Brexit: Η λογική λέει όχι αλλά ο θυμός οδηγεί στο ναι

Δεν έχω ετρυφήσει ακριβώς στην ερώτηση αν η Βρετανία πρέπει να αποχωρήσει ή όχι απο την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πραγματικά, ζούσα στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι πριν απο ένα χρόνο. Και εδώ στην Καλιφόρνια, υπάρχει ένα αντίστοιχο ντιμπέιτ, με την πλειονότητα να είναι υπερ μιας πρότασης για να αποσχιστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά ενώ η ιδέα της ανεξαρτησίας της Καλιφόρνιας μπορεί να φαίνεται αστεία, το δημοψήφισμα για Brexit στις 23 Ιουνίου δεν είναι αστείο.

Είναι φανερό, ότι το Brexit θα φθείρει σημαντικά την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών της Βρετανίας. Για να είμαστε ακριβείς, η ΕΕ δεν θα πληγεί αμέσως, και η κυβέρνηση των Ηνωμένων Βασιλειών θα έχει ένα-δύο χρόνια για να διαπραγματευτεί μια εμπορική συμφωνία με την ευρωπαϊκή ενιαία αγορά, η οποία αντιπροσωπεύει σχεδόν το ήμισυ των βρετανικών εξαγωγών. Οι αρχές θα μπορούσαν να συνάψουν μια διμερή συμφωνία, όπως η Ελβετία, η οποία εγγυάται την πρόσβαση στην ενιαία αγορά για συγκεκριμένους κλάδους και τομείς. Ή θα μπορούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Νορβηγίας με πρόσβαση στην ενιαία αγορά μέσω της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών.

Αλλά η Βρετανία χρειάζεται περισσότερο την αγορά της ΕΕ περισσότερο απο ότι η ΕΕ χρειάζεται την αγορά της Βρετανίας, οπότε η διαπραγμάτευση θα είναι ασύμμετρη. Και οι επρόσωποι της ΕΕ θα έκαναν μάλλον μια σκληρή διαπραγμάτευση προκειμένου να αποτρέψεουν άλλες χώρες από το ενδεχόμενο εξόδου. Το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να αποδεχθεί τους κανόνες και τους κανονισμούς της ΕΕ.

Επιπρόσθετα, το Brexit θα υπονόμευε τη θέση του Λονδίνου ως οικονομικού κέντρου της Ευρώπης. Είναι αρκετά εκπληκτικό το γεγονός ότι το κύριο κέντρο για τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές σε ευρώ είναι εκτός ευρωζώνης. Αυτό επιβεβαιώνει την ισχύ των κανονισμών της ΕΕ που απαγορεύουν τις διακρίσεις εντός της ενιαίας αγοράς. Αλλά σε ένα μετα-Brexit κόσμο, η Φρανκφούρτη και το Παρίσι δεν θα μπορούν πλέον να εμποδιστούν απο το να επιβάλλουν τα μέτρα που ευνόησαν τις τράπεζες και τα χρηματιστήρια τους και στο Λονδίνο.

Η πόλη αποτελεί επίσης ένα παράδειγμα του τομέα που στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από το ξένο εργατικό δυναμικό. Πάνω από το 15% των εργαζομένων στον τραπεζικό τομέα, τη χρηματοδότηση, την ασφάλιση έχουν γεννηθεί στο εξωτερικό. Η προσέλκυση και η διατήρηση αυτού του “ξένου ταλέντου” θα γίνει πιο δύσκολη μετά το Brexit, όταν οι εργαζόμενοι της ΕΕ που κινούνται προς τη Βρετανία δεν θα είναι πλέον σε θέση να αναλάβουν τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, και οι άλλες ανέσεις μιας ενιαίας αγοράς εργασίας θα χαθούν.

Μια Βρετανία που είναι απλώς μια μεσαία εξουσία θα είναι λιγότερο σε θέση να προβάλει στρατιωτική και διπλωματική επιρροή σε παγκόσμιο επίπεδο από ό,τι είναι σήμερα. Παρά το γεγονός ότι η Βρετανία θα παραμείνει μέλος του ΝΑΤΟ, έχουμε ακόμα να δούμε πόσο λειτουργική η Συμμαχία θα είναι στην εποχή μετά την ηγεμονία των ΗΠΑ.

Όλα αυτά δημιουργούν το ερώτημα: Τι μπορούν οι υποστηρικτές του Brexit ενδεχομένως να σκέφτονται; Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει σκέψη σε αυτό. Οι περισσότεροι υποστηρικτές του Brexit είναι θυμωμένοι και δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι, οι οποίοι αισθάνονται ότι “έχουν μείνει πίσω”. Η έκθεση στο διεθνές εμπόριο και τη χρηματοδότηση, που συνεπάγεται η ένταξη στην ΕΕ, μπορεί να έχει ωφελήσει το Ηνωμένο Βασίλειο στο σύνολό του, αλλά δεν έχει λειτουργήσει προς όφελός του κάθε ατόμου.

Το πραγματικό πρόβλημα, προφανώς, δεν είναι η ΕΕ. Είναι η αποτυχία της βρετανικής πολιτικής να παρέχει ουσιαστική βοήθεια στα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Ο Γραμματέας Εργασίας και Συντάξεων, Iain Duncan Smith παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις προτεινόμενες περικοπές της κυβέρνησης στις κοινωνικές παροχές. Και την 1η Απριλίου, ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε. Ίσως οι φωνές των θυμωμένων και αγανακτησμένων επιτέλους να ακουστηκαν. Αν ναι, η συζήτηση για Brexit δεν θα ήταν άσκοπη μετά από όλα.

Mohamed A. El-Erian

ΠΗΓΗ: project-syndicate.com