Μιντιακά αλλά και πολιτικά στελέχη, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο Δυτικοευρωπαϊκό γεωπολιτικό στερέωμα, επιμένουν να αποδίδουν την κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας, στις καθεστωτικές ανάγκες του Τουρκικού κατεστημένου το οποίο επιδιώκει να ισχυροποιήσει περαιτέρω την θέση του εν όψει εξελίξεων και φυσικά στις εκλογικές ανάγκες του ιδίου του συστήματος Ερντογάν, που επιδιώκει να αντιστρέψει το κλίμα της πολιτικής αβεβαιότητας εν όψει των προεδρικών εκλογών του Ιουνίου του 2023…
Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πρόκειται για μια κατάφορα εσφαλμένη προσέγγιση, που υποβαθμίζει ένα κρίσιμο γεωπολιτικό στοίχημα στο επίπεδο του διαχειριστικού τακτικισμού και συνακόλουθα υποτιμά και το μέγεθος των κινδύνων με τους οποίους βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα μας αλλά και η ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.
Η επιθετική κλιμάκωση εκ μέρους της Τουρκίας, ΔΕΝ είναι απλώς μια κλιμάκωση στο επίπεδο της ρητορικής και όλα δείχνουν πως η εξέλιξη αυτής της κλιμάκωσης, ΔΕΝ πρόκειται να περιοριστεί σε μια διευρυμένη – σε σχέση με το παρελθόν – αλληλουχία επιχειρησιακών τυχοδιωκτισμών στο πεδίο, που θα μπορούσε να ενσωματωθεί στα πεπερασμένα όρια ενός «θερμού επεισοδίου», προκειμένου έτσι να καταστεί διαχειρίσιμη.
Η Τουρκία δεν έχει σηκώσει απλώς ψηλά τον πήχη των παράλογων διεκδικήσεων που απαριθμεί στο πλαίσιο του ευρύτερου αναθεωρητικού της παραληρήματος. Η Τουρκία προωθεί μεθοδικά την ατζέντα ενός στρατηγικού διμέτωπου, με την οποία ουσιαστικά αμφισβητεί δυο πράγματα:
Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο το γεγονός, ότι αυτή η ακραία κλιμάκωση έρχεται να διαψεύσει πλήρως τις προσδοκίες των αφελών που θεωρούσαν ότι η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, θα έστελνε στα αζήτητα τις αναθεωρητικές πρακτικές. Αντιθέτως ο συστημικός χαρακτήρας αυτής της σύγκρουσης, η οποία τύποις μόνον θεωρείται Ρωσσο-Ουκρανική, επιτάχυνε τις εξελίξεις διότι επί της ουσίας επαναδιατύπωσε το κρίσιμο περιφερειακό γεωπολιτικό στοίχημα και επαναπροσδιόρισε τους ρόλους, τους πρωταγωνιστές και τα παραδοσιακά «θεσμικά» στερεότυπα.
Από αυτήν την άποψη, οφείλουμε να αντιληφθούμε, ότι στο δυναμικό μεταπολεμικό περιβάλλον των πολλαπλών και διαρκών αντιπαραθέσεων, το Ελληνοτουρκικό σύστημα έχει πάψει πλέον να είναι ένα πεδίο ελεγχόμενης διμερούς αντιπαράθεσης και αναβαθμίστηκε μέσα σε μια νύχτα, σε ένα από τα κορυφαία θέατρα της συστημικής σύγκρουσης για την ανακατανομή της ισχύος, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Σε αυτό συνέτειναν ΚΑΙ ο διαχρονικός νεο-οθωμανικός ηγεμονισμός που σπεύδει να καταλάβει το κενό ισχύος που παρατηρήθηκε, επιδιώκοντας να «πάρει θέση» εν όψει των εξελίξεων της επόμενης μέρας… Αλλά ΚΑΙ η διαφαινόμενη πρόθεση των Αμερικανών και των Γερμανογάλλων «συμμάχων» μας να εργαλειοποιήσουν και πάλι την Ελλάδα, προσβλέποντας αυτήν την φορά σε μια διαφορετική επαναδιατύπωση του Ανατολικού ζητήματος.
Στην βάση αυτών των διαπιστώσεων, τα κρίσιμα ζητήματα που κατά την γνώμη μας θα πρέπει να προσεχτούν είναι τα εξής:
Στον βαθμό που οι παραπάνω συλλογισμοί αποδειχτούν βάσιμοι, είναι φανερό ότι θα οδηγηθούμε σε μια ευρύτερη σύγκρουση με όρους στρατηγικής επιβίωσης και όχι σε ένα περιορισμένης έκτασης και ελεγχόμενο «θερμό επεισόδιο». Η Ελληνική κοινωνία λοιπόν καλό θα είναι να προετοιμάζεται για τα δύσκολα και να μην παραδίδεται στην λαγνεία των φωνών εκείνων που επιδιώκουν σταθερά να υποβαθμίσουν το πρόβλημα και τους συνακόλουθους κινδύνους που συνθέτουν την μεγάλη εικόνα.
Οι κυβερνητικοί χειρισμοί πάντως, κατ’ αρχήν ΔΕΝ αποπνέουν την απαραίτητη σοβαρότητα και επάρκεια και αυτή η παράμετρος είναι ιδιαίτερα ανησυχητική. Φυσικά η κυβερνητική ρητορική εμφανίζεται να είναι αισθητά τροποποιημένη σε σχέση με το παρελθόν, προφανώς στο πλαίσιο της προσπάθειας να προετοιμάζεται η κοινή γνώμη για όσα ενδέχεται να ακολουθήσουν. Αυτό όμως δεν αρκεί, εάν η τακτική διαχείριση η οποία έχει υιοθετηθεί συνολικά, δεν προϋποθέτει μεταξύ όλων των άλλων ΚΑΙ την αδιαπραγμάτευτη προώθηση ενός Εθνικού οράματος που θα τροποποιήσει ουσιαστικά και μόνιμα τους κανόνες στο περιφερειακό παίγνιο της ισχύος.
Καλό θα είναι λοιπόν να είμαστε απολύτως ξεκάθαροι ως προς τις διαπιστώσεις μας, συνειδητοποιώντας ότι:
Ας είναι λοιπόν καθαρό σε όλους μας ότι εάν η παρτίδα δεν έχει «πουληθεί» ήδη κάτω από το τραπέζι, τότε οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε μια σύγκρουση σκληρής ισχύος και ότι το διακύβευμα της στρατηγικής επιβίωσης της χώρας και κατ’επέκτασην του Ελληνισμού, περνά μόνον μέσα από την συντριπτική ήττα και εν τέλει τον διαμελισμό της Τουρκίας.
Σε αυτό οφείλει να στοχεύσει πλέον ο Ελληνισμός χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς… Και αυτό ακριβώς οφείλουν να κατανοήσουν και να αποδεχτούν οι στρατηγικοί μας «σύμμαχοι». Και είναι υποχρέωση των πολιτικών μας ταγών να το εξηγήσουν με κάθε τρόπο και χωρίς τα γνωστά μισόλογα ενός αμφιλεγόμενου διπλωματικού σαβουάρ βίβρ…