Το πρώτο παιδί του πολέμου στην Ουκρανία γεννήθηκε μέσα σε καταφύγιο

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Ο κύκλος της ζωής είναι αέναος!

Η ευλογία μιας νέας ζωής είναι ανίκητη κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Η φύση που ρυθμίζει την διαιώνιση του ανθρώπινου γένους, δεν γνωρίζει πολέμους, τραγωδίες, αιματοβαμμένες συγκρούσεις, δυστυχία…

Το απέδειξε άλλη μια φορά στην σπαρασσόμενη Ουκρανία, που έχει βυθιστεί στο χάος.

Τις πρώτες ώρες της εισβολής των Ρώσων, ακούστηκε το κλάμα ενός νέου Ουκρανού που γεννήθηκε μέσα σ ένα καταφύγιο, ενώ μαίνονταν οι βομβαρδισμοί.

Ήταν το πρώτο από τα περίπου 70 παιδιά που ήρθαν στον κόσμο από την αρχή του πολέμου κάτω από πρωτόγονες συνθήκες.

Η Βικτόρια περίμενε με μεγάλη ανυπομονησία τον ερχομό του γιου της. 

Αυτό που δεν φανταζόταν όμως όταν ονειρευόταν τη στιγμή που θα τον κρατούσε για πρώτη φορά στην αγκαλιά της, ήταν ότι αυτό θα γινόταν σε ένα καταφύγιο πολέμου, ενώ γύρω τους έπεφταν βόμβες. 

Η 32χρονη μητέρα διηγήθηκε στον δημοσιογράφο Jem Bartholomew του Guardian τις απίστευτες στιγμές που έζησε όταν την δεύτερη μέρα του πολέμου, την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου, αναγκάστηκε να γεννήσει σε ένα υπόγειο καταφύγιο χωρίς καμία ιατρική πολυτέλεια.

«ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΑΙ Ο ΗΧΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ»

«Ήταν η δεύτερη μέρα του πολέμου-αφηγήθηκε-. 

Ήμουν πραγματικά νευρική- ακούγαμε παντού εκρήξεις.

 Προσευχόμουν να μπορέσω να δω τον γιο μου.

 Άρχισα να μαζεύω τα πάντα από το σπίτι μου και να προσεύχομαι για το μωρό μου. 

Ακόμα και όταν άρχισα να νιώθω τους πόνους δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα γεννούσα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Εγώ και ο άντρας μου φοβόμασταν να οδηγήσουμε μέχρι το νοσοκομείο εξαιτίας των εκρήξεων. 

Αρχικά περάσαμε 30 λεπτά περιμένοντας στην ουρά για να βάλουμε βενζίνη. 

Μετά, αρχίσαμε να οδηγούμε μέσα στο Κίεβο και τα πάντα ήταν άδεια. 

Δεν είχα ξαναδεί ποτέ τόσο άδεια την πόλη. Ακούσαμε τον ήχο από τις σειρήνες.

 Ήταν τρομακτικά σα να ήμασταν σε ταινία, αλλά προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά.

Όταν φτάσαμε, όλα τα φώτα ήταν κλειστά καθώς το προσωπικό του νοσοκομείου φοβόταν ότι θα γίνει στόχος βομβαρδισμού. Ο γιατρός μου μας συνάντησε και μας οδήγησε σε ένα πολύχρωμο και άνετο δωμάτιο.

Όμως δύο ώρες μετά ακούσαμε ξανά τις σειρήνες.

 Ήταν πάρα πολύ δυνατά.

 Ήταν εξωπραγματικό να κοιτάς έξω από το παράθυρο, να βλέπεις όλα αυτά τα όμορφα γοτθικά κτίρια και να ακούς σειρήνες.

 Ενώ ήμουν έγκυος είχα κάνει μαθήματα γιόγκα και είχα προετοιμαστεί για να γεννήσω ήρεμα.

 Τελικά, δεν είχε καμία σχέση.

Ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να πάμε στο καταφύγιο.

 Όλοι οι άνθρωποι ήταν πανικοβλημένοι καθώς έτρεχαν προς τα εκεί.

 Δεν μπορούσα να βάλω ούτε το παντελόνι μου καθώς πονούσα πάρα πολύ.

 Όταν μπήκαμε στο καταφύγιο σοκαριστήκαμε.

 Είχε χτιστεί την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης και δεν ήταν καθόλου συντηρημένο.

 Έπεφταν σοβάδες, ήταν κρύα και είχε πολύ υγρασία.

Εμείς μπορέσαμε να πάμε σε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς καμία πόρτα. 

Μόνο μια κουρτίνα μπάνιου μας χώριζε από τα περίπου 50 άτομα που βρίσκονταν εκεί.

 Δεν υπήρχε κανένα ιατρικό μηχάνημα, μόνο μια γυναικολογική καρέκλα.

 Προσπαθούσα να μην κοιτάω καν προς τα εκεί και ήλπιζα να επιστρέψω σύντομα στο νοσοκομείο. 

ΕΤΣΙ ΗΡΘΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ο ΦΕΝΤΟΡ

Αλλά τότε έσπασαν τα νερά μου.

 Ο γιατρός μου με κοίταξε και μου είπε: «Εντάξει, θα το κάνουμε εδώ, είναι πολύ επικίνδυνο να περιμένουμε».

 Εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να φοβάμαι. Εμπιστευόμουν το γιατρό μου και το μόνο πράγμα που είχα πια στο μυαλό μου, ήταν να κρατήσω τον γιο μου στην αγκαλιά μου και να σταματήσει ο πόνος.

Ήμουν τόσο χαρούμενη όταν είδα τον γιο μου, τον Φέντορ.

 Με τα μαύρα του μαλλιά έμοιαζε σαν ένα μικρό αντίγραφο του άντρα μου, ο οποίος ήταν εκεί και έκοψε τον ομφάλιο λώρο.

 Όταν κράτησα τον Φέντορ ήταν πολύ ζεστός.

 Ένιωσα μόνο αγάπη και αγνή ευτυχία και όλα αυτά τα μαγικά συναισθήματα.

Καθώς τον κρατούσα στο καταφύγιο του είπα: «Είσαι τυχερός, είσαι μοναδικός, γεννήθηκες στην Ουκρανία, είσαι ένας νέος Ουκρανός».

Κάθε πρωί τώρα ξυπνάω λίγο πιο νωρίς για να μπορέσω να τον δω που κοιμάται.

 Μοιάζει με έναν μικρό άγγελο. 

Επίσης κοιτάω έξω από τα παράθυρα, για να δω αν τα κτίρια έχουν μείνει στις θέσεις τους ή αν έχουν γίνει συντρίμμια.

Ελπίζω ότι ο γιος μου θα μάθει για τον πόλεμο μόνο μέσα από ιστορίες, ότι ποτέ δεν θα τον βιώσει στην πραγματική ζωή.

 Δεν θέλω να μάθει τι σημαίνει ο πραγματικός πόλεμος.

Παρά τον πόλεμο, ο Φέντορ έφερε μαζί του τόση αγάπη, ευτυχία και καλοσύνη στο σπίτι μας.

 Τον φροντίζουμε και αυτό μας κάνει χαρούμενους.

Ελπίζω και προσεύχομαι για ειρήνη. 

Είναι ένας νέος Ουκρανός.

 Πρέπει να μεγαλώσει σε μια νέα Ουκρανία.»

ΚΑΙ ΓΑΜΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Λίγες μέρες αργότερα, ένας άνδρας και μια γυναίκα -και οι δύο μέλη των ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων- ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου στο Κίεβο, ενώ μαίνεται ο πόλεμος.

Ενώ η ουκρανική πρωτεύουσα οχυρώνεται για να μην «πέσει» στα χέρια των ρωσικών δυνάμεων του Βλαντιμίρ Πούτιν, έρχεται μια αχτίδα ελπίδας μέσα από τις από τις εκρήξεις και το αίμα του πολέμου: 

Ο γάμος του ζευγαριού που υπηρετούν στις Ουκρανικές Δυνάμεις Εδαφικής Άμυνας!

Πρόκειται για τους Lesia Ivashchenko and Valerii Fylymonov που παντρεύτηκαν μέσα στο μέτωπο, κυριολεκτικά μέσα στα χαρακώματα!

Το νυφικό ήταν… στα χακί, αντί για στέφανα… είχαν τα κράνη τους, ενώ «παρανυφάκια» ήταν οι υπόλοιποι στρατιώτες της μονάδας τους.

Πληροφορίες

Janus.gr

Reuters