Ο φονικός πόλεμος Ιράν-Ιράκ και τι προκάλεσε
Πόλεμος Ιράν-Ιράκ. 1980 σαν σήμερα. Το Ιράκ εισβάλλει στο Ιράν ταυτόχρονα από ξηράς και αέρος.Η φρίκη κράτησε οκτώ χρόνια…
680.000 νεκροί και αγνοούμενοι (180.000 Ιρακινοί και 500.000 Ιρανοί) και πάνω από 1,8 εκατομμύρια τραυματίες και ακρωτηριασμένοι.Σ΄ έναν πόλεμο που δημιούργησε ένα νέο γεωπολιτικό δεδομένο στον Κόλπο. Οι Δυτικοί επέστρεψαν στην περιοχή και η στρατιωτική τους παρουσία (κυρίως η αμερικανική) ενισχύθηκε.
Άρχισε επίσης η διείσδυση της Σοβιετικής Ενωσης (και στη συνέχεια της Ρωσίας) και της Κίνας.
Το Ιράκ υποτίθεται νίκησε, αλλά στην πραγματικότητα αποδυναμώθηκε και απομονώθηκε. Το Ιράν, εξαφανίστηκε από τη διεθνή σκηνή. Και οι μοναρχίες του πετρελαίου άρχισαν να ονειρεύονται έναν σημαντικό περιφερειακό ρόλο».
Αυτά λέει στο περιοδικό Νουβέλ Ομπζερβατέρ Ο γάλλος ιστορικός Πιερ Ραζού, στο βιβλίο του «Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ. Ο πρώτος Πόλεμος του Κόλπου 1980-1988» επισημαίνει,ότι ο πόλεμος εκείνος είχε για το νέο ισλαμικό καθεστώς του Ιράν απροσδόκητα οφέλη. Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί τον είχε χαρακτηρίσει «ευλογία», αφού επέτρεψε στο καθεστώς να ριζοσπαστικοποιηθεί ιδεολογικά και να εξουδετερώσει όλους τους εσωτερικούς του εχθρούς, είτε ήταν λαϊκοί είτε μαρξιστές, φιλελεύθεροι ή μετριοπαθείς θρήσκοι.
Εκείνη την εποχή “γεννήθηκαν” οι Φρουροί της Επανάστασης και η πολιτοφυλακή των μπασιτζί, που πρωταγωνίστησαν σε φονικές επιθέσεις εναντίον του Ιράκ χωρίς όμως να μπορέσουν να αλλάξουν πολλά πράγματα στο πεδίο της μάχης. Η επίσημη ιστορία έγραψε ότι οι Φρουροί της Επανάστασης κέρδισαν τον πόλεμο και όποιος υποστήριζε το αντίθετο κατέληγε στη φυλακή. Στην πραγματικότητα, ο τακτικός στρατός ήταν εκείνος που επέτρεψε στο καθεστώς να αμυνθεί τόσο απέναντι στο Ιράκ όσο και απέναντι στους Κούρδους αυτονομιστές.
Το 1983, υποστηρίζει ο Πιερ Ραζού, οι Ιρακινοί χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά χημικά όπλα τόσο εναντίον των ιρανικών στρατευμάτων όσο και εναντίον των Κούρδων, για να τους τιμωρήσουν επειδή διευκόλυναν την προέλαση των ιρανικών στρατευμάτων στο ιρακινό Κουρδιστάν. Μέχρι το 1988, ο Σαντάμ χρησιμοποιούσε τακτικά χημικά όπλα στο μέτωπο, εν γνώσει φυσικά των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, που έκαναν τα στραβά μάτια!
Η νίκη του Σαντάμ ήταν όμως «πύρρεια». Εκτός του ότι αποδυνάμωσε το καθεστώς του, τον οδήγησε να εισβάλει το 1990 στο Κουβέιτ, γεγονός που ήταν η αρχή του τέλους του. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι με τον τρίτο πόλεμο του Κόλπου, το 2003, ο Τζορτζ Μπους πρόσφερε στους Ιρανούς τη νίκη που ονειρεύονταν επί οκτώ χρόνια.
Η μελέτη του πολέμου Ιράν-Ιράκ, καταλήγει ο γάλλος ιστορικός, δείχνει ότι το ιρανικό καθεστώς κινείται με βάση τη λογική: δέχεται ένα συμβιβασμό όταν κρίνει πως είναι προς το συμφέρον του, όταν τα ταμεία αδειάζουν ή όταν υπάρχει μια σοβαρή εξωτερική στρατιωτική απειλή. Στη σημερινή κατάσταση, το καθεστώς συνειδητοποίησε ότι το συμφέρει να διαπραγματευθεί με τους Δυτικούς για να σώσει την οικονομία του και να αποτρέψει μια κοινωνική έκρηξη.
