Σχετικά άρθρα
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου(*)
Είμαι ο τελευταίος Πρόεδρος της Γαλλίας, οι επόμενοι θα ναι λογιστές, είπε ο Μιτεράν.
Δεν θα μπορούσε όμως να φανταστεί τους απροσδόκητους, ελικοειδείς δρόμους που θα διάλεγε η Ιστορία, ή όσοι χρειάζονται λογιστές, για να προσεγγίσει την επιδίωξή της.
Ίσως ούτε ένας Μακιαβέλι θα μπορούσε. Θα χρειαζόταν η διεστραμμένη μεγαλοφυΐα ενός Ιωσήφ Φουσέ.
Το αδιανόητο, που προετοιμάζουν τόσο πολύ καιρό, είναι έτοιμο τώρα να συμβεί. Αναγγέλλοντας, όπως και τόσα άλλα που συμβαίνουν, την εποχή των μεγάλων παγκόσμιων συγκλονισμών.
Στη Γαλλία, στη χώρα του Βολταίρου και του Ροβεσπιέρου, της Γαλλικής Επανάστασης και της Κομμούνας, του Σαρλ ντε Γκωλ και του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, την κόρη της Αναγέννησης και των Φώτων (του Διαφωτισμού), τη μάνα της νεότερης Ευρώπης και του πολιτισμού της, όσου τέλος πάντων απομένει, ετοιμάζεται τώρα να διαβεί την πύλη των Ηλυσίων, η Μαρίν Λεπέν.
Τελευταία, μεταλλαγμένη ασφαλώς, απόγονος όμως πάντα, ενός ρεύματος που έλκει την καταγωγή του από το Βισύ, το όνειδος της Γαλλίας.
Κι όμως, ο δημιουργός του Εθνικού Μετώπου, ο ίδιος ο πατέρας της, ο Ζαν-Μαρί Λεπέν δεν γελάει που βλέπει το κίνημα που έφτιαξε να πλησιάζει τόσο πολύ την εξουσία. Ούτε που το σπλάχνο του το ίδιο ετοιμάζεται να γίνει, Πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Ο Λεπέν κλαίει.
Τις ιδέες του γράφοντος, άβυσσος τις χωρίζει από τις δικές του. Ωστόσο, στον κόσμο που ανατέλλει, δεν έχουν σημασία μόνο οι διακρίσεις αριστερός-δεξιός, κομμουνιστής-φασίστας, Άθεος-Πιστός, Χριστιανός-Μουσουλμάνος κ.ο.κ. Έχει τεράστια σημασία επίσης αν ένα άτομο ανήκει σε αυτούς που έχουν οποιασδήποτε μορφής ταυτότητα, ιδεολογία, θρησκεία, ηθική ή σε αυτούς που δεν έχουν καμία, τους Homo Economicus, πλαστελίνη της εποχής μας, σύγχρονους Φάουστ που πούλησαν, αν είχαν, την ψυχή τους.
Η πληροφορία κρύβεται στο ασυνήθιστο, στο σπάνιο, πίστευε ο ιδρυτής της ομώνυμης Θεωρίας Shannon.
Τι ξέρει ο Ζαν-Μαρί, που δεν ξέρουμε ή δεν καταλαβαίνουμε εμείς;
Pourquoi Pas?
Στο καθεστώς του Βισύ βρίσκουμε μία από τις απώτερες ?ρίζες? του Εθνικού Μετώπου. Αυτό συνοδεύει αναπόφευκτα τη Μαρίν, όσο κι αν προσπαθεί ο ?στρατηγός? της, ο κ. Φιλιππό, να κόψει κάθε δεσμό με το παρελθόν του Μετώπου, είτε το Βισύ, είτε τα βασανιστήρια των μαχητών, στην προσπάθεια να μείνει η Αλγερία αποικία των Γάλλων, προσπάθεια που στοίχισε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς Αλγερίνους και την καταστροφή της χώρας τους.
Οι Αρχαίοι δίδαξαν το νόημα της αλήθειας κατασκευάζοντας τη λέξη με το στερητικό α και τη Λήθη. Να μη ξεχνάς. Τα σπουδαία και σημαντικά.
Το Βισύ το επέβαλε η μπότα των Ναζί και το επέτρεψε η ψήφος της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της εκλεγμένης Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, στο καζίνο της ομώνυμης γαλλικής λουτρόπολης, το 1940. Πολύ προτού φτάσουμε στη σημερινή «Οικονομία-Καζίνο» και την «Πολιτική-Καζίνο».
Όχι, είπε ο στρατηγός ντε Γκωλ, είναι πραξικόπημα. Το πολέμησε με τους Ελεύθερους Γάλλους του, το πολέμησαν οι Μακί. Το πολέμησαν Έλληνες, Σέρβοι, Βρετανοί και οι μαχητές της Μόσχας, του Λένινγκραντ και του Στάλινγκραντ, προτού το νικήσουν οι Σοβιετικοί καταβάλλοντας τρομακτικό τίμημα για να υψώσει τη σημαία του στο Ράιχσταγκ ο Κόκκινος Στρατός.
Τότε τουλάχιστο, η Γαλλία διατηρούσε την ανάμνηση της καρατόμησης των Βασιλέων της. Ο ντε Γκωλ έστειλε στο Δικαστήριο τους αρχηγούς του Βισύ, τον ήρωα του Α’ Παγκοσμίου στρατάρχη Πετέν και τον πρωθυπουργό Λαβάλ, οι δικαστές, με τη σειρά τους, στο εκτελεστικό αποτέλεσμα. Θανάτωσαν τον Λαβάλ, για να ζήσει η Γαλλία και η Δημοκρατία της (Republique). Η Γαλλία κέρδισε το δικαίωμα να καθήσει στο τραπέζι των νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και να συμπεριληφθεί στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Επιστρέφει λοιπόν τρόπον τινά το Βισύ. Όχι επαινώντας, αλλά αποφεύγοντας να υπερασπιστεί, μισοκαταδικάζοντας τον εαυτό του, καταθέτοντας στεφάνια στον τάφο του ντε Γκωλ, διεκδικώντας επιδεικτικά, ιδίως η Μαρίν Λεπέν, το νεώτερο και πολύ όμορφο «πολιτικό αστέρι» της οικογένειας, περίπου την κληρονομιά του Ναπολέοντα.
Πως άραγε έκανε δυνατή η Ιστορία, ή οι επίδοξοι ιδιοκτήτες της τέτοια καταπληκτική εξέλιξη;
Η «αυτοκτονία» Σοσιαλιστών και Γκωλικών
Πολύ νερό κύλησε στον Σηκουάνα, για να φτάσουμε εδώ. Οι τρεις μεγάλες πολιτικές οικογένειες της Γαλλίας, μεταπολεμικά, Δεξιοί, Κομμουνιστές, Σοσιαλιστές (για να μη βάλουμε στον κατάλογο και τους τροτσκιστές, που δεν έγιναν ποτέ μεγάλη οργανωμένη πολιτική δύναμη, έπαιξαν όμως σημαντικότατο ρόλο) ακύρωσαν, με τις επιλογές τους, βασικά στοιχεία της ταυτότητάς τους, ως και τον λόγο της ύπαρξής τους (Raison d’ etre).
Θυμάμαι, νεαρός φοιτητής στη Γαλλία, τη δεκαετία του 1980, τον Ζαν-Μαρί να χαριτολογεί στην τηλεόραση, κατηγορώντας ότι του κλέβουν τις ιδέες, οι Σοσιαλιστές τον ατλαντισμό, οι Δεξιοί τον φιλελευθερισμό, οι Κομμουνιστές τη μεταναστευτική πολιτική (ένας Κομμουνιστής δήμαρχος είχε στείλει μπουλντόζες να γκρεμίσουν παράγκες μεταναστών)
Δεν είχε εντελώς άδικο, αν και το πολύ-πολύ να βοήθησε λίγο να αναδειχθούν οι αντιφάσεις τους. Ο λόγος που «αντέγραφαν» τον Λεπέν ήταν ότι υποχωρούσαν όλο και περισσότερο στην πίεση του Κεφαλαίου (και της Αμερικής). Επί δεκαετίες, Σοσιαλιστές και Δεξιά έκαναν αυτό που τους ζητούσαν να κάνουν. Στο τέλος κατέληξαν από πολιτικοί υπάλληλοι.
Ολοκληρώνοντας τη διαδικασία, έπαυσαν νάναι χρήσιμοι και σε αυτούς που τους ψήφιζαν και σε αυτούς που τους χρησιμοποίησαν.
