Ανάλυση Λυγερού: Τι θέλει να κάνει ο Πούτιν – Το «γκολ Ερντογάν από τα αποδυτήρια»
Οι Ρώσοι σκόνταψαν αλλά σκόνταψαν και δεν έπεσαν, διαπιστώνει ο Σταύρος Λυγερός. Σημειώνει ότι υπάρχει μία διαφορά του στρατιωτικού δυναμικού μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, η οποία δείχνει ότι έστω και με καθυστέρηση, έστω και με πολλές απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό και σε υλικό, οι Ρώσοι τελικά θα καταφέρουν να καταλάβουν σημαντικές πόλεις.
«Πιστεύω ότι αυτός είναι ο σκοπός τους. Η διπλωματική η διαδικασία υπάρχει παράλληλα αλλά δεν είναι η πρώτη τους προτεραιότητα. Έχουν θέσει τους στόχους τους, δεν έχουν γίνει δεκτοί, άρα οι ίδιοι μπορούν να λένε ότι έχουν αφήσει ανοιχτή την πόρτα. Βέβαια είναι πολύ βαρείς οι όροι που έχουν θέσει και είναι λογικό να μην ανταποκρίνεται η άλλη πλευρά», σημειώνει.
Ο Σταύρος Λυγερός σημειώνει ότι η Ρωσία θέλει να ελέγξει την ακτή της Αζοφικής και είναι πάρα πολύ πιθανό να επεκταθούν και στην Οδησσό, φτάνοντας μέχρι τα σύνορα με τη Ρουμανία. «Η γνώμη μου είναι ότι ο Πούτιν δεν θέλει να καταλάβει όλη την Ουκρανία. Αντίθετα θα αφήσει ένα κομμάτι στη δυτική Ουκρανία, περίκλειστο και μάλιστα θα έλεγα ότι θα διευκολύνει τη μετάβαση Ουκρανών οι οποίοι δεν θα θέλουν να παραμείνουν κάτω από ένα καθεστώς φιλορωσικό να πάνε στη δυτική Ουκρανία, σε αυτό το τμήμα της χώρας που που συνορεύει με την Πολωνία. Και όπου θα υπάρξει και μία ιδιαίτερη φροντίδα από μέρους της Δύσης.
«Μπορεί η κατάληψη να μη γίνει ενδεχομένως με έναν τρόπο ισοπέδωσης, μπορεί να γίνει με έναν τρόπο περικύκλωσης. Αλλά νομίζω ότι σκοπός είναι και η κατάληψη του Κιέβου. Η επόμενη μέρα βεβαίως για τη ρωσική πλευρά δεν θα είναι εύκολη. Δεν μιλάω στο στρατιωτικό επίπεδο, μιλάω στο πολιτικό. Ξέρετε, εάν γυρίζαμε 10 χρόνια πίσω, θα βλέπαμε μία Ουκρανία διχασμένη: Υπήρχε ένα κομμάτι το οποίο ήταν Ρώσοι στη συνείδηση. Υπήρχε ένα κομμάτι του πληθυσμού το οποίο ήταν εξαιρετικά αντιδραστικό και υπήρχε και μία γκρίζα ζώνη: Άνθρωποι οι οποίοι ένιωθαν Ουκρανοί να θεωρούν ότι έχουν μία εθνική συγγένεια με τους Ρώσους και έναν αδελφό έθνος. Έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα αυτό το γκρίζο κομμάτι το έχει χάσει η Ρωσία. Αυτός ο πόλεμος και αυτή η αντίσταση βοήθησε ακόμα και ανθρώπους που πριν 10 χρόνια θα έβλεπαν με διαφορετικό μάτι μία λύση -που θα μπορούσε να ήταν όχι απλώς αποδεκτή αλλά και επιθυμητή από τη Ρωσία- μέσα από τη διαδικασία της αντίστασης του πολέμου, της εισβολής και της αντίστασης έχει αλλάξει. Μιλάω και για αυτούς που ήταν στην γκρίζα ζώνη. Αυτό είναι μία πολιτική η οποία θα φανεί την επόμενη μέρα, με την έννοια του ότι η Ρωσία θα είναι μία χώρα η οποία θα είναι δύναμη κατοχής ποια και για αυτούς. Το λέω έτσι σχηματικά. Θα την αντιμετώπιζαν με διαφορετικό τρόπο πριν 10 χρόνια. Μην ξεχνάτε ότι είχαν γίνει εκλογές όπου έβλεπε κανείς φιλορώσους και φιλοδυτικούς να εναλλάσσονται με εκλογές που δεν αμφισβήτησε κάνεις την αυθεντικότητα, δηλαδή το γνήσιο. Άρα ήταν διχασμένοι, αλλά σήμερα αυτό νομίζω πως έχει τελειώσει. Αυτό θα είναι το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα για τη Μόσχα την επόμενη μέρα των μαχών», καταλήγει ο Σταύρος Λυγερός.
Η διπλωματία της Τουρκίας
«Είναι σαφές ότι η επιλογή του Τούρκου προέδρου είναι να εμφανιστεί και στις δύο πλευρές ως επίδοξος μεσολαβητής και κατάφερε να οργανώσει αυτή τη συνάντηση των δύο υπουργών εξωτερικών», σημειώνει αναφερόμενος στη συνάντηση Λαβρόφ-Κουλέμπα στην Τουρκία. «Νομίζω ότι το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε, αλλά μη νομίζετε ότι θα ταν εύκολο. Άρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί και αποτυχία το γεγονός ότι συναντήθηκαν. Είναι μία επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας και εδραιώνει -όπως βλέπουμε και τις αντιδράσεις της Δύσης- αυτή την εικόνα που ήθελε η Άγκυρα να δημιουργήσει για τον εαυτό της. Δηλαδή ότι ναι μεν δεν εφαρμόζει τις κυρώσεις, ναι μεν διατηρεί μία σχέση με τη Ρωσία η οποία είναι πρωτοφανής για χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά από την άλλη πλευρά όμως είναι χρήσιμη ειδικά σε αυτή την κρίση: Γιατί μπορεί να είναι ένας δίαυλος, μπορεί να αναλάβει μεσολαβητικές πρωτοβουλίες. Άρα, προς το παρόν του βγαίνει αυτό το παιχνίδι του Ερντογάν, του βγαίνει καθαρά. Τώρα εάν θα συνεχίσει να βγαίνει είναι ένα ερώτημα. Γιατί εάν τα πράγματα οδηγηθούν εκτός από το τραπέζι της διπλωματικής διαδικασίας και πάνε σε μία οριστική ρήξη -δηλαδή σταματήσει αυτή η ατελέσφορη συζήτηση και διαπραγμάτευση που υπάρχει σε εξέλιξη με τον τρόπο που υπάρχει- τότε νομίζω ότι τα περιθώρια της Άγκυρας να συνεχίσει στην ίδια γραμμή πλεύσης θα συρρικνωθούν. Δηλαδή θα πρέπει να διαλέξει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει, να διαλέξει στρατόπεδο», αναφέρει και προσθέτει: «Θα στριμωχθεί και η Άγκυρα, δεν θα μπορεί να πατάει στις δύο βάρκες που πατάει σήμερα».
Η συνάντηση Ερντογάν-Μητσοτάκη
«Ξέρουμε ότι η κυβέρνηση του AKP, του κόμματος δικαιοσύνης και ανάπτυξης, είχε το το δόγμα Νταβούτογλου. Είχε προμετωπίδα τα μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες. Στην πράξη όλα αυτά τα χρόνια είδαμε δημιούργησε προβλήματα με όλους σχεδόν τους γείτονες», αναφέρει ο Σταύρος Λυγερός και επισημαίνει:
Στη συνέχεια υπήρξε μία οπισθοχώρηση, έγινε ο πόλεμος και τώρα η μόνη στους οποίους δεν είχε κάνει άνοιγμα ήταν η Ελλάδα και Κύπρος. Αντίθετα, είχαμε δει μία όξυνση των μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων, είχαμε στην πραγματικότητα και κάτι καινούργιο στο καλάθι: Δηλαδή, συνέδεσαν την αποστρατικοποίηση με την αμφισβήτηση της Ελληνικής κυριαρχίας στα ελληνικά νησιά. Και δεν μιλάμε για βραχονησίδες, μιλάμε για τα μεγάλα νησιά τη Χίο, τη Σάμο, τη Λέσβο και λοιπά. Άρα έχουμε μια κλιμάκωση.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός πήρε την πρωτοβουλία με τον γνωστό τρόπο και έγινε αυτή η συνάντηση. Είδαμε πού κατέληξε. Μιλάω με βάση τις επίσημες ανακοινώσεις: Θα μου επιτρέψετε να πω, χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τις καλές προθέσεις κανενός, ότι εάν έχουμε μια συνάντηση κορυφής η οποία γίνεται ότι η μία πλευρά -εν προκειμένω η Τουρκική- έχει βάλει δημοσίως στην ατζέντα της συνάντησης με τη δήλωση Τσελίκ ότι θα συζητηθούν τα πάντα και γίνεται αυτή η συνάντηση, το μήνυμα που στέλνεται είναι ότι:
Η Ελληνική πλευρά, αφού έχει ήδη δημιουργηθεί το πλαίσιο ή τέλος πάντων έχει εξαγγελθεί το πλαίσιο, από τη στιγμή που γίνεται η συνάντηση, στην πραγματικότητα στέλνεται το μήνυμα ότι είναι διατεθειμένη να συζητήσει για αυτά τουλάχιστον. Όχι να τα αποδεχτεί αλλά να συζητήσει για αυτά. Αυτό είναι ένα γκολ από τα αποδυτήρια θα μου επιτρέψετε να πω και όποιος έχει μία εξοικείωση με τη διπλωματία το γνωρίζει. Πολύ περισσότερο όταν έχουμε να κάνουμε με μία συνάντηση κορυφής. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια συνάντηση σε επίπεδο ανώτερο, υπηρεσιακών παραγόντων, ούτε καν υπουργών εξωτερικών.
Εάν διαβάσουμε τις ανακοινώσεις και τις διαρροές που έγιναν θα δούμε. Τι μας είπαν; Δεν υπήρξε από πλευράς Τουρκίας μία προκλητική ρητορική. Αλλά μας είπαν αυτό που ήθελαν. Τι μας είπαν; Συζητήθηκαν όλα τα θέματα του Αιγαίου και υπήρχαν τα θέματα μειονοτήτων. Αν δούμε ποια είναι τα θέματα του Αιγαίου, υπάρχει αυτός τίτλους και από κάτω είναι όλα για τα οποία μιλάμε. Επίσης στα μειονοτικά, ξέρουμε ότι δεν αναφέρεται στην διαλυμένη ελληνορθόδοξη μειονότητα της Πόλης, αναφέρεται στη μουσουλμανική που την ονομάζει τουρκική και πάει λέγοντας. Άρα έχουμε μεν κάτι που Ελληνική πλευρά φαίνεται ότι επιζητούσε, δηλαδή να χαμηλώσει τη «θερμοκρασία» σε αυτή ειδικά τη συγκυρία. Άρα να καταστήσει θα λεγα αδύνατο ή εξαιρετικά απίθανο ένα τουρκικό τυχοδιωκτισμό τώρα που η Δύση είναι στραμμένη στο ουκρανικό. Δεν ξέρω αν υπάρχει αμερικανική υπαγόρευση για την πρωτοβουλία, σίγουρα όμως κουμπώνει με τις αμερικανικές επιδιώξεις.
