«Βασιβουζούκοι» στο Ελληνικό Ιντερνέτ και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης !

Του Διονύση Παντή

Δικηγόρου στον Άρειο Πάγο

από το ΠΡΑΤΤΩ

Οι βασιβουζούκοι ήταν οι άτακτοι «στρατιώτες» της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η ονομασία τους αυτή προέρχεται χαρακτηριστικά από την τουρκική λέξη basibozuk που σημαίνει «κακό κεφάλι».

Η λέξη βασιβουζούκος είναι σύνθετη.

Προέρχεται από τη λέξη «μπασ» (κεφάλι) και τη λέξη «μποζούκ» (χαλασμένος). Και πράγματι ακριβώς αυτό ήταν – και είναι – οι βασιβουζούκοι: κακά, χαλασμένα κεφάλια !

Μεταφορικά δε, σημαίνει και χαρακτηρίζει κάποιον που δεν μπορεί ιδιοσυγκρασιακά, παρουσιάζοντας σοβαρή διαταραχή προσωπικότητας, να πειθαρχεί σε κανόνες και τρέφει το μειονεκτικό πληγωμένο του εγώ προκαλώντας φασαρίες, θέλοντας να γίνεται το δικό του.

Ως βασιβουκισμός δε περιγράφεται αντίστοιχα η απείθαρχη, σκληρή, βάρβαρη και άτακτη συμπεριφορά.

Βασιβουζούκοι χρησιμοποιούνταν συστηματικά από τους Οθωμανούς : από την κατάληψη της Πόλης μέχρι τις σφαγές στην Μικρά Ασία. Επανεμφάνιση τους βλέπουμε στον Έβρο σήμερα.

Εκτός του «φυσικού» αποτελέσματος που επιφέρουν (καθώς αποτελούν χαλασμένα κεφάλια που είναι απόλυτα έτοιμα να προβούν σε σφαγές και ανεξαιρέτως όλες τις βιαιότητες) επιφέρουν και εξίσου σημαντικά αποτελέσματα στον πεδίο του ψυχολογικού πολέμου: ενσπείρουν τον φόβο,  μειώνουν το ηθικό και πλάθουν έναν άνθρωπο κατευθυνόμενο και δουλοπρεπή. Χρήσιμοι σε κάθε -εκ των άνω – εξουσία που θέλει να εξουδετερώσει τις αντιδράσεις των υπηκόων (υφιστάμενων ή εν δυνάμει);

Και εδώ βρισκόμαστε στο σημείο ακριβώς που είναι και το αντικείμενο του κειμένου.

Καλά λοιπόν όλα αυτά, αλλά τι δουλειά έχουν οι βασιβουζούκοι στο ιντερνέτ; Ζουν και «ανάμεσα μας» και ιδίως στις διαδικτυακές μας κοινότητες; Από πού προέρχονται και ποια η επίπτωση τους στον δημόσιο διάλογο;

Στο ιντερνέτ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουμε γίνει μάρτυρες account που δημιουργούνται για να ή εν τοις πράγμασι λειτουργούν προκειμένου να, το αστυνομεύσουν κατά τα χαλασμένα που κρύβει η κεφαλή τους ή η κεφαλή αυτών που κρύβονται πίσω τους.

Οι «σκιές» που κρύβονται πίσω από τα account – βασιβουζούκους είναι προφανώς αυτοί που ωφελούνται από αυτά και η πιο διαδεδομένη χρήση τους είναι στην πολιτική, τον δημόσιο διάλογο, την επικοινωνία και στην ενημέρωση.

Χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον προεκλογικά προκειμένου να κερδηθούν οι εκλογές, συκοφαντώντας τους πολιτικούς αντιπάλους τους, αλλά και τις ιδέες, αξίες και απόψεις τους, φτάνοντας στο σημείο να δημιουργούν πρόβλημα ακόμη και φυσικής ασφάλειας σε επιλεγμένους «στόχους», χαρακτηρίζοντας προδότες, «ζαίους», αγράμματους (!!!), προειδοποιώντας τους ότι «έρχεται …» κλπ και εξαπολύοντας τον στρατό από χαλασμένα κεφάλια σε κάθε ανάρτηση των πολιτικών αντιπάλων, ελεεινολογώντας (άλλωστε δεν έχουν καμία ικανότητα για κάτι άλλο, εννοείται ότι τους είναι αδύνατον να επιχειρηματολογήσουν ή να έχουν κοσμοθεωρητική εποπτεία της κακής επιρροής τους), προσπαθώντας να απειλήσουν, φοβίσουν, εκβιάσουν την σιωπή, λειτουργώντας ως αστυνομία απόψεων, ιδεών κτλ ανθρώπων πολύ καλύτερων τους (παρότι χαλασμένοι καταλαβαίνουν την μειονεξία τους γεγονός που επιτείνει τον φθόνο για τον καλύτερο, ανώτερο ηθικά και γνωστικά).

Η αστυνόμευση αυτή των ιδεών και εν τοις πράγμασι λογοκρισία,  εκτελείται από χαλασμένα κεφάλια (βασιβουζούκους) αλλά βέβαια δεν προέρχεται από αυτά.

Η πηγή ήταν και είναι βέβαια άλλη.

«Κύκλοι» πολιτικού κόμματος, επαγγελματίες της «πολιτικής επικοινωνίας» που παρέχουν τις υπηρεσίες τους στο κόμμα και τους κύκλους αυτούς, οπαδοί του μακιαβελικού αξιώματος ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Και κύριος σκοπός τους ήταν και είναι η εξυπηρέτηση των δυνατών, της ολιγαρχίας του χρήματος και των πολιτικών ταγών της: «εκσυγχρονιστών και νεοφιλελεύθερων με την ιδεολογική και πρακτική ακροδεξιά «ενίσχυση» λόγω των δυσκολιών της εποχής.

Υβριστές και χυδαίοι, χωρίς όρια (άλλωστε αυτός είναι ο ορισμός όπως είπαμε της κατηγορίας στην οποία ανήκουν), δεν διστάζουν να ευχηθούν τον θάνατο καρκινοπαθών «ζαίων», πολιτικών «προδοτών», δημοσιογράφων που δεν είναι του γούστου τους – αφού δεν αρέσουν στα αφεντικά τους ή αυτούς που ενεργοποιούν την διαταραχή τους  -.

Παρότι γελοίοι, η ζημιά που προκαλούν είναι δυσανάλογα μεγάλη της μικρότητας τους: δηλητηριάζουν τον δημόσιο διάλογο, εξαπολύονται   εναντίον  απόψεων των αντιπάλων των αφεντικών τους (απόψεις οι οποίες μπορεί να είναι χρήσιμες στους πολλούς) ως αστυνόμοι ιδεών και λογοκριτές.

Επειδή τα κέντρα τα οποία τους εξαπολύουν είναι ισχυρά και τα αντικοινωνικά συμφέροντα τους μεγάλα, εναπόκειται πάλι στους δημοκρατικούς πολίτες να τους απομονώσουν και  αντιμετωπίσουν «εξουδετερώνοντας» τους, με το να μην είναι πλέον αποτελεσματικοί και γιαυτό χρήσιμοι, στέλνοντας τους εκεί που τους αξίζει: στα μαύρα λαγούμια της μίζερης και χωρίς προσωπικά επιτεύγματα ζωής τους, παραμένοντας «ιδιώτες» και – αναπόδραστα – χαλασμένα κεφάλια.