Καταιγίδα αντιδράσεων για την “στάση ανάπαυσης” του Τσίπρα στον Εθνικό Ύμνο

Χαιρέτα τη, την εθιμοτυπία που χάνεις

Στην αρχή ξεκίνησε σαν πλάκα. Όλοι μας θυμόμαστε εκείνες τις ωραίες «ατάκες» του πρωθυπουργού, προς τον Ιταλό πρωθυπουργό στα περί μη ένταξης της γραβάτας στην επίσημη ενδυμασία του. Μια τακτική την οποία ακολούθησε μέχρι πρόσφατα στην επίσκεψη του στο Λευκό Οίκο, αλλά και χθες κατά την υποδοχή του Γάλλου Προέδρου.
Άντε, είπαμε
Δώσε τόπο στην οργή από την εποχή των ζιβάγκο καλύτερα είναι.  Άσε που έχει πιο σημαντικό (sic) σκοπό, όπως το να «κουρέψει» το χρέος. Μετά… θα την φορέσει.

Το αστείο συνεχίστηκε με την περιβόητη επίσκεψη του δικού μας υπουργού οικονομικών στον Βρετανό ομόλογο του με το μπλε ηλεκτρίκ πουκάμισο… Εκεί, άρχισε να «στραβώνει» αρκετά το πράγμα, αλλά και πάλι, νέα κυβέρνηση είναι, στην ουσία δίνει βάση και όχι στο «φαίνεσθε», ας δώσουμε, – μία ακόμα φορά, τόπο στην οργή.

“Δεν έχουν ξανακυβερνήσει,”  λες. “Δεν ξέρουν τι σημαίνει να δίνεις προσοχή στη λεπτομέρεια  (τι κι αν ο υπόλοιπος κόσμος δίνει, δεν έχει σημασία) ας το καταπιούμε και αυτό… Εδώ μας κράζουν ως μπαταχτσήδες και αργόσχολους, το λιγότερο που θα τους βλάψει είναι η εμφάνιση τύπου «κλαρινογαμπρός»

Το αστείο, όμως παύει να γίνεται αστείο και μάλιστα με πρωτεργάτη τον ίδιο τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας.

Και ξεκινάμε με τα απλά.

Βασική αρχή σε ένα υπουργείο που ασχολείται με την διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού μάχης είναι η ταπεινοφροσύνη.

Μεγάλη κουβέντα η «Ταπεινοφροσύνη»

Ο μαχητής είναι πάντα ταπεινός και ο πολιτικός προϊστάμενος των μαχητών οφείλει να δίνει το παράδειγμα. Ο υπουργός, είναι η προσωποποίηση αυτής της υπερήφανης ταπεινοφροσύνης όσων βρίσκονται στις Ένοπλες μας Δυνάμεις προς τους πολίτες.

Αν, ξεκινούσαμε από αυτή την απλή παρατήρηση περί ταπεινοφροσύνης τότε ο Υπουργός μας δεν θα κυκλοφορούσε με HUMMER ακόμα και αν το πήρε και από κατάσχεση.
Προσωπικά θα τον προτιμούσα να πηγαίνει στη δουλειά με το ΜΕΤΡΟ, αλλά, όπως είπαμε και πριν υπάρχουν πρωτόκολλα, και αρκετά εξ αυτών είναι ουσίας.

Τέλος πάντων. Μεταξύ του HUMMER και του ΑΤΤΙΚΟΥ ΜΕΤΡΟ σίγουρα υπάρχει μια μέση,  λιγότερο προκλητική λύση.

Εκεί όμως που τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά, είναι όταν ο ίδιος ο Υπουργός αποφασίζει να εμφανισθεί με το χιτώνιο ξεκούμπωτο, με το μαύρο γυαλί στο λαιμό και σε κατάσταση «απολελέ» που λέγαμε στο Στρατό. Γιατί, υποβαθμίζει, τόσο το χιτώνιο, το οποίο σε πολλούς δεν είναι μια απλή ενδυμασία.
Πολλάκις έχει πετρώσει από τα άλατα του ιδρώτα που έχουν ρίξει σε πορείες και ασκήσεις. Το έχουν φορέσει ημέρες σε βουνά και βραχονησίδες. Κυρίως όμως το ένδυμα αυτό, στο μπράτσο έχει κεντημένο το εθνόσημο.  Εάν ο υπουργός ήταν τσοπάνος, και φορούσε ένα χιτώνιο που του ‘χε μείνει από τη θητεία, για να βοσκήσει τα πρόβατα, δεν θα ενοχλούσε.

Όταν όμως, ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας, κάνει μια τέτοια δημόσια εμφάνιση, τότε τι σεβασμό περιμένουμε να δείξει ο απλός στρατιώτης, εάν το πρότυπο έχει την εικόνα «κωλοφάνταρου». Τα πρότυπα εμφάνισης (Grooming Standards το λένε σε άλλες, λιγότερο «προηγμένες» στρατιωτικά χώρες) ισχύουν για όλους και κανείς δεν είναι υπεράνω.

Κακώς, αγανακτεί η πολιτική ηγεσία με την τοποθέτηση του ΑΓΕΣ.  Σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου, ο λόγος των αρχηγών έχει ιδιαίτερη αξία και λαμβάνεται πολύ σοβαρά η κάθε τους παρέμβαση.  Βέβαια στις σοβαρές χώρες του κόσμου οι αρχηγοί κάνουν μακρά θητεία και δεν τους αλλάζουν σαν τα πουκάμισα. Όπως επίσης οι τοποθέτηση τους γίνεται μέσω συνεντεύξεων σε επιτροπές, με δύσκολες ερωτήσεις και όχι με ένα ΚΥΣΕΑ το οποίο εξετάζει εισηγήσεις (αν δεν κάνω λάθος μάλιστα το τελευταίο για τον ΓΕΕΘΑ ήταν και δια περιφοράς)

Πάμε λοιπόν στη συνέχεια, των τραγελαφικών εθιμοτυπικών ατασθαλιών με εκείνη της Σαλαμίνας, με το κόκκινο χαλί πάνω στις παλέτες, και τις καραγκούνες που ανέμιζαν τις  σημαίες (όπως αυτή της Κούβας). Δεν είναι αυτή η δέουσα απόδοση Τιμής ,σε  μια ιστορικής σημασίας ναυμαχία.  Το αντίθετο θα έλεγα. Ευτελίζετε την ίδια μας την Ιστορία. Η σεμνότητα, και όχι το «κιτς» αποτελούν απόδοση Τιμής. Και αν δεν ξέρατε, τι θα γινόταν εκεί που θα πηγαίνατε όφειλαν οι υφιστάμενοι σας να διερευνήσουν και να σας/μας προστατεύσουν. Είστε η εικόνα των Ενόπλων Δυνάμεων. Αρχίστε να συμπεριφέρεστε έτσι.

Χθες όμως ο Πρωθυπουργός μας το «τερμάτισε». Να στέκεται σε στάση «τελειώνετε να φύγουμε» με  βλέμμα που υποδηλώνει σκέψεις του τύπου «τι φαγητό να έχει στο σπίτι» την ώρα του Εθνικού Ύμνου της φιλοξενούμενης Χώρας, δεν έχει ξαναγίνει.  Είναι ντροπή για τον φιλοξενούμενο αλλά και για το σύνολο των Ελλήνων κύριοι.

Το δυστυχές  είναι ότι μετά και από την χθεσινή τραγική εμφάνιση και στάση του Πρωθυπουργού μας την ώρα του Εθνικού Ύμνου της Γαλλίας, κατάλαβα ότι αυτή η τάση να ευτελίσουμε και να ισοπεδώσουμε την εθιμοτυπία, δεν είναι κάτι μεμονωμένο το οποίο γίνεται από κάποιους κατά τύχη βάσει άγνοιας λόγω έλλειψης εμπειρίας,  αλλά, συνολική και συντεταγμένη ενέργεια.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κάποιος τα τόσα στραβοπατήματα από τόσους ανθρώπους, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;

Ανεβάσατε Μιράζ να συνοδεύσουν, εθιμοτυπικά, το Γάλλο Πρόεδρο, αλλά ξεχάσατε να σταθείτε προσοχή στον Εθνικό Ύμνο τους.

Κατανοώ ότι ο πρωθυπουργός μας λίγες φορές έχει σταθεί προσοχή στον Εθνικό μας Ύμνο, και μπορώ με ασφάλεια να προβλέψω  ότι αν δεν τον εξανάγκαζαν λόγω των περιστάσεων (Σχολείο, Θητεία στο ΠΝ), ίσως και να μην καθόταν προσοχή σε  καμία περίσταση.

Και είναι λογικό. Στον Εθνικό μας Ύμνο κάθεσαι προσοχή γιατί το αισθάνεσαι, γιατί καταλαβαίνεις και ενστερνίζεσαι το τι εκφράζει.  Αν δεν τα καταλαβαίνεις και δεν λένε τίποτα για σένα το πιθανότερο είναι να βάλεις και το χέρι στην τσέπη την επόμενη φορά. Στον Εθνικό Ύμνο των καλεσμένων σου, όμως, είσαι υποχρεωμένος να κάθεσαι σε στάση προσοχής συμμεριζόμενος και σεβόμενος το δικό τους αίσθημα. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Είναι Σεβασμός. Άλλη μια μεγάλη κουβέντα μετά την ταπεινοφροσύνη.

Τριήρους “επιβάτης”