Οι φωτιές και «η βία στη Δημοκρατία»! Μπορεί το κράτος να απαγορεύει στους πολίτες την προστασία των περιουσιών τους;

ΒΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Γράφει ο

Κουμπάκης Βασίλης

Τις τελευταίες ημέρες, στις καθιερωμένες για τη θερινή περίοδο δασικές πυρκαγιές, η χώρα έγινε μάρτυρας σε εικόνες από τις οποίες διαπιστώνεται ότι η αστυνομική δράση πέρασε σε άλλο επίπεδο, αναβαθμίστηκε. Στους τηλεοπτικούς δέκτες φάνηκε η δράση της αστυνομίας (που υπάγεται στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη) ενάντια σε πολίτες που ήθελαν να πάνε στα σπίτια τους, σε περιοχή με ενδεχόμενη ή σε εξέλιξη πυρκαγιά. Στο αστικό δημοκρατικό σύστημα που υποτίθεται ότι ζούμε, η ατομική περιουσία του πολίτη, θεωρείται ύψιστη αξία και σύμφωνα με το σύνταγμα και την ισχύουσα νομοθεσία δεν δύναται η απαγόρευση πρόσβαση στην περιουσία του. Τα θερινά συμβάντα (οι πυρκαγιές) δεν είναι εξακριβωμένο εάν είναι αποτέλεσμα της ανικανότητας (διαχρονική και διακομματική) των αρμοδίων ή προκαλούνται ως ενδιαφέρουσες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Παρακολουθώ το θέμα επί 40 χρόνια και είναι σίγουρο ότι κάθε χρόνο και χειρότερα, διαγράφοντας την καταστροφική πορεία των δασών που άφησαν κληρονομιά οι πρόγονοί μας.

Στους τηλεοπτικούς δέκτες είδαμε τη παραβίασης του άρθρου 2 του συντάγματος που λέει ’’O σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.’’.  Ενώ το άρθρο 5 του συντάγματος συμπληρώνοντας λέει ότι ‘’H προσωπική ελευθερία είναι απαραβίαστη. Kανένας δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται………., περιοριστικά μέτρα είναι δυνατόν να επιβληθούν μόνο ως παρεπόμενη ποινή με απόφαση ποινικού δικαστηρίου, σε εξαιρετικές περιπτώσεις ανάγκης και μόνο για την πρόληψη αξιόποινων πράξεων, όπως νόμος ορίζει.’’ Αξιόποινες πράξεις όμως δεν φαινόταν να θέλουν να κάνουν οι πολίτες που θέλανε να πάνε στα σπίτια τους, που ενδεχόμενα να καίγονταν, τα αντίθετο φάνηκε η επιθυμία τους να σώσουν τους κόπους της πολύχρονης δουλειάς τους.   

Δεν υπάρχει νόμος που δίνει το δικαίωμα στον κάθε αστυνομικό διοικητή να αποφασίζει ‘’ότι δεν επιτρέπεται η πρόσβαση των πολιτών στα σπίτια τους’’. Βέβαια σε έκτακτες καταστάσεις όπως στις δασικές πυρκαγιές, η αστυνομία ως όργανο προστασίας του πολίτη του Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη μπορεί και επιβάλλεται να ενημερώνει, να συνιστά, να πείθει τον πολίτη ότι εάν πάει στο σπίτι του μπορεί να κινδυνεύει ο ίδιος. Το να τον ρίξει με τη βία στο έδαφος τον πολίτη και να τον κρατά στο έδαφος σαν εγκληματία αυτό πιθανόν να είναι μόνο για να του αποδείξει ότι δεν φτάνει η ανικανότητα των κρατικών υπηρεσιών υπεράσπισης της περιουσίας του αλλά να προστεθεί και η ανικανότητα της αστυνομίας να κατανοήσει του άρθρου 2 του συντάγματος που είναι η βασική της υποχρέωση.

Οι ενήλικοί πολίτες έχουν το δικαίωμα και την ωριμότητα να αποφασίσουν εάν και πόσο θα ρισκάρουν για να σώσουν την περιουσία τους, τα κατοικίδια τους, τις αναμνήσεις τους, τα αξιόγραφα και πράγματα υψηλής αξίας, τα κειμήλια τους κλπ.. Η απαγόρευση το να εξασκήσει το συνταγματικό κατοχυρωμένο δικαίωμα του αποκαλύπτει τη διαφοροποίηση της κατάστασης στην χώρα, την αλλαγή επιπέδου στη διακυβέρνηση της ‘’δημοκρατικής’’ πολιτεία μας. Η δικαιολογία ‘’Υπήρχε διαταγή άνωθεν’’, δεν απαλλάσσει τα όργανα της τάξης από τις ευθύνες τους, διότι κάθε διαταγή, όσο και από άνωθεν αν προέρχεται, δεν μπορεί να είναι εκτός του νομικού πλαισίου. Η διαταγή προς τον αστυνομικό δεν μεταβιβάζεται προς τον πολίτη, ο πολίτης δεν μπορεί να δέχεται διαταγές και εντολές. Η παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών από κρατικά όργανα δείχνει αλλαγή επιπέδου στις ενέργειες τους. Βέβαια τα τελευταία χρόνια με την οικονομική κρίση και την πανδημία το σύνταγμα παραβιάστηκε πολλές φορές, αλλά υποτίθεται ότι υπήρχαν πρωτοεμφανισθέντες έκτακτες συνθήκες που δεν κατανοήθηκαν με την πρώτη. Τώρα όμως το θέμα είναι ρουτίνα για την χώρα μας, το να καίγεται η περιουσία των πολιτών. Ρουτίνα είναι να καίγεται όχι μόνο η περιουσία αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες (Πελοπόννησος, Εύβοια, Μάτι κλπ), δυστυχώς. Οι πυρκαγιές και οι συνέπειες τις είναι ρουτίνα στη χώρα μας, γι’ αυτό οι δικαστικές αποφάσεις απόδοσης ευθυνών καθυστερούν πολλά χρόνια, όσο και ενός διαζυγίου.

Από την αλλαγή επιπέδου στην στάση της αστυνομίας φαίνεται ότι έχει ξεκινήσει πορεία φασιστικοποίησης της ζωής στη χώρα, με τα όργανα της τάξης στην πρώτη γραμμή εφαρμογής των ‘’άνωθεν εντολών’’ δια της βίας, (που δεν σημαίνει πάντα νόμιμων εντολών) χωρίς την αμφισβήτηση τους. Η εμμονή εφαρμογής των άνωθεν εντολών δείχνει τη στάθμη διαλόγου μεταξύ της αναμφισβήτητης πειθώ της ράβδου και τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολιτών. Ποιος έχει το δίκαιο το κρίνει η ιστορία:

Στο Παρίσι το 1871 η κυβέρνηση παρέδωσε την πόλη στα Πρωσικά στρατεύματα, ενώ μερίδα παριζιάνων πολιτών αρνήθηκε να υπακούσει κηρύσσοντας την Παρισινή Κομμούνα υπερασπίζοντας την πόλη, τα σπίτια και την ιστορία τους. Οι κυβερνητικές δυνάμεις καταστολής με την υποστήριξη των κατοχικών δυνάμεων επιτέθηκαν στους κομμουνάριους εφαρμόζοντας άνωθεν εντολές εκτελώντας κάθε συλληφθέντα κομμουνάριο ή κάτοικο της περιοχής που αντιστεκόταν. Στους δυόμιση μηνών διάρκειας της Παρισινής Κομμούνας σκοτώθηκαν και εκτελέστηκαν 30000 πολίτες Παριζιάνοι, εφαρμόζοντας άνωθεν εντολές.         

Στην Ελλάδα το 1941 ένας στρατηγός παρέδωσε το στράτευμα του και την χώρα στους επιτιθέμενους Γερμανούς. Μερίδα Ελλήνων πολιτών αρνήθηκαν να υπακούνε στις εντολές των κατοχικών κυβερνήσεων και κήρυξαν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, υπερασπίζοντας την χώρα, τα σπίτια, το δικαίωμα σε ψωμί και την ένδοξη ιστορία του έθνους τους. Οι κυβερνητικές δυνάμεις καταστολής με την υποστήριξη των κατοχικών δυνάμεων εφαρμόζοντας άνωθεν εντολές εκτελούσαν κάθε συλληφθέντα αντιστασιακό πατριώτη και ειδικά τους κομμουνιστές που ήταν πρωτοπόροι σ’ αυτόν τον αγώνα. Στα 3,5 χρόνια της κατοχής στην Ελλάδα, κυβερνητικές και κατοχικές δυνάμεις εφαρμόζοντας άνωθεν εντολές άφησαν 90 μαρτυρικές πόλεις και χωριά, χάνοντας η χώρα το 11% του πληθυσμού της.

Σήμερα το 2023 η κυβέρνηση μας ως ανίκανη να καταπολεμήσει τις καθιερωμένες θερινές δασικές πυρκαγιές προτιμά να επιδεικνύει τη δύναμη της στους πυρόπληκτους, αφαιρώντας τα συνταγματικά δικαιώματα τους ώστε να χάσουν οπωσδήποτε την περιουσία τους. Στους άστεγους ποια πολίτες θα δώσει μερικά χιλιάρικα για οικοσκευή και δάνεια από τις τράπεζες να κτίσουν το σπιτικό τους ξανά, με σκοπό να φαίνεται αυξημένη η οικοδομική δραστηριότητα, καταγράφοντας υψηλά ποσοστά ρυθμού ανάπτυξης της χώρας. Γι’ αυτό τίθενται οι  άνωθεν εντολές στην αστυνομία, πάση θυσία να μην πάνε οι πολίτες στα σπίτια τους που καίγονται, διότι είναι ευκαιρία να καταγραφεί μελλοντικά ανάπτυξη στη χώρα.  Σκέφτηκε η κυβέρνηση και εφάρμοσε τη λειτουργία του τηλεφωνικού αριθμού 112 με τον οποίο καλεί τους πολίτες ‘’να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους’’ και το διαλαλεί σαν μεγάλη επιτυχία, ενώ είναι η ζωντανή απόδειξη της ανικανότητας να κάνει τη δουλειά της, που είναι η προστασία των ελλήνων πολιτών και τις περιουσίες τους.

Εάν η κυβέρνηση με τον κρατικό της μηχανισμό δεν μπορεί να προστατέψει την περιουσία των Ελλήνων πολιτών, την ζωή τους και τα πυρομαχικά του στρατού από μία φωτιά, εύλογα τίθεται το ερώτημα εάν θα μπορεί να προστατέψει τη ζωή, την περιουσία των ελλήνων και την ακεραιότητα της Ελλάδας από τον υπαρκτό κίνδυνο ενδεχόμενης πολεμικής επίθεση κάποιων που θέλουν να εισβάλουν ‘’ένα βράδυ’’ στη χώρα μας;

Σε τέτοια περίπτωση μήπως πάλι χρησιμοποιηθεί ο τηλεφωνικός αριθμός 112 με το μήνυμα ‘’εγκαταλείψτε τα σπίτια σας’’;

Μήπως η αστυνομία πάλι θα διώκει τους πολίτες λόγο ‘’άνωθεν εντολών’’ που θέλουν να ασκούν τα δικαιώματα τους που προκύπτουν από το Ελληνικό Σύνταγμα, ή θα το αλλάξουν και το Σύνταγμα για να είναι ποιο βολικό;