Είναι έτοιμος για πόλεμο στη Συρία ο Ομπάμα λίγο πριν την αποχώρησή του;

Γράφει ο Πολυδεύκης

H Κυβέρνηση ΟΒΑΜΑ, έχει εισέλθει στην ίδια συζήτηση που φαίνεται να επαναλαμβάνεται κάθε έξι μήνες: είναι καιρός για τις ΗΠΑ να παρέμβουν στρατιωτικά κατά του ASSAD, με σκοπό να σώσουν την Αντιπολίτευση από την αποδυνάμωση; Το «Εθνικό Συμβούλιο Ασφάλειας» (National Security Council) των ΗΠΑ φέρεται να διερεύνησε αυτό το ερώτημα, την Τετάρτη 05/10/16, όπου συζητήθηκαν επιλογές, που κυμαίνονταν από περισσότερες οικονομικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας έως επιλεκτικές αεροπορικές επιδρομές, κατά βάσεων της συριακής ΠΑ. Εν συνεχεία ακολούθησε η σύσκεψη των ΥΠΕΞ ΗΠΑ, Ρωσίας, Κατάρ, Σ. Αραβίας, Ιράν και Τουρκίας, το Σάββατο 15/10/16, όπου προφανώς ασκήθηκαν για τελευταία ίσως φορά πιέσεις προς τη Μόσχα και τους Συμμάχους της, ώστε να αποδεχτούν τις απαιτήσεις της Ουάσιγκτον. Μάλλον μάταιος κόπος αν κρίνουμε και από την αύξηση του επιπέδου συναγερμού την ίδια ημέρα στις ΗΠΑ. Άλλωστε, οι Αμερικάνοι έχουν απειλήσει ευθέως τη Μόσχα, πως θα αφήσουν το Riyadh να εξοπλίσει τους αντικαθεστωτικούς με MANPAD, δείχνοντας την πρόθεσή τους να σκληρύνουν το παιχνίδι πόκερ για τη Μ. Ανατολή.

O Πρόεδρος ΟΒΑΜΑ, ποτέ δεν έχει νοιαστεί ιδιαίτερα για το τι σκέφτονται οι ασκούντες κριτική, σχετικά με την εξωτερική του πολιτική ή την πολιτική του στη Συρία. Ωστόσο οι προτροπές για μεγαλύτερη και εντονότερη στρατιωτική ανάμιξη στη σύγκρουση, πλέον αρχίζουν να αναδύονται στον «Λόφο του Καπιτωλίου» (Capitol Hill) και από τα δύο κόμματα των ΗΠΑ. Μία έκκληση για τις ΗΠΑ, να σταματήσουν τη σφαγή στην Aleppo και να λογοδοτήσει o ASSAD, για τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας, δεν αποτελεί πλέον ένα επιχείρημα που απλά προβάλλεται από τους ομοίους των Γερουσιαστών JOHN MCCAIN και LINDSEY GRAHAM, αv και o MCCAIN είναι σίγουρα ο πλέον συνεπής υποστηρικτής μίας περισσότερο επιθετικής αμερικανικής δράσης στον πόλεμο. Αντιθέτως, πλέον αποτελεί μία προτροπή που προβάλλεται ή τουλάχιστον υποδηλώνεται διακριτικά από τους μεγαλύτερους συμμάχους της εξωτερικής πολιτικής του OBAMA στον «Capitol Hill»: τους Γερουσιαστές TIM KAINE, JEANNE SHAHEEN και BEN CARDIN.

Ωστόσο, το ερώτημα που εξακολουθεί να πρέπει να απαντηθεί, είναι αν αυτή η αυξανόμενα «φιλοπόλεμη ρητορική» σχετικά με τη Συρία, είναι επαρκώς διάχυτη και στα δύο κόμματα και στα δύο σώματα του Κογκρέσου, ώστε να επιτρέψει στον OBAMA να διατάξει αμερικανικές αεροπορικές επιδρομές κατά συριακών στρατιωτικών εγκαταστάσεων, χωρίς δριμεία πολιτική υποστροφή στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Η φρίκη και το σοκ της επίθεσης με χημικά όπλα κατά αμάχων, στα προάστια της Δαμασκού το καλοκαίρι του 2013, ήταν μία στιγμή κινητοποίησης για πολλούς στην Ουάσιγκτον, καθώς ήταν η χειρότερη επίθεση με χημικά όπλα από την εποχή της επίθεσης του, S. HUSSEIN, με χημικά αέρια, κατά των Κούρδων, 25 χρόνια νωρίτερα. Αναγνωρίζοντας ότι, οποιαδήποτε στρατιωτική ενέργεια κατά της συριακής Κυβέρνησης θα απαιτούσε την συναίνεση των εκλεγμένων αντιπροσώπων των ΗΠΑ, η Κυβέρνηση OBAMA ορθώς αποφάσισε να ζητήσει από το Κογκρέσο μία θεσμική εξουσιοδότηση, πριν την εκτόξευση πυραύλων ως αντίποινα. Σε διάστημα μικρότερο των δύο εβδομάδων, μετά τις επιθέσεις με χημικά, κατέστη προφανές ότι η υποστήριξη από το Κογκρέσο δεν υφίσταται, ώστε να παράσχει αυτού του είδους την εξουσιοδότηση στον Λευκό Οίκο. Και όλα αυτά, παρά τις ανακοινώσεις που εκδόθηκαν από μέλη του Κογκρέσου, σχετικά με την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου, καθώς και την απόλυτη ανάγκη, των ΗΠΑ, να αποδοθούν ευθύνες σε ένα εγκληματία πολέμου. Όταν ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας, οι ψήφοι για ανάληψη δράσης απλώς δεν υπήρχαν.

Μετά από τρία χρόνια ο OBAMA, αντιμετωπίζει μία παρόμοια κατάσταση. Αυτή τη φορά, δεν πρόκειται για μεγάλης κλίμακας επιθέσεις με χημικά όπλα, αλλά για τον σκληρότατο βομβαρδισμό της Aleppo με μία ποικιλία θανατηφόρων συμβατικών όπλων, μίας από τις μεγαλύτερες πόλεις της Συρίας και σχεδιαζόμενο κέντρο για τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου από το Κατάρ και τη Σ. Αραβία προς την Ευρώπη. Για άλλη μια φορά προβάλλονται προτροπές από τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς στον «Capitol Hill» να γίνει κάτι, οτιδήποτε, για να σωθούν ζωές ανδρών, γυναικών και παιδιών, καθώς και να σωθεί το Aleppo για τους πετρελαϊκούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον και των Συμμάχων της. Ωστόσο, το Κογκρέσο θα εξουσιοδοτήσει, όντως, τον Πρόεδρο, B. OBAMA, να αναλάβει στρατιωτική δράση ή για άλλη μία φορά θα «φωνάζει» χωρίς να του παράσχει αυτή την εξουσιοδότηση;

Συνταγματολόγοι θα υποστηρίξουν ότι ο Πρόεδρος ως Αρχιστράτηγος των ΕΔ, έχει το δικαίωμα να αποφασίσει τί είναι σημαντικό για τα συμφέροντα της Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, το οποίο δικαιολογεί την αποστολή αμερικανών στρατιωτών και πιλότων σε εχθροπραξίες. Όντως η «Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου Πολεμικών Εξουσιών» (War Powers Act) παρέχει στο Πρόεδρο την εξουσία να αναπτύσσει στρατιωτική Δύναμη χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου για 60 ημέρες (και μία παράταση 30 ημερών). Αν ο Λευκός Οίκος δεν λάβει εξουσιοδότηση από το Κογκρέσο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τα αμερικανικά στρατεύματα απαιτείται να αναστείλουν τις επιχειρήσεις τους και να αποσυρθούν από τη σύρραξη.

Ωστόσο, η Συρία δεν αποτελεί μία συνήθη μορφή σύγκρουσης για τον ΟΒΑΜΑ. Πρόκειται για μία σεχταριστική και εθνοτική διαμάχη, που τροφοδοτείται από περιφερειακούς εντολοδόχους, οι οποίοι επιδιώκουν να μεγιστοποιήσουν τη δικής τους επιρροή. Επίσης δεν πρόκειται για ένα πεδίο μάχης, στο οποίο οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να επιβάλουν την κυριαρχία τους εντός 90 ημερών, όπως προβλέπει ο War Powers Act, ούτε φυσικά και ο OBAMA επιθυμεί να θέσει ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα προς διαχείριση στον επόμενο Πρόεδρο της χώρας, όποιος και αν είναι αυτός. Για όλα τα ανωτέρω ο ΟΒΑΜΑ πιθανότατα πρέπει, να ζητήσει από το αμερικανικό Κογκρέσο εξουσιοδότηση ώστε να χρησιμοποιήσει στρατιωτική ισχύ, σε περίπτωση που καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο βομβαρδισμός των αεροδρομίων του ASAD και η διατήρηση στο έδαφος της αεροπορίας του, αποτελεί το μοναδικό αποτελεσματικό τρόπο για να πείσει το συριακό καθεστώς και τη Μόσχα να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Αντιπολίτευση, για να συνάψει μία δύσκολη αλλά απαραίτητη διευθέτηση καταμερισμού της εξουσίας.

Αν ο ΟΒΑΜΑ εξέπληττε ακόμα και τους επικριτές του και έπαιρνε την απόφαση να χρησιμοποιήσει αμερικανική στρατιωτική Δύναμη στη Συρία, το Κογκρέσο θα ανταποκρινόταν συνδράμοντας την απόφαση ή θα απέφευγε να το πράξει, αναμένοντας ότι θα πλήττονταν πολιτικές καριέρες εάν ενέκριναν ένα πόλεμο; Οποιαδήποτε απάντηση στα χειρότερα σενάρια αύξησης της έντασης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας θα διαφανεί μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 8^ης Νοεμβρίου…