Μέχρι που μας καλύπτει η συμφωνία με τη Γαλλία;

Γράφει ο Παν Γερογλής

Εξαιρετική για το ΠΝ και τις ΕΔ μας,η απόφαση της επιλογής των 3+1 μεγάλων μονάδων επιφανείας με τα ιδιαίτερα επαυξημένα επιχειρησιακά χαρακτηριστικά και δυνατότητες τους.

Έστω και από “καραμπόλα” διεθνών συγκυριών και εξελίξεων (λέγε με AUKUS), δύναται να προσδώσουν στοιχεία ελέγχου και απαγόρευσης μεγάλων θαλασσίων και εναερίων τομέων, αλλά και στρατηγικού πληγματος , σε περιοχές μακράν εκτός εθνικής κυριαρχίας .

Νέα στοιχεία λοιπόν στο προσκήνιο άμυνας και ασφάλειας (εθνικό και περιφερειακό), που οπωσδήποτε επιδρούν και επηρεάζουν τα παρωχημένα θεσμικά κείμενα των ΕΘΣ (Εθνική Στρατηγική)  και ΕΘΣΣ (Εθνική Στρατιωτική Στρατηγική) και υποδεικνύουν την ανάγκη (έστω) επικαιροποίησης τους (ευκταια η συγγραφή τους “from the scratch”, αλλά με ποιά βούληση, ποιά στοχευση, και από ποιούς;) .

Ομοίως νέος δυναμικός παράγοντας, είναι η “εγκαθίδρυση στρατηγικής εταιρικής σχέσης για τη συνεργασία στην άμυνα και την ασφάλεια “, με ιδιαίτερη βαρύτητα των προβλέψεων του άρθρου 2 της υπόψη συμφωνίας .

Σύμφωνα με αυτό, “Τα μέρη παρέχουν το ενα στο άλλο, βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, και εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας,  εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση, λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο….”.

Διακρίνοντας, όμως αρκετή “δημιουργική ασάφεια”  στο υπόψη άρθρο, θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στους όρους όπως : “εφόσον υφίσταται ανάγκη”, “εάν διαπιστώσουν από κοινού”, και “επικράτεια”. Ιδιαίτερα για τον όρο “επικράτεια”, να τονιστεί ότι αυτή  είναι συνδεδεμένη με την άσκηση κυριαρχίας ενός κράτους σε στεριά, αέρα και θάλασσα (ήτοι για τη χώρα μας τα 6ν.μ., στα οποία αυτοεγκλωβίστηκε πρόσφατα η παρούσα κυβέρνηση μετά τις δημόσιες δηλώσεις του Υπ. Επικρατείας) και όχι στα υφιστάμενα κυριαρχικά δικαιώματα (υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ), πόσω δε μάλλον , στα “δυνητικά” και μελλοντικά εξ αυτών.

Παρόλα αυτά, η υπόψη συμφωνία, είναι αναμφίβολα μιά εθνικά θετική συμφωνία και μας εμφανίζει να βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά του τραπεζιού. Απομένει να δούμε πως θα εξελιχθεί όχι μόνο στο άρθρο 2, αλλά συνολικότερα στις προβλέψεις της και στην εφαρμογή της.

 Γυριζοντας πίσω στις φρεγάτες, σώφρον θα είναι να μην είμαστε αιθεροβάμονες . Ούτε η συμφωνία, ούτε οι φρεγάτες από μόνες τους, μπορούν να θεωρηθούν “πανάκεια” στα εθνικά μας προβλήματα και θα είναι λάθος, να δημιουργηθεί τέτοια αντίληψη, τόσο στην στην πολιτικοστρατιωτική ηγεσία, όσο και στην κοινή γνώμη.

Από πλευράς αριθμού, είναι 3+1, δηλαδή παρά την αύξηση της προμήθειας (από 2 πήγαμε σε 3+1) και παρά τις επαυξημένες δυαντότητες τους, ο αριθμός  παραμένει σχετικά μικρός  για να καλύψουν τις ανάγκες του ΠΝ, στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και σε διεθνείς συμμαχικές υποχρεώσεις ασφαλείας, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη την ανάγκη απόσυρσης των γηρασμένων μεγάλων μονάδων επιφανείας του στόλου.

Με τις  παραδόσεις  να έρχονται από το 2025 και μετά,   εφόσον τηρηθεί το πρόγραμμα (όλες οι αρχικές σε γαλλικά ναυπηγεία, άρα όχι εθνικά συμφέρον για τη ναυπηγική βιομηχανία και τη μεταφορά τεχνογνωσίας ), θα έχουμε 3-4 δύσκολα χρόνια μπροστά μας , ενώ η μοίρα των Rafale, δεν αναμένεται να χαρακτηριστεί FOC πριν τα τέλη 2023. Ομοίως δεν διαφαίνεται να ελήφθει ακόμη απόφαση σχετικά με τα πλοία ενδιάμεσης λύσης (κορβέττες) , ενώ παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστο  το θέμα εκσυγχρονισμού των ΜΕΚΟ (ύψος, χαρακτηριστικά, δυνατότητες, life of expectancy, χρονοδιάγραμμα).

 όμως, το πρόβλημα αμφισβήτησης εθνικής κυριαρχίας και εθνικών κυριαρχικων δικαιωμάτων από την Τουρκία, είναι ήδη ζωντανό στην αυλή μας, και παραμένει πρωτίστως εθνικό, δικό μας πρόβλημα .

Ως εκ τούτου, εμείς πρέπει να “δώσουμε τον τόνο” στις εξελίξεις, και να μην αναμένουμε ότι θα έρθουν άλλοι να πολεμήσουν για εμάς ( υπ’ όψιν, ότι η συμφωνία δημιουργεί όμοιες υποχρεώσεις και για εμάς, προς τη Γαλλία).

Η διαρκής, μεθοδική και συνεκτική προσπάθεια ανάγνωσης της απέναντι ηγεσίας και των σχεδίων της, δεικνύει ότι αυτή δεν θα πρέπει να θεωρείται ανόητη, ώστε να μας δωσει αμαχητί τα 3-4 χρόνια, ούτε όμως πολύ περισσότερο, ότι θα αποσυρθεί από τις διεκδικήσεις της σε Αιγαίο, Ανατ. Μεσόγειο, Βαλκάνια, Β. Αφρική, Μ. Ανατολή, ιδιαίτερα μετά τη “φόρα” που έχει πάρει . Να αναμένουμε λοιπόν αντιδράσεις σε πολλαπλά επίπεδα και πιθανόν και επί του πεδίου, με νέες υβριδικές επιλογές.

Τόσο οι σχεδιασμοί της  γείτονος για καθιέρωση της ως περιφερειακής δύναμης στον υπόψη ανωτέρω χώρο, με το σχεδιασμό και τις ενεργές πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει, όσο και η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Ερντογάν, δεν θα πρέπει να μας αφήσουν αδιάφορους, αλλά το αντίθετο.

Καθίσταται επιτακτική ανάγκη για τη συνέχεια της εθνικής μας ύπαρξης και τη διατήρηση της εδαφικής, θαλάσσιας και εναέριας μας συνοχής,  να βγούμε από την εσωστρέφεια μας, και να πάψουμε να βλέπουμε κοιτώντας μόνο μέσα από το πρίσμα της εθνικής μας αντιπαράθεσης με την Τουρκία. Η χώρα είχε και έχει δυνατότητες όχι μόνο να εξασφαλίσει την κληρονομιά της η οποία αμφισβητείται, αλλά και να επεκτείνει την επιρροή της.

Όμως το “μπόι” (γόητρο-εθνική περηφανεια) της χώρας μας έχει κοντύνει από αλεπάλληλες εσφαλμένες πολιτικές, διαδοχικών κυβερνήσεων. Χρειάζεται συνολικά αλλαγή ρότας στα εθνικά μας θέματα , τα οποία μας έχουν φέρει στην πλέον δυσμενή θέση μεταπολιτευτικά, ενω θα πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα ότι “τα παράθυρα ευκαιρίας δεν μενουν διαρκώς ανοιχτά” .

Το διακύβευμα τίθεται στο αν θα καταφέρει η κατόπιν τριετίας αναβάθμιση των δυνατοτήτων του ΠΝ και της ΠΑ, να μας βγάλει από το εθνικό τέλμα!!!…Οψομεθα…Διαφορετικά, θα παραμείνουμε στον αστερισμό της “στρατηγικής ψυχραιμίας” , δηλαδή της  έλλειψης αποφασιστικότητας και ενός εκπεμπομένου μηνύματος  που δεν θα λαμβάνει κανένας σοβαρά υπόψη, μόνο που θα μας έχει κοστίσει πολύ ακριβότερα σε σχέση με τα έντονα διαβήματα !!….

Υ.Γ.  : για τους αθεράπευτους “αιθεροβάμονες” ειδικούς και μη, τελικά βγάζοντας τα κομματικά ή άλλα ιδεοληπτικά γυαλιά, αποδεικνύεται ότι η  “διπλωματία των κανονιοφόρων”,  συνεχίζει να παράγει απτά αποτελέσματα, 2.500 χρόνια τώρα, όπως ακριβώς τα έχει γράψει ο Θουκυδίδης. Έστω και σε δημιουργία εντυπώσεων, έστω  και σε ανύψωση ηθικού, εθνικής περηφάνειας και γοήτρου,  και σίγουρα ενισχύει την αποτροπή εις βάρος του κατευνασμού .