Η αποδιοπομπαία Ρωσία-Νικήτας Χιωτίνης

Γράφει ο

Νικήτας Χιωτίνης

Παλαιότερα, δεν ήταν δυσερμήνευτη η αντιπαλότητα προς την Ρωσία,  της ομάδος των κρατών που  μονοπωλούσαν τον όρο «Δύση». Αναφερόμαστε στη Ρωσία  από τον 19^ο   μέχρι τα τέλη του 20^ου αιώνα, δηλαδή μέχρι   την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος της.  Σήμερα όμως,  προκαλεί εντύπωση η εμμονή αυτής της «Δύσης» σε αυτήν την αντιπαλότητα, που εξελίσσεται μάλιστα και σε πολεμική εχθρότητα.

Τον 19^ο αιώνα, οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις, Γαλλία, Αγγλία και Ρωσία, συνέβαλαν καθοριστικώς -και για διάφορους η καθεμία τους λόγους- στην γεωγραφική, αλλά και ταυτοτική ολοκλήρωση της Ευρώπης, με την απελεύθέρωση της Ελλάδος από την Οθωμανική κατοχή. Βεβαίως,  αν δεν υπήρχε ο Καποδίστριας ίσως τα πράγματα να εξελίσσονταν διαφορετικά. Αλλά και αν δούμε λεπτομερώς τα τότε γεγονότα και τις τότε συμφωνίες,  ίσως αλλάξουμε παγιωμένες απόψεις μας. Εν πάση περιπτώσει, ας κρατήσουμε πως οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις έριζαν για τον έλεγχο της νέας Ελλάδος και κυρίως του Αιγαίου, αλλά και ας μη ξεχνούμε πως η Επανάσταση προς την Ελληνική  Παλιγγενεσία,  ξεκίνησε από τη Ρωσία. Άλλωστε η Ρωσία ήταν τότε η μόνη ομόδοξη των  Ελλήνων, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη που κυριαρχείτο από τον Διαφωτισμό και τον Προτεσταντισμό. Άλλωστε, μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης,  ο Ιβαν ο Γ’, που είχε νυμφευθεί την Ζωή-Σοφία Παλαιολογίνα, είχε διακηρύξει πως ήταν ο νόμιμος κληρονόμος του Βυζαντίου-Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και είχε ανακηρύξει τη Μόσχα σε Τρίτη Ρώμη, μετά τη Νέα Ρώμη-Κωνσταντινούπολη.

Από αυτήν την   έριδα, γύρω από τη γεωπολιτική σημασία της Νέας Ελλάδος και του Αιγαίου Πελάγους, ομφαλού του τότε κόσμου, οι Μεγάλες Δυνάμεις και κυρίως η Αγγλία, κατάφεραν να απομονώσουν τη Ρωσία, η οποία και   αποκλείστηκε οριστικώς μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη Συνθήκη της Γιάλτας. Μέχρι τότε λοιπόν, η αντιπαλότητα της «Δύσης» με την Ρωσία ήταν ευκόλως ερμηνεύσιμη: αρχικώς οι λόγοι αφορούσαν στις γεωπολιτικές και αποικιακές φιλοδοξίες της Γαλλίας και της Αγγλίας, στη συνέχεια οφειλόταν στην αντίθεση του  φιλελεύθερου κόσμου, προς το απολυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς του Στάλιν.

Μετά την πτώση όμως του κομμουνιστικού καθεστώτος, η εμμονή στην αντιπαλότητα αυτή φαίνεται  τουλάχιστον παράλογη.   Η νέα Ρωσία, που αντικατέστησε την κομμουνιστική ΕΣΣΔ,  άρχισε να φιλελευθεροποιείται με ταχύ ρυθμό. Μάλιστα,  τουλάχιστον μέχρι την εισβολή της στην   Ουκρανία,  δεν μπορούμε να πούμε πως υπήρξε   λιγότερο φιλελεύθερη από πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και από την ασιατική Τουρκία, προς την οποίαν η σημερινή Δύση φέρεται απολύτως φιλικά. Η Τουρκία άλλωστε είναι και μέλος του «δυτικού»   ΝΑΤΟ.  Η Ρωσία συνεργαζόταν στενά με τη Γερμανία, με πλείστα αμοιβαία οφέλη, αλλά και με το σύνολο σχεδόν των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών: η  Ρωσία είχε γίνει Δύση, δεν υπολειπόταν  σε τίποτε από αυτήν.

Παρ’ όλα αυτά όμως, η Ρωσία εξακολουθούσε να θεωρείται αντίπαλος, κυρίως από τις ΗΠΑ. Στις προεδρικές εκλογές  του 2016, είχε κατηγορηθεί ο Τραμπ πως υποστηριζόταν από τον Πούτιν. Όμως γιατί δεν κατηγορήθηκε  η Χίλαρυ Κλίντον, όταν είχαν ταχθεί ανοικτά υπέρ της   όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες ; Ανεδαφική αντιπαλότητα ή ανομολόγητες βλέψεις;

Μέχρι που ήρθε η ώρα του πολέμου. Το ΝΑΤΟ, που σαφώς διευθύνεται από τις ΗΠΑ, αυτό που ο Μακρόν είχε χαρακτηρίσει ως «κλινικώς νεκρό», προσπαθούσε να προσαρτήσει την Ουκρανία. Σημειωτέον πως η Ουκρανία   υπήρξε μία εκ των έξι ιδρυτικών   «Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών» της πρώην ΕΣΣΔ. Οι επιφανέστεροι αναλυτές και καθοδηγητές της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του Κίσινγκερ,  είχαν αντιταχθεί προς αυτήν την αμερικανική πίεση προς τη νέα Ρωσία. Επισημαίνουμε ακόμα, πως μετά την πτώση της ΕΣΣΔ,  είχαν δοθεί διαβεβαιώσεις προς τη Ρωσία, πως το ΝΑΤΟ δεν θα επιχειρούσε επέκτασή του προς τις πρώην ανατολικές χώρες . Π.χ. από τον   Γκένσερ σε δημόσια ομιλία του το 1990, αλλά και παλαιότερες καταγεγραμμένες υποσχέσεις, ευρωπαίων ηγετών, περί χωρικής ζώνης ασφαλείας προς τη νέα  Ρωσία. Το τελικό αποτέλεσμα της επεκτατικής πολιτικής του «κλινικώς νεκρού» ΝΑΤΟ, υπήρξε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Από εδώ αρχίζουν οι παράλογες αντιδράσεις της Ευρώπης, που αποδεικνύουν την υποτέλειά της στις ΗΠΑ. Αντί τα ευρωπαϊκά κράτη να κατανοήσουν το πολύπλοκο  του όλου θέματος και να επιδοθούν σε προσπάθειες συμβιβασμού και ειρήνευσης, δεδομένης και της εν πολλοίς ενεργειακής, αλλά όχι μόνο, εξάρτησής τους από τη Ρωσία, έσπευσαν να συνταχθούν με τις ΗΠΑ,  σε ένα «δι’ αντιπροσώπου» πόλεμο με τη Ρωσία. Πόλεμο όχι μόνο οικονομικό, δηλαδή με επιβολή οικονομικών κυρώσεων, αλλά και στρατιωτικό. Τραγικό αποτέλεσμα αυτού του πολέμου είναι οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί και οι εκατομμύρια  εκτοπισμένοι. Μοιραίως ακολούθησε   η δραματική ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη, κρίση που ακόμα βιώνουμε και θα βιώνουμε για πολύ ακόμα. Βέβαια   προέκυψε και γενικότερη οικονομική κρίση,  που υφίστανται μόνο τα κράτη της γηραιάς μας ηπείρου. Από τον πόλεμο αυτό βγαίνουν οικονομικώς κερδισμένες   οι ΗΠΑ και βεβαίως οι     πολεμικές της βιομηχανίες, αυτές που υποστήριξαν τον Πρόεδρο Μπάϊντεν έναντι του συνυποψηφίου του Τραμπ. Ο Πρόεδρος Τραμπ   καταφανώς   έβλαπτε την αμερικανική πολεμική βιομηχανία, ως μη έχοντας οργανώσει κανένα πόλεμο.

Πέραν τούτου,  ο Πρόεδρος της Γαλλίας  Μακρόν, ξέχασε αυτά που έλεγε περί «κλινικώς νεκρού» ΝΑΤΟ και προτείνει περαιτέρω στρατιωτική ενίσχυση της Ουκρανίας, δηλαδή περαιτέρω και πάση δυνάμει συνέχιση του πολέμου. Ταυτοχρόνως  η Γερμανία υποφέρει τα μέγιστα και μάλλον οσονούπω θα αναγκαστεί να ανακρούσει πρύμναν – επιτρέψτε μου αυτήν την πρόβλεψη. Η δε μικρή ..πλήν πιστή Ελλάς, στέλνει πολεμικό υλικό, επίσης προς συνέχιση του πολέμου (ας μη κάνουμε σύγκριση με τη στρατιωτική βοήθεια -Ελλήνων και Ευρωπαίων- προς την Κύπρο, όταν αυτή δεχόταν εισβολή από την Τουρκία).   

Επί πλέον όμως,  τα ευρωπαϊκά κράτη αποποιούνται και της ίδιας τους της ιστορίας,   εντασσόμενα στην εξ Αμερικής προερχόμενη  «κουλτούρα  ακύρωσης», αποποιούμενα έτσι και της ίδιας   της πολιτισμικής τους ταυτότητος. Κάτι το οποίον δεν κάνει η Ορθόδοξη Ρωσία, που ίσως αποδειχθεί, πολιτισμικώς, εγγύτερη προς τη δική μας Παράδοση. Τέλος, η Ευρώπη κατακλύζεται από εξ ανατολών αναζητούντων καλλίτερη μοίρα:  η  αλλοίωση της φυσιογνωμίας τους δείχνει να είναι αναπότρεπτη.

Το ζήτημα έτσι που προκύπτει, με τη μορφή του κατεπείγοντος, είναι η θέση της Ευρώπης στο διαμορφούμενο παγκόσμιο οικονομικο-πολιτικό σύστημα, η θέση της Ευρώπης στη διαμορφούμενη παγκόσμια εικόνα. Είναι ηλίου φαεινότερον πως τα ευρωπαϊκά κράτη δεν μπορούν να υπάρξουν κατά μόνας, ως ανεξάρτητες οικονομικοπολιτικές οντότητες, μπροστά στις αναδυόμενες υπερδυνάμεις της Ανατολής, εντός ενός πλέον πολυ-πολικού και εξόχως ανταγωνιστικού   Κόσμου. Τόσο ο πληθυσμός τους, όσο και οι οικονομικές και παραγωγικές τους δυνατότητες,   υπολείπονται δραματικώς. Η ανάγκη ομοσπονδίωσης της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας -που είναι ομοσπονδία 85 Δημοκρατιών και το 77%   του πληθυσμού της κατοικεί σε γεωγραφικώς ευρωπαϊκό έδαφος-    φαίνεται πως αποτελεί τον μόνο τρόπο επιβίωσής της.   Το μέλλον πάντως είναι δύσκολα προβλέψιμο, αν και το ένστικτο της επιβίωσης συνήθως επικρατεί…