Όταν οι ναζί δολοφόνησαν τον Μότσαρτ των γηπέδων

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ. ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΑΖΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ «ΜΟΤΣΑΡΤ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ»!

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος 

Το 2004, ο Ματίας  Ζίντελαρ ψηφίστηκε ως ο καλύτερος Αυστριακός ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. 

Ένας κορυφαίος αθλητής  με τραγικό τέλος, γιατί πλήρωσε με την ζωή του την αγάπη του για την πατρίδα του, δολοφονημένος από τους Ναζί, επειδή τους νίκησε και τους ταπείνωσε!

Τον έκλαψε όλη η Αυστρία και τον δόξασε ταυτόχρονα, αφού θυσιάστηκε για την αξιοπρέπεια ολόκληρου του λαού…

Ήταν ένα ορφανό πιτσιρίκι, με  πατέρα χαμένο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που έτρεχε για να ξεφύγει από τους αστυνομικούς, πειναλέος και έρημος, αλλά με μία κίνηση που θα μπορούσε μόνο να είναι παιδεμένη σε σχολές μπαλέτου!

Από οικογένεια προσφύγων, αλλά γεννημένος σε προάστιο της αυστριακής πρωτεύουσας , θεωρείται ο πρώτος και ο τελευταίος, πρώτος μεγάλος επιθετικός στην ιστορία του έθνους.

Ο Ζίντελαρ δεν ήταν μόνο ένα μεγάλο ταλέντο.

Ήταν ένας πραγματικός καλλιτέχνης.

Ο «Μότσαρτ των γηπέδων»… 

Τα γκολ που σημείωσε ήταν λίγα μπροστά στη συνεισφορά του στην κίνηση και τον τρόπο με τον οποίο παγίδευε τους αντιπάλους του.

 Έπαιξε και στα 11 παιχνίδια που η Αυστρία κράτησε το αήττητο -και μαζί τόνωσε το ηθικό της κοινωνίας.

Μαζί του δεν ασχολήθηκαν μόνο οι ποδοσφαιρόφιλοι, αλλά συγγραφείς, κριτικοί θεάτρου και βιολόγοι. 

Ο Άλφρεντ Πόλγκαρ, που αρθρογραφούσε για παραστάσεις στο παλκοσένικο, έγραψε “με κάποιον τρόπο ήταν σαν να έχουν μυαλό τα πόδια του κι έκανε με αυτά πάρα πολλά απίστευτα και απρόβλεπτα πράγματα, την ώρα που έτρεχε. 

Το σουτ του Ζίντελαρ, που κατέληγε στο πίσω μέρος των διχτυών, ήταν η κορύφωση που μας έδινε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε όλον το σχεδιασμό που είχε κάνει, ήταν το επιστέγασμα όλης του της προσπάθειας, η προσπάθεια που λύνει το γρίφο” στην εφημερίδα ‘Pariser Tageszeitung’, μετά το θάνατό του.

Ο ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ

Ξεκίνησε παίζοντας ποδόσφαιρο σε μια τοπική ομάδα νέων, στην περιοχή Φαβορίτνερ της Βιέννης όπου και κατοικούσε. Έναν χρόνο αργότερα τον πρόσεξε ο κυνηγός ταλέντων Καρλ Βάιμαν, ο οποίος τον οδήγησε στην ομάδα των νέων της Χέρτα Βιέννης, το γήπεδο τής οποίας ήταν κοντά στο σπίτι του. 

Στη Χέρτα ο Ζίντελαρ ξεχώριζε με την τεχνική του, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν στο γήπεδο. 

Δεν ήταν μυώδης και προσπαθούσε να αποφεύγει τους αντιπάλους του ώστε να μην δέχεται σκληρά μαρκαρίσματα. 

Οι κινήσεις του ήταν τόσο αρμονικές και ο δαντελένιος τρόπος παιχνιδιού του, ο τρόπος που έβλεπε γήπεδο και διάβαζε το παιχνίδι, τον έκαναν αγαπητό στους φιλάθλους.

 Ο τρόπος αυτός του απέφερε το προσωνύμιο «Der Papierene» (ο Χάρτινος).

 Σε ηλικία 18 ετών έκανε ντεμπούτο στο πρωτάθλημα, ενώ την επόμενη χρονιά προήχθη στην πρώτη ομάδα.

Το 1931 η Αυστρία κέρδισε τη Σκωτία με 5–0, δίνοντας μια πρόγευση του τι θα ακολουθούσε. 

Το 1932 σε αγώνα με την Αγγλία στο Λονδίνο, όπου η Αυστρία έχασε με 4–3, ο Ζίντελαρ κατάφερε να αποθεωθεί από τον Τύπο, ενώ οι αγγλικές εφημερίδες την επόμενη μέρα αποθέωναν την Αυστρία για το ποδόσφαιρο καλλιτεχνίας, με τους Τάιμς να την αποκαλούν ηθική νικήτρια. 

Ανάμεσα στις ομάδες που ενδιαφέρθηκαν, μετά από την εμφάνισή του αυτή, ήταν και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά αυτός δεν ενδιαφερόταν να αφήσει την πατρίδα του. 

Ο Ζίντελαρ, που εν τω μεταξύ είχε αποκτήσει νέο προσωνύμιο, αυτό του «Μότσαρτ των γηπέδων» ,μέσα από την εθνική Αυστρίας κατάφερε να απογειώσει τη φήμη του, όντας το αστέρι της ομάδας.

Το 1938 η Γερμανία καταλαμβάνει την Αυστρία, ολοκληρώνοντας έτσι την «Anschluss» («την Ένωση»). 

Η εθνική ομάδα της Αυστρίας, η οποία είχε καταφέρει να περάσει στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Γαλλία, διαλύθηκε.

ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΜΑΤΣ ΣΤΟ ΠΡΑΤΕΡ

Στις 3 Απριλίου του ίδιου έτους αποφασίστηκε να διεξαχθεί ένας αγώνας, προς τιμή της «ένωσης» αυτής, μεταξύ της «Ostmark» (Αυστρίας) και της «Altreich» (Γερμανίας).

 Ο αγώνας θα γινόταν στο στάδιο Πράτερ στη Βιέννη και προσκεκλημένοι ήταν αξιωματούχοι του Γ΄ Ράιχ.. 

Ο Ζίντελαρ, που ήταν αρχηγός της ομάδας, αποφάσισε να συμμετέχουν όχι με τις παραδοσιακές ασπρόμαυρες στολές της χώρας, αλλά με νέες σε χρώματα κόκκινο – άσπρο – κόκκινο.

 Το παιχνίδι ήταν κανονισμένο να λήξει ισόπαλο.

Ο Ζίντελαρ, που ουσιαστικά είχε παρατήσει το ποδόσφαιρο, είχε αγοράσει με 20.000 μάρκα ένα καφέ από έναν Εβραίο και απέρριψε το ενδεχόμενο να βάλει αφίσες με ναζιστικό περιεχόμενο μέσα.

Σ εκείνο τον αγώνα λέγεται ότι έχασε μια ντουζίνα ευκαιρίες σουτάροντας άουτ και όλοι κατάλαβαν ότι το έκανε με τέτοιον τρόπο ώστε να γίνει κατανοητό ότι  κορόιδευε τους Γερμανους.

 Στο 2ο ημίχρονο, ο Σάστι Σιέστα, φίλος του, σκόραρε με ένα φάουλ και ο ίδιος πανηγύρισε προκλητικά μπροστά στους Ναζί αξιωματούχους. 

Τελικά έβαλε και το δικό του γκολ, το τελευταίο της ζωής του, και το παιχνίδι έληξε 2-0.

Λίγο καιρό μετά, βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του, μαζί με την σύντροφό του Καμίλα Καστανιόλα… 

Ο Ζίντελαρ ήταν γυμνός στο κρεβάτι.

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Ένας γείτονας είπε, λίγες μέρες μετά το θάνατό του, ότι είχε δει ένα περίεργο υλικό στην καμινάδα του διαμερίσματός του.

 Είχαν διαμαρτυρηθεί ήδη για τη θέρμανση και τη μυρωδιά που ανέδιδε από κάποιο σπίτι, αρκετές μέρες νωρίτερα.

 Η αιτία του θανάτου τόσο του Ζίντελαρ (ακαριαία) όσο και της Καστανιόλα (στο νοσοκομείο) ήταν δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα, εξαιτίας ελαττώματος στο σύστημα θέρμανσης.

 Τον βρήκε νεκρό ένας φίλος του, ο Γκούσταβ Χάρτμαν.

Οι φήμες κι οι αντίθετες γνώμες εξαπλώθηκαν σαν χιονοστιβάδα: 

Η αστυνομία ολοκλήρωσε την έρευνά της μέσα σε δύο μέρες κι ο εισαγγελέας έκλεισε την υπόθεση σε 6 μήνες, έπειτα από διαταγές των Ναζί.

 Η ‘Kronen Zeitung’ έγραψε ότι “όλα συνηγορούν στο ότι ο σπουδαίος αυτός άντρας έπεσε θύμα δολοφονικής ενέργειας με δηλητήριο.

 Ο Φρίντριχ Τόρμπεργκ, που έγραψε το ποίημα ‘Η Μπαλάντα για έναν Ποδοσφαιριστή’, προέταξε το σενάριο της δολοφονίας, ενώ έγινε προσπαθεια να φανει ως ατύχημα.

 Ο Έγκον Ούλμπριχ, επίσης οικείος του Ζίντελαρ, είπε το 2000, σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC, ότι ο τοπικός αξιωματικός της αστυνομίας κατέγραψε το περιστατικό ως ατυχές κατόπιν δωροδοκίας, αφού για να μην εξαγριωθούν οι Αυστριακοί έπρεπε να γίνει κηδεία δημοσία δαπάνη, κάτι που δεν επέτρεπαν οι Ναζί να συμβαίνει με τα θύματά τους.

Για τον συγγραφέα Πόλγκαρ, ο θάνατος του Ζίντελαρ ήταν το τέλος του ρομαντικού κόσμου, της Βιέννης των καφέ:

 “O Ζίντελαρ ακολούθησε στο θάνατο την πόλη, της οποίας ήταν παιδί και καμάρι.

 Το να ζει και να παίζει ποδόσφαιρο σε μια καταπιεσμένη, κατεστραμμένη και χωρισμένη πόλη, θα σήμαινε ότι εξαπατούσε τη Βιέννη… Πώς θα μπορούσε κάποιος σαν αυτόν να παίζει ποδόσφαιρο σε τέτοιες συνθήκες;

 Να ζει, όταν η ζωή χωρίς ποδόσφαιρο ήταν ένα άδειο πουκάμισο”.

Στην κηδεία του τον αποχαιρέτισαν 60.000 άνθρωποι!

Πηγή

contra.gr