Γράφει ο
ΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΒΕΛΑΚΗΣ
Διδάσκων του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ
Φωτογραφία ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ / EUROKINISSI
Γιατί δεν χρησιμοποιείτε τα «αποθεματικά», τα «πλεονάσματα» και την «επενδυτική βαθμίδα» για να στηρίξετε τους πλημμυροπαθείς κ. Μητσοτάκη;
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δύο γεωγραφικές περιοχές της χώρας έχουν εξαφανιστεί από το χάρτη. Στη Θεσσαλία μάλιστα πολλές περιοχές παραμένουν πλημμυρισμένες και όλοι ανατριχιάζουμε στο τι θα δούμε όταν φύγουν τα νερά. Σε αυτές τις συνθήκες είναι άβολο να συζητάμε για χρήματα ενισχύσεις και αποζημιώσεις. Όμως είναι σκληρό να μην έχει φτάσει ούτε ευρώ σε όλον αυτό το ξεσπιτωμένο κόσμο.
Θα μου πείτε ότι ο κ. Μητσοτάκης πήγε πριν από λίγες ημέρες στο Στρασβούργο και όλοι ακούσαμε από τηλεοράσεως την κ. Βον ντερ Λάιεν να λέει ότι θα βρει τρόπο να φτάσουν στην Ελλάδα 2,45 δις ευρώ. Όμως όλοι ξέρουμε ότι οι ζημιές σε Έβρο και τη Θεσσαλία ξεπερνούν τα 10 δις ευρώ και τα χρήματα αυτά δε φτάνουν. Επίσης ακούσαμε ότι τα χρήματα αυτά θα προκύψουν από αλλαγή χρήσης Ευρωπαϊκών κονδυλίων και ως εκ τούτου θα φτάσουν αν φτάσουν στην Ελλάδα το 2024.
Η ανησυχία μας έγινε ακόμα μεγαλύτερη ακούγοντας τον επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του κ. Μητσοτάκη τον κ. Πατέλη να δηλώνει ότι οι «δημοσιονομικοί στόχοι για την Ελλάδα παραμένουν αμετάβλητοι για το 2022 παρά την καταστροφή. Αυτό σημαίνει ότι οι πυρόπληκτοι και οι πλημμυροπαθείς δεν έχουν να περιμένουν σχεδόν τίποτα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Το χειρότερο δε είναι ότι οι δαπάνες αποκατάστασης των κατεστραμμένων περιοχών θα υπόκεινται στον Ευρωπαϊκό κόφτη του 2,5% στην αύξηση των κρατικών δαπανών. Με άλλα λόγια τα μνημονιακής έμπνευσης μέτρα που οδήγησαν στην κατάρρευση των κρατικών υποδομών και τελικά στην καταστροφή θα ισχύσουν και για τα έργα αποκατάστασης.
Η ανησυχία γίνεται οργή όταν ακούμε σε αυτές τις συνθήκες το κυβερνητικό αφήγημα για τις υποτιθέμενες κυβερνητικές επιτυχίες τον πεδίο της οικονομίας. Από τη μια αναλογιζόμαστε ότι αυτές οι «επιτυχίες» είναι που έφεραν τις καταστροφές και από την άλλη πόσο κενό γράμμα είναι όλα αυτά. Δεν μπορώ να μη σχολιάσω ότι η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η χώρα έχει αποθεματικά, το περιβόητο μαξιλάρι, 35 δις ευρώ. Επιπλέον αυτών ισχυρίζεται ότι θα συγκεντρώσει πρωτογενές πλεόνασμα 3 δις. το 2023. Αλλά και αυτά να μη φτάσουν έχει και «επενδυτική βαθμίδα» και μπορεί να καταφύγει σε δανεισμό για την κάλυψη των αναγκών των κατοίκων του Έβρου και της Θεσσαλίας αλλά και τους υπόλοιπους ανθρώπους που δοκιμάζονται όλους αυτούς τους μήνες.
Όμως αν ισχύουν όλα αυτά γιατί ο κ. Μητσοτάκης τρέχει με απλωμένο χέρι στην κ. Βον ντερ Λάινεν για 2,25 δις τα οποία δεν ξέρει αν και πότε θα φτάσουν στη χώρα; Γιατί δεν δεσμεύεται εδώ και τώρα ότι αφού η χώρα θα εισπράξει αυτά τα χρήματα θα χρησιμοποιήσει άμεσα το ισόποσο από τα διαθέσιμα που λέει ότι έχει για την ανακούφιση του κόσμου;
Η απάντηση είναι σκληρή. Τα χρήματα αυτά είτε δεν υπάρχουν και είναι απλά μια λογιστική απαίτηση όπως συμβαίνει με τα υποτιθέμενα πλεονάσματα. Είτε είναι χρήματα που δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια τη χώρας να χρησιμοποιήσει όπως συμβαίνει με το «μαξιλάρι». Το μαξιλάρι προορίζεται βλέπετε για την εξασφάλιση των δανειστών μας για ομόλογα που λήγουν όχι για την εξασφάλιση των ταπεινών κατοίκων του Έβρου και της Θεσσαλίας. Όσο για την επενδυτική βαθμίδα και που την πήραμε τα επιτόκια (αποδόσεις) του Ελληνικού δεκαετούς στο 4% περίπου έχουν μείνει, 1,5% παραπάνω από τα Γερμανικά επιτόκια.
Η αντιφάσεις του κυβερνητικού αφηγήματος δεν αφήνουν περιθώρια για εφησυχασμό. Δεν γίνεται να αφήσουμε την τύχη μας σε ανθρώπους που την ίδια ώρα που καταστρέφονται περιοχές της χώρας μας λένε τι καλά που πάει η οικονομία. Που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα όποια διαθέσιμα έχει στη διάθεσή του το κράτος για να ανακουφίσουν τους πληγέντες. Που έχουν μετατρέψει το δημόσιο διάλογο σε μια απέραντη επικοινωνιακή φάρσα αυτοπροβολής. Η οργάνωση από τα κάτω και η διεκδίκηση είναι πλέον η μοναδική άμυνα της κοινωνίας απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό που πάει πλέον χέρι – χέρι με το παραλογισμό.
