“Γιατί διαλύεται η ναυπηγική βιομηχανία”; Ο Νίκος Ταβουλάρης δίνει τη δική του απάντηση

Ο κ.Νίκος Ταβουλάρης  με επιστολή του προς το militaire.gr παραθέτει τα δικά του επιχειρήματα και περιγράφει  τα γεγονότα στην ναυπηγική βιομηχανία της χώρας με τη δική του ανάλυση. Δημοσιεύουμε όλη την επιστολή του, στην οποία κάνει κάποιες σημαντικές επισημάνσεις για το παρελθόν, όχι  επειδή όπως μας γράφει “έχουμε εχθρική στάση εναντίον του” και θέλουμε να αποδείξουμε το αντίθετο. Δημοσιεύουμε όλες τις απόψεις ,ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε μ΄ αυτές.

ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ Η ΝΑΥΠΗΓΙΚΗ ΜΑΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ

Πολλοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα και σήμερα, ότι από το 2008 η Χώρα μπήκε σε βαθιά οικονομική κρίση, σε ένα παγκόσμιο περιορισμό  των ναυπηγικών εργασιών και  μαζική μεταφορά της ναυπηγικής δραστηριότητας στην ΝΑ Ασία. Οι εξελίξεις έκαναν υποχρεωτική για κάθε ναυπηγείο την επιλογή είτε να προσαρμοστεί στις νέες τεχνολογίες, είτε να περιορίσει τις δραστηριότητές του, είτε να απορροφηθεί από μεγαλύτερες ναυπηγικές ομάδες. Ο Όμιλος ΝΕΩΡΙΟ (ελέγχοντας τα ναυπηγεία Ελευσίνας και Σύρου) με γνώση των αναδιαρθρώσεων που ελάμβαναν και  λαμβάνονται  σε διεθνές επίπεδο, προχώρησε σε συμφωνίες με σοβαρότατες ξένες επιχειρήσεις. Πέραν τούτου τόνιζε συνεχώς την ανάγκη συγχώνευσης των τριών μεγάλων ναυπηγείων της Χώρας και είχε καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις. Συμμετείχε δε το 2001 με υπεύθυνη και έγκυρη Προσφορά σε Διεθνή Διαγωνισμό για την εξαγορά του ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ προσφέροντας υπερτετραπλάσια τιμή από την προσφερθείσα από την Γερμανική Κοινοπραξία  (HDW/Ferrostaal).

Τα αποτελέσματα του Διεθνούς Διαγωνισμού ανετράπησαν αυθαίρετα. Χωρίς ντροπή. Τραυματίζοντας βαρύτατα την αξιοπιστία της Χώρας στην Ε. Επιτροπή και στο Προσωπικό της Επιτροπής Ανταγωνισμού. Και όχι μόνο. Ακόμα και σήμερα η Χώρα πληρώνει πρόστιμα εκατομμυρίων για τις κραυγαλέες παραβιάσεις της Κοινοτικής Νομοθεσίας και ταυτόχρονα διασπά/διαλύει το μεγαλύτερο ναυπηγείο της  Α. Μεσογείου. {Η απαίτηση  της ΕΕ για διάλυση του Σκαραμαγκά προέκυψε μετά από πρόταση !!!!!! του Ελληνικού Δημοσίου για να αποφύγει την επιστροφή των παράνομων επιδοτήσεων τις οποίες  το ίδιο είχε επιπόλαια χορηγήσει.}

Η απαράδεκτη, για πολιτισμένη Δημοκρατία, κατάληξη του Διαγωνισμού για τον Σκαραμαγκά αποτελεί, κατά την γνώμη μου, την αφετηρία της διάλυσης της κραταιάς ναυπηγικής βιομηχανίας της Χώρας. Δημιούργημα του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή των Γουλανδρήδων, του Νιάρχου, του Ανδρεάδη. Οι τελευταίοι Διεθνείς Διαγωνισμοί για πώληση ναυπηγείων ήταν για το Νεώριο το 1994 και για την Ελευσίνα το 1997.

Σήμερα είναι πλέον και δικαστικά βεβαιωμένο ότι εκείνο που κυριάρχησε το 2001/2002 ήταν ο ξεδιάντροπος χρηματισμός «πολιτικών», «κρατικών στελεχών», «προθύμων συνδικαλιστών» και «αντιπροσώπων» της Γερμανικής Κοινοπραξίας.

Μιλάμε για «μίζες» πάνω από 80 εκατομμύρια – για Δίκες που βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη – για βέβαιες ουσιαστικές ζημιές του Δημοσίου απροσδιόριστου ύψους – για προκλητικά πλήρη παραβίαση των Κανόνων Ανταγωνισμού σε βάρος του Ομίλου Νεώριο/Ελευσίνας. Και  η παραβίαση συνεχίζεται επιπόλαια και σήμερα.

Το Δημόσιο ασχολήθηκε με το Θέμα Σκαραμαγκάς μόνον όταν η Γερμανική Δικαιοσύνη  καταδίκασε σε διετή φυλάκιση τους δύο Διευθύνοντες Συμβούλους της Γερμανικής Κοινοπραξίας (HDW και Ferrostaal).  Το 2014 ο Όμιλος μας πρότεινε στον τότε πρωθυπουργό σχέδιο ενοποίησης των δύο ναυπηγείων του (Νεωρίου και Ελευσίνας) με τον Σκαραμαγκά έχοντας εξασφαλίσει χρηματοδότηση 100 εκ. για τις ανάγκες  της ενοποίησης και άλλες σημαντικές ρυθμίσεις. Ο πρωθυπουργός χαιρέτησε με ικανοποίηση την πρόταση και ανέθεσε σε συμβούλους τις περαιτέρω συζητήσεις. Οι προσπάθειες αυτές ακυρώθηκαν στη πράξη από τους τότε αρμοδίους  που δεν μπόρεσαν να συλλάβουν το νόημα και την έκταση των μεγάλων αναδιαρθρώσεων που ήταν σε εξέλιξη. Τα ναυπηγεία της Χώρας μας έμειναν αιχμάλωτα σε ξεπερασμένες διαδικασίες, απαρχαιωμένες νοοτροπίες και κοντόφθαλμες πολιτικές. Σε αυτά προστέθηκαν ο περιορισμός των δύο αμυντικών προγραμμάτων, η χρεοκοπία των τραπεζών (capital controls) κλπ.

Αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία οι περισσότεροι αγνοούν και οι περισσότεροι αρνούνται πεισματικά να την προσεγγίσουν και ενεργούν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Και πιστεύουν ότι η γενικότερη έντονη κρίση δεν «άγγιζε» όλους τους κλάδους της Οικονομίας και ειδικότερα το ναυπηγικό. Και για αυτούς ο εύκολος στόχος ήταν και είναι ο Εργοδότης. Ιδιαίτερα όταν δεν είναι διορισμένος  από το Δημόσιο, αρεστός στους εκάστοτε κρατούντες και διορίζεται από τις Γεν. Συνελεύσεις Μετόχων και όχι από αρμόδιους υπουργούς και μάλιστα με την «Ντουντούκα» στο πεζοδρόμιο. Η σφοδρότητα των επιθέσεων και η ελαφρότητα που επικρατούσε δεν προστάτευσε όμως κατά κανένα τρόπο τα συμφέροντα των εργαζομένων. Την χαριστική βολή την δίνουν μερικοί πρόθυμοι συνδικαλιστές που σε αγαστή συνεργασία με τα γραφεία συνδικαλισμού των κομμάτων επιλέγουν ή εκπαραθυρώνουν τις διοικήσεις των Α.Ε. και τελευταία προσπαθούν να επιλέξουν και   αγοραστές/μετόχους. Και συγκρούονται μεταξύ τους όταν δεν συμπίπτουν οι προτιμήσεις τους.

Αυτά όλα τα αγνοούν δυστυχώς αρκετοί και παρασύρουν ένα μικρό μέρος του Προσωπικού, αδικώντας όχι μόνο τους εαυτούς τους αλλά και την πλειοψηφία των εργαζομένων.

Ν. Ταβουλάρης