Τι είναι η περιβόητη “εξωστρέφεια” στον Στρατό; Ένα στέλεχός του μας εξηγεί

Το κείμενο γραμμένο από στέλεχος του Στρατού Ξηράς, λέει τις αλήθειες που καθημερινά ζουν άπαντες στις μονάδες του. Είναι απολύτως βέβαιο ότι στα υψηλά κλιμάκια του ΓΕΣ δεν θα ασχοληθούν με την ουσία όσων αναφέρονται στο κείμενο αλλά με την …αναζήτηση του συντάκτη του. Το γεγονός ότι θα το διαβάσουν κέρδος είναι.

Τι είναι λοιπόν η εξωστρέφεια στον Στρατό Ξηράς;

“Το γεγονός ότι στον ΣΞ είμαστε πολλές φορές εκτός αποστολής το βλέπουν και το βιώνουν όλα τα στελέχη τα τελευταία χρόνια.

Μέσα από την υπερβολή που αποτελεί  βασικό συστατικό του DNA μας ως Έλληνες, βλέπουμε την καθημερινότητα μας να διολισθαίνει σε δράσεις που προκαλούν μάλλον θυμηδία.

Το κύριο μέλημα των υψηλόβαθμων στελεχών των μειζόνων σχηματισμών είναι ένας άτυπος συναγωνισμός για το ποιος θα «ανεβάσει» στο διαδίκτυο, σαχλές και ανούσιες ή αυτονόητες από την αποστολή που έχουν δράσεις, τις οποίες σπεύδουν να προβάλουν και να περιβάλλουν με κομψούς και χαριτωμένους χαρακτηρισμούς με σκοπό την αυτοπροβολή τους.

Το κακό έχει παραγίνει.

Τον τελευταίο καιρό στο στρατό, η λέξη «εξωστρέφεια» έχει χάσει κάθε έννοια του όρου. Εάν θέλει κάποιος να πράξει κάτι που θα ανακουφίσει ή θα βοηθήσει κάποιο κοινωνικό σύνολο, ίδρυμα ή άπορη οικογένεια πρέπει να το κάνει με μυστικότητα, ταπεινοφροσύνη και διάκριση και όχι διαπομπεύοντας ανθρώπους οργανώνοντας κακοστημένα shows. Όλα αυτά γίνονται βεβαίως κυρίως σε βάρος των στελεχών τα οποία πιέζονται βάναυσα συμμετέχοντας στη μία σύσκεψη μετά την άλλη, για να στηθούν πάση θυσία όλες αυτές οι αμφιβόλου αισθητικής δράσεις. Τα στελέχη δεν μπορεί και δεν πρέπει να καταπονούνται και να χρησιμοποιούνται για προσωπικές στρατηγικές και προβολές.

Υπάρχει αλόγιστη χρήση εργατοωρών του προσωπικού -και πολύ πέραν του ωραρίου- για να επινοηθούν με το ζόρι θεαματικές και καινοτόμες δράσεις οι οποίες υποτίθεται θα προβάλουν τον ΣΞ.

Δεν μπορεί κάποιος στρατιωτικός να κάνει αυθημερόν 500-600 χιλιόμετρα για να φωτογραφηθεί με άπορους γέροντες κάποιου ιδρύματος ή με διευθυντές ακριτικών σχολείων κρατώντας μια μπάλα στα χέρια του προσφέροντάς την ως εξαγνισμό για την αδιαφορία ή για την αναποτελεσματικότητα άλλων κοινωνικών φορέων, την στιγμή που στην άλλη άκρη του Αιγαίου υπάρχει η κατάσταση για την οποία όλοι ανησυχούμε.

Πρέπει επιτέλους ο στρατός να γίνει επαγγελματικός και με σαφή προσανατολισμό. Τα στελέχη να εκπαιδεύονται και να χρησιμοποιούνται με σεβασμό και προς όφελος της αποστολής του στρατού όπως αναγράφεται στο άρθρο 1 του ΣΚ 20-1.

Όταν έρχονται στην επιφάνεια όλα τα παραπάνω, δυστυχώς ξεφυτρώνει από κάποιους η εξής δικαιολογία: «για να τα λένε όλα αυτά, σημαίνει ότι κάνουμε καλά τη δουλειά μας!».

Θα απαντήσουμε ότι ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με «καλούς» λογισμούς. Και για να μη παρεξηγηθούμε δεν αναφερόμαστε στη κοινωνική προσφορά του στρατού μετά από θεομηνίες ή άλλες φυσικές καταστροφές όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τα σχέδια “Ξενοκράτης” κτλ.

Αναφερόμαστε αποκλειστικά σε δράσεις που γίνονται μόνο για να γίνουν, με πολύ πίεση, υπερβολή, ρηχότητα, πολύ μουρμούρα και άγχος για να πάει το φωτογραφικό υλικό που τις καλύπτει στην ώρα του εκεί που πρέπει.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε πρωινή ψυχαγωγική/ενημερωτική εκπομπή που πρέπει να έχουμε πάση θυσία θέματα για να κρατούμε το ενδιαφέρον του τηλεθεατή αμείωτο και ζωηρό. Αλήθεια, ποιος είναι ο τηλεθεατής στην δική μας περίπτωση; Αυτές είναι οι δράσεις που μας κάνουν να αισθανόμαστε υπερήφανοι; Ας παραδειγματιστούμε από τους παλαιότερους διοικητές μας, που κάνανε την δουλειά τους σεμνά, αθόρυβα, με κυμπαροσύνη και αρχοντιά. Τελικά μήπως είναι αυτοί που έρχονται στο μυαλό όταν υποβάλλουμε στον εαυτό μας το ερώτημα: «ποιόν θέλω να με οδηγήσει στον πόλεμο;».