Η… θετική ασυνέπεια Μητσοτάκη και ο διάλογος αλά τούρκα
Του Κώστα Μαρδά
Παρά την αποφασιστικότητα της στρατιωτικής ηγεσίας, παρά την ταχύτατη κινητοποίηση του ελληνικού στόλου, παρά την πίστη των πληρωμάτων, η Ελλάδα απέδειξε μεν ότι διαθέτει ισχυρή άμυνα, αλλά αποδείχθηκε , εκ των πραγμάτων, ότι η αποτρεπτική της ισχύς είναι εξασθενημένη.
Γι αυτό το γεγονός, την κύρια ευθύνη φέρουν οι πολιτικές ηγεσίες που χρεοκόπησαν ατιμωρητί τη χώρα, αποδεχόμενες έναν δεκαετή εξοπλιστικό «αφοπλισμό», όπως τον έχουν χαρακτηρίσει δεκάδες στρατηγοί εν αποστρατεία, που προειδοποιούσαν τους υπουργούς Άμυνας.
Διότι, αν αποτροπή σημαίνει ότι ο εχθρός , προ της στρατιωτικής δύναμης που διαθέτει η πλευρά μας, αναλογιζόμενος το κόστος που θα υποστεί από μια επιχείρηση , ακόμη και αν επί του τακτικού πεδίου μπορεί να νικήσει, τελικά αναγκάζεται να αναβάλλει το ρίσκο της επιχείρησης , στην περίπτωση του Ορούτς Ρέις, η ελληνική αποτροπή δεν έπιασε.
Όπως δεν έπιασε και σε όλες στις ανάλογες κρίσεις, όπως έχω αναλύσει, από την πλευρά της πολιτικής στρατηγικής, στο βιβλίο μου ΠΡΟ- ΙΜΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ.
Ούτε το 1964, ούτε το 1967, ούτε το 1974, ούτε το 1976, ούτε το 1987, ούτε το 1996, η κινητοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων οδήγησε στην υποχώρηση της Τουρκίας , είτε αφορούσε επιθετικές ενέργειες στην Κύπρο, είτε διενέργεια ερευνών στην εν δυνάμει ελληνική υφαλοκρηπίδα, είτε απόβαση στα Ίμια.
Σε όλες τις κρίσεις , που έφθασαν στα πρόθυρα ελληνο- τουρκικού πολέμου, οι Έλληνες Πρωθυπουργοί (μεγάλοι και …μικροί ) υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν τις συνομιλίες με την επιτιθέμενη Τουρκία, καθώς διαπίστωσαν ότι στο τέλος έμειναν χωρίς έμπρακτους συμμάχους , αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες τήρησαν ουδέτερη στάση, επιβάλλοντας ελληνο- τουρκικές συνομιλίες ουσίας , στο όνομα της Ατλαντικής ενότητας , ενώ οι Ευρωπαίοι προέβησαν σε χλιαρές δηλώσεις στήριξης της Αθήνας, με παράλληλη προτροπή διαλόγου με την ιμπεριαλιστική Τουρκία .
Ναι… Οι Σοβιετικοί στήριξαν, ακόμη και με πώληση πολεμικού οπλισμού, την ανεξαρτησία και ακεραιότητα της αδέσμευτης Κυπριακής Δημοκρατίας , αλλά στα ζητήματα του Αιγαίου τήρησαν αποστάσεις από τις δύο ΝΑΤΟΪκές χώρες. Τρανή απόδειξη; Η πρόσφατη δήλωση της Ρωσίας, που γέρνει προς την Άγκυρα, ότι:
-Για να επεκτείνει η Ελλάδα τα 12 μίλια στο Αιγαίο, πρέπει να συνεννοηθεί με την Τουρκία, λόγω των γεωγραφικών ιδιομορφιών! (Ουσιαστικά, για να διέρχεται ανεμπόδιστα ο ρωσικός στόλος , που έχει τη βάση του στην προσαρτηθείσα Κριμαία της Ουκρανίας…).
Με δεδομένη την, κατ΄εξακολούθηση, «τουρκο-ουδέτερη» στάση των ΗΠΑ, που ακόμη και όταν δηλώνουν οτι αναγνωρίζουν πως τα νησιά δικαιούνται υφαλοκρηπίδα , μας προτρέπουν σε διάλογο με την Τουρκία που δεν αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα.
Και, για να μην κοροϊδευόμαστε: Πρέπει να πούμε, ότι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης , βασίζονται στην αρχή της ευθυδικίας, που επικαλείται για ΑΟΖ- υφαλοκρηπίδα η Άγκυρα . Γιαυτό, ας μην παραμυθιάζουν ορισμένοι καθηγητές το τηλεοπτικό έθνος, ότι θα δικαιωθούμε με μόνη την επίκληση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Με δεδομένη την διστακτικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιβάλει αυστηρές κυρώσεις κατά της Τουρκίας, παρ΄ότι, όπως αναφέρεται στα πλείστα όσα ευρωπαϊκά ανακοινωθέντα, παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο στην κυπριακή ΑΟΖ και στα ύδατα του Καστελόριζου…
Με δεδομένη την συγκρατημένη, τελικά, στάση της Γαλλίας , που φάνηκε να μην επιθυμεί στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία , παρά τις ύβρεις Ερντογάν – Ακάρ ότι ο Μακρόν δεν έχει το ανάστημα του Ναπολέοντα…
… Με βάση όλα αυτά, το συμπέρασμα είναι ότι :
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν είχε άλλη επιλογή, παρά να φανεί – και ορθώς….- ασυνεπής με τις ,επί ένα χρόνο, διακηρύξεις του. Διακηρύξεις πως δεν θα ανεχόταν παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε ενδεχόμενο αποστολής ερευνητικού πλοίου στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Διακήρυξη, μάλιστα, ενώπιον του αμερικανού Προέδρου , κατά την κλειστή συνομιλία τους στο Λευκό Οίκο, στις 7 Ιανουαρίου 2020.
Ο Ερντογάν, αφού δέχθηκε την αναδίπλωση της 21 Ιουλίου , με παρέμβαση Μέρκελ, εξασφαλίζοντας ελληνική δέσμευση διαλόγου για όλα σχεδόν τα εκκρεμούντα θέματα, εξοργισθείς από την μετέπειτα αψυχολόγητη για τα διπλωματικά ειωθότα ανακοίνωση της ελληνο- αιγυπτιακής συμφωνίας ΑΟΖ, αδιαφόρησε για την ελληνική αποτρεπτική ισχύ…
Και μας πέταξε το γάντι !
Εξαπέλυσε το Ορούτς Ρέις, συνοδευόμενο από δύο βοηθητικά, φρουρούμενο από πέντε πολεμικά και υποβρύχια, εποπτευόμενο από ντρόουνς και αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου, καλυπτόμενο από μαχητικά και ελικόπτερα και παράκτιες συστοιχίες πυραύλων
Ταυτόχρονα, διέταξε έξοδο του τουρκικού στόλου από Ακσάζ και Σμύρνη, προκαλώντας την αντίστοιχη δυναμική , αστραπιαία, μαχητική , βέβαια, απάντηση του ελληνικού στόλου.
Ενδεικτικό των πολεμικών διαθέσεών του, ήταν το επεισόδιο επακούμβησης: Όταν η φρεγάτα Κεμάλ Ρέις θεώρησε ότι η ελληνική φρεγάτα Λήμνος επιχειρούσε να πλησιάσει επικίνδυνα το Ορούτς Ρέις, την στοχοποίησε , αποφασίζοντας να την διεμβολήσει, όπως ήταν η εντολή Ερντογάν: «Μην χτυπήσετε πρώτοι, αλλά έχετε το ελεύθερο, χωρίς να έγκριση από το γενικό επιτελείο, να απαντήστε αμέσως σε πρόκληση των Ελλήνων»…
Και μόνο χάρις στο κράτημα του άξιου Έλληνα κυβερνήτη αποφεύχθηκε το μοιραίο. Με αποτέλεσμα, η φρεγάτα Κεμάλ να χτυπήσει το ελληνικό πλοίο στην πλώρη και να πάθει ζημιά το τουρκικό σε μια πλευρά κοντά στην προπέλα, βάσει τουλάχιστον των όσων ανεπισήμως δημοσιοποιήθηκαν από το ελληνικό υπουργείο Άμυνας.
Όμως: Αντί να πανηγυρίζουμε , ας δούμε την ουσία: Ότι ο Τούρκος είχε την επιθετική πρωτοβουλία… Και ότι το Λήμνος δεν προχώρησε στην παρεμπόδιση του παρανομούντος ερευνητικού. (Είναι σαν να θριαμβολογούμε επειδή κάποιος παραβατικός μας έδωσε μια μπουνιά στο μάτι σπάζοντας το μικρό του δακτυλάκι…). Ορθώς, πάντως, κρατήσαμε την ψυχραιμία μας…
Διότι – πράγματι – μια προσπάθεια παρενόχλησης με δυναμικό τρόπο, θα είχε ως συνέπεια τουρκική απάντηση, η οποία θα οδηγούσε σε θερμό επεισόδιο… Θερμό επεισόδιο, το οποίο θα επεκτεινόταν πιθανότατα σε πλείονα του ενός σημεία του ελληνοτουρκικού μετώπου : Έβρος- Αιγαίο- Καστελόριζο – πράσινη γραμμή Κύπρου, κατά πως εκτίμησε ο άξιος Αρχηγός του ΓΕΕΘΑ.
Η απόφαση της κυβέρνησης να μην ακολουθήσει πολεμική λογική, είχε ως αποτέλεσμα να παραβιάσει η Τουρκία, επί 33 ημέρες, την θεωρούμενη – διεκδικούμενη-βασίμως εικαζόμενη – αλλά , πάντως, μη οριοθετημένη ελληνική υφαλοκρηπίδα , υπό την ανοχή φίλων, εταίρων και συμμάχων.
Επικαλούμενη – στη αρχή – η κυβέρνηση το μειωτικό επιχείρημα ότι οι… θόρυβοι από τις φρεγάτες μας , δεν επέτρεπαν- λέει- σεισμικές έρευνες, κάτι που διέψευσαν Έλληνες ειδικοί θαλασσίων ερευνών στους οποίους προσέφυγα για επιστημονική τεκμηρίωση της θέσης μου ότι παραβιάστηκαν οι κόκκινες γραμμές, που ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είχε θέσει…
Δηλαδή, όλοι εκείνοι οι… θεσμικοί αναλυτές, οι οποίοι διαβεβαίωναν ότι ετέθησαν σαφώς οι κόκκινες γραμμές, ακούγοντας τον υπουργό Άμυνας να λέει ότι… έχει το ξίφος έξω από το θηκάρι, ότι… έχει το όπλο λαδωμένο πάνω στο τραπέζι, ότι… είμαστε έτοιμοι ακόμη και για πολεμική εμπλοκή, μετεβλήθησαν εντός 24 ώρου σε κομματικούς ινστρούχτορες των …θορύβων!..( Είναι σαν να γίνεται ένας βιασμός στην αυλή σου και εσύ να θορυβείς για να μην ακούγεται …).
Όπως ήταν αναμενόμενο, η ελληνική «ψυχραιμία», έδωσε την άνεση στον Ερντογάν να εκτοξεύσει πρωτοφανείς ύβρεις, όχι μόνο εναντίον του Γάλλου Προέδρου, ο οποίος είπε πως η Τουρκία καταλαβαίνει μόνο από πράξεις, αναγγέλλοντας την αποστολή του αεροπλανοφόρου Ντεγκώλ (που ακόμη αναμένομε εναγωνίως…. ) αλλά και ύβρεις εναντίον των Ελλήνων, του Έλληνα Πρωθυπουργού , μα και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που στο διάστημα των τουρκικών ερευνών δεν άνοιξαν το στόμα τους κατά του αφιονισμένου Σουλτάνου :
«Ανίκανοι πολιτικοί!.. Θα σας θάψουμε Έλληνες εισβολείς!.. Θα σας ρίξουμε στη θάλασσα!.. Ως οικονομία είσθε τελειωμένοι!.. Ο στρατός σας δεν έχει λεφτά για άρβυλα και θέλετε να πάρετε και F -35 !..Είμαστε έτοιμοι για νεκρούς- μάρτυρες, ενώ εσείς δεν είσθαι !.. Αν τολμάτε, ελάτε να αναμετρηθούμε επί του πεδίου της μάχης, αλλιώς δεχθείτε διάλογο χωρίς προϋποθέσεις…».
Και ..ω του θαύματος! Αφού ταπείνωσε την Ελλάδα επί 33 ημέρες , έχοντας προφανώς την σιωπηρή ανοχή της Ουάσινγκτον, απέσυρε το πλοίο του πολέμου, κάνοντας το χατίρι στο μεγάλο αφεντικό της περιοχής, που δεν είναι άλλες από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Διότι από το Δόγμα Τρούμαν το 1947, την ένταξη της Ελλάδας (ομού μετά της Τουρκίας ) στο ΝΑΤΟ το 1952 και την Συμφωνία των Βάσεων το 1953 που επεκτάθηκε το 2020 , έχουν αναλάβει προστάτιδα δύναμη της χώρας μας. Με τη σύμφωνη γνώμη όχι μόνο της κεντροδεξιάς που δικαιώθηκε στον αντικομμουνιστικό ψυχρό πόλεμο, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Προσοχή όμως: Προστάτιδα δύναμη έναντι του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού ,που κατέρρευσε το 1991 με τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αλλά και έναντι των σημερινών κινδύνων, όπως τις προσδιόρισε το ΝΑΤΟ στη σύνοδο κορυφής στις 3- 4 Δεκεμβρίου 2019, στο Λονδίνο, υπό το άγριο βλέμμα του Ντόναλντ Τραμπ, του μεγάλου αφεντικού της συμμαχίας:
Ρωσία, Ιράν, Ισλαμικό Κράτος, Κίνα.
Αφήνοντας κατά μέρος, κατά πόσο οι ανωτέρω χώρες απειλούν την ελληνική επικράτεια, θέλω να υπογραμμίσω ότι η αμερικανική κηδεμονία, μας ωθεί σε διάλογο με την επιτιθέμενη Τουρκία, προκειμένου να μην αναφλεγεί η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Λαμβανομένου σοβαρά υπόψιν , ότι η Ελλάδα διανύει μια μεταχρεοκοπία , δεν μπορείς, παρά να δεχθείς έναν διάλογο, έστω και με ανοιχτή ατζέντα.
Αλλά: Στο άμεσο μέλλον, οφείλουν οι πολιτικές ηγεσίες , μέσα στο δυτικό σύστημα, να προγραμματίσουν μια στρατηγική αμυντικής βιομηχανίας, ώστε να απεξαρτηθούμε από τα αμερικανικά και γαλλικά και γερμανικά ανταλλακτικά .
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να απαντήσουμε με εθνική αξιοπρέπεια στο τουρκικό δίλημμα που θα μας θέσει η Άγκυρα, όταν – κατά πάσα πιθανότητα – θα ναυαγήσει ο διάλογος επί των τουρκικών απαιτήσεων:
Ειρήνη αλλά τούρκα, με αφοπλισμένα ελληνικά νησιά , με μισό FIR Αθηνών υπό τουρκική δικαιοδοσία, με μισή αιγαιακή υφαλοκρηπίδα στην τουρκική εταιρεία πετρελαίου, με μισό Αιγαίο σε τουρκική αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης, με νησίδες φίφτυ – φίφτυ διανομή, με χωρικά ύδατα μέχρι τα 6 μίλια, με υποχώρηση του εναερίου χώρους από τα 10 στα 6 μίλια, με το 90 % της υφαλοκρηπίδας της Ανατολικής Μεσογείου στην Τουρκία… ή πόλεμος!..
Αλήθεια, πώς χαρακτηρίζεται ένας τέτοιος… διάλογος;
Στον οποίο, εταίροι και σύμμαχοι, μας σπρώχνουν, μόνο για να δώσουμε;
