ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ 1821, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ 2024!
Ένα κείμενο γραμμένο από έναν συνοδοιπόρο του νεκρού Αεροπόρου Βασίλη Μαντζαρούδη
Σήμερα, όπως την 25η Μαρτίου εκάστου έτους, εορτάζουμε και ενθυμούμαστε τον αγώνα και τις προσπάθειες χιλιάδων πεσόντων αγωνιστών, επιφανών και αφανών ηρώων, που προτίμησαν να αυτοθυσιαστούν για τις επόμενες γενιές και την ελευθερία τους. Όλους εκείνους τους ανθρώπους που με σθένος σήκωσαν το ανάστημά τους απέναντι σε εχθρούς και προδότες. Όλους εκείνους τους οπλαρχηγούς, αρματολούς, μεγάλους αγωνιστές και τα παλικάρια τους που ήταν μια γροθιά απέναντι σε αυτούς που ήθελαν να αφανίσουν τον τόπο μας από τον χάρτη και να μας έχουν σκλάβους.
Σήμερα 25η Μαρτίου 2024, δηλαδή παραπάνω από 200 χρόνια μετά, τελικά δεν έχουμε καταφέρει να διώξουμε τους εχθρούς, αντιθέτως η τάξη πραγμάτων είναι πιο ανησυχητική από ποτέ και αυτό διότι οι εχθροί βρίσκονται ανάμεσά μας. Ακόμα χειρότερα δε, καθώς οι εχθροί είναι στη πλειοψηφία τους όλοι εκείνοι που γραβατωμένοι πάνε και στέκονται μπροστά από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, γυρισμένοι πλάτη σε αυτό το ένδοξο μνημείο των αγωνιστών και κορδώνονται και κάνουν ψεύτικες δηλώσεις περί της χώρας και την κατακλέβουν, υποτίθεται διοικώντας την, και δηλώνουν περήφανοι για την δημοκρατία και την ελευθερία που έχουμε σήμερα, ενώ ελέγχουν πλήρως τι δημοσιεύεται στον τύπο πάντα με προσεκτικές δηλώσεις, ώστε να φαίνονται καθαροί και με θεάρεστο έργο, παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές! Τραγικότατες φιγούρες οι ανώτατοι αξιωματικοί που τους συνοδεύουν και λογοδοτούν σε αυτούς κάνοντας τις ρεμούλες τους ευκολότερες, προδίδοντας την πατρίδα, την οποία υποτίθεται υπερασπίζονται/προστατεύουν, και παρουσιάζοντας τη διαφθορά τελικά ως καθήκον και επιτακτική ανάγκη, για να παραμείνει όρθια η πατρίδα!
Μα για ποια πατρίδα ομιλούν όλοι αυτοί; Γι’ αυτή που, αν όλοι οι πεσόντες αγωνιστές της μάθαιναν τι θα γινόταν 200 έτη αργότερα, μάλλον θα πέθαιναν απ’ την ντροπή τους πριν καν βγούνε στο πεδίο της μάχης; Για μια χώρα που αρέσκεται στις παρελάσεις, για να θολώνει τα μάτια των πολιτών της και να κρύβει ακόμα πιο αποτελεσματικά τα τερατώδη πεπραγμένα αυτών που την διοικούν πολιτικά και στρατιωτικά;
Και ποια είναι η θέση μας σε αυτό τον βούρκο χωρίς όρια που μας περιβάλλει; Τι μπορούμε να κάνουμε άραγε εμείς; Έχουμε την δυνατότητα να αλλάξουμε την κατάσταση; Τι θα παραδώσουμε στις νέες γενιές; Μισό άρτο και θεάματα; Πώς θα ακουστεί η φωνή μας;
Η απάντηση είναι μία, απλή στη διατύπωση, όμως σκληρή, δύσκολη και απαιτεί αυτοθυσία, ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ σαν αυτούς τους ψεύτες-δήθεν πατριώτες. Να απαντούμε με ηχηρή αντίδραση στις εύκολες λύσεις και να παλεύουμε μέχρι τέλους για το σωστό και το δίκαιο, αυτό θα είναι το καλό της πατρίδας μας και του κόσμου όλου. Έτσι θα ευφραίνονται οι ψυχές των κεκοιμημένων αγωνιστών και θα γεμίζουν υπερηφάνεια για εμάς, που κάποτε μπορεί να κινδυνεύσουμε να μας αφαιρέσουν και τη ζωή μας κάποιοι, απλά και μόνο επειδή είμαστε τίμιοι και ηθικοί. Έτσι θα γίνουμε αγωνιστές και σύγχρονοι ήρωες! Αν εκείνη τη στιγμή ξέρουμε πως αυτοί που θα μείνουν πίσω θα έχουν τόσο ψηλά το κεφάλι για εμάς, τότε αυτό όχι μόνο θα μας αρκεί, αλλά θα μας περισσεύει κιόλας!
«Ελευθερία ή θάνατος»
Πόσο παλιά μοιάζει, αλλά πόσο επίκαιρη είναι τελικά αυτή η φράση…
Στη μνήμη του Βασίλη,
ένας συνοδοιπόρος του
