αργότερα στο έδαφος, μου είπε ότι εξέταζε/σκεφτόταν και το ενδεχόμενο της εγκατάλειψης).

Οι ελιγμοί του αφους, πάνω-κάτω, συνέχισαν με + 4 και -0,5 Gs, και στη συνέχεια, προς μεγάλη μου ανακούφιση αποσβέστηκαν σχεδόν πλήρως, παραχωρώντας μου τον πλήρη έλεγχο του αφους.

Με τον συγκυβερνήτη μου, στον αέρα, δεν θυμάμαι να είπαμε και πολλά πράγματα για το συμβάν. Οι ανάσες μας όμως για μερικά λεπτά ακουγόντουσαν πιο βαριές στην ενδοσυνεννόηση. Ίσως κανείς μας δεν πίστευε στη τύχη μας. Το τραγελαφικό βέβαια ήταν ότι μετά την προσγείωση, από μερικούς παρατηρητές εδάφους, δεχθήκαμε συγχαρητήρια για τους αποτελεσματικούς ελιγμούς καταστροφής σκόπευσης των αντιαεροπορικών, κατά τη φάση της διαφυγής (egress).

Η έξοδος από ΡΙΟ, ένα από τα πολύ άσχημα πτητικά χαρακτηριστικά του F-4, εκ των πραγμάτων, ασφαλώς και δεν ήταν δυνατό να αποτελέσει αντικείμενο πρακτικής εκπσης. Ωστόσο, πέρα της καλής μας τύχης, βοήθησε και η συστηματική μεταφορά εμπειρίας από παλιούς συναδέλφους, που οδήγησε σε μια σωστή αντανακλαστική αντίδραση. Και φυσικά βοήθησε και η ψυχραιμία του συγκυβερνήτη μου, που παρά το σοκ των βίαιων και ανεξέλεγκτων επιταχύνσεων, έγκαιρα διέγνωσε την φάση επαναφοράς σε ελεγχόμενη πτήση, αποφεύγοντας λανθασμένες και ολέθριες αντιδράσεις.

Γιώργο, σε ευχαριστώ για την ψύχραιμη , την διακριτική και κυρίως την ευγενική αντίδρασή σου στο παρ’ ολίγο ολέθριο σφάλμα μου, αποτέλεσμα ίσως της τότε επικρατούσας υπέρ- ενθουσιώδους (aggressive ?) αντίληψης ρεαλιστικής εκπσης. Κάθε φορά που συναντιόμαστε και μου χαμογελάς, θυμάμαι τη δύσκολη και επικίνδυνη θέση που είχες βρεθείς εξαιτίας μου, αλλά ταυτόχρονα επιβεβαιώνω τη κατανόηση και τη συγχώρεσή σου. ΤΕΛΟΣ καλό λοιπόν, …. ΟΛΑ ΚΑΛΑ…..

1977-1988. Τελικά μια περίοδος γεμάτη δυνατές εμπειρίες, συγκινήσεις και φιλίες ζωής, που, στις ζοφερές εποχές που δυστυχώς βιώνουμε, προσωπικά με βοηθούν και μου επιτρέπουν να αισθάνομαι πληρότητα και υπερηφάνεια, απέναντι στη πατρίδα, τους συναδέλφους μου, τους φίλους μου και κυρίως απέναντι στα παιδιά μου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε όλους τους συναδέλφους και φίλους, με τη βοήθεια και τη συντροφιά των οποίων κατάφερα να βιώσω αυτό το υπέροχο ταξίδι στο κόσμο των F-4E PHANTOMS….!

Να είστε πάντα καλά.

ΥΓ: Πολλές ευχές σε όλους τους εν ενεργεία συναδέλφους, που υπηρετούν στα F/RF-4E. Χρόνια πολλά, με υγεία, κάθε επιτυχία και περηφάνια για αυτό που προσφέρετε.

ΚΑΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ