Ποιο είναι το κόστος της Ειρήνης
Γράφει ο
Δημήτριος Κωνσταντινίδης*
Κανένα λογικό και τονίζω την λέξη λογικό ανθρώπινο ον, δεν είναι από την φύση του διατεθειμένο να σκοτώσει κάποιον άλλο άνθρωπο. Παρόλα αυτά ο πόλεμος είναι μέσα στο αίμα μας. Και όπως είπε και ο μεγάλος Στρατηγιστής Carl von Clausewitz, ειρήνη είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Ακόμα δηλαδή και όταν φαινομενικά έχουμε ειρήνη στην πραγματικότητα συνεχίζουμε να πολεμάμε. Αποτέλεσμα αυτού του αδιάληπτου πολέμου είναι η ρήση του Θουκυδίδη, σύμφωνα με την οποία, ο ισχυρός να επιβάλει αυτά που του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υπομένει ότι του επιβάλει η αδυναμία του.
Μα θα πει κάποιος, ναι μεν τα κράτη και οι διάφορες επιχειρήσεις διεξάγουν μεταξύ τους οικονομικούς πολέμους για το ποιος θα επικρατήσει στην αγορά, αλλά δεν έχουμε νεκρούς όπως έχουμε σε μια στρατιωτική σύγκρουση. Είσαστε σίγουροι; Για ξανασκεφτείτε το. Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι το προσδόκιμο ζωής στην Αφρική δεν είναι ίδιο με αυτό της βόρειας Αμερικής; Όλοι επίσης θα συμφωνήσουμε ότι το κατά κεφαλή εισόδημα των Ελλήνων δεν είναι ίδιο με αυτό των Γερμανών. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Η απάντηση είναι απλή και συνάμα σκληρά ρεαλιστική. Συμβαίνει γιατί οι διάφορες κυβερνήσεις προσπαθούν να ανεβάσουν το ποιοτικό επίπεδο των πολιτών τους έτσι ώστε να ξανα-εκλεγούν και να δρέψουν τους καρπούς της εξουσίας. Επειδή όμως το παιχνίδι της επιβίωσης δεν είναι μηδενικού αθροίσματος, για να κερδίσει κάποιος, κάποιος άλλος πρέπει να χάσει. Για να υπάρχει το ρετιρέ, πρέπει να υπάρχει το υπόγειο και τα ενδιάμεσα πατώματα. Για να υπάρχουν οι πλούσιοι ηγέτες, πρέπει να υπάρχουν οι φτωχοί υπηρέτες. Έτσι, τα αναπτυγμένα τεχνολογικά κράτη με καλά πανεπιστήμια, πουλάνε ακριβά προϊόντα τεχνολογίας και εισάγουν φθηνές πρώτες ύλες από τα υποανάπτυκτα κράτη. Επειδή όμως για να εισάγεις για παράδειγμα έναν αξονικό τομογράφο, πρέπει να εξάγεις χιλιάδες τόνους πορτοκάλια, αυτός που πουλάει τομογράφους θα έχει καλύτερο επίπεδο ζωής από αυτόν που πουλάει πορτοκάλια. Ψάξτε να δείτε πόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση σε αξονικό τομογράφο και πεθαίνουν. Θυμάστε τον νεαρό διανομέα που λίγες μέρες πριν πέθανε από θερμοπληξία επειδή έκανε μεταφορές με ποδήλατο και όχι με μηχανάκι; Κοιτάξτε πόσοι άνθρωποι χάνουν καθημερινά τις δουλείες τους, επειδή κάποιος άλλος κατόρθωσε να παράγει καλύτερο και φθηνότερο προϊόν από το δικό τους. Σκεφτείτε πόσο θα αλλάξει ο κόσμος μετά από μόλις 5 χρόνια, εξαιτίας της τεχνητής νοημοσύνης η οποία θα παράγει περισσότερο αποδοτικά και φθηνά προϊόντα, οδηγώντας πολλούς επαγγελματίες στην ανεργία και την αυτοκτονία. Μέσα σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον τα κράτη ψάχνουν απεγνωσμένα για ενέργεια και πρώτες ύλες. Αν και δεν έχω στην διάθεση μου στοιχεί για να το αποδείξω, είναι ηλίου φαεινότερο ότι το αιγαίο εκτός από ψάρια έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Για αυτό το λόγο η τουρκία προσπαθεί με κάθε μέσο να κλέψει το αιγαίο μέσα από τα χέρια μας. Το ερώτημα που έθεσαν οι Έλληνες πολιτικοί είναι πόλεμος για μερικούς βράχους ή διαπραγματεύσεις και ειρήνη; Ένα καθαρά παραπλανητικό δίλημμα που οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα.
Την απάντηση στο παραπάνω πολιτικό και ταυτόχρονα κουτοπονηρό ερώτημα μας την έδωσε ο αρχαίος Αθηναίος ρήτορας Δημοσθένης ο οποίος είπε ότι είναι προτιμώτερος ένας ένδοξος πόλεμος από μια ντροπιαστική ειρήνη. Με απλά λόγια το δίλημμα δεν είναι πόλεμος ή ειρήνη, αλλά ποιο είναι το κόστος της ειρήνης. Αξίζει δηλαδή να χαρίσουμε το αιγαίο στους τούρκους, μόνο και μόνο για να πάρουμε λίγα χρόνια ειρήνης; Μας ωφελεί να επιτρέψουμε στους τούρκους να εξορύξουν το αέριο και το πετρέλαιο του Αιγαίου και να το πουλάνε σε εμάς, για να ζούνε καλύτερα από εμάς; Μα συμφέρει να αγοράζουμε από τους τούρκους ψάρια του Αιγαίου; Είναι λογικό να ζητάνε οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου, άδεια από τους τούρκους για να έρθουν με πλοίο στην Αθήνα; Μας συμφέρει η αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και η σταδιακή τουρκοποίηση τους; Μας ωφελεί να βλέπουμε διαφημίσεις για το turkagean και να χάνουμε έσοδα από την μοναδική μας βιομηχανία, τον τουρισμό; Μας συμφέρει στρατιωτικά να απωλέσουμε το στρατηγικό βάθος στην άμυνα ολόκληρης της Ελλάδας που μας προσφέρει το Αιγαίο; Πρέπει να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, μια μικρότερη και κατά συνέπεια φτωχότερη Ελλάδα; Αν η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι ναι, τότε να πάμε στην Χάγη. Εάν όμως είναι όχι, τότε πρέπει να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλα και να πάμε σε πόλεμο. Στην πρώτη περίπτωση όμως, θα πρέπει πρώτον να μας εξηγήσει η κυβέρνηση για ποιο λόγο επιβάρυνε τον Ελληνικό λαό μερικά δισεκατομμύρια ευρώ για αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων. Τα οποία συστήματα, δεν έχουμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε. Δεύτερον, οι τούρκοι θα έχουν επιτύχει μια φανταστική νίκη γιατί σύμφωνα με τον Σουν Τζου δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη από το να πετύχεις τον σκοπό σου χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσεις, χρησιμοποιώντας απλά την απειλή του πολέμου. Τρίτον οι αντιστράτηγοι όλων των κλάδων θα πρέπει να παραιτηθούν από ντροπή. Αφού δεν θα υπάρχει πλέον λόγος να διατηρούμε έναν πανάκριβο Στρατό. Και να πληρώνουμε άεργους Στρατηγούς. Για να μην πω, ότι θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Υποστράτηγου Ιωάννη Ζήση ο οποίος στις 7 Απριλίου του 1941 αυτοκτόνησε από ευθιξία. Γιατί δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και παρέδωσε την Ταξιαρχία του στους τουρκους.
Μα θα πει κάποιος με αριστερή ιδεολογία, αξίζει τον κόπο να πεθάνουν τόσοι άνθρωποι για το Αιγαίο; Πρώτα από όλα, εάν η Ελλάδα δείξει αποφασιστικότητα να πολεμήσει. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η τουρκία θα ακολουθήσει την ίδια τακτική. Κατά την γνώμη μου η τουρκία είναι απλά θρασύδειλη. Και εάν εμείς δείξουμε αποφασιστικότητα, θα σταματήσει αμέσως την προκλητική τακτική της. Το θράσος της τουρκίας αυξήθηκε κατακόρυφα, μετά την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών. Όπου οι τουρκοι σκέφτηκαν, αφού ένα ανύπαρκτο κράτος κατάφερε χωρίς πόλεμο να αποσπάσει ότι ήθελε από την Ελλάδα, γιατί να μην το κάνουμε και εμείς που είμαστε και ισχυρότεροι. Δεύτερον, ακόμα και εάν, αναβάλουμε την πολεμική σύγκρουση με την τουρκία, παραχωρώντας το μισό αιγαίο σε αυτούς. Απλά θα τους αυξήσουμε την όρεξη για ακόμα περισσότερα. Αποτέλεσμα, μετά από λίγα χρόνια, θα ζητήσουν και το υπόλοιπο. Και τότε θα αναγκάσουμε τα παιδιά μας να πολεμήσουν. Με απλά λόγια, ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Τρίτον, με αυτή τη φοβική συμπεριφορά, ενθαρρύνουμε και άλλα κράτη να ζητήσουν και αυτά μερίδιο από τα ιμάτια της Ελλάδας. Έτσι η Αλβανία παρουσιάζεται και αυτή αδιάλλακτη και ζητάει μεγαλύτερη ΑΟΖ από αυτή που δικαιούται. Εάν υποκύψουμε και στην Αλβανία θα ανοίξουμε την όρεξη στην Λιβύη και την Αίγυπτο. Στο τέλος θα καταλήξουμε να πεθαίνουμε από την πείνα στους δρόμους, και τα χρόνια του μνημονίου θα φαντάζουν παραμυθένια. Στο σημείο αυτό θα φέρω στην κουβέντα μας, τον Αθηναίο πολιτικό, ρήτορα και Στρατηγό τον Περικλή. Ο οποίος σε ομιλία του στους Αθηναίους, τους είπε πως εάν θέλουνε να κρατήσουν το επίπεδο ζωής που έχουν, θα πρέπει να ζητάνε όλο και περισσότερα. Από ότι φαίνεται, οι τούρκοι μελέτησαν Περικλή, ενώ οι Έλληνες τον αγνοούν.
Αν λοιπόν σαν Έλληνες είμαστε διατεθειμένοι να υποστούμε την φτώχια και τον εξευτελισμό που συνεπάγεται η ατολμία και ο φόβος της πολιτικής ηγεσίας μας. Τότε όλα καλά. Και συμφωνώ με τον Πρωθυπουργό που επιλέγει την Χάγη. Εάν όμως δεν θέλουμε να αγοράζουμε ψάρια του Αιγαίου από τους τούρκους, τότε ήρθε η ώρα να υψώσουμε το ανάστημα μας και να πολεμήσουμε, όπως αξίζει στους Έλληνες.
*Σχης (εα) Δημήτριος Κωνσταντινίδης
MS National Grand Strategy, NDU Washington D.C
MBA, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
