Σχετικά άρθρα
Στα 44 χρόνια που πέρασαν από τον Αττίλα στην Κύπρο, τα κολλημένα στα αυτοκίνητα αυτοκόλλητα που έγραφαν “Δεν ξεχνώ”, ξεθώριασαν…Μετά εξαφανίστηκαν. Κακά τα ψέμματα η τραγωδία της Κύπρου άρχισε να ξεθωριάζει και στο μυαλό μας… Ελπίζουμε ότι στις επόμενες γενιές δεν θα εξαφανιστούν τελείως οι μνήμες αλλά και οι ενοχές που πρέπει να ΄χουμε.
Υπάρχουν άνθρωποι που και να ήθελαν, δεν μπορούσαν να μπουν σ΄ αυτό το “κλίμα εθισμού”. Γυναίκες που περίμεναν μάταια τον άνδρα τους να γυρίσει και παιδιά που δεν γνώρισαν ή μεγάλωσαν χωρίς τον πατέρα τους. Το κείμενο που ακολουθεί -το εντοπίσαμε στο facebook- είναι γραμμένο από ένα τέτοιο παιδί. Η κυρία Λίνα Κατσάνη είναι κόρη του Ήρωα Ταγματάρχη Καταδρομών Γεώργιου Κατσάνη, Διοικητή της 33ης Μ.Κ. ο οποίος έπεσε υπερασπιζόμενος τα εδάφη της πολύπαθης και μαρτυρικής Κύπρου την 21η Ιουλίου 1974. Εξηγεί γιατί ο πατέρας της είναι Ήρωας:
Σαράντα τεσσερα χρόνια πέρασαν από εκείνον τον γεμάτο πόνο, Ιούλιο του 1974 . Σαράντα τεσσερα χρόνια που ο πατέρας μου Γεώργιος Κατσάνης ποτίζει με το αίμα του τα χώματα της Κύπρου .
Πολλές φορές αναρωτήθηκα πότε κάποιος γίνεται ΗΡΩΑΣ.
Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός ,γινόταν πόλεμος άνθρωποι σκοτωνόταν. Ήταν πολύ πιθανό να σκοτωθεί στις μάχες που γινόταν. Γιατί όμως ήρωας;
Τάχθηκε επικεφαλής της ομάδας διοίκησης χωρίς να έχει δίπλα του κανένα να τον αντικαταστήσει και να τον στηρίξει. Κοντά στο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα πετυχαίνει το σκοπό της επιχείρησης .Και μένει εκεί περιμένοντας μια βοήθεια που δεν έφτασε ποτέ.Μένει εκεί γνωρίζοντας ότι οι τουρκικές δυνάμεις ενισχύονται .Δεν εγκαταλείπει δεν υποχωρεί γνωρίζοντας τη μοίρα του μένει πιστός στο καθήκον .Είχε τη δυνατότητα να επιλέξει ανάμεσα στη ζωή και στο καθήκον και διάλεξε το δεύτερο .Αυτή η επιλογή τον κάνει ήρωα. Προσπαθώ να σκεφτώ τις τελευταίες του στιγμές., μέσα στη φωτιά της μάχης όταν κατάλαβε ότι οι δυνάμεις που περίμενε δεν θα έφταναν ποτέ. ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ ΗΡΩΕΣ !!
Ήταν ένας γενναίος άνθρωπος. Ποτισμένος από μικρός με το γάλα της φιλοπατρίας.Πάντα μπροστά .. Δύο φορές πλησίασε τον θάνατο με τις πτώσεις του στο Παναθηναϊκό στάδιο και στο Καυτατζόγλειο. Όταν οι φίλοι του τον ρωτούσαν πως κατάφερε να ζήσει απαντούσε : Μα εγώ ξέρω να πέφτω. Πράγματι ήξερε να πέφτει …. Και έπεσε εκεί στην λυσσαλέα μάχη του Άγιου Ιλαρίωνα. Μεγαλώσαμε χωρίς τον πατέρα μου.Οι ζωές μας θα ήταν διαφορετικές αν ζούσε .Στηριχτήκαμε στην αγάπη και τη θυσία της μητέρας μου που σαράντα τέσσερα χρόνια έμεινε πιστή στην ανάμνηση του . Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά εμείς δεν ξεχνάμε πατέρα.. Δεν ξεχνάμε τίποτα και κανέναν .Δεν ξεχνάμε τη θυσία ,την προδοσία ,τους αληθινούς φίλους, αυτούς που προσπάθησαν να κερδίσουν από το όνομα σου. Δεν ξεχνάμε.Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά οι πληγές δεν έχουν κλείσει.
