Ελλάδα και Κύπρος εκτός από τις αυτονόητες διαβεβαιώσεις μήπως να μιλήσουν και για εξοπλισμούς;

Ο νέος υπουργός Άμυνας Σάββας Αγγελίδης βρίσκεται στην Αθήνα και έχει συνάντηση με τον ΥΕΘΑ Πάνο Καμμένο. Η συνάντηση γίνεται σε μια περίοδο που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι “καυτές” και στην κυπριακή ΑΟΖ, η Τουρκία προσπαθεί με κάθε τρόπο να να διατηρήσει υψηλούς τόνους και να διαμορφώσει κλίμα πολεμικό.

Δεν χρειάζεται καμία εξήγηση για την σύνδεση που υπάρχει ή μποεί να υπάρξει ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πολλοί εκτιμούν ότι ο Ερντογάν δεν θα διστάσει να προκαλέσει επεισόδιο ακόμη και στην κυπριακή ΑΟΖ, στην οποία πλέουν πολεμικά πλοία όλων των μεγάλων δυνάμεων. Δύσκολο, γιατί ο Ερντογάν αλαζόνας είναι αλλά όχι ανόητος. Προβλήματα ωστόσο μπορεί να προκαλέσει και το είδαμε αυτό να γίνεται στην περίπτωση της ιταλικής ΕΝΙ.

Ανοιχτό και μάλλον πιο πιθανό είναι να “ανάψει φωτιά” στο Αιγαίο…

Οι συναντήσεις υπουργών Άμυνας Ελλάδος και Κύπρου γίνονται συχνά και την εποχή της υπουργίας Καμμένου είναι ακόμη πιο πυκνές. Το κλίμα είναι πάντα καλό και οι διαβεβαιώσεις ότι Αθήνα και Λευκωσία είναι πάντα η μία δίπλα στην άλλη εκ των προτέρων γνωστές και δεδομένες. Μήπως θα ΄πρεπε κάποια στιγμή να γίνει και μια ουσιαστική συζήτηση για το πως αυτό το “μαζί” θα μπορεί να γίνει πράξη ανά πάσα ώρα και στιγμή; Μήπως θα πρέπει κάποια στιγμή οι δύο χώρες να συντονιστούν σ΄ ένα κοινό εξοπλιστικό πρόγραμμα, χωρίς ανακοινώσεις και τυμπανοκρουσίες; Μήπως αυτή η ώρα έχει προ πολλού παρέλθει και πρέπει να βιαστούμε;

Από την εποχή του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος στα μέσα της δεκαετίας του 1990 αυτή η συζήτηση γίνεται στο παρασκήνιο και στα δημοσιογραφικά “πηγαδάκια”. Η ανάγκη να υπάρξει εξοπλιστική ευθυγράμμιση Ελλάδας και Κύπρου είναι αυτονόητη, αλλά παρόλα αυτά ποτέ δεν μπήκε σε εφαρμογή. Η Κύπρος που το 1974 κρίθηκε ότι επιχειρησιακά …ήταν μακριά, όταν η Ελλάδα στρατιωτικά ήταν ισχυρή ειδικά στο αέρα, λογικά θα έπρεπε να ΄χει μεγάλη αγωνία σήμερα, μετά απ΄ όσα έχουν μεσολαβήσει, όλα αυτά τα χρόνια. Θα ΄πρεπε ίσως εκείνη πρώτη να ΄χει θέσει το ζήτημα του σχεδιασμού ενός εξοπλιστικού προγράμματος που θα κάλυπτε τις ανάγκες Ελλάδας και Κύπρου.

Δεν είναι μυστικό και δεν είναι νομίζουμε και κακό να αναφέρουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια από την Κύπρο δεν έχει υπάρξει αποφασιστικότητα για να προχωρήσει ένα τέτοιο σχέδιο. Κάποιες φορές το ζήτημα τέθηκε από Έλληνες ΥΕΘΑ, αλλά όλοι διαπίστωσαν ότι υπήρχε διστακτικότητα από την Κύπρο. Το πρόβλημα προέκυπτε όλο και πιο έντονο, κάθε φορά που το θερμόμετρο στο τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Τουρκία “ανέβαινε”. Όπως γίνεται και τώρα.

Δεν είναι εύκολο για την Ελλάδα να καλύψει στρατιωτικά τις ανάγκες που προκύπτουν εκ των πραγμάτων στο χώρο μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου. Λείπουν “εργαλεία” πολύ χρήσιμα γι΄ αυτό. Δεν λέμε ότι δεν θα το κάνει η Ελλάδα μ΄ όσα κι ότι μέσα διαθέτει. Λέμε ότι είναι δύσκολο και πιθανότατα θα αποδειχτεί και αναποτελεσματικό. Γι΄ αυτό και κατά κάποιο τρόπο η Κύπρος έχει εμπιστευθεί την ασφάλειά της σε ξένες “ναυτικές αρμάδες”. Που μπορεί να ΄ναι πολύ ισχυρές και τεχνολογικά προηγμένες, αλλά έχουν ένα “κουσούρι”: είναι ξένες…

Η Κύπρος κάνει κατά καιρούς μεμονωμένες κινήσεις για να ενισχύσει κάπως την άμυνά της. Ενίσχυσε για παράδειγμα τη θαλάσσια παρουσία της με αγορές από το Ισραήλ, με πλοία που όμως δεν έχουν την ισχύ πυρός που θα ΄πρεπε. Ίσως θα πρέπει να ασχοληθεί πιο συστηματικά με την άμυνά της και πάντα σε συνεννόηση με την Αθήνα, η οποία έχει προτάσεις, σχέδια, πείρα και αμυντική βιομηχανία που μπορεί να συμμετάσχει σ΄ ένα “ελληνοκυπριακό εξοπλιστικό σχέδιο”.

Το βίντεο από την υποδοχή του νέου υπουργού Άμυνας της Κύπρου, στο ΥΠΕΘΑ.