Πως φθάσαμε ανέλπιστα γρήγορα στην απελευθέρωση των 2 στρατιωτικών μας;

Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις όλων μας, για την διάρκεια της περιπέτειας των δύο στρατιωτικών μας, αυτή τελείωσε ξαφνικά και το τέλος ήταν αίσιο. Απελευθέρωση και επιστροφή στην πατρίδα. Κι όλα αυτά χωρίς η Ελλάδα να υποχωρήσει σε τίποτα απ΄ όσα ζήτησε και επεδίωξε ο Ερντογάν! Είναι μια επιτυχία στην οποία κακά τα ψέμματα δεν είχαμε πιστέψει.

Το ερώτημα που από χθες πλανάται είναι τι έκανε το καθεστώς Ερντογάν να αλλάξει ρότα. Ασφαλώς η αφόρητη πίεση που του έχει ασκηθεί από την Ουάσινγκτον με αφορμή την κράτηση του Αμερικανού πάστορα Μπράνσον έχει παίξει κι αυτή το ρόλο της. Ο Ερντογάν φαίνεται ότι έχει πάρει απόφαση ότι δύσκολα θα αποφύγει τη συνθηκολόγηση. Η απελευθέρωση των δύο Ελλήνων για τους οποίους ο θόρυβος και η “διεθνοποίηση” του θέματος όπου κι όσο ήταν δυνατόν είχε αποτέλεσμα, είναι μάλλον η αρχή για την απελευθέρωση κι άλλων ξένων που κρατά ομήρους. Ανάμεσα σ΄ αυτούς και ο Αμερικανός πάστορας. Δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει απ΄ αυτόν αποδεχόμενος την ήττα του.

Ωστόσο δεν θα πρέπει να συνεχίσουμε να “γκρινιάζουμε”, μετά από την απελευθέρωση των στρατιωτικών μας, πολύ νωρίτερα απ΄ ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος. Ας αποδεχτούμε έστω μια φορά ότι πετύχαμε έναν στόχο, έστω βοηθούμενοι από τις συγκυρίες και ας παραδεχτούμε ότι η χώρα που έχουμε απέναντί μας δεν είναι ανίκητη. Η “τουρκοφοβία” που μας χαρακτηρίζει ποτέ δεν βοήθησε και η απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας αποδεικνύει ότι κάποια στιγμή πρέπει να την αποβάλλουμε.