«Το φάντασμα της Ρωσίας κρύβει την ”απέραντη απειλή” της Τουρκίας»-Κ.Καλογερίδου

Το ότι η Τουρκία δεν είναι κίνδυνος μόνο για την Ελλάδα και την Κύπρο αλλά για όλη την ανθρωπότητα, δεν φαίνεται να το συνειδητοποιούν οι ”Μεγάλοι” της ΝΑΤΟϊκής Συμμαχίας στον βαθμό που θα έπρεπε, προσηλωμένοι καθώς είναι στον μεγάλο αναθεωρητικό Βλαντιμίρ Πούτιν και την προσάρτηση ουκρανικών εδαφών στην οποία προχώρησε.

Γράφει η ΚΡΙΝΙΩ ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ

Απόδειξη αυτού είναι το γεγονός ότι συνεχίζουν να αφήνουν στο απυρόβλητο ουσιαστικά το alter ego του Ρώσου Προέδρου, Ταγίπ Ερντογάν, τον οποίο υποτιμούν προσπερνώντας τον αντιδυκισμό του και απευθύνοντάς του εμμέσως γενικόλογες παραινέσεις περί ανάγκης για διάλογο με Ελλάδα και Κύπρο για την επίλυση τυχόν διαφωνιών γύρω από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.

Αυτό προκύπτει, άλλωστε, απ’ το συμπέρασμα των συνομιλιών οι οποίες έλαβαν χώρα προ ημερών μεταξύ Τζέικ Σάλιβαν και Ιμπραχίμ Καλίν, όπου ο σύμβουλος της τουρκικής Προεδρίας παρουσίασε στον σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ ως κύριο πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων την…. επιθετικότητα της Ελλάδας!!!

Φευ!.. Διάλογος και διπλωματία είναι άγνωστες λέξεις για την Τουρκία, όταν έχουν να κάνουν με τον Ελληνισμό. Αλλά και σε διεθνές επίπεδο η χώρα αυτή επέδειξε ιστορικά απαράμιλλη αφερεγγυότητα και υποκρισία, αφού στις διακρατικές σχέσεις της κινείται μονίμως μεθοδευμένα σε παράλληλα επίπεδα, με το αθέατο να κρύβει τη υποχθόνια στρατηγική της: την εξαγορά, δηλαδή, διεφθαρμένων πολιτικών του δυτικού κόσμου με άφθονο χρήμα προς εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων της.

Οι καταγγελίες Τούρκων διανοουμένων του ”χθες” και του ”σήμερα” με αφορμή είτε την ισλαμοποίηση της Αγίας Σοφίας είτε τις ”τυραννικές συμπεριφορές του καθεστώτος Ερντογάν που δεν έχουν σχέση με τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό”, όπως  και η καταφυγή στην Σύμη 16-18 Τούρκων πολιτών διωχθέντων απ’ το καθεστώς Ερντογάν οι οποίοι έφτασαν στην Ελλάδα με λέμβους διακινητών μαζί με μετανάστες και πρόσφυγες για να γλιτώσουν, δεν φαίνεται να συγκινούν αρκούντως τους Δυτικούς (ΗΠΑ και Ε.Ε).

Δεν τους συγκινούν στον βαθμό που θα έπρεπε και οι επαναλαμβανόμενες εχθρικές δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου κατά της Ελλάδας περί προκλήσεών της οι οποίες θα την οδηγήσουν στην καταστροφή. Δηλώσεις που έγιναν λίγες μέρες πριν την άτυπη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες (βλ. Σύνοδος της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Κοινότητας στην Πράγα στις 6 Οκτωβρίου με τη συμμετοχή 44 χωρών).

Δηλώσεις οι οποίες, όχι μόνο δεν είναι τουφεκιές στον αέρα, αλλά αποτελούν προάγγελο για την τελική της επίθεση εναντίον της χώρας μας. Κι αυτό έχει θορυβήσει ιδιαίτερα την Αθήνα, καθώς βλέπει ότι ο Ταγίπ Ερντογάν πέρα από την ακραία ρητορική του — δείχνει ότι έχει εστιάσει την προσοχή του σε όλο το μήκος της Ελληνοτουρκικής μεθορίου, από τα βορειοανατολικά σύνορα στον Έβρο μέχρι το Καστελόριζο κι από εκεί μέχρι το ”τριεθνές” που καταλήγει στην ΑΟΖ. της Κύπρου.

Έχει θορυβήσει, επίσης, και τους ομογενείς μας στην Αμερική, πράγμα που οδήγησε τον πρόεδρο του Ελληνοαμερικανικού Ινστιτούτου (AHI), Νίκο Λαρυγγάκη να στείλει επιστολή στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ζητώντας του να καταδικάσει την εμπρηστική ρητορική του Τούρκου ομολόγου του η οποία αντανακλά το νεοοθωμανικό όραμά του.

Όραμα εξάλειψης του Ελληνισμού και επικυριαρχίας του παντουρκισμού (που διδάσκεται στα σχολικά βιβλία των Τούρκων) και του εθνικιστικού ισλαμισμού ο οποίος εκδηλώνεται ήδη και σαν (εφιαλτικό) σύνθημα από τα στρατόπεδα μέχρι τα γήπεδα της Τουρκίας (”Ο Αλλάχ είναι ένας και ο στρατός του είναι τουρκικός!)…

Την κλιμακούμενη και ατέρμονη διαδρομή της Τουρκίας προς τον αναθεωρητισμό σε βάρος του Ελληνισμού απ’ τη δεκαετία του ’60 και εντεύθεν (Σεπτεμβριανά 1955) τη γνωρίζουν, ασφαλώς, οι Αμερικανοί. Γνωρίζουν, δηλαδή, ότι οι τουρκικές διεκδικήσεις δεν είναι παράγωγο της πολιτικής Ερντογάν, κάτι που φαίνεται κι από το γεγονός ότι σύσσωμη η αντιπολίτευση όχι μόνο στέκεται αρωγός στα επιθετικά σχέδιά του, αλλά τον ωθεί να τα πραγματοποιήσει σε βάρος μας με εισβολή σε ένα ή περισσότερα νησιά μας.

Όπερ σημαίνει ότι η τουρκική επιθετικότητα τείνει να ενεργοποιηθεί επιχειρησιακά, επί του πεδίου, χτυπώντας την ρίζα του Ελληνισμού (Ελλάδα) και ταυτόχρονα την μεγάλη εικόνα πίσω απ’ αυτήν, τη χριστιανική Δύση. Άρα ο ανθελληνισμός του Ταγίπ Ερντογάν γίνεται ένα με τον αντιδυτικισμό του και, χτυπώντας τους εκπροσώπους του πρώτου, χτυπάει παράλληλα και τον μεγαλύτερο στόχο του.

Με άλλα λόγια το ξυπόλητο παιδί της Κωνσταντινούπολης που πουλούσε κουλούρια και λεμονάδα έγινε επαναστάτης με τα όλα του και, πατώντας στα χνάρια του τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού του Κεμάλ, μεταμορφώθηκε σε μεταρρυθμιστή μεικανότητα λογικής επεξεργασίας της πραγματικότητας, διορατικότητα, ψυχραιμία (την οποία έχασε μόνο το ’16 με αφορμή τον Γκιουλέν και το  ”πραξικόπημα” σε βάρος του) και όραμα.

Όραμα νεο-σουλτάνου ο οποίος — προς χάριν της ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας — είναι διατεθειμένος να μην περιοριστεί στα όρια της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του σε βάρος του Ελληνισμού, αλλά να την επεκτείνει με στόχο την ισλαμοποίηση της Δύσης.

Το μικρό ”ψάρι” (ως πρώτο βήμα εκκίνησης των βουλιμικών του προθέσεων) είναι η Κύπρος και γι’ αυτό το Αμερικανικό Πεντάγωνο έσπευσε πρόσφατα να ανακοινώσει ότι εντάσσει επίσημα την Κύπρο στο προγραμμα State Partnership Program, δηλαδή συνεργασία μεταξύ της Εθνικής Φρουράς Κύπρου και της Εθνικής Φρουράς των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το αμέσως μεγαλύτερο ”ψάρι”, ως εκ τούτου — η Ελλάδα — επείγει να πάψει να βαυκαλίζεται ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ίσως πάψουν να έχουν επιθετικό χαρακτήρα μετά τις τουρκικές προεδρικές εκλογές του 2023, αφού είναι πρόδηλο πλέον ότι οι διάδοχοι του Ταγίπ Ερντογάν θα είναι ίδιοι και χειρότεροι απέναντί μας.

Επείγει να πάψει να βαυκαλίζεται ότι η Τουρκία μπορεί να γίνει ανυστερόβουλη και να πάψει να εποφθαλμιά τα ιστορικά δίκαια της Ελλάδας. Να πάψει να βαυκαλίζεται, ουσιαστικά, ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις — με εφαλτήριο τον ελληνικό κατευνασμό —  μπορεί να επιστρέψουν στην αποκαλούμενη… ”χρυσή εποχή” της ”ελληνοτουρκικής φιλίας” (βλ. εποχή Βενιζέλου – Ατατούρκ και πρόταση του πρώτου για Νόμπελ Ειρήνης στον δεύτερο, επί τη βάσει της λαϊκής παροιμίας: ”Χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλησέ το”),

Ως εκ τούτου, δεν μας συμφέρουν τα ”κατευναστικά” πισωγυρίσματα (βλ. παθητική αντιμετώπιση της επί τρίμηνο παραβίασης των ΕΧΥ απ’ το Oruc Reis, το ’20) , όταν  έχουμε κάνει ήδη με επιτυχία τα πρώτα βήματα απαγκίστρωσης απ’ αυτήν και αντιμετώπισης της Τουρκίας με βάση τη στρατηγική της αποτροπής.

Συνελόντι ειπείν, πρέπει να βρίσκονται σε ύψιστη επιφυλακή οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας και σε διαρκή εγρήγορση οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους με πρώτο και κύριο τον πρωθυπουργό, ώστε να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε ηχηρά διπλωματικά και επιχειρησιακά (αν χρειαστεί) στις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της γενοκτόνου Τουρκίας και τις νεο-οθωμανικές ονειρώξεις του Προέδρου της.

Η Ελλάδα ασφαλώς, σε κάθε περίπτωση, θα υπερασπιστεί τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού και του Δυτικού πολιτισμού μέχρις εσχάτων (τα εθνικά της σύνορα είναι και σύνορα της Ευρώπης, άλλωστε), αλλά — επί τη ευκαιρία — καλό είναι να θυμίσουμε στον πρωθυπουργό ότι δεν εξυπηρετεί τα εθνικά μας συμφέροντα η δονκιχωτική αντίληψή του περί σύγκρουσης της Ελλάδας με το… φάντασμα της Ρωσίας, όταν επελαύνει εναντίον μας η ”απέραντη απειλή” * της Τουρκίας.

Κι αυτό γιατί ante portas της χώρας  μας δε βρίσκεται ο Πούτιν και η Ρωσία, αλλά ο πραγματικός  της εχθρός η Τουρκία, η οποία έχει βάλει σκοπό ”να μας… τρελάνει με τις διεθνείς επιτυχίες της”, για να παραφράσω περιπαικτικά πρόσφατη δήλωση του ΥΠΕΞ της.

Προς επίρρωση μάλιστα αυτού, ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου ανακοίνωσε μέσω Twitter την υπογραφή συμφωνίας (δύο μνημονίων για υδρογονάνθρακες και ενός πρωτοκόλλου εκμίσθωσής τους) μεταξύ της Τουρκίας και της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας της Λιβύης του πρωθυπουργού Αμπντουλχαμίντ Ντμπεϊμπά.

Μιλάμε για δεύτερο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Κάτι, που απέρριψε σύμπας ο κόσμος σε Αμερική και Ευρώπη. Απέρριψε και το Λιβυκό Κοινοβούλιο (βλ. Libya Update News”), αλλά — αν ισχύσει – -ισοδυναμεί με επέκταση της ΑΟΖ της Τουρκίας μέχρι και τα Επτάνησα!!!.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, και μόνο η αποστροφή του Τούρκου ΥΠΕΞ για τουρκικές διεθνείς επιτυχίες που ”τρελαίνουν την Ελλάδα”, επιβεβαιώνει ότι και σε ενεργειακό ακόμα επίπεδο η Τουρκία μάς βλέπει ως αντίπαλο και όχι ως σύμμαχό της στο ΝΑΤΟ. Ως εκ τούτου είναι παράδοξο, για να μην πω εξωφρενικό, να λέμε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία την ίδια στιγμή που αυτή που μας ”σημαδεύει” ποικιλοτρόπως είναι η Τουρκία.

Μας ”σημαδεύει” με το Yunus στο Αιγαίο,τα Oruç Reıs και Barbaros στην Ανατολική Μεσόγειο, το Abdulhamid Han στα ανοιχτά της Αττάλειας έτοιμο για επιχειρήσεις και το ”ξαναζέσταμα” του υβριδικού πολέμου εναντίον μας στην ελληνοτουρκική μεθόριο Θράκης (σε επανάληψη εκείνου του Μαρτίου του ’20) με πολιορκητικό κριό τον εργαλειοποιημένο μεταναστευτικό της στρατό…

ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ

* ”Απέραντη απειλή”; Η ραγδαία κλιμάκωση των αναθεωρητικών σκοπών της Τουρκίας, εν προκειμένω, με κατάληξη την πολεμική σύρραξη. Η πατρότητα του όρου ανήκει στον Ομ. Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς (Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών) Δρ. Παναγιώτη Ήφαιστο.