Θάνατος σε δύο Δόσεις: Άρθρο μνημόσυνο στον Μιλτιάδη Κανάρη αλλά και στο ΜΤΝ

Γράφει ο Δρίμακος*

Ο μεγάλος ήρωας των Τρώων Αινείας, που επέζησε της καταστροφής της Τροίας, φέρεται να λέει τα εξής λόγια στο επικό ποίημα “Αινειάδα”, του Λατίνου ποιητή Βιργίλιου: «Ω τρεις και τέσσερις φορές ευτυχισμένοι εσείς που πέσατε μπροστά από τα κάστρα της Τροίας κι έτσι δεν ζήσατε την καταστροφή της πατρίδας και τον εξανδραποδισμό των συντρόφων!» Κατά την ίδια τραγική έννοια, ευτυχισμένος είναι και ο αείμνηστος συνάδελφος Μιλτιάδης Κανάρης, που δεν θα δει την καταστροφή του Μετοχικού Ταμείου Ναυτικού, τις τύχες του οποίου τα τελευταία χρόνια, διαχειριζόταν!!! Πέθανε κυριολεκτικά μαχόμενος, ολομόναχος, πάνω στις επάλξεις, απαράλλαχτα σαν τον τραγικό βασιλιά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, που δεν εύρισκε στο τέλος, ούτε ένα χριστιανικό χέρι να του πάρει το κεφάλι.

Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού δεν πρέπει να αισθάνεται και πολύ περήφανη γι’ αυτή τη θυσία, που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο την προκάλεσε.

Ο αντιναύαρχος Κανάρης, ως άνθρωπος έντιμος και επαγγελματίας ευσυνείδητος, τα έλεγε και τα ξαναέλεγε, αλλά δικαιούται κι αυτός σαν τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, να ισχυρίζεται πως η φωνή του υπήρξε “φωνή βοώντος εν τη ερήμω”. Οι μεγαλόσχημοι στρατιωτικοί όλων των εποχών γνωρίζουν, ότι οι καρέκλες τους στηρίζονται στα χωρίς αντιλογίες “ναι” προς τους πολιτικούς προϊσταμένους τους και οι καρέκλες των πολιτικών με τη σειρά τους, στην υποταγή προς τα ξένα αφεντικά τους και στις παράλογες απαιτήσεις της τρόικας των δανειστών εν προκειμένω. Έτσι εχόντων των πραγμάτων, κανένα περιθώριο για πρυτάνευση της κοινής λογικής, της ηθικής αλλά και του νόμου, δεν υπάρχει.

Μοιραία λοιπόν, φτάσαμε να κλαίμε σήμερα για τον άδικο χαμό του συναδέλφου μας κι ετοιμαζόμαστε να κλάψουμε πικρότερα για τον θάνατο του Μετοχικού μας Ταμείου, που ακολουθεί. Θα μου πεις ότι δεν είμαστε μόνοι, αφού απειλούνται και τα αντίστοιχα Ταμεία του Στρατού Ξηράς και της Πολεμικής Αεροπορίας, με τη διαφορά όμως ότι εκείνα ευθύνονται για κακή διαχείριση, περισσότερο ή λιγότερο, και αν διαθέταμε στ’ αλήθεια κράτος δικαίου, κάποιοι σήμερα θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή!

Εμείς δεν κάναμε ποτέ “δωράκι” σε κανέναν και δεν προβήκαμε σε επενδύσεις υψηλού επιχειρηματικού κινδύνου, για να πλουτίσουμε. Απλώναμε, κατά πως λέει ο λαός, τα πόδια μας μέχρις εκεί που έφτανε το πάπλωμά μας και πάντοτε προσέχαμε για να έχουμε! Κι εκεί που περιμέναμε τον έπαινο για τη σύννομη και διαγεύστατη διαχείρισή μας, έρχονται σήμερα αυτοί που νομίζουν ότι δικαιούνται να κόβουν με το σπαθί τους όποιους Γόρδιους δεσμούς, και πετούν εμάς τους πεντακάθαρους και χρηστούς, στο ίδιο καζάνι με τους ρυπαρούς και τους άχρηστους!

Επειδή το παρόν άρθρο έχει και το χαρακτήρα μνημόσυνου προς τον εκλιπόντα συνάδελφο, που πάλεψε πραγματικά να διαφυλάξει τα συμφέροντα του Μ.Τ.Ν. και κατ’ επέκταση όλων των ενεργών και αποστράτων συναδέλφων του, δεν θ’ αναφερθώ στην αποκαλυπτική αλληλογραφία που είχε με το ΓΕΝ και θα περιοριστώ σε έναν από τους τελευταίους διαλόγους που είχε με τον Aντιναύαρχο ε.α. Ι.Γ. ΙΩΑΝΝΟΥ, ο οποίος προς χάριν της μνήμης του θανόντος συναδέλφου, την διέσωσε και την δημοσιοποίησε:
Όταν λοιπόν τον ρώτησε «Πώς πάει το Ταμείο;» ο αείμνηστος ΚΑΝΑΡΗΣ απάντησε τηλεγραφικά ως εξής:

«Κύριε Ναύαρχε, Βήμα πρώτο: Ενοποίηση Μετοχικών Ταμείων. Βήμα δεύτερο: Μετατροπή Μετοχικών Ταμείων σε Επικουρικά. Βήμα τρίτο: Υπαγωγή των Επικουρικών στο Υπουργείο Εργασίας. Βήμα τέταρτο: Ας μη το συζητάμε. (Εδώ προφανέστατα, ήθελε να πει πως ο ταγμένος στόχος των κυβερνώντων, είναι η περαιτέρω φτωχοποίηση των Αξιωματικών και η αφαίμαξη του αίματος της καρδιάς τους, γιατί τέτοιο πάντοτε ήταν γι’ αυτούς το Ταμείο). Όταν δε ο ναύαρχος Ιωάννου τον ρώτησε τι κάνει επ’ αυτού η ηγεσία, ο Μίλτος απάντησε: «Εγώ τα έχω πει κατ’ επανάληψη» (παρέλειψε το ευκόλως εννοούμενο, «σε ώτα μη ακουόντων»).
Τέλος τον ερώτησε: «Μα τα κληροδοτήματα διέπονται από νόμους, τι θ’ απολογηθούν στους διαθέτες;».
Ο μακαρίτης απάντησε με σημασία: «Οι νεκροί δεν μιλούν» (και εννοούσε ασφαλώς, ότι οι πολιτικοί που κυβερνούν δεν σέβονται απολύτως τίποτα και φυσικά ούτε τους νόμους!!!).

Αυτά τα λίγα φίλε αναγνώστη, θαρρώ ότι σου είναι υπεραρκετά για να θυμώσεις, να αγανακτήσεις και πιθανό να αντιδράσεις, με όπλο βέβαια το νόμο, γιατί στις δημοκρατίες (ακόμα και στη δική μας που μόνο κατά το όνομα είναι), μόνο αυτό επιτρέπεται!

Ο αντιναύαρχος Μ. Κανάρης, πρόσφερε ως και τη ζωή του για τη σωτηρία του Ταμείου, αλλά δεν τα κατάφερε, ίσως γιατί ήταν ένας. Πιθανώς εμείς ως πολλοί, να μπορούμε περισσότερα.
Πιθανώς όμως, ούτε κι εμείς οι πολλοί να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε, γιατί το μόνο αξίωμα σ’ αυτήν την πατρίδα, όπως κατάντησε είναι: «ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΚΛΟΠΕΣ ΤΩΝ ΛΙΓΩΝ!!!».

Σε ό,τι αφορά τη φυσική ηγεσία μας, τι να πω; Στο χέρι της είναι να μας κάνει να καμαρώνουμε γι’ αυτήν ή σε αντίθετη περίπτωση να ντρεπόμαστε για εμάς, γι’ αυτήν, για τα χρόνια που χάσαμε μέσα στο Π.Ν. και για τη συνολική ιστορία του, που πάντοτε υπήρξε ένδοξη…

*Δημοσιεύθηκε στον ΞΙΦΙΑ  ( Ιούλιο 2014)