Σχετικά άρθρα
Με εντολή Πούτιν η Ρωσία ξεκινά άσκηση με πυρηνικά όπλα - «Είναι απάντηση στις απειλές της Δύσης»
Φιλελευθερισμός και Ατλαντισμός
Ένα χρόνο διήρκεσε το κάπως «αριστερό πείραμα» του Μιτεράν στην οικονομία, πριν σπεύσει να εγκαινιάσει και εφαρμόσει παραδειγματικά την πιο ορθόδοξη φιλελεύθερη διαχείριση, αυτήν ακριβώς που ζήταγαν οι «αγορές». (Ο μακαρίτης Γεράσιμος Αρσένης μου έλεγε ότι αυτή η στροφή του Μιτεράν, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αντίστοιχη της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου λίγο αργότερα).
Οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν φιλοαμερικανική πολιτική, στον αντίποδα του γκωλισμού, πολύ συνήθη για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Χρειάστηκε να νοιώσει το τέλος του, για να ομολογήσει ο Φρανσουά Μιτεράν ότι «είμαστε σε πόλεμο με την Αμερική, αλλά οι Γάλλοι δεν το ξέρουν». Δεν το ξέρουν, γιατί κανείς δεν τους το είπε.
Μέχρι και τους Σιράκ και Βιλπέν, που συμμάχησαν με τον Σρέντερ και τον Πούτιν, κατά του πολέμου στο Ιράκ, ο γκωλισμός διατήρησε ανεξαρτησιακά ρεφλέξ. Το 2003, ο Πρωθυπουργός του Σιράκ Βιλπέν, εξέφρασε όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα, κατακεραυνώνοντας, ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας, περίπου ως σύγχρονος Δημοσθένης, το αμερικανο-βρετανικό σχέδιο εισβολής στο Ιράκ.
Αμέσως μετά όμως, κατατρόμαξαν από το θάρρος τους, δέχτηκαν ίσως και μεγάλες πιέσεις και εκβιασμούς. Έσπευσαν να ενταφιάσουν, πιο βιαστικά απ’ ότι το εξήγγειλαν, το σχέδιο πραγματικά ανεξάρτητης ευρωπαϊκής άμυνας. Όλη την υπόλοιπη θητεία του, ο Σιράκ έστελνε κάθε βδομάδα τον διευθυντή του διπλωματικού γραφείου του, κ. Λεβίν στην Ουάσιγκτων, μπας και γίνει νέα παρεξήγηση.
Λίγο πριν το τέλος της θητείας του, βαθειά πικραμένος από την επικράτηση Σαρκοζί στον αγώνα για τη διαδοχή του, φώναξε τέσσερις διεθνείς εφημερίδες στα Ηλύσια, να προειδοποιήσει για τους φοβερούς κινδύνους ενός πολέμου κατά του Ιράν. Τον παρουσίασαν σχεδόν ημίτρελλο.
Όσο για τον Βιλπέν έπεσε ήδη πριν τελειώσει η θητεία του Σιράκ. Δεν έπεσε για όσα είπε στο Συμβούλιο Ασφαλείας, αλλά γιατί δεν κατάλαβε ότι γκωλισμός και νεοφιλελευθερισμός είναι ασύμβατοι, προκαλώντας κοινωνική εξέγερση το 2006 (και βοήθησε να πέσει, με μια φιλική σπρωξιά στην πλάτη, ο συνάδελφός του Σαρκοζί).
Την αντίφαση ανάμεσα στο Κεφάλαιο και το Έθνος, την κατάλαβε πολύ νωρίτερα ο ίδιος ο Ντε Γκωλ, που, αφού νίκησε την Επανάσταση του Μάη του ’68, προσπάθησε να εισάγει βαθιές αλλαγές στη διοίκηση των επιχειρήσεων. Ο στρατηγός τρελάθηκε, σκέφτηκε η γαλλική μπουρζουαζία και τον ανέτρεψε.
Τώρα, έχουμε τον αξιολύπητο κ. Φιγιόν, που άρχισε την προεκλογική εκστρατεία εξαγγέλλοντας απολύσεις, δηλαδή πυροβολώντας τα πόδια του.
Από πολιτικοί υπάλληλοι (η παγκόσμια άνοδος του Χρήματος)
Στο σημείο αυτό θεωρούμε σκόπιμο να παρεμβάλλουμε ένα τμήμα που αφορά πολύ γενικότερες των γαλλικών διεθνείς εξελίξεις, γιατί προσφέρουν ένα πλαίσιο κατανόησης αυτού που συμβαίνει στη Γαλλία. Οι αναγνώστες μπορούν να το παραλείψουν συνεχίζοντας με το αμέσως επόμενο τμήμα.
Με τον καιρό, η ποσότητα έγινε ποιότητα. Στην αρχή, οι πολιτικές δυνάμεις έκαναν συμβιβασμούς προς τους ισχυρούς, το αχαλίνωτο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Στο τέλος μετετράπησαν σε υπαλλήλους του.
Μεταβλήθηκε ανεπαίσθητα η φύση των πολιτικών δυνάμεων, ως αποτέλεσμα τόσο των επιλογών τους, όσο και της δραματικής αύξησης της παγκόσμιας ισχύος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Που παύει σταδιακά να είναι ισχυρή συνιστώσα του «συστήματος», για να γίνει το σύστημα!
Το χρήμα γίνεται είδος υπερδύναμης, χωρίς να ενδυθεί τα συμβατικά χαρακτηριστικά των παλαιών κρατών. Κυβερνά τον κόσμο όχι μόνο με τη διαρκώς αυξανόμενη οικονομική ισχύ. Ούτε έχει αεροπλάνα και πυραύλους να στέλνει σε φίλους και αντιπάλους. Σήματα στέλνει να τους παραπλανά, να μπαίνουν στο δρόμο που θέλει να πάρουν. Ελέγχει όλο και περισσότερο πολιτικές ελίτ, σκέψη, ενημέρωση, πολιτισμό.
Οι μέθοδοί του αντιστοιχούν σε κόσμο όπου η οικονομική ισχύς γίνεται σημαντικότερη της στρατιωτικής, η διανοητική της οικονομικής. Πόσες μεραρχίες έχει το Βατικανό; ρώτησε σαρκαστικά ο Στάλιν. Το Βατικανό είναι στη θέση του, το δικό του κράτος γκρεμίστηκε.
Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το Χρήμα χρειάζεται όλο και λιγότερο κράτη, ακόμη και τις ΗΠΑ. Τα υποτάσσει στη λογική του, δεν πειθαρχεί στη δική τους. Απελευθερώνεται κάθε περιορισμού, καταργώντας τη διάκριση επενδυτικών και αποταμιευτικών τραπεζών, βρίσκει νέους τρόπους να αναπαράγει τον εαυτό του με τη βιομηχανία παραγώγων, αυξάνει εκθετικά δια του Χρέους, τις απαιτήσεις του από ανθρώπους, λαούς, έθνη. Βρίσκει, στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, ένα κατεξοχήν εργαλείο θεσμοποίησης της κυριαρχίας του.
Αποκτά, γιατί μπορεί να τα αγοράσει, πρωτοφανή μέσα ελέγχου του ανθρώπου, από το DNA του μέχρι τις σκέψεις και τα αισθήματά μας, που παράγουν στρατιές ερευνητών στα μεγάλα πανεπιστήμια, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, χωρίς κανένα κοινωνικό έλεγχο, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι ύστερα.
Η σπουδαιότερη από τις τελευταίες αποκαλύψεις του Ασάνζ, δεν είναι οι τρόποι να μας παρακολουθούν μέσα στα σπίτια μας. Είναι η ευκολία που αυτά τα μέσα διοχετεύθηκαν από τη CIA σε ιδιώτες. Όπως στο Ισραήλ, διατυπώνονται τώρα κατηγορίες ότι εκατομμυριούχοι προσπάθησαν να «αγοράσουν» λειτουργίες της Mossad, μιας από τις καλύτερες υπηρεσίες, όπως όλες όσες έχουν ισχυρό ιδεολογικό πυρήνα. Το Χρήμα θα αγοράσει στο τέλος και τον εαυτό του. Τα πάντα και οι πάντες μπορούν να αγοραστούν. Μετατρεπόμενα όμως σε ιδιοκτησία, παύουν να επιτελούν τις λειτουργίες που επιτελούσαν, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα καρκινικά κύτταρα.
Σημειωτέον, αυτά είναι αιτία πολύ μεγάλης σύγχυσης (αλλά και παραπλάνησης) γιατί το μυαλό μας είναι συνηθισμένο να αναλύει έναν κόσμο όπου οι παίκτες είναι ορατά κράτη και μεγάλες δυνάμεις. Εκεί αναζητούμε τα υποκείμενα της ιστορίας, όχι στις δυνάμεις που τα χρησιμοποιούν.
Ήδη όμως η ΕΣΣΔ δεν κατέρρευσε από τις στρατιές του Χίτλερ ή του ΝΑΤΟ, από την σκληρή, ούτε καν μονάχα από την ήπια, αλλά από την ευφυή ισχύ των αντιπάλων της.
Αυτοί έφτιαξαν στο Michigan State University τις ιδέες της περεστρόικα. Στον Σόρος αποδίδουν οι καλύτερα πληροφορημένοι αναλυτές την αρχιτεκτονική της γκλάσνοστ. Δυτικοί έστειλαν τον Ματίας Ρουστ να προσφέρει στον Γκορμπατσώφ τα επιχειρήματα για την εκκαθάριση του σοβιετικού στρατού. Στο τέλος, το καθεστώς, έχοντας χάσει την επιθυμία να ζήσει, έπεσε από την τηλεόραση.
Την εποχή της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, ένας αρθρογράφος των Financial Times υποστήριξε ότι πρέπει να πάμε από τη δημοκρατία των πολιτών στη δημοκρατία των επιχειρήσεων. Μόνο που αυτά μπορεί να τα λες στους Τάιμς, είναι δύσκολο να τα πραγματοποιείς. Το Χρήμα δεν είναι νομιμοποιημένο ως Εξουσία, πρέπει να παραπλανά για να κυβερνήσει. Προτιμά την εξουσία του αόρατη, για να μη τη θέσει σε κίνδυνο.
Όσο απαλλάσσεται από τις τελευταίες παραγωγικές λειτουργίες το Χρήμα μετατρέπεται σε Καρκίνο, μεταβάλλοντας τον νεοφιλελευθερισμό σε καπιταλισμό της καταστροφής (Ελλάδα), τον ιμπεριαλισμό της κατάκτησης, του ελέγχου, της ανάσχεσης, σε ιμπεριαλισμό κατεδάφισης λαών και χωρών (Αραβο-μουσουλμανικός κόσμος), τον Καπιταλισμό σε Μεταφεουδαρχία.
Ο Καρκίνος, δηλαδή ο Θάνατος, δεν μπορεί να γίνει πολιτικό πρόγραμμα. Πρέπει να κοροϊδέψει για να πετύχει τους σκοπούς του. Πρέπει, όπως τα αυτοάνοσα νοσήματα, να στρέψει τα ίδια τα κύτταρα του οργανισμού που είναι επιφορτισμένα με την άμυνά του, εναντίον του. Οι άνθρωποι θέλουμε να ζήσουμε και επειδή ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε, έχουμε ανάγκη ελπίδα και νόημα. Γι’ αυτό η παραπλάνηση, η αντιστροφή αλήθειας και πραγματικότητας, η χρήση ταυτοτήτων εναντίον του πραγματικού τους νοήματος (π.χ. Σοσιαλιστές που καταστρέφουν κοινωνίες, Εθνικιστές που καταστρέφουν Έθνη) έγιναν αναπόφευκτα κυρίαρχες πολιτικές μέθοδοι, ώσπου τουλάχιστον να φτάσουμε κάποτε ίσως, στην κατάσταση που περιγράφει ο Κάφκα, να αποζητάμε οι ίδιοι τον θάνατό μας.
Γι’ αυτό στον κόσμο μας πρέπει συνήθως να αντιστρέφουμε τα λεγόμενα ενός πολιτικού για να βρίσκουμε τις αληθινές επιδιώξεις του. Όπως και τις εντυπώσεις που επιχειρούν να δημιουργήσουν ορθόδοξα και εναλλακτικά μέσα και ινστιτούτα δημοσκοπήσεων.
Η πληροφορία δεν είναι πια στην παρουσία, στην απουσία πρέπει να την αναζητάμε.
Επειδή εδώ και καιρό δεν υποβάλλεται σε δοκιμασία εκλογών, ίσως κι ένα περίσσευμα ανοησίας, επέτρεψε μια μέρα στον κ. Μπαρόζο να πει: «Όλοι ξέρουμε ότι οι επόμενες γενιές θα ζούνε χειρότερα από τις τωρινές». Ακόμα όμως δεν μπορείς έτσι να κερδίσεις εκλογές. Τον ρεαλισμό του Χομπς επικαλέστηκαν οι νεοσυντηρητικοί για να αρνηθούν τα κίνητρα και τους σκοπούς του, ζητώντας από τον Θεό του πολέμου, τον Άρη να αναλάβει δράση. Δεν τους ενοχλεί η αφέλεια, αλλά η επιδίωξη του Καντιανού οράματος της Διαρκούς Ειρήνης.
Συγκρούσεις πολιτισμών προφητεύει (ή προετοιμάζει;) ο Χάντιγκτον, ακόμα και συγκρούσεις Ισπανόφωνων με Λευκούς στην Αμερική (πολύ προτού εξαγγείλει το τείχος ο Τραμπ). Δεν έχει μέλλον η δημοκρατία, λέει, λόγω των φυσικών ορίων της ανάπτυξης, παραλείποντας ασφαλώς να σκεφτεί κάτι καλύτερο από την θεαματική εκτόξευση των ανισοτήτων και την επαναφορά περίπου της δουλείας, τη μετατροπή των ανθρώπων σε νομαδικά ζώα όπως οι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, τη Συρία, την Αφρική (ή οι πρόσφυγες επιστήμονες από τη Νότιο Ευρώπη που φεύγουν με αεροπλάνα) για να λύσει το πρόβλημα. Η Έξον του κ. Τίλερσον που ονειρεύεται να λιώσει τους πάγους, καταφέροντας ένα ίσως μοιραίο πλήγμα στη Ζωή, περιγράφει τη λογική πίσω από το Χάος. Θέλουν να έρθουμε μόνοι μας κάποια στιγμή να ζητήσουμε, από αυτούς που το προκάλεσαν, να γίνουν Δικτάτορες, σώζοντας προσωρινά τη φυσική μας υπόσταση, έστω και ως Δούλων.
Το πρόγραμμα της αναδυόμενης Αυτοκρατορίας δεν είναι, όπως στον Ψυχρό Πόλεμο, η επίθεση στον Σοσιαλισμό. Στον Ανθρωπισμό επιτίθεται, εν τέλει στην ίδια τη Ζωή. Γι’ αυτό φτάσαμε από τους Μέδικους στην άρχουσα τάξη σαδομαζοχιστών και σατανιστών που περιγράφει ο Κιούμπρικ στις μεγαλοφυείς ταινίες του, ιδίως την τελευταία. Η λατρεία του μαύρου ταιριάζει στη Θρησκεία του Θανάτου. Τι είδους πολιτισμός είναι αυτός όπου το 47% των business executives, κατά τεκμήριο πλέον πετυχημένων ατόμων, έπασχαν, σε μια στιγμή της ζωής τους, από διαγνώσιμο ψυχιατρικό πρόβλημα, όπως έγραψαν οι Financial Times;
Η απάτη, η πρόκληση σύγχυσης, οι συνωμοσίες πάντα ήταν στο μενού της ιστορίας, δεν ήταν όμως, όπως σήμερα, το κύριο πιάτο. Η εμμονική επίθεση σε όποιον τις υποπτεύεται αποσκοπεί να κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν αυτό που τους δείχνουν κι όταν κάνουν το λάθος, συχνά δεν έχουν το θάρρος να παραδεχτούν ότι ξεγελάστηκαν. Κατασκευάζουν ακόμα και εξωφρενικές θεωρίες συνωμοσίας, που τις πιστεύουν οι τρελοί, οι παραιτημένοι, οι ανήμποροι, αλλά και πείθουν τους υπόλοιπους ότι δεν γίνονται συνωμοσίες. Σιγά-σιγά μπαίνουν στο δρόμο να μας πείσουν όχι μόνο ότι τα Ψέματα είναι Αλήθεια αλλά κι ότι δεν υπάρχει Αλήθεια, ή, κι αν υπάρχει, δεν σε ωφελεί τίποτα να τη βρεις.
Γι’ αυτό ο κόσμος μοιάζει σήμερα, όλο και περισσότερο, με πολυδιάστατο εικονικό σύμπαν, τεχνο-Σπήλαιο, σαν αυτό του Πλάτωνα στην Πολιτεία. Η ανθρωπότητα βλέπει τις σκιές, τα φαντάσματα των όντων και των φαινομένων πίσω της. Για να την μπερδέψουν καλύτερα, δεν είναι μόνο μία, όπως στην Πολιτεία, αλλά πολλές οι πηγές του φωτός που προκαλεί τις σκιές.
Το 1989-91 δεν σηματοδότησε μόνο την ήττα του σοσιαλιστικού από το καπιταλιστικό σχέδιο, που και τα δύο εμφανίζονταν ως προοδευτικά. Σηματοδότησε μια ιστορική ήττα της ιδέας της ανθρώπινης Προόδου, κοσμικής Θρησκείας και καταστατικής Αρχής της νεότερης εποχής.
