Σχετικά άρθρα
Του Αντιναυάρχου (εα) Νίκου Κρυονερίτη
Μέλος του ΠΡΑΤΤΩ
Οι ετήσιες κρίσεις των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας που ολοκληρώθηκαν πρόσφατα, ανέδειξαν για άλλη μια φορά τα δομικά προβλήματα της διαχείρισης προσωπικού, αλλά και την απροθυμία των αντίστοιχων υπουργών, να αναλάβουν την επίλυση ή την διευθέτησή τους.
Τα περισσότερα σχόλια βέβαια αναλώθηκαν στα πρόσωπα που αποστρατεύθηκαν, καυτηριάζοντας πιθανώς την άδικη κρίση της ηγεσίας των αρμόδιων υπουργείων, την παρεμβατικότητα μεγαλόσχημων από τον πολιτικό και επιχειρηματικό χώρο, από τον χώρο της δημοσιογραφίας ή από τον κύκλο των επώνυμων απόστρατων των αντίστοιχων κλάδων. Απλά σημειώνω ότι, όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα, αυτές οι παρεμβάσεις συνεχίζουν και με την «ηθική αριστερά», εκτός αν αυτή απέχει και έχει αφήσει το πεδίο ελεύθερο για τους υπόλοιπους.
Ορισμένα από τα σχόλια πιθανώς να αληθεύουν, όμως εστιάζουν στα πρόσωπα και δεν αναδεικνύουν το συλλογικό οξύμωρο των αποφάσεων. Αποστρατεύονται στελέχη που δεν έχουν καν συμπληρώσει 30 χρόνια συνολικής πραγματικής υπηρεσίας ως Αξιωματικοί. Η ίδια η υπηρεσία δηλαδή αποστρατεύει έμπειρο εκπαιδευμένο προσωπικό σε μικρή ηλικία, προσωπικό που το έχει ακόμη ανάγκη (ουσιαστικά σπαταλά πόρους), το οποίο δεν επιθυμεί να συνταξιοδοτηθεί, σε μια εποχή οξείας κρίσης.
Φυσικά η κρίση έφερε τα πάνω κάτω. Παλαιότερα η αποστρατεία έφερνε συντάξεις που έδιναν την δυνατότητα στον απόστρατο να ζήσει με αξιοπρέπεια, σε μια ηλικία πολλαπλών κοινωνικών και οικογενειακών υποχρεώσεων. Σήμερα η σύνταξη των 1300 ευρώ, τον αναγκάζει να υποβαθμίσει το επίπεδο της ζωής του ακόμη μια φορά, μέσα στα τελευταία έξι χρόνια, πριν ακόμη γεράσει.
Η συνταξιοδότηση ενός νέου ανθρώπου 51 ή 52 ετών, εκτός από την αμφίπλευρη ήττα (της υπηρεσίας και του στελέχους) έχει και άλλα παράπλευρα κακά αποτελέσματα. Πώς είναι δυνατόν να πείσεις την κοινωνία ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, θα πρέπει να εργάζεται μέχρι τα 67 χρόνια, δηλαδή μια δεκαπενταετία επιπλέον, για να συνταξιοδοτηθούν; Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεσαι ότι τα έμπειρα στελέχη που αποστρατεύεις στην παραγωγική τους ηλικία, είναι πολύ πιθανόν να αναζητήσουν και να βρουν το συμπλήρωμα της σύνταξης, στην μαύρη αγορά εργασίας, αφαιρώντας θέσεις από νέους επιστήμονες και εισφορές από το κράτος;
Η δικαιολογία του ότι πρέπει να προχωρήσουν τα υπόλοιπα στελέχη πιθανώς πιο ικανά στην ιεραρχία, ας μην χρησιμοποιηθεί. Η αιτιολογία αυτή όταν και όπου συζητήθηκε κατέπεσε στο επίπεδο της γελοιότητας, γιατί εκφράζει απλά την αυτονόητη φιλοδοξία των στελεχών και τίποτε περισσότερο. Τα στελέχη με τη σειρά τους θα πρέπει να αντιλαμβάνονται την προσωρινότητα αυτής της φιλοδοξίας, που την ακολουθεί σε λίγα μόνον χρόνια η αγωνία του βραδινού τηλεφωνήματος από τον προσωπάρχη τους ή τον υπαρχηγό τους.
Ειλικρινά περίμενα από τους αριστερούς υπουργούς, σε αυτές τις δύσκολες ώρες για όλους, να έχουν μεριμνήσει για αυτό το δομικό πρόβλημα των «ένστολων», που προέρχονται από τις ανώτατες παραγωγικές σχολές. Όλοι τους έχουν στα επιτελεία τους στελέχη (ως γενικούς γραμματείς ή συμβούλους) που σταδιοδρομούν, ή έχουν σταδιοδρομήσει στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας, που θα μπορούσαν να τους συμβουλευτούν. Ας απαντήσει κάποιος τι θα κόστιζε μια ρύθμιση ή απλά μια εντολή να γίνουν κρίσεις χωρίς αποστρατείες και ευρείες μετακινήσεις προσωπικού, για το 2016;
Να υπενθυμίσω επίσης ότι ο δρόμος της ριζοσπαστικότητας στην πράξη, για την σημερινή ηγεσία των υπουργείων δεν φαίνεται τουλάχιστον μέχρι σήμερα να είναι γνωστός, παραμένοντας στο θεωρητικό πλαίσιο. Δυστυχώς από τον Ιανουάριο του 2015 οι ελπίδες για κάτι καλύτερο, εξανεμίζονται μέρα με την μέρα. Πίστευα ότι το φταίξιμο ειδικά στο ΥΠΕΘΑ ήταν η δεξιά προέλευση του υπουργού, όμως τελικά ο συντηρητισμός είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων με συμμετοχή και ευθύνη και της αριστεράς, που εκπροσωπήθηκε και εκπροσωπείται στα υπουργεία με συγκεκριμένα πρόσωπα και αντίστοιχα καθήκοντα.
Σε ότι αφορά στον νόμο περί ιεραρχίας και προαγωγών του ΥΠΕΘΑ, είναι βέβαιο ότι ο «δημοσιοϋπαλληλικού τύπου» νόμος Βενιζέλου και γιατί συντάχθηκε γνωρίζουμε και από ποιόν συντάχθηκε. Το βέβαιο είναι ότι τα προβλήματα για το προσωπικό δεν ξεκινούν από τον νόμο αυτό (ο νόμος αυτός έχει διαχειριστικό χαρακτήρα), αλλά από το αναχρονιστικό νομικό πλαίσιο «περί καταστάσεως αξιωματικών και υπαξιωματικών». Εκεί θα πρέπει να συμπεριληφθούν οι περισσότερες από τις ωραίες ιδέες του κου Κουτσογιαννόπουλου, του κου Γκίνη και πολλών άλλων πρώην συναδέλφων, όπως η σύνδεση εκπαίδευσης – απόδοσης – ιεραρχίας, η παραμονή και ο τρόπος παραμονής στο στράτευμα μέχρι συγκεκριμένο όριο ηλικίας, η επιλογή και η τοποθέτηση (σε κρίσιμες θέσεις και για συγκεκριμένο χρόνο) των ηγετικών στελεχών από το ΚΥΣΕΑ, μετά από πρόταση της επιτροπής άμυνας, ο εκδημοκρατισμός του πλαισίου διοικητικών ποινών και η σύνδεσή του με την εξέλιξη, η ενσωμάτωση των αξιωματικών και υπαξιωματικών σε ένα νόμο, για τους στρατιωτικούς και πολλές άλλες. Αυτές οι ιδέες που εκπνέουν ορθολογισμό και δημοκρατία, μπορούν να προεκταθούν και να προσαρμοστούν στις ιδιαιτερότητες και των Σωμάτων Ασφαλείας.
Τελειώνοντας θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι, ανεξάρτητα με τα πρόσωπα που υπηρέτησαν στα αρμόδια υπουργεία τα δύσκολα χρόνια της κρίσης, ανεξάρτητα με τα ελατήρια, τις επιδιώξεις, την συμπάθεια ή την αντιπάθεια και τα επιμέρους αποτελέσματα του καθενός, κανένας δεν είχε «άντερα να σπάσει αυγά», για να φέρει μια συνολική ριζοσπαστική πρόταση για μια μεταρρυθμιστική αναδιοργάνωση που την έχουν ανάγκη και οι Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας.
