* Γεώργιος Σταμπουλής, Αν. Καθηγητής, Τμήμα Οικονομικών Επιστημών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας – Δημοσίευση στο Ινστιτούτο Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ
Η μείωση του χρόνου εργασίας αποτελεί εμβληματική δέσμευση για την Αριστερά του 21ου αιώνα, σε συνθήκες ψηφιακής επανάστασης που αλλάζουν τα δεδομένα για την εργασία και την παραγωγή, και αναγνωρίζεται ως προτεραιότητα από προοδευτικές δυνάμεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, σε επίπεδο υλοποίησης πολιτικής αποτελεί στόχο που πρέπει να υλοποιηθεί σε πρώτο πολιτικό χρόνο, για να έχει και πολιτικά αποτελέσματα και σχετικά ευνοϊκές συνθήκες, στην αρχή μιας κυβερνητικής περιόδου.
Η μείωση σε 35 ώρες με πειραματική εφαρμογή, μάλλον δεν θα έχει εμφανή αποτελέσματα και ενδεχομένως δίνει την αίσθηση έλλειψης πίστης στον καθολικό χαρακτήρα που χρειάζεται να έχει εγχείρημα.
Πιθανή πειραματική εφαρμογή στον δημόσιο τομέα μπορεί να είναι εφικτή, αλλά είναι προβληματική επικοινωνιακά και πρακτικά δεν προετοιμάζει το έδαφος για την εφαρμογή του στον ιδιωτικό τομέα.
Από την άλλη, το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα είναι αναποτελεσματικό στην αντιμετώπιση των αναγκών των ηλικιωμένων (χαμηλές ή καθόλου συντάξεις για την πλειοψηφία) και επιβαρύνει δημοσιονομικά (>10% του ΑΕΠ από τον ΚΠΥ) και λειτουργικά την οικονομία (εισφορές 26 δισ.. ευρώ, 15,7% του ΑΕΠ).
Είναι ένα άδικο δεύτερο φορολογικό σύστημα που επιβαρύνει την εργασία για δαπάνες που θα πρέπει να βασίζονται στη γενική φορολογία (υγεία, ανεργία, αναπηρία κλπ.) και αποθαρρύνει τις προσλήψεις.
Αποκλείει τους μη αμειβόμενους εργαζόμενους και, σε συνθήκες επισφάλειας, θα καταλήξει σε πολύ χαμηλές συντάξεις για τις επόμενες γενιές.
Η πρόταση που περιγράφεται συνοπτικά παρακάτω συνοψίζεται στα εξής:
Τα αποτελέσματα της εφαρμογής θα είναι:
Όλο το κείμενο εργασίας: https://bit.ly/3BD0ALW